Αναπάντητες αιτήσεις παντού

Δράμα η ανεργασία, παιδιά. Σεπτέμβρης στη Θεσσαλονίκη. Άντε πάλι. Ξανά τα ίδια. Αφήνοντας πίσω ένα νεκρό καλοκαίρι που δεν απέδωσε πουθενά. Να με προσέχετε, γιατί χάνομαι, λέμε σε αυτές τις περιπτώσεις. Στη Θεσσαλονίκη οι αγγελίες παραμένουν η μία χειρότερη από την άλλη. Όλες ψάχνουν δουλειά και δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα. Λες κι εξαφανίζονται μία-μία. Οι αγγελίες ανανεώνονται μία φορά την εβδομάδα και αν βγει κάτι σοβαρό που να μη λέει για εμφανίσιμες κοπέλες ή απίθανες προϋπηρεσίες ετών στο τύλιγμα πίτουρου ή στην καθαριότητα κτιρίων. Για να βρεις δουλειά πρέπει να έχεις διάθεση, χαμόγελο, ταλέντο στο marketing, fashion γνώσεις, μα το πιο σημαντικό: να είσαι διατεθειμένη να πας σε απαίσια δοκιμαστικά και να μην πληρωθείς για τα εβδομαδιαία δοκιμαστικά, για τη μηνιαία εμπειρία ή και ποτέ στην τελική -δεν φτάνει που σου προσφέρουν αυτή την ακαταμάχητη εμπειρία, θες και λεφτά, άπληστη. Κι εμείς οι άπορες τι να κάνουμε, θα συνεχίσουμε να στέλνουμε βιογραφικά εις μάτην εις τον αιώνα τον άπαντα και να βαράμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Να παρακαλάμε για μία ακόμα αποτυχημένη συνέντευξη σαν να λέμε, μήπως και μπει κανένα φράγκο στην τσέπη και μπορούμε να βγαίνουμε τα βράδια να τα πίνουμε χωρίς ενοχές. 

Έχω εκδηλώσει ενδιαφέρον για κοινωνική εργασία και γραμματειακή υποστήριξη, για να ψήνω τυρόπιτες σε φούρνο, να γεμίζω τις κρέπες σε καφετέρια, να πουλάω πάστες σε ζαχαροπλαστείο (αφού δεν τις δίνω στα καλόπαιδα), να προμοτάρω μαγαζιά και καρτοκινητές. Αλλά όχι. Δεν τους φτάνει το βιογραφικό μου μάλλον. Κάτι κάνω λάθος εκεί που λέω ότι έχω κάρτα ανεργίας ανανεωμένη τέσσερις φορές ή εκεί που συνδυάζεται η ανεργία με το μεταπτυχιακό της θεωρίας. Ωραία πράματα. 

Τα μόνα απαντητικά τηλέφωνα που με πήραν ήταν από ένα πρόγραμμα μουσικοθεραπείας που μου λέει είμαι υπερτυχερή. Χάρηκα λίγο στην αρχή. Μέχρι που άκουσα την τηλεφωνήτρια να μιλάει σαν να είναι ηχογραφημένη σε κασέτα και να μου λέει ότι κέρδισα την εκπτωσιακή προνομιακή θέση στα σεμινάρια των 90 ευρώ/μήνα, ενώ άλλοι θα πληρώσουν για το ίδιο πρόγραμμα 250 ευρώ/μήνα. Ποια στη χάρη μου σαν να λέμε! Υπερπροσφορά. Και παίρνεις και κρατική επιβεβαίωση μετά ότι παρακολούθησες σεμινάριο μουσικοθεραπείας –ένα χρήσιμο προσόν για την ανεργία σου. Σταμάτησα την κασέτα για να της πω ότι δεν έχω λεφτά και στον ήλιο μοίρα και ότι αν μου έδιναν ενενήντα ευρώ μόνο θα πήγαινα. Κόλλησε, γιατί δεν το περίμενε και μου είπε ότι θα με ξαναπάρουν τηλέφωνο και ότι οι θέσεις είναι περιορισμένες και ότι είμαι πολύ τυχερή που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Με ξαναπήρε, αλλά δεν το σήκωσα, γιατί δεν μου αρέσει να παίζουν με τον πόνο μου εργαζόμενες τηλεφωνήτριες που μιλάνε σαν κασέτα. 

Πλέον, για να βρεις ιδιαίτερα φιλολογικά πρέπει να παίρνεις εσύ τηλέφωνο τις οικογένειες που τα χρειάζονται και να τους πρήζεις να αναλάβεις τη στήριξη του παιδιού τους στα μαθήματα, πράγμα που δεν θα συνέβαινε αν το παιδί δεν είχε άλλα σοβαρότερα ζητήματα να το απασχολούν. Οπότε κάνω και αυτό, παίρνω τηλέφωνα σε φιλικές οικογένειες και σαν την ενοχλητική ευγενικιά, πλασσάρομαι ως η υπερφιλόλογος που θα βοηθήσει το καημένο το παιδάκι να μάθει τη μέση φωνή και να κλίνει τριτόκλιτα ουσιαστικά κι ας το παρατάνε οι γονείς του μόνο του. Δεν με έχουν προσλάβει επίσης, μάλλον επειδή θεωρούν ότι παραείμαι εύκολη και σου λέει αυτή ζητάει μόνο πέντε και εφτά ευρώ, πάμε στην άλλη στα οχτώ θα είναι καλύτερη, αφού είναι και πιο ακριβή. Η παράλογη λογική της τιμολόγησης και του ανταγωνισμού των σατανικών ιδιαιτέρων μαθημάτων. Έχω ψάξει για μπέιμπισίτερ, αλλά στο αγαπημένο παιδί αγαπημένης μου φίλης έκανα αστειάκι για το σκοτάδι και για το πόσο τρομακτικό είναι και δεν είμαι βέβαιη αν θα ήμουν η κατάλληλη για να προσέχω μωράκια. Ωστόσο, στο σεμινάριο δημιουργικής γραφής που πήγα να κάνω δοκιμαστικά σε παιδάκια τα πήγαμε περίφημα και κάναμε ένα τεράστιο πρότζεκτ σε λίγη ώρα, φτιάξαμε παραμύθι και ζωγραφιές με τερατίνια. Εντούτοις, δεν μπορούν να με πληρώνουν ούτε σε αυτό, γιατί λέει είναι σε δυσχερή θέση η ιδιοκτήτρια του ΚΔΑΠ (Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης Πιτσιρικίων, που είναι και πολύ στη μόδα) και τι να κάνει, αν θέλουμε να πηγαίνουμε εθελοντικά για την εμπειρία. Ποια εμπειρία. 

Μίλησα και με έναν κάγκουρα τετρακοιλιακό που ψάχνει σέρβις με προϋπηρεσία, ντιτζέι με ελληνικό ρεπερτόριο και έμπειρους βοηθούς σερβιτόρων, για ένα φαινομενικό τσιπουράδικο στο εξωτικό Κορδελιό. Ο κάγκουρας μου είπε πολύ ξεκάθαρα ότι θέλουν έμπειρα άτομα για το σέρβις και ντιτζέις που να ξέρουν ελληνικά τραγούδια, σαν να μου λέει ευγενικά ότι είμαι άσχετη και δεν διάβασα καλά την αγγελία. Τι να του πω κι αυτού; Καλή γυμναστική του ευχήθηκα και καλά φράγκα. Δεν ξέρω πού στο διάολο μπορώ να την αποκτήσω αυτή τη φανταστική υποτιθέμενη υπερπροϋπηρεσία. Δεν ξέρω πού υπάρχει. Στα φανταστικά κουπόνια του λιντλ; Στους πρωινούς καφέδες; Στην κοινωνικοποίηση με ακατάλληλα άτομα; Τι σκατά, τι κάνω λάθος. 

Ψάχνω και δουλειά Αθήνα μέσω ευγενικού αντιπρόσωπου που θέλει να με βοηθήσει, αλλά πώς θα γίνει αυτό δεν ξέρω. Τον ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν ξέρω αν έχει και κανένα νόημα στην προκειμένη. Δεν έχω λεφτά να κατέβω για να ψάξω μόνη μου, όπως κανονικά θα έπρεπε να κάνω, αφού εδώ πέρα δεν υπάρχει ελπίδα. Είναι σαν νεκρός τόπος. Από Αθήνα δεν μου έχουν επίσης απαντήσει και δεν με έχουν πάρει τηλέφωνο  από πουθενά. Ανοιγοκλείνω το τηλέφωνό μου, μήπως δεν πάει απλώς καλά ή δεν δέχεται κλήσεις. Γράφτηκα σε πέντε ανεργασιακά σάιτς και έχω κάνει προφίλ σε όλα τα τζομπ φάιντερ. Μου στέλνουν μέιλς για να μου πούνε πόσο χαρούμενοι είναι που με έχουν στο σάιτ και σκέφτομαι κι εγώ ότι ευτυχώς κάποιος χαίρεται έστω και τυπικά με την ανεργία. 

Σκέφτομαι ότι δεν έχει νόημα να ψάχνεις δουλειά, γενικά. Τι να την κάνεις. Θα τρώω ρούχα και πράγματα γύρω μου και θα συνεχίσω να κοιμάμαι σε καναπέδες. Όλα θα πάνε καλά, δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει αυτό και ποιος συνεχίζει να το λέει -μάλλον θα τα έχει πάει καλύτερα από μένα στην αναζήτηση δουλειάς. Συμβαίνουν και θαύματα στο κάτω-κάτω. Θα ξαναξεκινήσω τις σειρές, το ναρκωτικό της νέας γενιάς και το παρόν μπλογκ θα πάρει άλλη τροπή μου φαίνεται. Μην περιμένετε να σας πω ότι βρήκα δουλειά, γιατί δεν βρήκα. Αιωνίως άνεργη, αιωνίως από ό,τι φαίνεται θα κρατώ μία ομπρέλα στις ευκαιρίες και στην τύχη μέσα από μια ομίχλη μαύρη, αυτή της Θεσσαλονίκης.