Συνέντευξη σε αιγαιοπελαγίτικη αεροπορική εταιρεία

Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο. Θα ήθελα να με είχαν προσλάβει σε αυτή τη δουλειά να βγάλω κανένα φράγκο να υπάρξω λίγο πιο ανθρώπινα. Είναι από τις λίγες δουλειές που έλεγα ότι αν με πάρουν, θα μπορώ να ζήσω με τα λεφτά που θα βγάζω, έστω για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά δεν συνέβη αυτό. Δεν ήταν γραφτό μου μάλλον. 

Είναι κάποιον καιρό τώρα που ψάχνω πάλι για δουλειά. Τον Δεκέμβρη πέρασα με κατατακτήριες σε δεύτερη σχολή –στη σχολή των ονείρων μου, αν ζούσαμε σε άλλον κόσμο, όπου η λέξη όνειρο δεν έχει πάρει τη μορφή εφιάλτη. Αλλά δεν ξέρω αν θα έχω την πολυτέλεια να την παρακολουθήσω κανονικά ή να κάνω τουλάχιστον βήματα προς τους σκοπούς μου, στα τυφλά και χωρίς καθόλου εισοδήματα. Τα μπέιμπι σίτινγκς καλά κρατούν και είναι το ιδανικό μου να είμαι με παιδιά όλων των ηλικιών, αλλά δεν μπορώ να βιοποριστώ από αυτά, δυστυχώς. Οπότε, μπήκα στην διαδικασία να αρχίσω να ψάχνω πάλι δουλειά. Κάνω ό,τι να ‘ναι. Μέχρι και για μοντέλο για ζωγράφους μπορεί να πάω (ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΤΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΑΝΑΠΟΔΑ). Αγγελία στην αγγελία έπεσα πάνω στη ζήτηση αεροσυνοδών και τηλεφωνητριών/των για την ελληνική αυτή γνωστή αεροπορική εταιρεία. Σκέφτηκα ότι είναι στην Ελλάδα και σκέφτηκα ότι με είχαν πάρει και στην αραβική εταιρεία όπου έδωσα αντίστοιχη συνέντευξη και ο μόνος λόγος που δεν πήγα ήταν η τοποθεσία και η θρησκεία. Χωρίς πολλά-πολλά έστειλα βιογραφικό και στις δύο θέσεις που ζητούσαν. 

Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο με πήραν τηλέφωνο ένα πρωί και μου είπαν πώς ήθελαν να είμαι ντυμένη. Φούστα στενή κάτω από το γόνατο, τιραντέ μπλουζάκι, μαζεμένο μαλλί πίσω σε χαμηλό κότσο, ελαφρύ βάψιμο, γόβες ή μπαλαρίνες. Με καλέσανε στην πρώτη συνέντευξη στην Αθήνα. Μου στείλανε και ένα μέιλ όπου περιγράφονταν αναλυτικά οι οδηγίες για την εμφάνισή μου, για τον χώρο της συνέντευξης και για τη διαδικασία. Μετά από αγχώδεις σκέψεις μίας εβδομάδας, αποφάσισα να πάω. Δουλειά είναι, λες. Δεν μπορείς να πεις όχι στο να δοκιμάσεις. Κι ας έχεις φάει τις απορρίψεις με τη  μεγάλη κουτάλα της σούπας. Λες, θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό, ας μου βγει και σε ξινό, ας μου βγει κι αυγό ποσέ. Οι γύρω σου σού λένε, πήγαινε, θα σε πάρουν, μια χαρά κοπέλα είσαι, έχεις και το ύψος και τις γλώσσες και τα πτυχία, γιατί να μη σε πάρουν (ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ, ΠΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΑ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ ΕΛΛΑΔΑ!). 

 Η συνέντευξη γινόταν σε ένα τεράστιο, υπερλούξ, πανάκριβο ξενοδοχείο απέναντι από τον διεθνή αερολιμένα Αθηνών. Κι ας μου φαινόταν μεγάλο έξοδο μία επίσκεψη στην Αθήνα κι ας ζορίστηκα λίγο, σκέφτηκα ότι μπορεί να με έπαιρναν και να είχα μία δουλειά για να βιοποριστώ λίγο πιο ανθρώπινα. Όπως είπαμε. Η σκέψη ήταν ο βιοπορισμός, η επαγγελματική αποκατάσταση, ας πούμε. 

Τι σημαίνει το να κατέβεις στην Αθήνα με αυτό τον σκοπό, για μένα και για οποιαδήποτε άλλη υποψήφια κατέβηκε από τον μακρινό Βορρά; Σημαίνει ότι έπρεπε να φιλοξενηθούμε από φίλο/η. Ευτυχώς έχω έναν καλό μου φίλο στην Αθήνα και μπόρεσα να φιλοξενηθώ. Έπρεπε να πάρω τρένο (ΟΣΕ) -έξι ώρες- από την προηγούμενη μέρα. Έχω την ευρωπαϊκή κάρτα νέων και το πήρα σε στάνταρ τιμή (δώδεκα ευρώ). Ο φίλος μου μένει Κάτω Πατήσια, οπότε έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς το πρωί  και να πάρω το τρένο που έκανε μισή ώρα, για να πάω στη μπλε γραμμή του μετρό, ντυμένη έτσι όπως είπαμε. Ντύθηκα, βάφτηκα ελαφρώς (όπως σε όλες τις άλλες δουλειές), προσπάθησα να μαζέψω τις μπούκλες, αλλά θα φαινόμουν σαν παστωμένη μαφιόζα και δεν το έκανα. Τις άφησα έτσι, μικρές και κοντές και ακανόνιστες και είπα μέσα μου ότι δεν θα με απορρίψουν εξαιτίας των μαλλιών μου –μαλλιά είναι, φτιάχνονται. 

(ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ)

Λίγα πράγματα για τη μπλε γραμμή ενημερωτικά σε όσους/ες δεν γνωρίζουν (όπως ήμουν εγώ το ξέμπαρκο). Η μπλε γραμμή σταματάει στη στάση Δουκίσσης Πλακεντίας (ΑΛΛΟΥ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΗΜΕΝΗ ΤΗ ΔΟΥΚΙΣΣΑ, ΕΙΠΑΝ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ, ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΜΕΙΝΕΙ ΚΙΟΛΑΣ). Από εκεί κάνει δέκα με είκοσι λεπτά να έρθει η σύνδεση για αεροδρόμιο. Η μπλε γραμμή σημαίνει δέκα ευρώ εισιτήριο ή ελεγκτή και εξηνταπλάσιο πρόστιμο. Εγώ ανέβαινα με ένα ελαφρύ (ΝΑΙ, ΚΑΛΑ) άγχος, γιατί προτίμησα το ρίσκο του να διαχειριστώ έναν ελεγκτή με την απόδειξη της ανεργίας στην τσάντα μου (ΜΙΑ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ ΤΟΥ ΟΑΕΔ) και το γνωστό, σιχαμερά ευγενικό μπλα-μπλα μου. 

Κουβαλούσα μαζί και τις χαζές χαμηλές γόβες σε μία πλαστική σακούλα και φορούσα τα μποτάκια μου με το καλσόν στο ηλίθιο «χρώμα του δέρματος» και το παλτό μου από τα σέκοντ χαντ(ΑΝΤΙΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΟΛΕ). Έτρωγα μπάρες δημητριακών στη Δουκίσσης Πλακεντίας, γιατί δεν προλάβαινα να φάω τίποτε άλλο. Ήμουν εκεί δέκα λεπτά νωρίτερα. Βρήκα αμέσως που έπρεπε να πάω κι ας είχα τζετ λαγκ από τα τρένα. Το ξενοδοχείο ήταν τεράστιο, αδύνατο να μη το δεις, κατεβαίνοντας από το μετρό. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Είχα ένα περίεργο θάρρος, επειδή είχα στο νου μου ότι δεν είναι το όνειρο της ζωής μου και θα είμαι άνετη και κουλ ό,τι και να γίνει. Αλλά έδινα στην εαυτή μου κίνητρο συνεχώς (ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΒΑΛΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ), καθώς καταλάβαινα πως χρειαζόμουν τη δουλειά και πως βρισκόμουν για αυτόν τον σοβαρότατο λόγο εκεί. 

Αυτή η σκέψη με βοηθούσε να δεχθώ διάφορα που μου συνέβαιναν, όπως το γεγονός ότι στην Αθήνα θα γινόταν χαμός σε δύο-τρεις μέρες κι εμείς εδώ δίναμε συνεντεύξεις σε λουξ ξενοδοχείο για να έχει η αεροπορική δούλες για το καλοκαίρι.

Αλλά μου κόπηκε γρήγορα ο οποιοσδήποτε καθαρός αέρας είχε μπει στα ρουθούνια μου. Ήδη από την είσοδο του ξενοδοχείου, κατάλαβα πόσο καημένη φαινόμουν με τη δανεική στενή φούστα, τα γοβάκια μου που τα άλλαξα δύο στάσεις πριν κατέβω, μέσα στο μετρό, την πλαστική μου σακούλα στο χέρι με τα μποτάκια και το μαλλί μου. Το μαλλί μου ήταν αυτό που με έκανε να ξεχωρίσω σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Όχι μόνο είναι πλέον τόσο κοντό που δεν μαζεύεται, αλλά είναι και σγουρό και πέρα-βρέχει από μόνο του (ΕΚΑΝΕ ΚΑΠΩΣ ΜΠΑΜ). Οι τύπισσες που περίμεναν στην είσοδο ήταν όλες πανέμορφες, πολύ καλοντυμένες και περιποιημένες (ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΚΙ ΑΠΟ ΧΘΕΣ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΝ). Φορούσαν σακάκια κι έτσι πολύ ωραία και ακριβά ρούχα και πολύ ωραία πανύψηλα παπούτσια που τα περπατούσαν αργά και λίγο τρεμουλιαστά. Κάποιες από αυτές ήταν λες και είχαν γεννηθεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό και οι άλλες που δεν ήταν και τόσο, είχαν ετοιμαστεί για να είναι. Εγώ ούτε μισή ώρα έκανα για να ετοιμαστώ, οπότε λέω κάτι στραβά θα έκανα.  

Άφησα τα πράγματά μου σε ένα τραπεζάκι, γιατί στεκόμασταν όρθιες για πολλή ώρα και δεν ένιωσα πολύ ωραία με την κοπέλα που το μοιραζόμασταν (ΠΗΡΑ ΓΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΝΑ ΥΦΟΣ ΝΤΕΓΚΡΑΝΤΕ, ΟΠΩΣ ΤΑ ΜΑΛΛΑΚΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΑΝΑΚΑΤΩΜΕΝΑ). Κι όταν έβγαλα το βιβλίο μου και κάθισα στη σκάλα, επειδή μας είχαν για σαράντα λεπτά σε αναμονή και αγχωνόμουν και βαριόμουν, κατάλαβα πόσο άκυρη ήμουν. Και όταν βγήκα να κάνω ένα τσιγάρο  και καμία δεν κάπνιζε, το ίδιο ένιωσα. Αυτές που ήταν έξω κοιτούσαν κάθε μου τζούρα επιτιμητικά και ο μαιτρ του ξενοδοχείου ήθελε ξεκάθαρα να με ξαποστείλει με μία χλέπα και κοιτούσε κάθε μου κίνηση ανά δεύτερο για να δει που θα σαβουρώσω τη γόπα. Στην αναμονή ήταν απαίσια. Κάποιες κάνανε πηγαδάκια. Εκατό άτομα περίπου. Και αγόρια αεροσυνοδοί (ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΟΥΛ). Τα αγόρια όμως είχαν την εντολή για να ντυθούν απλώς επίσημα με κοστούμι (ΗΡΘΑΝ ΜΕ Ο,ΤΙ ΚΟΣΤΟΥΜΙ ΗΘΕΛΑΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΧΩΡΙΣ ΓΡΑΒΑΤΑ ΑΛΑ ΤΣΙΠΡΑ). Όλες κοιτούσαν τις άλλες σαν κοράκια έτοιμα να αλληλοσπαραχθούν (ΦΙΔΙΣΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ). Ήμασταν εκεί ανταγωνιστικά. Ήταν ξεκάθαρο. Αλλά νιώθαμε το άγχος της άγνοιας για το μέλλον (ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΚΟΙΝΟ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ –ΑΓΝΟΙΑ ΛΕΓΕΤΑΙ).

