Εργασία και χαρά με φυλλάδια στην ψησταριά

Αυτή η συνέντευξη θα μπορούσε να μετονομαστεί και ως εξής: «Ένας από τους λόγους που μετατράπηκα σε χορτοφάγα και ακαδημαϊκιά υπερασπίστρια των δικαιωμάτων των ζώων». Αλλά όχι, εντάξει. Δεν αποτέλεσε σοβαρό λόγο μετάλλαξής μου. Ωστόσο, μέχρι και σήμερα το χρησιμοποιώ σαν επιχείρημα για να πω ότι ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξει καμία ό,τι και να έχει κάνει (ΚΑΠΟΤΕ ΔΟΥΛΕΨΑ ΚΙ ΕΓΩ ΦΥΛΛΑΔΙΑ ΣΕ ΨΗΣΤΑΡΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΣΟ ΑΧΡΕΙΑ ΕΙΜΑΙ). 

Ήταν 2011, ένας όμορφος Απρίλης, ανέμελος και ήμουν μικρή ακόμα (ΕΝΑ ΑΝΘΟΣ ΑΝΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΟ ΤΟΥ ΛΙΒΑΔΙΟΥ ΤΟΥ ΑΠΑΤΗΤΟΥ). Έψαχνα καλή ώρα, ό,τι να ‘ναι δουλειά, γιατί δεν είχα αρχίσει να παίρνω παραμάζωμα τις υποτροφίες του απιθήτα (ή αλλιώς αναπτυσσόμενος πιθηκοειδής πλανήτης) και γιατί ήμουν πρώτο έτος και όλα ήταν ακόμα τόσο όμορφα σε αυτή τη ζωή (ΝΑΙ, ΚΑΛΑ, ΣΙΓΟΥΡΑ). Μαζευτήκαμε ένα γκρουπ φίλες μου και πήγαμε όλες μαζί να βρούμε δουλειά σε κάτι αόριστο που φερόταν ως φυλλάδια (ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΑΓΑΖΙ, ΔΕΝ ΞΕΡΑΜΕ ΠΟΛΛΑ). Η μία το είχε βρει κάπου, μέσω γνωστών-τρέχα γύρευε- και το διέδιδε στην άλλη (ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ, ΟΜΟΛΟΓΩ). Το μαγαζί μάς ήθελε για Promotion (ΟΦ ΚΟΡΣ ΓΟΥΙ ΝΟΟΥ ΙΝΓΚΛΙΣ, ΓΟΥΑΤ ΑΡ ΓΟΥΙ; ΚΑΡΑΒΛΑΧΙ;), δηλαδή, προχωρημένη προώθηση για τα πιο εκλεκτά των εκλεκτών εδέσματά του. Ήταν στην Άθωνος (μάλλον, ακόμα είναι) και δεν είχε την απαίσια τακτική με τους κράχτες. Αυτό το μαγαζί που ήθελε Promotion ήταν κάπως διαφορετικό. Είχε μόλις ανοίξει, φαινόταν κι αυτό σαν ακόμα μία νέα πνοή βρωμερής τσίκνας και πολιτισμικής γλεντοπαρακμής. Είχε (μπορεί να έχει ακόμα) και φάνκι όνομα (αλλά δεν σας το λέω που να σκάσετε). Και επέλεγε τα κορίτσια βάσει της εμφάνισής τους, πάνω-κάτω χαμογελαστές, αρτιμελείς και πάει λέγοντας. 

Ο τύπος μας πέρασε από εξονυχιστικό τσεκ νύχια-μαλλιά-μαλλιά-νύχια και πάλι πίσω. Μας βγάζει λοιπόν στο κουρμπέτι, με όχι πολλά-πολλά. Μας πήρε όλες, για όσο θέλουμε (ΟΣΟ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ). Στεκόμασταν σε διάφορα σημεία και δεν χρειάζεται να σας πω ότι πρέπει να παίρνετε τα φυλλάδια από τις εργαζόμενες φυλλαδιομοιράστριες κι ας τα πετάξετε στο επόμενο στενό. Με έβαλε στην Εγνατία, ακριβώς επάνω από το στενό του μαγαζιού. Περνούσε εκτάκτως και χωρίς ενημέρωση, για να πάρει φυλλάδιο και να δει αν δίνουμε ένα (και όχι πέντε-πέντε μαζί). Τρία ευρώ την ώρα για να βλέπεις άπειρα πρόσωπα το λεπτό να σε προσπερνάνε. Να μην το πιστεύεις αλλά να παρακαλάς μέσα σου να πάρουν ένα φυλλάδιο (ΚΙ ΑΣ ΠΑΝΕ ΣΤΟ ΚΑΛΟ, ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΒΟΗΘΗΣΤΕ). Όρθια με το χέρι απλωμένο επί ώρες. Χωρίς διάλειμμα, γιατί κάναμε τρίωρα και τετράωρα. Το μυαλό σου γίνεται πολτός μετά από την πρώτη ώρα περίπου. Είναι σαν να βλέπεις στο ριπίτ διαφημίσεις ή την ίδια σκηνή μιας ταινίας ξανά και ξανά με διαφορετικές λεπτομέρειες. Πολλοί άνθρωποι. Γίνεσαι ρομπότ. Μαθαίνεις από τις πιο αγενείς έως τις πιο ευγενικές αντιδράσεις πόσο σκληρός είναι ο κόσμος. Βλέπεις συμπεριφορές των περαστικών στον δρόμο που μοιάζουν να μη ζούνε τις στιγμές που περπατάνε (σαν να είναι σε κάποιο αόριστο διάλειμμα). Στο σημείο που στεκόμουν, στην Εγνατία, περνούσανε χιλιάδες άνθρωποι, γιατί μοίρασα σε ένα τετράωρο τέσσερις χιλιάδες φυλλάδια (εκτός αν υπήρχαν καλοθελητές που περνούσαν για να ξαναπάρουν). 

Εντάξει, δεν μπορώ να πω. Αυτή η δουλειά είχε και τα καλά της. Το αφεντικό μου ανανέωνε τα φυλλάδια από μόνος του (ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ). Μου έκανε και κοπλιμέντα και με ενθάρρυνε. Μας έδινε και φαγητό μετά από το εκλεπτυσμένο του (ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΦΥΛΛΑΔΙΟΥ). Τρία σουβλάκια (ΣΤΑ ΔΥΟ ΣΥΝ ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ) με καμιά πατάτα, έτσι για να μη κατέβει σκέτο. Είχα κι ένα ερωτικό ειδύλλιο με ένα παιδί της εργατιάς, έναν γεωργιανό μπογιατζή του δίπλα μαγαζιού. Μου πήρε ένα φυλλάδιο και έγραψε τον αριθμό του κινητού του επάνω. Μετά ξαναπερνούσε συνέχεια και μου έπαιρνε φυλλάδια (εντάξει, φτάνει) κι εγώ παραφυλούσα μην έρθει το αφεντικό και γίνουμε ελληνικός παλιός κινηματογράφος. Μου χαμογελούσε κι από το μπογιατζοφορτηγό με τα γαλανά του μάτια να λαμπιρίζουν σε στυλ σκλάβος σε σκλάβα (ΠΟΙΑ ΣΤΗ ΧΑΡΗ ΜΟΥ, ΟΧΙ, ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ). 

Το ειδύλλιο δεν ευόδωσε, φυσικά (ΗΜΑΣΤΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΟΛΥ ΛΟΥΜΠΕΝ ΚΙ ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΦΑΣΗ ΛΟΥΜΠΕΝ ΙΔΙΟΤΡΟΠΟ ΑΝΘΟΣ -από την οποία δεν έχω σίγουρα ξεφύγει, το ψάχνω). Τα φυλλάδια παραμένουν ίσως η χειρότερη δουλειά που έχω κάνει στη ζωή μου (ΧΩΡΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΗ, ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ-ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ, ΟΧΙ ΑΣΤΕΙΑ). Κάθε σκέψη σου μία σιχαμερή σάλτσα και τελείωσε. Αυτό. Γιατί είσαι σαν fast forward εκδοχή της εαυτής σου σου. Είσαι ένα αλλοιωμένο, στατικό σημείο στον δρόμο (ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΔΥΟ ΒΗΜΑΤΑ). Και στέκεσαι σαν κούκλα με το χέρι παρατεταμένο σαν αγκυλωμένο κι ένα άθλιο φυλλάδιο, μία άθλια διαφήμιση μέσα του. Θέλεις απλώς να τελειώνει και δεν τελειώνει ποτέ.

Γενικά, δεν έτρωγα πολύ σουβλάκια και γύρους και τέτοια απαίσια από έξω, οπότε δεν ήταν ότι έτρωγα και κάτι από το μαγαζί μετά. Ακόμα και τότε που ήμουν παμφάγα (ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΝ ΕΞΙΣΟΥ ΑΗΔΙΑΣΤΙΚΑ) κι έκανα παραλληλισμούς με το ανθρώπινο κρέας (ΕΧΩ ΚΑΜΠΟΣΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ). Επίσης, το να μου κάνει και κοπλιμέντα το αφεντικό για τις αυξημένες πωλήσεις κι όχι μόνο, δεν βοήθησε ούτε στο ελάχιστο (Γιατί, ακόμα και τότε που δεν ήμουν συνειδητά νεοφεμινίστρια, καταλάβαινα πότε κάποιος χρησιμοποιούσε τη θέση εξουσίας του για να παρεμβαίνει στην προσωπική μου κατάσταση. Ήξερα ότι θα απολυθώ άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες, αν δεν γελάσω με τα αστειάκια του και δεν πω κι ευχαριστώ στα γλοιώδη σχόλιά του). Έφυγα μία ώρα αρχύτερα, πριν καν μπει στον κόπο να με απολύσει κι έχασα τα φοβερά και τρομερά δώδεκα ευρώ τη μέρα (ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΣΟ! ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, ΑΝ ΜΟΙΡΑΖΕΙΣ ΦΥΛΛΑΔΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΤΑΦΟ-Η΄ΓΙΑ ΤΑΦΟΥΣ Η΄ΓΙΑ ΝΕΚΡΑ ΖΩΑΚΙΑ, ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ). Βρήκα δουλειά για μία εβδομάδα, μπορεί λιγότερο και την έχασα.