Όταν πάω σε αυτές τις συνεντεύξεις, αν υπάρχει εκεί κάπου έξω κάποια μεγαλόσχημη οντότητα, κλαίει σίγουρα από τα γέλια και με δείχνει με το γιγάντιο της δείκτη (ΝΑ ΦΑΕΙ ΣΚΑΤΑ, ΕΧΩ ΝΑ ΤΗΣ ΠΩ ΚΙ ΑΥΤΗΝΗΣ. ΑΜΑ ΠΧΙΑ).
Με παίρνουν για δεύτερη συνέντευξη, την επόμενη ακριβώς μέρα. Είχα δουλειές στο κέντρο, οπότε κατεβαίνω αμέριμνη και χαρούμενη που πήγε τόσο καλά η πρώτη και με θέλουν και για δεύτερη (ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ, ΤΑΧΥΤΗΤΑ. ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΩΝ!). Πάω είκοσι λεπτά πριν στο κατάστημα και βρίσκω έναν τριανταπεντάρη υπεύθυνο με άσπρα μαλλιά και ακμή ενηλίκων από το άγχος και το στρες (ΤΟ ΞΕΡΩ, ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΙΧΑ). Του μιλάω, μου λέει να περιμένω και θα με πάρει μέσα σε λίγο στον διευθυντή. Κάνω πέντε γύρους, βλέπω τα βιβλία που έχουν προβεβλημένα και στημένα στην πρώτη γραμμή. Έχει κάποια ωραία, κάποια όχι και τόσο.
Με παίρνει ο υπεύθυνος μισή ώρα μετά και με πάει στον μυστικό διάδρομο με τα παρατημένα κουτιά προϊόντων, όπου βρίσκονται τα γραφεία του μαγαζιού. Με πάει στο γραφείο που είχαμε πάει και την προηγούμενη φορά (ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ Η ΒΙΤΡΙΝΑ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ) και εκεί είναι ο διευθυντής των πολυκαταστημάτων. Ένας τύπος τρεντοκάγκουρας από το Πανόραμα που άντε να είναι τριανταπέντε, αλλά φαίνεται το πολύ τριάντα. Έτσι εμφανίσιμος κάπως και σπαστικός. Δεν έχει ιδέα από βιβλία για αυτό τη συνέντευξη μου την παίρνει μαζί με τον προϊστάμενο του τμήματος των βιβλίων. Κάθε φορά που απαντάω σε μία ερώτηση κοιτάει τον προϊστάμενο με βλέμμα βλαμμένου για να επιβεβαιώσει την ορθότητα των λεγόμενών μου. Ο προϊστάμενος κολλημένος δίπλα στον διευθυντή γνέφει συνεχώς καταφατικά και με ευνοϊκό τρόπο και ρωτάει κι αυτός πράγματα. Αλλά γλείφει και τον διευθυντή κι ο διευθυντής τον προϊστάμενο (ΙΧ! ΠΟΣΟ ΑΠΑΙΣΧΙΟΙ).
Το αγαπημένο μου ήταν ένα παιχνίδι που μάλλον έχουν διδαχθεί σε σεμινάρια εκμάθησης συνεντεύξεων για πρόσληψη σε ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΓΛΟΙΩΔΗ ΠΟΛΥΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ. Ο διευθυντής κάνει τον πελάτη κι εγώ την πωλήτρια. Και ζητάει ένα βιβλίο (ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΝΑΙ. ΣΕ ΕΝΑ ΤΜΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΝΤΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΙΔΗ ΒΙΒΛΙΩΝ, ΚΗΠΟΥΡΙΚΗ, ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΑΥΤΟΒΟΗΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΙ ΕΓΩ ΤΙ ΑΛΛΟ. ΤΙ ΒΙΒΛΙΟ;). Μετά πάμε στο ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ (Α ΟΚΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ). Πάλι με ρωτάνε για κάποιον λόγο για το ιστορικό μυθιστόρημα (ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΚΟΛΛΗΣΕΙ). Το λύνω γρήγορα με αυτά που μου έμαθε ο άλλος στην προηγούμενη συνέντευξη (ΓΙΑΤΙ ΝΑΙ, ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΠΟΥ ΔΙΑΦΗΜΙΖΕΙ ΚΙ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ). Μετά με ρωτάνε για τη μουσική και ο διευθυντής πάλι κάνει τον ΥΠΕΡΑΣΧΕΤΟ πελάτη. Θέλει έναν δίσκο, μετά αποφασίζει πως εννοεί CD, μετά θέλει ροκ, μάλλον ξένη και ποια ροκ δεν ξέρει, ας του δώσω εγώ κλασσική ροκ και βλέπουμε. Του προτείνω διάφορες μπάντες και νόμιζα ότι θα κολλήσω, όπως και στο ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά δεν μασάω και τα βρίσκουμε. Καταλήγει να μου λέει ότι του πούλησα όλο το μαγαζί, εντάξει καλά θα τα πάμε.
Ακολουθεί ένας τεράστιος μονόλογός του, όπου εκθειάζει το κατάστημα και λέει ότι είναι το μεγαλύτερο και το καλύτερο. Υποστηρίζει ότι έχουν τον καλύτερο χώρο του βιβλίου, ότι είναι και οι πρώτοι και ότι με τη δυναμική παρουσία τους, έχουν κλείσει όλα τα υπόλοιπα σημαντικά βιβλιοπωλεία του χώρου. Έχουν μείνει αυτοί ουσιαστικά και τα πράσινα βιβλιοπωλεία να κυριαρχούν (ΔΗΛΑΔΗ, ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΦΕΡΟΝΤΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ).
Με ρωτάει γιατί με απέλυσαν από το άλλο μεγαλοβιβλιοπωλείο που δούλευα. Τους περιγράφω ότι μας είχαν στο κατάστημα που θα έκλεινε, εποχιακά για να το μαζέψουμε, γιατί δεν έβγαινε οικονομικά (ΒΛΕΠΩ ΤΗ ΧΑΡΑ ΣΤΙΣ ΦΑΤΣΕΣ ΤΟΥΣ). Λέω ότι τα πήγαινα πολύ καλά όσο δούλευα και έβγαζα αρκετή δουλειά. Δεν είπα ότι λειτουργούσε σαν βιβλιομπαζάρ, ό,τι συμφέρει τον πανάθλιο επιχειρηματία και ότι απέλυσε δεκάδες εργαζομένους, ακόμα και τύπισσες που ήταν δέκα χρόνια με παιδιά και δεν ξέρουν τι να κάνουν (ΕΙΔΑ ΜΙΑ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΚΥΠΡΟ ΤΩΡΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ).
Με αυτά και με εκείνα, με ρωτάνε πώς φαντάζομαι τις πωλήσεις (ΟΝΕΙΡΟ ΤΙ ΝΑ ΠΩ). Λέω ότι είναι εξυπηρέτηση του πελάτη, των καταναλωτικών αναγκών του και η προώθηση των προϊόντων (ΜΠΟΥΡΔΕΣ). Ενθουσιάζονται αυτοί. Μετά μου λένε πόσο σοβαρή είναι η δουλειά και ότι πρέπει να τη βλέπω σαν ΔΟΥΛΕΙΑ. Ότι είναι σοβαρά τα πράγματα. Με ρωτάνε αν υπάρχει κάποιο σχέδιό μου (ΑΧΑΧΑΧΑ, ΠΟΥ ΝΑ ΗΞΕΡΑΝ) που θα πρέπει να τους αποκαλύψω ή θα πρέπει να ξέρουν για το μέλλον, γιατί θέλουν μακροπρόθεσμους υπαλλήλους (Η ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΧΕΙ ΡΕΚΟΡ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ). Μου λένε πως αυτή η θέση είναι πολύ σημαντική για το μέλλον μου, αφού έχει περιθώρια εξέλιξης. Ο διευθυντής δείχνει τον προϊστάμενο που είναι μεγαλύτερός του και λέει, να από εδώ ο κύριος Τάδε ήταν κάποτε απλός πωλητής κι όμως κατέληξε προϊστάμενος του τμήματος με σκληρή δουλειά κι εκπαίδευση. Ο προϊστάμενος κοιτάει κάτω και κοκκινίζει (ΑΧ ΠΙΣΤΟ ΤΣΙΡΑΚΙ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ, ΠΟΣΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΣΩ). Χαμογελάω και γνέφω καταφατικά σε ό,τι λένε και προσπαθώ να δείχνω όσο πιο ικανοποιημένη μπορώ.
Φρόντισαν να με διαβεβαιώσουν και να με ενημερώσουν ότι η θέση που θα έπαιρνα και καλά, ήταν μίας κοπέλας που αποχώρησε εθελοντικά για δικούς της προσωπικούς λόγους (ΟΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟ ΠΡΩΗΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΟΛΥΘΗΚΑΝ ΜΑΖΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΝΑΡΗ ΕΩΣ ΤΟΝ ΜΑΡΤΗ ΤΟΥ 2017, ΔΗΛΑΔΗ, ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟΥ). Μου είπαν ότι θα υπογράψω στην αρχή σύμβαση αορίστου χρόνου και βλέπουμε.
Μου λένε ότι θα με ενημερώσουν όσο πιο σύντομα γίνεται. Με ευχαριστούν πάρα πολύ για τον χρόνο μου. Κι εγώ για τον δικό τους, ναι σίγουρα. Σκέφτομαι πώς γίνεται να είναι τόσο άσκημη η κοινωνία μας που ένας μεγαλοβουτυρομπεμπές διοικεί και αποφασίζει για τη μοίρα εκατοντάδων τουλάχιστον ανθρώπων. Και νομίζει κιόλας ότι είναι ο Βασιλιάς του υπερκαταναλωτικού βιτσιόζικου πορτοκαλί Προτεκτοράτου. Πολύ κακό. Κάτι έχει πάει πάρα πολύ λάθος (ΕΛΛΗΝΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΠΟΥ Ο ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ο πάλαι πότε ΔΑΠΙΤΗΣ). Βγαίνω από τον διάδρομο, αφού μου δίνουν κάτι χειραψίες που σπάνε κόκκαλα (ΣΤΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ ΧΕΙΡΑΨΙΩΝ ΤΟΥΣ ΤΟ ΔΕΙΞΑΝΕ). Περπατάω και αποχαιρετώ τα άδεια κουτιά με τα προϊόντα. Βγαίνω και είμαι σίγουρη ότι θα με πάρουν.
