Έχω ακούσει πάνω από μία φορά να μου λένε ότι γνωστή αλυσίδα καφέ-μίνι μάρκετ-βραδινό μπαρ λούμπεν στοιχείων ζητάει άτομα. Τα μαγαζιά της θα συνεχίσουν να εξαπλώνονται σαν νόσος, γιατί είναι φθηνά και γιατί οι Θεσσαλονικείς καταναλώνουν μαζικά φθηνούς καφέδες. Δεν θα πάψει, το έχω αποδεχθεί, είναι φαύλος κύκλος. Παρά την άρνηση να δουλέψω σε ένα κατάστημα που είναι όλο φωτεινό πράσινο και παίζει ελαφριά μουσική σε μία οθόνη με όλα τα σύγχρονα στερεότυπα να σου καρφώνονται στον εξωτερικό φλοιό του εγκεφάλου (ΤΙ ΝΑ ΕΚΑΝΑ), άφησα το βιογραφικό μου πριν τρία χρόνια εκεί.
Με πήραν πολύ γρήγορα τηλέφωνο, κλείσαμε ραντεβού και πήγα στο βασικό κατάστημα της Τσιμισκή, το καλοκαίρι του 2014 -αν θυμάμαι-, για συνέντευξη. Με χαλαρά ρούχα (ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΚΑΦΕΔΕΣ Η ΔΟΥΛΕΙΑ). Μπήκα μέσα και με περίμενε σε μία γωνία ένας σαρανταπεντάρης τύπος με τατουάζ και πολύ αέρα αλητείας να ξεχειλίζει από τις τρύπες του σκισμένου τζιν του –αλλά πόσο αλητεία να είσαι όταν είσαι μάνατζερ σε αλυσίδα καφέ (ΕΛΕΟΣ). Ε, με τα πολλά χειραψία-χαμόγελα (ΑΗΔΙΑ ΕΓΩ, ΓΛΙΤΣΑ ΑΥΤΟΣ), κάτσαμε. Είχε μπροστά του ένα πάκο με βιογραφικά. Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πόσους ανθρώπους διαχειρίζεται αυτός ο πανίβλακας. Μου λέει το ονοματάκι σου, ψάχνει μία ώρα, βγάζει το δικό μου βιογραφικό. Το κοιτάει κανένα δεκάλεπτο. Με ξανακοιτάει από την κορφή ως τα νύχια. Και αρχίζει τον μονόλογο: «Δεν έχεις γνώσεις καφέ. Δεν έχεις προϋπηρεσία, το βλέπω, αλλά εμείς θέλουμε άτομα με γνώσεις καφέ. Πες μου τώρα εσύ πώς γίνεται να σου πω όχι; Πες μου. (ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΛΟΓΙΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΚΑΦΕΔΕΣ).»
Με κοιτάει με ένα βλέμμα κουταβιού που το παράτησαν στον δρόμο λες και οι ρόλοι μας έχουν αλλάξει. Τον διακόπτω επιτηδευμένα σε κάποια φάση και του λέω με έντονο ύφος:
«Να σας πω, εγώ μαθαίνω γρήγορα και χρειάζομαι τη δουλειά, οπότε θα μάθω και τη μηχανή και τους καφέδες. Μπορεί να μην έχω προϋπηρεσία, αλλά σε μία μέρα θα τα έχω μάθει (ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑΣ).»
Και μου λέει μετά το εξής έπικ, που με άφησε άναυδη μέχρι να φύγω από το κατάστημα και να μην ξέρω τι να πω.
«Έρχεται μία κοπελάρα δύο μέτρα σαν εσένα και έτσι και πώς γίνεται να τη διώξω εγώ από το μαγαζί; Δεν θα είμαι ηλίθιος; Πρέπει να είσαι ηλίθιος για να το κάνεις αυτό. Γίνεται έτσι όπως είσαι (ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΚΑΤΙ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΤΙ ΕΦΑΓΑ ΠΡΙΝ, ΑΝ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΚΑΠΟΙΟΝ ΕΥΔΙΑΚΡΙΤΟ ΛΕΚΕ), να σε αφήσουμε να φύγεις; Όχι. Ε, θα σε πάρω, αλλά θα πρέπει να το θυμάσαι. Να μην το ξεχάσεις. Θα σου κάνω χάρη. Γιατί ξέρεις πόσα άτομα περνάνε κάθε μέρα από μένα; (ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΩ, ΝΑΙ, ΞΕΡΩ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ) Χιλιάδες. Χιλιάδες βιογραφικά, τα βλέπεις. Λοιπόν, εσύ είσαι ξεχωριστή, φαίνεσαι (ΑΠΟ ΠΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ;). Θα περνάω κι από το μαγαζί να σε βλέπω (ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΞΙΟΘΕΑΤΟ ΚΙ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΣΑΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ).»
Ήθελα να του πω ότι είναι ηλίθιος, αλλά συγκρατήθηκα και κοιτούσα μετά λύπης μου το πάκο με το βιογραφικά και τις υπαλλήλους του μαγαζιού που ήταν ιδρωμένες και τρέχανε πάνω-κάτω. Ξανακοιτάω αυτόν (ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΩ ΠΕΙ ΤΙΠΟΤΑ).
«Βλέπω εδώ ότι ζωγραφίζεις. Πόσο καιρό; Κι ο αδερφός μου ζωγραφίζει. Θα σε πάρω μαζί μου στην έκθεση στην Αθήνα να δούμε τους πίνακες αν σε ενδιαφέρει. Τους έχει σε μία γκαλερί (ΛΕΕΙ ΟΝΟΜΑ, ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΩ ΣΑΝ ΧΑΝΟΣ). Τι λες; Θα σε ενδιαφέρει νομίζω, έχω εδώ το κινητό σου (ΔΕΝ ΣΤΟ ΕΔΩΣΑ ΒΛΑΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΕΣΕΙΣ, ΠΑΝΙΒΛΑΚΑ ΓΑΜΩΤΙ ΣΟΥ. ΔΟΥΛΕΙΑ ΨΑΧΝΩ ΠΑΝΗΛΙΘΙΕ). Θα σε πάρω ένα τηλεφωνάκι μέσα στην εβδομάδα, για να τα βρούμε. Για δουλειά σε κανένα μήνα θα ανοίξει κάποια θεσούλα και θα σε βάλουμε. Εντάξει κοριτσάρα μου;»
«Ναι, ναι, ευχαριστώ. Γεια σας.» (ΜΕ ΝΕΥΡΟ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΒΡΙΣΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΙΧΑΜΕΡΑ ΕΥΓΕΝΙΚΙΕΣ)»
Ο τύπος με πήρε πολλά τηλέφωνα. Δεν το σήκωνα επίτηδες, με πήρε από άλλον αριθμό και μιλούσε σοβαρά για τη δουλειά και την πρόσληψή μου. Του είπα ότι έχω βρει κάτι καλύτερο και δεν ενδιαφέρομαι και του το έκλεισα. Δεν βρήκα δουλειά. Και το κατάστημα αυτό από ό,τι ακούω ακόμα ψάχνει υπαλλήλους και ο μάνατζερ προσλήψεων είναι ο ίδιος πανηλίθιος. Για αυτό δεν χρειάζεται να με ρωτάνε πια, γιατί δεν άφησα βιογραφικό στα πράσινα απαίσια καφέ της πόλης. Το λες και εργασιακή εκμετάλλευση και σεξουαλική παρενόχληση και κάπου εκεί τα όρια συγχέονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου