Συνέντευξη για τη στρατιά των αεροσυνοδών στη Σαουδική Αραβία

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές νέες άνεργες γυναίκες σε δυσχερή οικονομική κατάσταση που θα ήθελαν να είναι στη θέση μου. Το ξέρω, το καταλαβαίνω. Είχα την ευκαιρία να πάω σε μία συνέντευξη για πολύ γνωστή αεροπορική εταιρία. Φίλες, γνωστοί μου έλεγαν πόσο σίγουρο είναι ότι θα με πάρουν και πόσο ταίριαζα εγώ σε αυτή τη θέση (ΠΟΣΟ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΟΥΝ;). Μέσα μου είχα την αίσθηση ότι δεν μου ταιριάζει, αλλά θα έδινα μία ευκαιρία και θα πήγαινα, γιατί χρειάζομαι τα λεφτά. Αλλά δεν θα μπορούσα να πουλήσω την εαυτή μου για τα λεφτά και διαπίστωσα πολύ σύντομα ότι η συγκεκριμένη δουλειά ήταν ξεκάθαρη εξαγορά σωμάτων.

Είδα την αγγελία τυχαία στο site των Υπερευκαιριών Εργασίας. Ήταν περσινή. Εντούτοις, αυτό δεν με απέτρεψε από το να στείλω βιογραφικό. Ήξερα πως δεν είχα τίποτα να χάσω. Μαζί με το βιογραφικό μου που ανέγραφε και ύψος, σύνηψα δύο φωτογραφίες. Ζητούσαν μία ολόσωμη και μία προσώπου. Οι πιο επίσημες φωτογραφίες που είχα ήταν από την ορκωμοσία μου και δεν φορούσα καν «επίσημα» ή «επαγγελματικά» ρούχα. Η απάντηση στο βιογραφικό ήρθε άμεσα. Μου ζήτησαν να γράψω τα κιλά μου, να στείλω κάποια έγγραφα και δύο φωτογραφίες με επαγγελματικό ένδυμα. Μετρήθηκα στη ζυγαριά μετά από χρόνια και ντύθηκα (νιώθοντας σαν κλόουν) όσο πιο επίσημα γινόταν (έμοιαζα με αεροσυνοδό του ’70 ή του ’80). Με έβγαλε φωτογραφίες η αδερφή μου σε έναν λευκό τοίχο και τις έστειλα άμεσα. Μετά από αυτό με πήραν τρία τηλέφωνα για να βεβαιωθούν ότι θα πάω στη συνέντευξη. 

Μία Κυριακή πρωί, λοιπόν, ξαναντύθηκα όσο πιο επαγγελματικά γινόταν με δανεικά ρούχα από τις φίλες μου και βάφτηκα ελαφρώς (το πιο πολύ για μένα). Πήγα στο υπερλούξ πασίγνωστο ξενοδοχείο της πόλης που θα γινόταν η συνέντευξη. Στον διάδρομο του ξενοδοχείου υπήρχε μία τεράστια αφίσα που έλεγε CAREERS UPSTAIRS. Μπήκα στην αίθουσα συνεδρίων κι όλα μου φαίνονταν ήδη υπερβολικά πολυτελή. Οι πολυέλαιοι, οι καρέκλες, τα χαλιά, τα σαπούνια, τα χαρτιά, τα στυλό, τα μπλοκ. Καμιά τριανταριά κοπέλες ντυμένες έτοιμες για τη δουλειά με τον κότσο αυτόν τον υπερφτιαγμένο, βάψιμο στην εντέλεια, ταγιέρ και στενές μαύρες φούστες, ψιλοτάκουνα. Εγώ τι πήγα να κάνω εκεί δεν ξέρω. Ήμουν σαν το καημένο. Με τα τακουνάκια που είχα πάρει στο λύκειο και παίζει να είναι τρεις πόντοι στο νερό, να πονάνε τα πόδια μου και να πασχίζω να περπατάω κανονικά, η μπαρέτα να με κάνει να φαίνομαι σαν σοβαρή κυριούλα και το αναχρονιστικά παλιομοδίτικο να εκτονώνεται παντού στους γύρω μου. Με το μαλλί σε έναν κότσο, τον λες και απεριποίητο, το πιο πολύ βάψιμο που θα μπορούσα να κάνω και δεν φαινόμουν καν βαμμένη μάλλον κι ένα καλσόν γκρι.

Μία υποψήφια στην αναμονή με ρώτησε αν είμαι φιλόλογος και μου είπε ότι μοιάζω με φιλόλογο. Γέλασα από εξαιρετική αμηχανία και της είπα ότι το αστείο είναι ότι σύμφωνα με τις σπουδές μου αυτό θεωρούμαι και αυτό υποτίθεται πως θα έπρεπε να κάνω. Γελάσαμε και μαζί, λίγο αγχωμένα, όταν αυτή μου είπε ότι είναι το όνειρό της να γίνει αεροσυνοδός και της είπα ότι αν είχα όνειρο, μπορεί να ήταν αυτό και το δικό μου (ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ, ΤΑ ΠΗΓΑΙΝΟΦΕΡΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩ ΚΑΜΙΑ ΑΚΡΗ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΒΓΑΛΩ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ). 

Μετά περάσαμε στην αίθουσα των εξετάσεων. Μία αίθουσα μαθητείας. Δύο τύποι μας έκανα την παρουσίαση. Πρώην πασόκοι-νυν ό,τι συμφέρει-, ο ένας κολλητάρι της αραβικής πρεσβείας στην Ελλάδα κάπου στα εξηνταφεύγα, ο άλλος ο μπούλης ανιψιός του μεσήλικας αφρατεμένος και σκασμένος από χρήμα και καλοζωία. Μας έδωσαν κόλλες με τεστ για να αποδείξουμε τη γνώση αγγλικής γλώσσας (ΓΕΛΟΙΑ ΓΝΩΣΗ, ΠΩΣ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΣΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΗ, ΠΩΣ ΝΑ ΜΗ ΒΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΕΛΑΤΗ ΠΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΠΑΡΑΛΟΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΥΓΕΝΙΚΙΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ). Τελείωσα πρώτη, έδωσα το τεστ και πήγα για μισή ώρα στην Αριστοτέλους. Χάζευα την παρουσίαση της μπάντας του πολεμικού ναυτικού, έβλεπα μία ελληνική σημαία να κυματίζει και τα παιδάκια να κυνηγούν τα περιστέρια. Πολλές μαύρες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου και με παρηγόρησε λίγο το γεγονός ότι ακόμα και τα περιστέρια έχουν κάποιον να τα κυνηγάει κι ας είναι τα παιδάκια. 

Ξαναμπήκα μέσα την ώρα που μας ζήτησαν. Πριν μας πούνε για τις συνθήκες εργασίας, μας έδειξαν ένα εξωπραγματικά υπέροχο, χολιγουντιανό βιντεάκι-διαφήμιση της εταιρίας που έδειχνε κάτι άραβες να διασχίζουν πάνω στις καμήλες του την έρημο και να δείχνουν τα αστέρια. Μουσική εμβατηριακή, ελπιδοφόρα που σε κάνει να πιστεύεις ότι όλα στη Σαουδική Αραβία είναι άκρως μαγευτικά και υπέροχα. Η ατμόσφαιρα του βίντεο έγινε ακόμα πιο έντονη όταν έδειχνε χαμογελαστές αράβισσες με αμπαλάια (το ρούχο που φοράνε σαν κορδέλα, αντί για μπούρκα και φοράνε επίσης και οι γυναίκες αεροσυνοδοί της εταιρίας), μέσα σε κάρα κρυμμένες, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών. Να χαμογελάνε χωρίς αύριο. Υπερσύγχρονα αεροπλάνα να διασχίζουν γεμάτα αισιοδοξία τα υπερφωτισμένα σύννεφα από έναν ήλιο που λάμπει πίσω από τον ορίζοντα. Ο αφηγητής ήταν κάτι σαν τον Μόργκαν Φρίμαν, ενόσω περιέγραφε πως τα ταξίδια για αυτή την εταιρία ήταν-είναι-θα είναι μία ανυπέρβλητη εμπειρία.

Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο σουρεαλιστικό. Οι υποψήφιες αεροσυνοδοί καυλωμένες από το βιντεάκι ρωτήσανε αν μπορούν να το βρούνε κάπου για να το ξαναδούνε. Κάποιες ρωτήσανε αν υπάρχει στο γιουτιούμπ για να το αναρτήσουν και στο φέισμπουκ. Δυστυχώς, μας είπαν ότι υπάρχει ειδική άδεια που πρέπει να πάρεις για να το προβάλεις. Αλλά αν μπούνε στην εταιρία, μπορούν να ζητήσουν άδεια για να το βλέπουν προσωπικά και ατομικά και να νιώθουνε καλύτερα. Τι να πω, τι να καταλάβω κι εγώ. Αυτά είναι επιλογές ζωής. Αυτά είναι ανθρώπινα; 

Έπειτα από αυτό, αρχίσανε την παρουσίαση της εταιρίας. Ο μεσήλικας ανηψιός μας μιλούσε και πίσω από πολλές του φράσεις έβαζε σαν επίκληση στο συναίσθημα τη φράση «μαμάκα και μπαμπάκα». Δηλαδή: 

«Αυτή η δουλειά είναι για αποφασισμένες κοπέλες. Κακά τα ψέματα, ζούμε σε έναν δύσκολο οικονομικά κόσμο. Είμαι υπάλληλος, είμαι εργαζόμενη μεγάλη γυναίκα στην ηλικία που πρέπει για να αρχίσω την καριέρα μου. Θα παίρνω έναν μισθό και θα έχω τη δυνατότητα να στέλνω λεφτά στη μαμάκα και στον μπαμπάκα. Πολλά λεφτά, λεφτά για να δώσω στην οικογένεια και λεφτά για να κάνω τα έξοδά μου.»

Η΄:

«Στο Compound που θα μένετε, θα έχετε όλες τις παροχές. Και προσοχή, παιδιά! ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ! ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Όλα μας τα παρέχει η εταιρία. Αλλά όταν είστε εκεί, δεν θα σας λείψει η μαμάκα και ο μπαμπάκας. Είστε αφοσιωμένες στην δουλειά, είστε εργαζόμενες. Δεν γίνεται να παίρνετε συνέχεια τηλέφωνο τη μαμάκα και τον μπαμπάκα. Είμαστε αφοσιωμένες στην εταιρία.»

Η΄:

«Η εταιρία παρέχει δύο εισιτήρια δώρο τον χρόνο για συγγενείς πρώτου βαθμού. Δηλαδή, τι εννοούμε συγγενείς πρώτου βαθμού; Μαμά-μπαμπάς. Αυτό είναι. Δεν θα μπορείτε να τους φέρετε στο Compound, αλλά θα νοικιάσετε δωμάτιο σε ξενοδοχείο από έξω και θα τους επισκέπτεστε, αν θέλετε. Η μαμάκα και ο μπαμπάκας μπορούν να μας επισκεφτούν αν θέλουμε, να μένουν στο ξενοδοχείο και να πηγαίνουμε να τους βλέπουμε.»

Κοιτούσα γύρω μου να δω αν όλες άκουγαν τα σημαινόμενα πίσω από κάθε του φράση, αλλά όχι. Καμία δεν αντιδρούσε. Ήταν όλες ήδη προετοιμασμένες και υπάκουες για αυτό που ζούσαμε. Μία εμπειρία. Ναι, όλα είναι μία εμπειρία.

Ο τύπος μας είπε για τη δουλειά κάποια πράγματα. Αφού μας έδειξε σε φωτογραφίες τις αξιοζήλευτες, τελευταίας τεχνολογίας υπερεγκαταστάσεις της εταιρίας, όπου στέλνουν οι άλλες εταιρίες τους υπαλλήλους τους για εκπαίδευση. Όχι μόνο για το Cabin Crew, που είναι το πιο εύκολο, αλλά και για το Chopstick. Το Chopstick είναι ο θάλαμος των πιλότων και είναι πανάκριβες εγκαταστάσεις που κοστίζουν εκατομμύρια.  Μας είπανε ότι οι πιλότοι άλλων εταιριών φεύγουν και πηγαίνουν σε αυτή την εταιρία, γιατί είναι οι καλύτεροι. Η εταιρία έχει εκατομμύρια και το δείχνει σαν να λέμε. 

 Η ενημέρωση για το compound ήταν η πιο χρήσιμη. Το compound είναι μία κοινότητα αποκλειστικά γυναικών υπαλλήλων αεροσυνοδών της εταιρίας. Οι γυναίκες της Αραβίας δεν δουλεύουν, δεν οδηγάνε αυτοκίνητα, αν και ο νέος πρίγκιπας μπορεί να τους το επιτρέψει σιγά-σιγά. Μπορεί και να τις αφήσει να δουλέψουν κάποια στιγμή (ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ, ΓΕΝΙΚΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ). Οπότε το compound αυτό έχει μόνο μετανάστριες αεροσυνοδούς από χώρες που είναι οικονομικά κατώτερες. Οι εργάτες και οι εργάτριες στη Σαουδική Αραβία είναι κυρίως από την Ελλάδα και το Πακιστάν, γιατί οι Σαουδάραβες είναι πλούσιοι τύποι που εμπορεύονται πετρέλαια, έχουν άπειρα λεφτά και θέλουν υπηρετικά προσωπικά (ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΣΚΛΑΒΟΥΣ-ΕΣ). Δεν είναι ότι δεν τα είχα καταλάβει αυτά μέχρι τότε, απλώς το να βλέπω τις κοπέλες που περίμεναν με παράδοξα αισιόδοξη αγωνία να τις πούνε πως δεν θα μιλάνε σε κανέναν όταν βγαίνουν από το compound, γιατί οι επιπτώσεις είναι μηνύσεις έως απερίγραπτα και ανείπωτα τιμωρητικά πράγματα, ήταν απόλυτα στενόχωρο. Μας είπαν ότι θα μας τα πληρώσουν όλα και το τόνισαν αυτό. Το compound πήγε και το είδε ο φίλος της πρεσβείας ο μεταπασόκος και είπε ότι είναι από τα πιο καλοφτιαγμένα. Μας ενημέρωσαν ότι αν περάσουμε τη δεύτερη φάση της συνέντευξης, θα μπούμε για εκπαίδευση. Μας είπαν ότι στην αρχή θα είμαστε εξηνταπέντε ημέρες στην Jeddah για την εκπαίδευση. Εκεί θα έχουμε όλα τα έξοδα πληρωμένα και θα μας δίνουν εξακόσια ευρώ έξτρα τον μήνα για να πάρουμε κανένα τζηνάκι ή αν θέλουμε να πάμε για ζεστή σοκολάτα στην καφετέρια ή στο εμπορικό κέντρο που είναι υπερσύγχρονο και έχει και ελληνικές επιχειρήσεις. Στο compound μας θα υπάρχουν γυμναστήρια, τζακούζι, σάουνες, καφέ-μπαρ κι ένα βανάκι να μας πηγαίνει στο μολ για ψώνια (ΣΑΝ ΝΑ ΛΕΜΕ ΦΥΛΑΚΗ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΑΒΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΑ ΣΕ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ «ο μόνος τρόπος να στέλνει κάποια λεφτά στη μαμάκα και στον μπαμπάκα»). Βεβαίως, γιατί αυτό είναι το μόνο πρόβλημα. Τα ψώνια που θα κάνουμε στο μολ. Μετά από την εκπαίδευση θα μας μεταφέρουν στο Riyadh, στο καινούργιο compound που είναι από τα καλύτερα compound –το είδαμε σε φωτογραφίες. Βέβαια,  πολύ σημαντικό δεν θα πρέπει να μιλάμε σε κανέναν από αυτούς που θα μας απευθύνονται στον δρόμο. Δεν θα απαντάμε. Όπως είπαμε. Θα είμαστε ευγενικές και χαρούμενες. Μία κοπέλα που φαινόταν τόσο σίγουρη σαν να έχει ήδη πάει εκεί, σαν να έχει ήδη προσληφθεί και φαινόταν να έχει τόνους άγχους σε κάθε ίντσα του σώματός της, ήθελε να κάνει μία πολύ σημαντική ερώτηση (ΛΕΩ ΘΑ ΡΩΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΣΘΟ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΑΦΗΝΑΝ ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ! ΡΩΤΗΣΕ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΗΛΙΘΙΟ): 

«Θα είμαστε μόνες μας στο δωμάτιο ή ανά δύο; Θα έχουμε προσωπικό χώρο στο διαμέρισμα;»

Μία ερώτηση που δεν καταλάβαινα από πού προέρχεται και πού βασίζεται. Δεν είχε ακούσει τι μας έλεγαν; Εγώ ήμουν η μόνη που τα άκουγε όλα σαν βάρος πάνω στο βάρος; Η κοπέλα ήταν ήδη έτοιμη αεροσυνοδός για τη Σαουδική Αραβία. 

Ρώτησα κι εγώ δύο πράγματα. Αν θα μπορούμε να αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους πέρα από τις αεροσυνοδούς συναδέλφισσές μας. Μου είπαν ότι στο compound μπορούμε να μιλάμε, αλλά γενικότερα έξω από το compound θα πρέπει να είμαστε προσεκτικές και να μην απαντάμε. Και φρόντισαν να μου επαναλάβουν πόσο υπερσύγχρονη και τέλεια φυλακή είναι το compound, γιατί είμαι χαζή και μάλλον δεν το έπιασα. Η δεύτερη ερώτησή μου αφορούσε τον μισθό. Μας τον άφησαν για το τέλος, σαν κερασάκι στην τούρτα, γνωρίζοντας πως οι περισσότερες από εμάς αγωνιούσαμε να μάθουμε, για πόσο θα πουληθούμε. Μας ενέτειναν την αγωνία με αργές διαδικασίες περιγραφών και άλλων οπτικοακουστικών βασανιστηρίων. 

Μας διαβεβαίωσαν ότι θα πάρουμε λεφτά. Ότι αν περνούσαμε και τη δεύτερη συνέντευξη που θα γινόταν στην Αθήνα από μία πενταμελή κριτική επιτροπή που μας την έδειξαν σε φωτογραφίες (ΠΕΝΤΕ ΑΤΟΜΑ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ/ΤΡΕΙΣ ΑΝΔΡΕΣ ΠΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΑΝ ΝΑΡΚΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ), θα ήμασταν οκέι. Η δεύτερη συνέντευξη αφορούσε το πώς περπατάμε με τακούνια, πώς καθόμαστε, πώς μιλάμε, πώς κοιτάμε, πώς χαμογελάμε, πώς στεκόμαστε στον χώρο, πώς βαφόμαστε (ΠΩΣ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ –ΕΛΕΟΣ). Ιατρικές εξετάσεις φουλ πληρωμένες από νύχι μέχρι κεφάλι (για να είμαι ειλικρινής, αν με πάρουν στη δεύτερη συνέντευξη θα πάω μόνο για αυτό, γιατί πότε άλλοτε θα μπορέσω να κάνω όλο το σετ ιατρικών εξετάσεων στη ζωή μου;) από συνεργαζόμενη ιδιωτική κλινική που μας τη διαφήμισαν αρκετά. Βίζα εργασίας, γιατί αυτό είναι job offer και δεν γίνεται να πας στην Αραβία για τουρισμό, εκτός αν σε καλέσουν για δουλειά ή για πολύ ειδικούς λόγους και σκοπούς. 

Μας είπαν ότι αν τελικά περάσουμε τις μετρήσεις κιλών-ύψους-φάτσας-αγγλικών και είμαστε τυπικές, ευγενικές, με χαμόγελο και βασικά αγγλικά, θα μας αγοράσουν με εννιακόσια ευρώ τον μήνα για αρχή, μαζί με τις πτήσεις, μαζί με τις διαμονές για δεκαέξι εργάσιμες ημέρες τον μήνα που βγαίνουν συνολικά χίλια πεντακόσια ευρώ -μέσος όρος. Αν είμαστε τοπ στην εκπαίδευση, διαλέγουμε τις πτήσεις μας και αυτό παιδιά, είναι πολύ σημαντικό, γιατί σημαίνει περισσότερα λεφτά. Όσες περισσότερες πτήσεις κάνουμε, όσο πιο μεγάλες, τόσο περισσότερα λεφτά. Επίσης, στη πορεία αν ανταγωνιζόμαστε σωστά τις υπόλοιπες συναδέλφισσές μας, μπορεί να καταφέρουμε να μπούμε σε ένα από τα αεροπλάνα των πεντακοσίων πριγκίπων και να είμαστε η ιδιαίτερη αεροσυνοδός του ιδιωτικού τζετ. Αεροσυνοδός πολυτελείας, μία από τις εκλεκτές. Και μετά από χρόνια εκπαίδευσης, ίσως μπούμε και στο τζετ του βασιλιά που όταν έρχεται στη Jeddah ή στο Riyadh, ανοίγει το σιντριβάνι έξω από το παλάτι του και κλείνει όταν φεύγει. Όταν έρχεται ο βασιλιάς, ανοίγουν όλα βασικά. 

Μας είπαν για τον Χότζα, για την προσευχή, για το πόσο θεοκρατικό κράτος είναι η Αραβία, για το πώς πρέπει να σεβόμαστε τους κανόνες και θα μας δώσουν μία λίστα που θα πρέπει να ακολουθήσουμε. Μας είπαν ότι θα μας δώσουν εσώρουχα, ρούχα, τσάντες, αμπαλάια, παπούτσια, στολή, βερνίκι, καλσόν, σύνεργα μακιγιάζ και τα πάντα όλα. Θα πρέπει να ντυνόμαστε με αμπαλάια και ένα μακρύ ρούχο, για να μη φαίνονται σημεία του σώματός μας, πέρα από το πρόσωπο. Μας δείξανε χαρούμενες Ελληνίδες αεροσυνοδούς σε φωτογραφίες ντυμένες με πολυτελή καφτάνια σε κυριλέ αίθουσες, για να δούμε πως δεν είναι και τόσο άσχημο αυτό το είδος ένδυσης. Μας είπαν για το Μπαχρέιν που είναι κάτι αντίστοιχο (ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΤΟΥΒΛΑ) της Μυκόνου στην Ελλάδα. Πηγαίνεις εκεί με μία γέφυρα με αυτοκίνητο, εκεί συχνάζουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και πίνουν αλκοόλ και το ρίχνουν έξω. Κι εκεί θρησκευόμενοι είναι, αλλά πιο χαλαροί. Μία κοπέλα ρώτησε αν θα μπορούμε να ντυνόμαστε διαφορετικά στο Μπαχρέιν και της είπαν ότι δεν γίνεται να βάλει τα σορτσάκια που φοράει στην Ελλάδα και γελάσανε σαν να ήταν μεγάλο αστειάκι. Μπορούμε να ντυνόμαστε όπως θέλουμε, αρκεί να καλύπτουμε το σώμα μας. Επίσης, μας είπαν για την άπειρη ζέστη, αλλά το είπαν πολύ γρήγορα, εν μέσω άλλων πολλών πληροφοριών, όπως κάνανε και με όλα τα αρνητικά που τα κρύβανε προσεχτικά σαν να μην υπήρχαν. Βεβαίως, η ζέστη καλύπτεται με αιρκοντίσιον που υπάρχουν για όλους/ες παντού και πάντα. Στο Riyadh θα είναι η μόνιμη βάση μας και θα μπορούμε να μαζεύουμε τις πέντε μέρες του κάθε μήνα στο τέλος του τρίμηνου, για να γυρνάμε στην Ελλάδα ή να κάνουμε τα ταξίδια μας ή να βλέπουμε τη μαμάκα και τον μπαμπάκα (ΦΥΣΙΚΑ). Και τέλος, μας είπαν ότι μπορούμε να ταξιδεύουμε με έκπτωση στη δικιά μας εταιρία και ότι αν γίνουμε τοπ αεροσυνοδοί μπορούμε και δωρεάν. Σε άλλες εταιρίες έχουμε έκπτωση και στη δικιά μας, αν υπάρχει θέση μπορεί να είναι και δωρεάν. 

