Συνέντευξη για τηλεφωνικές προωθήσεις

Με αυτά και με εκείνα, άκουσα ότι δίνουν παχυλούς μισθούς (ΔΗΛΑΔΗ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΚΟΣ) σε τηλεφωνικό κέντρο της τάδε γνωστής διαφημιστικής εταιρείας. Πήγα και σε αυτή τη συνέντευξη, με την γοητευτική όσο παράλογη ιδέα ότι μπορεί αυτή να είναι η δουλειά που θα μου πληρώνει μελλοντικά ενοίκια. 

 Επρόκειτο για διαφημιστική εταιρεία στην περιοχή του One Mall. Οι χώροι ήταν μεγάλοι, απλοί και κυριλέ και χτίζανε και τον από κάτω όροφο για να τον πάρουνε κι αυτόν οι κατσαρίδιοι. Η γραμματέας εξηγούσε σε έναν πελάτη ότι την πάτησε και πήρε το πακέτο και τώρα δεν γίνεται να κάνει κάτι, απλώς πρέπει να του πάρουν όλα τα λεφτά μέχρι να μην έχει άλλα για να παίρνει τηλέφωνο και να τους παραπονιέται, άντε γιατί έχουν και δουλειές. Του έκλεισε το τηλέφωνο και μου έδωσε να γράψω σε ένα χαρτί τα στοιχεία μου. Περίμενα σε έναν καναπέ, μαζί με μία ακόμα υποψήφια που ήρθε πιο μετά, φαινόταν καημένη και σε αναζήτηση (ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΦΑΙΝΟΜΟΥΝ ΕΓΩ, ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΗΣΥΧΗ). Η πρόσληψη μού φαινόταν σίγουρη πάντως, γιατί οι υπάλληλοι σε αυτές τις δουλειές είναι αναλώσιμοι. Κρατάνε δεν κρατάνε ένα μήνα, λιγότερο από χυμό διαρκείας. Φαντάζομαι ότι δεν την παλεύεις πολύ αν κάνεις αυτή τη δουλειά. Εδώ ως πωλήτρια  που είμαι τώρα και είδα στον ύπνο μου ότι εξυπηρετώ πελάτισσες και τους δίνω λάθος πράγματα, πόσο μάλλον όταν μιλάς τηλεφωνικά και είναι λες και μιλάς μόνος σου και λες το ποίημα, απευθυνόμενη σε κάποια οργισμένη- εύλογα- φωνή που τυγχάνει να μην είναι στο κεφάλι σου. Σκέφτηκα δύο μήνες ίσως και να μπορώ να την κάνω. Δύο μήνες και ίσως να μαζέψω λεφτά για το πολυπόθητο  σπίτι-νοίκι κ.τ.λ.. 

Ήρθε με πήρε ένας κύριος με μορφή γερακιού (Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΜΠΙΖΝΕΣΜΑΝ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΚΑΤΑΦΕΡΤΖΗΣ, ΓΑΜΑΤΟΣ, ΕΞΥΠΝΑΔΟΥΡΑΣ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΙ ΦΡΑΓΚΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΑΓΧΩΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΡΙΒΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΕΧΕΙ ΥΠΗΡΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΒΓΑΖΕΙ) και με ξενάγησε από διάδρομο σε διάδρομο. Άκουσα μουσική από έναν χώρο και ήταν αυτό που φανταζόμουν: μουσική για να ανεβαίνει το ηθικό και να πουλάς πιο εύκολα πακέτα τηλεφωνικώς. Ο κύριος με το πράσινο φωσφοριζέ μπλουζάκι μου παρουσίασε την εταιρεία σαν μία από τις καλύτερες και πιο έμπιστες και ότι η πασίγνωστη τηλεφωνική εμπιστεύτηκε τη δική του διαφημιστική, (ΠΟΥ ΤΥΧΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ) και καμία άλλη. Συνειδητοποίησα ότι μου πουλούσε τη δουλειά, όταν με πήρε για να μου δείξει την κουζινούλα που κάνουν καφέδες οι υπάλληλοι και την κόλαση στην οποία δουλεύουν και μιλάνε όλοι μαζί ταυτόχρονα σε τηλέφωνα πουλώντας πακέτα σε στρόγγυλα γραφεία ο ένας δίπλα στην άλλη, με ψεύτικα διαχωριστικά. Είχε άπειρη φασαρία, σε έπιανε πονοκέφαλος με το που έμπαινες μέσα, αλλά φυσικά υπήρχε και η δυνατότητα να κάνεις το τσιγάρο σου για διάλειμμα σε ένα μπαλκόνι που έβλεπε στον δρόμο και στα μπουρδέλα απέναντι ή να φτιάξεις καφέ και να φας το δεκατιανό σου στην κουζινούλα (ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΟΥΛΙ). Ο χώρος ήταν υπερβολικά μικρός για τόσους τηλεφωνητές. 

Ο μισθός ήταν όντως πολύς, εξακόσια ευρώ συν τριακόσια μπόνους σε περίπτωση που πουλούσες τον αριθμό πακέτων που ήθελαν ανά μήνα. Ο γεράκης μου τόνισε ότι το ογδόντα τοις εκατό των ατόμων το κατάφερναν αυτό και τσέπωναν εννιακόσια ευρώ. Η αλήθεια είναι ότι μιλάμε περίπου για τρεις φορές τον μισθό μου τώρα, αλλά η δουλειά ήταν ακραίο πατίνι μούρλας (ΚΑΙ ΠΟΣΗ ΜΟΥΡΛΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΝ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ). Βγήκα με σκυμμένο το κεφάλι, ανίκανη να τη δεχθώ. Την ίδια μέρα με προσέλαβαν ως πωλήτρια την ώρα που συμπλήρωνα το χαρτί με τα στοιχεία μου από μία άλλη δουλειά. Όταν ο Γεράκης με ρώτησε αν δουλεύω, του είπα ότι με πήραν λίγο πιο πριν τηλέφωνο για να με προσλάβουν την ίδια ημέρα και όταν του είπα ότι στη δουλειά που με είχαν δεχθεί, ο μισθός θα ήταν τετρακόσια ευρώ για πωλήτρια ρούχων μου είπε ότι και φυσικά θα προτιμήσω να πάω εκεί (ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΟΤΙ Η ΑΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ Η ΕΥΘΥΤΗΤΑ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ). Με πήραν για δοκιμαστικό στο τηλεφωνικό κέντρο, αλλά προτίμησα να είμαι πιο ταπεινά, μία πωλήτρια του πεταματού και ας χάσω τα εξακόσια ευρώ και την κουζινούλα, γιατί τα εννιακόσια δεν ξέρω αν θα τα έφτανα και ποτέ, με την ίδια ευκολία που θα έφτανα την ψύχωση αν δεχόμουν αυτή τη δουλειά. Βγήκα συγχυσμένη από το κτίριο και την ίδια μέρα έκανα τρεις διαδρομές Κέντρο-Δυτικά για να υπογράψω τα έγγραφα στην άλλη δουλειά που πίστευα ότι είναι καλή και στα μέτρα αυτού που ψάχνω –πόσο γελιόμουν. 

Ένιωθα ικανοποιημένη που απέρριψα το εκλεκτό τηλεφωνικό κέντρο, αλλά τώρα που είμαι στις πωλήσεις και πάλι νιώθω ότι έκανα βλακεία, γιατί όλες οι πωλήσεις το ίδιο σκατά είναι και ας έβλεπα εφιάλτες με εξακόσια ευρώ κι όχι τετρακόσια τουλάχιστον τον μήνα (ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΩ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΑ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΜΩΣ).