Συνέντευξη για μοντέλο ζωγραφικής σε γνωστό ζωγράφο

Μου προτείνει η ξαδέρφη μου έναν ζωγράφο που ψάχνει μοντέλα για το εργαστήριό του. Τη ρωτάω δύο-τρεις φορές αν είναι όντως σοβαρή δουλειά και αν είναι όντως σοβαρός ο τύπος αυτός. Μου λέει ναι. Τον ψάχνω στο ίντερνετ, έχει μπλογκ με τις εκθέσεις που έχει κάνει και τέτοια και φαίνεται κάπως ψιλοδιάσημος. Τον παίρνω τηλέφωνο, παρότι ψάχνει για γυμνό μοντέλο, του λέω ότι δεν ξέρω αν είμαι διαθέσιμη για αυτό. Μου λέει να περάσω από εκεί να το συζητήσουμε. Για είκοσι ευρώ το τρίωρο. 

Κανονίζουμε μέρα και ώρα. Πηγαίνω, λοιπόν, στην Ευζώνων στο εργαστήριό του, ένα πρωινό που δεν ήξερα ότι θα αντιμετωπίσω τον σύγχρονο ελληνικό σουρεαλισμό για μια ακόμα φορά. Η πολυκατοικία δεν λέει πουθενά ότι έχει εργαστήρι ζωγραφικής, οπότε μπαίνω κάπως επιφυλακτικά μέσα. Ανεβαίνω στον πρώτο όροφο, έχει δύο σπίτια με μεγάλες ταμπέλες και τα δύο δικά του. ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ-ΖΩΓΡΑΦΟΣ και το όνομά του δίπλα. Ανοίγει τη μία πόρτα με καλησπερίζει έτσι με περισσή ευγένεια. Περίοπτος τύπος, ασπρομάλλης με γυαλάκια, ντυμένος έτσι με μαύρα ρούχα (ΨΑΓΜΕΝΟΣ, ΣΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ), όμως με ακριβά παπούτσια ολοκαίνουργια (ΓΝΩΣΤΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΜΑΡΚΑ). Μου λέει ότι μου πήρε καφέ και τον αρνούμαι ευγενικά, γιατί δεν πίνω. 

Μπαίνω μέσα και βλέπω ότι το εργαστήρι είναι πολύ κυριλέ. Γυαλιστερά όλα και πολύ περιποιημένα, αιθέρια πανιά να κρέμονται, στο βάθος παίζει μία μουσική compact disc club reflections και σε λίγο θα ανατείλει ο βούδας από κάπου και θα μας διακόψει. Όλα φαίνονται εντελώς ατμοσφαιρικά, κι όμως.

 (ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ;) 

Η πολλή τελειότητα δεν συνηθίζεται στα εργαστήρια τέτοιου τύπου. Δεν βλέπω πουθενά μπογιές, πινέλα, τίποτα που να δείχνει ενεργό ζωγράφο. Όλα στην εντέλεια, ένας χώρος με καβαλέτα και σκαμπό και χαλάκια ολοκαίνουργια. Πολλή ατμόσφαιρα για το τίποτα. Κάτι σχεδιάκια που είχε κρεμασμένα στους τοίχους ήταν κάπως ωραία, αλλά οι πίνακες με τις γυμνές γυναίκες ήταν χειρότεροι κι από τους δικούς μου. Μου είπε ότι όλα τα έργα γύρω είναι δικά του (οπότε εκεί αρχίζω και υποψιάζομαι ότι κάτι πάει κάπως στραβά). Ο τύπος ήταν λες και έπαιζε σε σίριαλ τον στερεοτυπικό ζωγράφο/καλλιτέχνη/ηδονοκανίβαλο των σωμάτων. Μιλούσε και με έναν τόνο τύπου «πασπατεύω τον αέρα και ελπίζω και κάτι παραπάνω σύντομα». 

Με πήγε σε ένα χώρο με κάτι προβολείς που έπεφταν πάνω μου και με τύφλωναν κι όσο μιλούσαμε εγώ τους έκλεινα κι αυτός τους ξανάνοιγε. Πολύ αστείο αυτό με τους προβολείς. Το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι ότι τον πειράζει να έχει μοντέλα που πηγαίνουν εκεί για τη δόση τους ή για να πάρουν τα τσιγάρα τους (ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΤΙ ΣΚΑΤΑ, ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΣΙΓΑΡΟ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΑΓΕ ΟΝΤΩΣ ΧΡΗΣΤΡΙΕΣ/ΕΣ ΠΟΥ ΞΕΠΟΥΛΙΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΖΩΓΡΑΦΟΥΣ ΓΙΑ ΜΟΝΤΕΛΑ; ΠΩΣ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ ΑΚΙΝΗΤΟΙ/ΕΣ;). Μετά μου είπε ότι τον πειράζει να έρχονται άτομα μόνο για τα λεφτά (ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ Η ΓΚΑΛΑ, Η ΥΠΕΡΜΟΥΣΑ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΝΤΑΛΙ, ΤΟΝ ΥΠΕΡΖΩΓΡΑΦΟ, ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΠΙΟ). Μου είπε να κάτσω σε μία καρέκλα, κάθομαι, βγάζω παλτό και τα λοιπά. 

Του λέω πρώτο πράγμα κι εγώ, ότι δεν διατίθεμαι να ξεγυμνωθώ εντελώς. Μου είπε ότι μπορεί να με δει απλώς με εσώρουχα (ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΗ). Οπότε μου ζητάει να βγάλω τη φούστα, τη βγάζω μένω με το καλσόν. Μετά μου είπε να βγάλω και τη μπλούζα τη βγάζω μένω με φανελάκι κι ένα δαντελωτό μπουστάκι να φαίνεται από μέσα. Μου λέει δύο-τρεις φορές μεταξύ μπουρδολογίας του «καλλιτέχνη», όπως αυτοαναφερόταν, ότι το εσώρουχό μου είναι πολύ ωραίο, μα πάρα πολύ ωραίο, πόσο ωραίο. Με το που μου το λέει δεύτερη φορά, αρχίζω να ξαναντύνομαι και του εξηγώ ότι δεν το έχω, μάλλον. Άλλαξα γνώμη, ας το αφήσουμε. Του λέω ότι είμαι κάπως αμήχανη, όχι γιατί πιστεύω ότι είναι ανήθικο ή κάτι τέτοιο το γυμνό σώμα στη ζωγραφική ή στην τέχνη γενικότερα (ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ), αλλά γιατί με ενοχλεί το ανδρικό βλέμμα. Με ρωτάει να του εξηγήσω τι εννοώ (ΕΚΕΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΝΑ ΦΥΓΩ, ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΣΤΡΑΒΗ ΚΙ ΑΝΑΠΟΔΗ ΠΟΥ ΚΑΘΙΣΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΑ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ). Προσπαθώ να του δώσω να καταλάβει ότι ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν οι άνδρες –σύμφωνα με την πατριαρχία που είναι παντού στην πορνογραφία, στη βιομηχανία ομορφιάς, στις μόδες και στα πρότυπα- έχει καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν οι γυναίκες το σώμα τους και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη νιώθω άνετα να ξεγυμνωθώ μπροστά σε αυτόν, έτσι όπως με κοιτάει. Μου λέει ότι ο καλλιτέχνης τα βλέπει διαφορετικά τα πράγματα και ότι η τέχνη είναι έτσι και ότι είναι δικό μου το πρόβλημα που δεν μπορώ να δεχθώ το «βλέμμα λατρείας» (ΜΩΡΕ ΕΓΩ ΤΟ ΞΕΡΩ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ Η΄ ΟΧΙ;). Του λέω δεν είναι καθόλου δικό μου το πρόβλημα, αν εγώ κυκλοφορώ και ντύνομαι όπως θέλω, υποτίθεται ελεύθερα, και οι άνδρες με κοιτάνε επιθετικά ή λάγνα ή μου λένε πράγματα που έχουν ως αποτέλεσμα να με κάνουν να νιώθω άσχημα, ενώ δεν τους έχω απευθυνθεί καθόλου. Ωστόσο, τον ρώτησα τι είναι αυτό ακριβώς το βλέμμα, στο οποίο αναφερόταν. 

Το «βλέμμα λατρείας», μου είπε, είναι το βλέμμα του άνδρα που βλέπει μία γυναίκα όμορφη και του αρέσει. Μου είπε ότι εγώ είμαι ευαισθητούλα και γλυκούλα και ότι θα ανοίξω, πού θα πάει (ΣΕ ΣΕΝΑ ΠΑΝΤΩΣ ΟΧΙ, ΣΙΧΑΜΕΡΟ ΑΠΟΒΡΑΣΜΑ) και ότι οι άνδρες είναι από τη φύση τους έτσι και όταν βλέπουν ωραία γυναίκα θα αντιδράσουν με αυτόν τον τρόπο και ότι θα την κοιτάξουν και θα τη θαυμάσουν. Επίσης, είπε ότι οι άνδρες είναι όντα μπρουτάλ από τη φύση τους πάλι και μπαίνουν ενεργητικά (ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ, ΧΩΡΙΣ ΠΛΑΚΑ), ενώ οι γυναίκες θέλουν να αρέσουν και τις αρέσει να αρέσουν και αυτό είναι κοπλιμέντο για αυτές. Του εξήγησα ότι δεν συμφωνώ μαζί του, ότι δεν είναι έτσι όπως νομίζει όλες οι γυναίκες και όλοι οι άνδρες. Και ότι αυτό το «βλέμμα λατρείας» εμένα μου προκαλεί άγχος και εκνευρισμό και ότι δεν το θέλω καθόλου και ότι με ενοχλεί και με εμποδίζει να απελευθερωθώ. Μου είπε ότι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί εμένα να με ενοχλεί να με κοιτάει με λατρευτικό βλέμμα ή να με βλέπουν οι άνδρες με λατρευτικό βλέμμα. Και του εξηγώ ότι αυτό περιορίζει την ελευθερία μου και με κάνει να νιώθω αμήχανα και (ΕΚΑΝΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ Ο ΓΛΙΤΣΑΣ) του έφερα παράδειγμα: μία παραλία γυμνιστών που όλοι μπορούμε να περνάμε υπέροχα, μόνο που μπορεί να βρεθεί κάποιος και να αρχίζει να την παίζει και να μας κάνει όλους να θέλουμε να το βάλουμε στα πόδια (ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ). 

Μου είπε ότι αυτός δεν είναι έτσι και ότι αυτό δεν το κάνουν όλοι και ότι το γυμνό γυναικείο σώμα είναι ό, τι πιο ωραίο υπάρχει, ότι είναι ιερό και άλλα τέτοια (ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ «ΤΕΧΝΗΣ»), και ότι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί εγώ δεν μπορώ να δεχθώ το «βλέμμα λατρείας» (ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΠΟΥ ΕΦΗΥΡΕ Ο «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ» ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΤΑ ΓΟΥΣΤΑ ΤΟΥ). Οπότε προσπαθεί να το αιτιολογήσει μόνος του και ξεκινάει ένα παραλήρημα. Μου λέει ότι αν είμαι ομοφυλόφιλη αυτό δικαιολογείται, γιατί τότε γουστάρω τις γυναίκες, που μπορούν να κάτσουν και μία ώρα μετά το σεξ να μιλάνε περί ανέμων και υδάτων και είναι και πιο συναισθηματικές (ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΦΕΡΩ ΚΑΠΩΣ ΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΑΛΛΑ ΣΥΓΚΡΑΤΙΟΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΛΕΓΑ ΝΑΙ-ΝΑΙ, ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΕΝΗ). Και μου είπε ότι μόνο σε τέτοια περίπτωση μπορεί να δεχθεί την άποψή μου. Του εξήγησα ότι μάλλον πρέπει να φύγω και ότι δεν χρειάζεται να δεχθεί καμία άποψή μου. Όταν του είπα να φύγω, κάπως ταράχθηκε και μου είπε ότι είμαι πολύ ωραία κοπέλα και ότι μπορεί να με δεχθεί και με εσώρουχα αυτός για την προσωπική του ζωγραφική στο εργαστήριο κάθε Δευτέρα 10:00-12:30, επί πληρωμή φυσικά (ΕΔΩ ΓΕΛΑΜΕ, ΓΕΛΑΜΕ ΠΟΛΥ). Του είπα ότι δεν ενδιαφέρομαι, ευχαριστώ. Μου είπε ότι θα μου φύγει το άγχος αυτό και ότι θα μου αρέσει και ότι στα μοντέλα που πάνε εκεί, φαίνεται ότι τις αρέσει να ξεντύνονται και να τις ζωγραφίζουν. Και ότι κάποτε τον κριτίκαραν και τον ρώτησαν αν όλες οι γυναίκες στη ζωή του είναι ωραίες, γιατί ζωγραφίζει μόνο ωραίες (ΦΥΣΙΚΑ, ΦΥΣΙΚΟΤΑΤΑ) και αυτός είπε ότι δεν του αρέσουν οι άσχημες, μισεί την ασχήμια (Ε ΡΕ ΤΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΑΡΑΣ, ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΕΧΕΙ). Συγκρατήθηκα να ανοίξω διάλογο για τη σχετικότητα του ωραίου και του άσχημου και για την τέχνη, γιατί στον τοίχο θα μιλούσα πάλι. 

Μου είπε ότι αυτό που κάνουν εκεί είναι σαν το σεξ στο τζάμι, θέλεις να σε δει και κάποιος απέναντι και αυτό είναι ωραίο (ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΔΙΝΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ). Τον ρώτησα γιατί ζωγραφίζει μόνο γυναίκες (ΚΑΠΩΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ Η΄ΘΑ ΤΟΝ ΕΒΡΙΖΑ Η΄ΘΑ ΡΩΤΟΥΣΑ ΑΥΤΟ). Και μου λέει ότι ζωγραφίζει γυναίκες, γιατί του αρέσει το γυναικείο γυμνό σώμα πάρα πολύ, όσο τίποτε άλλο και το ξέρει και η γυναίκα του που είναι διάσημη ηθοποιός του ΚΘΒΕ, μάλλον θα την ξέρω. Και μου είπε ότι είναι ζήτημα ομορφιάς, αφού του αρέσουν και οι σκύλοι πάρα πολύ –με ρώτησε αν ξέρω πόσο πολύ αγαπάει τους σκύλους (ΟΧΙ, ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ, ΗΛΠΙΖΑ ΜΟΝΟ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΤΕΧΝΗ» ΤΟΥ). Τους αγαπάει πάρα πολύ, είχε κολλήσει λίγο στους σκύλους (ΦΟΒΗΘΗΚΑ). Αλλά, του λέω, δεν βλέπω να έχετε ζωγραφίσει σκύλους με τα πόδια ανοιχτά. Μου είπε ότι του αρέσουν πολύ οι σκύλοι, τα σπίτια, τα ηλιοβασιλέματα (ΑΙΝΤΕΕΕ), αλλά ζωγραφίζει μόνο γυμνές γυναίκες και το εργαστήριο ουσιαστικά αυτό τον σκοπό έχει. Το γυμνό σώμα και τα απόκρυφα σημεία και την απεικόνιση του συναισθήματος (ΚΑΛΑ ΤΟ ΤΙ ΜΠΟΥΡΔΑ ΕΠΕΣΕ ΣΕ ΣΗΜΕΙΑ, ΠΟΥ ΤΟ ΠΗΓΑΙΝΕ ΕΤΣΙ ΚΑΠΩΣ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ, ΤΟΥ ΕΒΓΑΙΝΕ ΝΑ ΑΡΑΔΙΑΣΕΙ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΦΑΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ). 

Και του λέω άντρες γιατί δεν ζωγραφίζετε; (ΚΙ ΕΓΩ ΣΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ, ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΗΣΩ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΤΡΑΒΗΞΕΙ) 

Εκείνη την ώρα γελάει με ένα σάπιο, απαίσιο, γλοιώδες ύφος και μου λέει ότι κάποτε είχε ζωγραφίσει έναν άνδρα να εκσπερματώνει σε έναν βράχο και ότι τον είχαν κράξει για αυτό και ότι ο άνδρας αυτός απέτινε φόρο τιμής στις σειρήνες ας πούμε –και άρχισε να μου λέει για τις σειρήνες. Εγώ σηκώνομαι, του λέω ότι πρέπει να φύγω. Μου λέει ότι πρέπει να το ξανασκεφτώ και ότι θα ήταν πολύ καλό για μένα και ότι στο εργαστήριο έρχονται άτομα που δεν έχουν τις ίδιες απόψεις με μένα (ΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΑΥΤΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΟΤΑΝ ΞΕΝΤΥΝΕΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΠΡΟΦΑΣΗ ΤΗΝ «ΤΕΧΝΗ» ΚΑΙ ΤΟ «ΒΛΕΜΜΑ» ΚΑΙ ΤΟΝ «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ» –ΑΝΤΕ ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ ΒΡΕ ΟΥΓΚΑΝΓΚΟΝΓΚ, ΔΗΛΑΔΗ).  

Καθώς προχωράω για να φύγω και τον αποφεύγω για να μη με ακουμπήσει, με ακολουθάει κατά πόδας και προσπαθεί να με πείσει ότι είναι αξιοπρεπής (ΑΓΝΩΣΤΟ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΕΙ, ΑΦΟΥ ΟΙ «ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΙΕΣ» ΚΑΙ «ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ» ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΙΣ «ΑΝΟΙΧΤΟΜΥΑΛΕΣ» ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ), λέγοντας τη λέξη «αξιοπρεπές» συνεχώς. Τύπου: «Εμείς εδώ είμαστε αξιοπρεπέστατο εργαστήριο, έρχονται πολύ αξιοπρεπείς άνθρωποι και τα μοντέλα μας είναι αξιοπρεπή και έχουμε κάνει αξιοπρεπέστατη δουλειά και αξιοπρεπέστατα πρότζεκτ όπως βλέπεις. Μετά μου είπε, λίγο πριν ανοίξω την πόρτα ότι ζωγραφίζουν και γιαγιάδες και παππούδες και θείους και θείες και γέρους και γριές (ΕΝΩ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΕΛΕΓΕ ΠΩΣ ΑΥΤΟΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΓΥΜΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ. ΑΓΝΩΣΤΕ ΘΕΕ, ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΦΥΓΕΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ). 

Βγαίνοντας, ένιωσα πιο ανάλαφρη και συνειδητοποίησα ότι το βάρος από το οποίο ένιωσα ότι απαλλάχθηκα ήταν το «βλέμμα λατρείας» που αυτός προσπαθούσε να μου εξηγήσει τόση ώρα (ΝΑ ΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ, ΗΡΘΕ). 

Έφυγα από εκεί σχεδόν γελώντας, γιατί αυτά που ζω είναι τόσο μα τόσο σουρεάλ (ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΚΩΛΟΚΟΤΡΩΝΕΣ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΧΡΥΣΟΠΟΙΚΙΛΤΟΙ ΤΥΠΟΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΕΤΣΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥΣ). Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο που δεν οδήγησε πουθενά, πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και απορώ πώς πηγαίνουν εκεί νέες γυναίκες και ξεντύνονται μπροστά σε αυτόν τον γλοιώδη μπαρμπούτσαλο ψωνάρα τύπο που έχει γίνει και διάσημος (ΣΤΟΥΣ ΤΥΦΛΟΥΣ, Ο ΜΟΝΟΦΘΑΛΜΟΣ). Τι να πω. Άνεργη αιωνίως, και με τη βούλα.