Μας τόνισαν ότι τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό, όλα είναι δικαίωμα επιλογής κι αν θελήσουμε να φύγουμε, ενώ θα υπάρχει συμβόλαιο, δεν θα μας ζητήσουν τίποτα. Απλώς δεν θα είμαστε άξιες εμπιστοσύνης για επόμενη δουλειά και επίσης, η μαμάκα και ο μπαμπάκας θα μας περιμένουν στην Ελλάδα με ανοιχτές αγκάλες, γιατί έτσι είναι η ελληνική οικογένεια (ΜΑ ΤΟΝ ΑΛΛΑΧ, ΤΟΝ ΒΟΥΔΑ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ, ΤΙ ΚΟΛΛΗΜΑ ΕΙΧΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΤΥΠΟΣ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑΚΑ ΤΟΥ). Και να προσέξουμε: το φαγητό της Αραβίας είναι ωραίο, δεν είναι σαν το ελληνικό, όμως θα πάρουμε κιλά σίγουρα. Θα πρέπει να τα χάσουμε και να μείνουμε στα προβλεπόμενα, γιατί θα μας μετράνε. 

Αυτά τα ολίγα (ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΕΓΩ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΣΑΝ ΒΟΥΝΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΗ;).

Το σκέφτηκα πολύ διεξοδικά και πολύ αναλυτικά. Χρειάζομαι τα λεφτά, έχω ανάγκη επιβίωσης και θα πήγαινα αν ήταν άλλη αεροπορική εταιρία, παρά τον ελαφρύ φόβο που έχουμε όλοι/ες πάνω-κάτω για τα αεροπλάνα. Θα πήγαινα σε μία, ενδεχομένως, ελαφρώς πιο ανθρώπινη εταιρία-κατάσταση. Ωστόσο, δεν είμαι βέβαιη ότι είμαι έτοιμη να πουλήσω το σώμα μου και να υποκρίνομαι πως είμαι κάτι άλλο, να γίνω κλόουν-ρομπότ και να είμαι χαρούμενη και ευγενική και τέλος, δεν έχω τη διάθεση να μπω σε πολυτελή φυλακή με την ψυχολογία των καιρών. Δεν με έχουν πάρει τηλέφωνο ακόμα, δεν είμαι σίγουρη για οποιαδήποτε απόφαση, απλώς νομίζω ότι σίγουρα δεν μου ταιριάζει το κλίμα και η δουλειά όπως το εξέλαβα. Έφυγα από εκεί σίγουρη ότι θα με πάρουν και θα μπορώ να αποφασίσω τι θα κάνω μετά, αλλά ακόμα δεν με έχουν πάρει, μετά από τέσσερις μέρες και μπορεί να μη με πήραν καν, οπότε δεν έχω και κάτι να σκεφτώ. Επιβεβαιώνω, πως ήμουν και θα είμαι το απροσάρμοστο που δεν χωράει πουθενά. Θα αρχίσω σε λίγο να τρώω τους καμβάδες και τους πίνακές μου και ελπίζω να είναι νόστιμοι. Αυτά. Δεν βρήκα δουλειά και από ό,τι βλέπω –δυστυχώς ή ευτυχώς– δεν θα πετάξω για να ζήσω την ανυπέρβλητη εμπειρία της Αραβίας και δεν θα έχω την υπέρτατη τιμή να στερηθώ τις ατομικές ελευθερίες του δυτικού χριστιανοελληνικού καπιταλιστικού κόσμου.