Μετά από μία ώρα, άρχισαν να μας φωνάζουν δέκα-δέκα και ήμουν στην πρώτη ομάδα, για να μας ζυγίσουν, να μας μετρήσουν και να μας αριθμήσουν. Μας ρωτούσαν το ύψος μας, ενώ μας το μετρούσαν. Δεν ξέρω γιατί (TRUST ISSUES). Στη συνέχεια, μπήκαμε σε μία τεράστια αίθουσα του ξενοδοχείου όπου υπήρχε ένα μπλοκάκι, ένα ποτήρι νερό κι ένα στυλό με το όνομα της εταιρείας. Ζωγράφισα ένα σκιτσάκι στο μπλοκάκι, όσο περίμενα να αρχίσει η διαδικασία και άδειασα το νερό. Πιο πριν, είχα πιει μόνο ένα μπουκαλάκι, ενώ συνήθως πίνω και δυο λίτρα, γιατί δεν ήξερα τι θα μας κάνουν και για πόση ώρα. 

Ήρθε έκατσε μία κοπέλα δίπλα μου και χάρηκα λίγο. Ήταν σαν τις άλλες εξωτερικά: πανέμορφη και φτιαγμένη τέλεια. Σκέφτηκα ότι αυτή δεν με έκρινε τόσο από την εξωτερική εμφάνιση (ΟΠΩΣ, ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ, ΕΚΑΝΑ ΚΙ ΕΓΩ ΛΙΓΑΚΙ ΙΣΩΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ, ΩΣΤΟΣΟ ΟΧΙ ΚΑΚΟΒΟΥΛΑ). Μου λέει «Ωραίο σκιτσάκι», ενώ εγώ ήδη το μάζευα και το έχωνα στην τσάντα μου, ταχύτατα. Και ξαναχάρηκα λίγο. Τη ρώτησα για αυτήν. Μου είπε ότι είναι από τον Βόλο, ότι τελείωσε τουριστικά, είναι εικοσιτριών και είναι το όνειρό της να γίνει αεροσυνοδός. Καλά μέχρι εδώ. Με ρώτησε με τι ασχολούμαι εγώ. Της είπα για τις σπουδές μου και όταν της είπα (ΕΠΕΙΔΗ ΜΕ ΡΩΤΟΥΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ) ότι έκανα διπλωματική για τα δικαιώματα των ζώων η απάντησή της ήταν «Σε αγάπησα τώρα! Κι εγώ είμαι φιλόζωη! Έχω δύο σκυλάκια.» Αν είχαμε μείνει σε αυτό μόνο, θα την έλεγα απλώς χαζογλυκούλα (ΑΛΛΑ ΟΧΙ, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ). Της είπα ότι αφού είναι το όνειρό της να γίνει αεροσυνοδός (ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ), θα μπορούσε να κάνει αίτηση και σε άλλες εταιρείες πιο ακριβοπληρωμένες, στην Αραβία (ΕΓΩ Η ΕΙΔΗΜΩΝ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΦΟΒΕΡΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΑΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ) ή στην Ευρώπη. 

Η απάντησή της ήταν αφοπλιστική και με έκανε να σωπάσω για πάντα και να μετανιώσω την ώρα και τη στιγμή που έπιασα αυτό το ρημάδι άκυρο κουβεντολόι: «Είμαι περήφανη για την Ελλάδα. Είναι αλλιώς να είσαι σε ελληνική αεροπορική, να είσαι περήφανη για τη χώρα σου, να πετάς για την Ελλάδα. Αυτό εννοούσα είναι το όνειρό μου.» Και σκέφτηκα, κοίτα να δεις τι διαμάντια χάνει ο ελληνικός στρατός και κοίτα τι όνειρα έχουν οι άνθρωποι (ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΙ ΕΓΩ Η ΚΑΗΜΕΝΗ ΜΙΚΡΟΑΣΤΗ, ΠΟΥ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΩ ΤΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ). Κατάλαβα τι θα πει σύγχυση εθνικής ταυτότητας, εκεί μπροστά μου, σε μία όχι και τόσο άκυρη διαδικασία συνέντευξης. 

Χάρηκα κι εγώ που για μία ακόμα φορά επιβεβαίωσα ότι είμαι η μύγα μέσα στο γάλα. Τόσο βαρέθηκα που με έβγαζα σέλφιζ και δεν ντρεπόμουν. Δεν ήξερα τι να κάνω. Το τεστ ήταν πολύ ενδιαφέρον. Ήταν ψυχομετρικό, τεστ προσωπικότητας, ευφυΐας και μετάφρασης. Τα πολύ βασικά. Μας δώσανε μισή ώρα και τόση χρειάστηκε όντως. Είχε ερωτήσεις για την πίστη στον θεό, για τα UFO, για το ύψος, για τους τρόπους μας, για τις επιθυμίες μας, ερωτήσεις με εικόνες και αριθμούς (ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΤΕΣΤ, ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ  ΠΟΥ ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΕ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΑΖΑΝ, ΠΟΣΟ ΘΑ ΧΑΙΡΟΤΑΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΧΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑΚΙΑ ΤΗΣ). Τελειώσαμε, παραδώσαμε, μας τόνισαν να φοράμε μόνο τιράντα λεπτή και όχι οτιδήποτε άλλο εκτός από λεπτή αν μας περάσουν στη δεύτερη φάση. 

Όταν ήταν να φύγω, πήγα να περάσω από το σημείο που κόβουν τα εισιτήρια για να κατέβουν στο μετρό για να φύγω από το αεροδρόμιο και ήθελα να ρωτήσω προς τα πού θα πάω και κατά λάθος ρώτησα έναν αντερκόβερ ελεγκτή, ο οποίος ευτυχώς δεν με έλεγξε, ενώ έλεγχε όποιον/α περνούσε και μου έδειξε από πού απλώς να περάσω. Δεν ήξερα και ακόμη δεν έχω καταλάβει αν ήμουν νόμιμα ή παράνομα στο μετρό για αεροδρόμιο (ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ). 

Στη δεύτερη φάση πήραν ελάχιστα άτομα. Δεν ξέρω πόσα ακριβώς αλλά ήταν σίγουρα κάτω από είκοσι. Μας είχαν πει ότι θα μας έπαιρναν τηλέφωνο στις πέντε. Στις τρεις ήδη χτύπησε το τηλέφωνό μου για να πάω και στη δεύτερη φάση. Το κακό είναι ότι χάρηκα. Μου είπαν ότι πέρασα το τεστ και ένιωσα μία περίεργη ανακούφιση (ΤΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ). Παρότι ήξερα ότι έπρεπε να κάνω δύο ώρες για να ξαναπάω στο αεροδρόμιο την επομένη και άλλη μισή για να με πάει λεωφορείο από το αεροδρόμιο στα γραφεία της εταιρείας. Πίστεψα ότι δεν είχα κατέβει χωρίς λόγο στην Αθήνα. Ότι όλα απέκτησαν σκοπό. Χρόνο να έχουμε να ξοδεύουμε, γενικώς. Πήγα στο σούπερ μάρκετ και πλήρωσα για να πάρω ένα μπλουζάκι με απόλυτα λεπτή τιράντα.

Ξανά η ίδια διαδρομή και η προετοιμασία από την αρχή. Περίμενα σαν το καημένο εκεί στο μαγαζί με τους καφέδες μέσα στα γραφεία. Αφήσαμε ταυτότητες κάτω. Οι άλλες σιγά-σιγά μαζεύτηκαν στο δικό μου τραπέζι. Κάθε πρόταση που ξεστόμιζαν είχε μέσα σίγουρα κάτι για είδη βαψίματος –μεικάπ, αιλάινερ, κρέμα για σπυριά (ΕΙΧΑΝ ΟΛΕΣ ΑΚΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΧΑΝ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΔΕ ΚΡΕΜΑ, ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ/Α ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΑΚΜΗ, ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΝΔΕΣΩ) κρέμα για ρυτίδες (ΗΤΑΝ ΟΛΕΣ ΕΙΚΟΣΙ ΚΑΤΙ, ΑΛΛΑ Η ΛΑΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ, ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΩΡΡΑ), το καλύτερο βιντεάκι που δείχνει πώς να κάνεις τον κότσο και άλλα τέτοια υπέροχα ΜΗ ενδιαφέροντα για μένα πράγματα. Έπιασα την κουβέντα σε όλες τους λίγο-πολύ για να δω τι κάνουνε. Διοίκηση επιχειρήσεων, οικονομικά, τουριστικά, ιστορικό/αρχαιολογικό. Η μόρφωση πάνω από όλα και τα πτυχία καδραρισμένα να τα έχουμε. Μία ήταν μόνο ανειδίκευτη και απλώς είχε γονείς στη Γαλλία και είχε βαρεθεί να περιφέρεται από εδώ κι από εκεί και να περνάει ανέμελα τη ζωή, οπότε είπε να ψάξει τρόπο να πληρώνεται για τα ταξίδια που έκανε (ΤΥΧΕΡΗ ΑΥΤΗ, ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΗ ΚΑΛΟΖΩΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΚΟΥΛ, ΑΦΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ ΣΕ ΝΗΣΙ. ΑΡΥΤΙΔΩΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΟ ΔΕΡΜΑ!). Το κοινό μας δεν ήταν ούτε η μόρφωση ούτε τα ρούχα ούτε το μακιγιάζ, όμως. Το κοινό όλων αυτών των νέων γυναικών που ήμασταν εκεί σε αναμμένα κάρβουνα, ήταν ότι ψάχναμε δουλειά πολύ καιρό και δεν βρίσκαμε ούτε για τηλεφωνήτριες (ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΥΔΙΩΤΙΣΣΑ). Κάποιες ήταν και λίγο πιο μεγάλες από μένα και μένανε και στην Αθήνα που υποτίθεται λόγω έκτασης έχει περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες, αλλά δεν είχαν βρει τίποτα. 

Μετά από λίγο μου υπενθύμισαν για μια ακόμα φορά ότι είμαι παράταιρη κι εκτός τόπου-χρόνου. Τονίζω ότι αυτές άρχισαν να έρχονται στο τραπέζι μου, ενώ εγώ έτρωγα ήσυχη τη μπάρα δημητριακών μου και είχα απλώσει τα πράγματά μου παντού και ενώ ο χώρος είχε ακόμα πέντε-έξι άδεια τραπέζια. Συνέβη το εξής αστείο: με περάσανε για πράκτορα της εταιρείας. Ναι, μου συνέβη κι αυτό στη ζωή μου (ΕΓΩ, ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΜΕ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΑΝ ΤΡΙΣΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟ ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ ΑΝΗΣΥΧΟ ΧΑΜΕΜΗΛΟ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ, ΝΑ ΠΕΡΝΙΕΜΑΙ ΓΙΑ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ). Ενώ μιλούσα με μία από αυτές, με ρωτήσανε αν η εταιρεία με έχει προσλάβει για να τις κατασκοπεύσω, γιατί είπε ότι φαίνεται να ξέρω πολλά, ότι μιλάω πολύ περίεργα και ότι ρωτάω πολλά πράγματα (ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ, ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ, ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΤΖΙΜΑΝΙ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ-ΜΙΑ ΦΡΙΤΕΖΑ ΝΤΕΛΟΝΓΚΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ. ΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΕΓΩ ΘΑ ΠΩ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ: ΠΑΙΔΙΑ, ΑΥΤΗ ΝΑ ΠΡΟΣΛΑΒΕΤΕ, ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ; ΜΕ ΠΟΙΑ ΛΟΓΙΚΗ;). 

Μες στα σουρεάλ της μέρας, ήρθε και μία από τις τύπισσες που μας παίρνανε συνέντευξη μετά, έκατσε εκεί δίπλα και γκρίνιαζε γιατί δεν της βγήκε καλό το βυσσινί της το κραγιόν. Αυτή στη συνέντευξη έπαιζε την αέρινη αιθέρια εικόνα-ύπαρξη της εταιρείας. Ψηλή, αδύνατη, πανέμορφη. Στη συνέντευξη μας παίρνανε τρεις-τρεις (ΞΕΠΕΤΑ ΚΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΜΟΝΟ). Μας εξετάζανε ένα λεπτό την καθεμία. Μας κάνανε ερωτήσεις, εναλλάσσοντας τις διαφορετικές γλώσσες που είχαμε δηλώσει και αλλάζανε τη γλώσσα που έπρεπε να την ακολουθούμε κι εμείς πολύ γρήγορα, χωρίς προειδοποίηση φυσικά. Μπέρδευαν τα βιογραφικά μας, τα ονόματά μας και μας ρωτούσαν ό,τι να ‘ναι, χωρίς να μας κοιτάνε καν. Δεν ξέρω τι ήθελαν να δούνε και τι είδανε, τελικά. 

Έκανα το λάθος να πω για τις σπουδές μου (ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ), δεν ήξερα τι άλλο να πω και με ρώτησαν για αυτό περισσότερα. Όταν άρχισα να λέω για τη διπλωματική μου και για τις εταιρείες που  κακομεταχειρίζονται τα έμβια όντα, μου ξέφυγε κι ένα «corrupted corporations» και σκέφτηκα ότι απευθύνομαι σε εταιρεία κι εκεί κάπου λάγκαρα (ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΓΑΡ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΕΛΕΓΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ ΣΕ ΑΚΥΡΑ ΑΤΟΜΑ –ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΓΧΟΣ). Αλλά και οι ερωτήσεις τους ήταν ηλίθιες. Μία από αυτές με ρώτησε πώς θα νοικιάσω σπίτι αν κατέβω Αθήνα, με τι λεφτά, αφού και τα ενοίκια είναι ακριβά (ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΗΓΑ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΚΙ ΕΝΑ ΜΙΣΘΟ, ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΔΙΝΟΥΝ –Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ ΤΟΥ). Της απάντησε μία από τις τέσσερις που μας έπαιρναν συνέντευξη αντί για μένα και της είπε «Η κοπέλα έχει έρθει εδώ, στην εταιρεία για να ζητήσει δουλειά σου λέει.» και η άλλη απλώς έγνεψε μέσα στη φούρια της. 

(ΤΙ ΝΑ ΠΩ, ΑΒΥΣΣΟΣ Η ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ. ΣΤΗΝ ΑΡΑΒΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΥΛΟΥΣΑΝ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΖΑΚΟΥΖΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑ. ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΣ ΖΗΤΟΥΣΑΝ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΝΟΙΚΙΑΣΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑ.) 

Έφυγα από το δωμάτιο απογοητευμένη. Εντάξει, τους τα είχα απαντήσει όλα καλά κι οργανωμένα, αλλά εκεί στο αγγλικό με τις εταιρείες και τα δικαιώματα, κάπου σίγουρα είπα πράματα που ίσως δεν έπρεπε. Έπρεπε απλώς να πω «ΑΓΑΠΑΩ ΤΑ ΖΩΑ! ΕΧΩ ΔΥΟ ΣΚΥΛΙΑ». Και τέλος. 

Ωραία εμπειρία! Γίναμε και διαδικτυακές φίλες με τα κορίτσια να ξέρουμε τι θα μας κάνουν. Τελικά, πήραν δύο ή τρεις από τις δέκα του γκρουπ. Οι άλλες λάβαμε μετά από δύο εβδομάδες σε αναμμένα κάρβουνα, το γλυκύτατο μέιλ που λέει ότι θα κρατήσουν το βιογραφικό μας για τον χρόνο αυτό και για μελλοντικές προσλήψεις σε αντίστοιχα πόστα (ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΕΧΟΝΤΑΙ). Κοπέλες που ήταν στο γκρουπ μας, τις είχαν αρνηθεί παλιότερα και τις ξανακάλεσαν και μία από αυτές την πήραν (ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΠΟΡΡΙΦΘΕΙΣΕΣ). 

Καλές πτήσεις να ευχηθώ στο νέο πλήρωμα. Από ό,τι έμαθα μετά (ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ), η εκπαίδευση διαρκεί σαράντα απλήρωτες μέρες στην Αθήνα και λίγο στη Γερμανία, χωρίς μεταφορά στο αεροδρόμιο. Οι υποψήφιες μπορεί να προσληφθούν με τρίμηνη σύμβαση για μισθό κάπου στα εφτακόσια ευρώ και υπερωρίες που δεν ξέρω πόσο πληρώνονται. Το καλοκαίρι η εταιρεία κάνει χρυσές δουλειές πράγμα που για τις αεροσυνοδούς σημαίνει πάτημα και υπερκόπωση. Αλλά δεν με πήραν, οπότε όλα αυτά, λόγος να γίνεται για τις νέες κοπέλες που επιστρατεύτηκαν. Δεν θα θαυμάσω άμεσα το αιγαίο πέλαγος από ψηλά. Αλλά αυτά έχει η ζωή. Φέξε μου και γλίστρησα.