Και με παίρνουν! Κι εδώ αρχίζει ο υπερρεαλισμός. Μέσα στην εβδομάδα μου ζητάνε πεντακόσια χαρτιά, μαζί και αντίγραφο ποινικού μητρώου, φωτογραφίες, λογαριασμούς και τέτοια. Να τα πάω στο κατάστημα σε μία υπεύθυνη να μου βρει και ταιριαστό νούμερο μπλουζάκι. Μαζεύω τη χαρτούρα σιγά-σιγά και περιμένω να βγει το αντίγραφο ποινικού. Δεν έχω πάει ακόμα ΙΚΑ για τα ένσημα. Ευτυχώς, το αποφεύγω συνειδητά. Είμαστε στις δύο μέρες κι αυτή μου είπε να της πάω τα χαρτιά μέχρι το τέλος της εβδομάδας και το αντίγραφο ποινικού όποτε βγει, δεν πειράζει αν αργήσει. Σήμερα το πρωί με την αυγή με παίρνουν τρία τηλέφωνα. Κοιμόμουν και δεν το σήκωνα, οπότε με παίρνουν στο σταθερό και ξυπνάω. Το σηκώνω και μου μιλάει η τύπισσσα, μάλλον η λογίστρια που ζήτησε τα χαρτιά. Μου λέει ότι για κάποιον λόγο πάγωσαν οι προσλήψεις (Ε ΟΧΙ, ΚΑΠΟΙΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΣΟΒΑΡΗ ΠΛΑΚΑ) και ότι μου ζητάνε χίλια συγγνώμη για την αναστάτωση και για τον κόπο (ΠΗΓΑ ΣΕ ΔΥΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΚΑΙ ΜΑΖΕΨΑ ΔΕΚΑ ΧΑΡΤΙΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ, ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ. ΑΧΑ.). Δεν είναι προσωπικό μού λέει είναι εταιρικό το ζήτημα και ότι το βιογραφικό μου παραμένει πρώτο στην επιλογή τους και ότι αν ξεπαγώσουν και αλλάξει κάτι, σε περίπτωση που δεν έχω βρει άλλη δουλειά μέχρι τότε, θα με πάρουν. Δεν ξέρω τι να πω, πραγματικά.
Έκλεισα το τηλέφωνο, γιατί αυτή μου έλεγε συγγνώμη και γελούσα. Τη χαιρέτησα ευγενικά, γιατί δεν φταίει κι αυτή σε τίποτα. Μπορεί σύντομα να την απολύσουν, σύμφωνα με τα δεδομένα ως τώρα. Γελούσα γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο ΤΡΟΛΛ είναι αυτή η εταιρία. Είναι τόσο απρόσωπη και τόσο βάναυση και τόσο σκηνοθετημένα ευγενική και απαράδεκτη. Τη μισώ. Και όχι δεν ήμουν ποτέ σταθερή πελάτισσά της (ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΚΙ ΕΝΑ CD ΑΓΓΛΙΚΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΒΡΗΚΑ ΑΛΛΟΥ). Ούτε μου αρέσει ο χώρος του βιβλίου που έχει, θεωρώ ότι είναι ηλίθιο να διαβάζεις μέσα σε πολυκατάστημα (ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙ ΣΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ). Ελπίζω οι υπάλληλοι σύντομα να βρούνε λύσεις στην πνευματική και ψυχολογική δυσκοιλιότητά τους και να καταφέρουν να ξεπεράσουν το πορτοκαλί βουνό που έχει βάλει σε ανακοπή τις ζωές τους. Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Με έχουν καλύψει οι απολυμένες εργαζόμενες των πορτοκαλί πολυκαταστημάτων που έχουν βγει να καταγγείλουν τις συνθήκες της μαζοποιημένης, εκμεταλλευτικής και σκληρής εργασίας τους, καιρό τώρα.
Και όχι! Δεν βρήκα δουλειά! Το καλό είναι ότι μπορώ να γελάσω με την ειρωνεία του πράγματος. Γιατί δεν θα ήθελα να ήμουν στο δίκτυο επισφαλώς εργαζομένων ως απολυμένη αυτή τη στιγμή. Είμαι στο δίκτυο των επισφαλώς παγωμένων, προς το παρόν. Και δεν μπορώ να πω. Έχει κι αυτό τη χάρη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου