Συνέντευξη για φωτογράφος εκδηλώσεων

Είπα να πάω σε αυτή τη συνέντευξη, γιατί τώρα ξεκίνησα να μαθαίνω φωτογραφία, γιατί γνωστοί και φίλοι λένε ότι βγάζεις καλά λεφτά, γιατί, γιατί… Και είναι κάθε φορά αυτή η χαζή κρυφή ελπίδα ότι μπορεί ΑΥΤΗ η δουλειά να σου κάνει τελικά και να ταιριάξεις. Πήγα στη Γιαννιτσών συνοδεία, γιατί ανησυχούσα μήπως και κάτι δεν πάει καλά –ουκ ολίγα μου έχουν συμβεί για να μου επιβεβαιώσουν ότι αυτό που περιμένεις δεν υφίσταται όπως το περιμένεις πάντοτε. Παρότι πρωί, η περιοχή είναι ακραία περίεργη. Ο δρόμος στον οποίο είχαν γραφεία οι φωτογράφοι ήταν γεμάτος από μπουρδέλα. Ήταν κι ένα κτιριάκι ισόγειο, μονόπατο, ψιλοκατεστραμμένο από έξω. Λέω στον μπαμπά μου που ήρθε μαζί, αν δεν βγω έξω σε είκοσι λεπτά, κάνε κάτι, γιατί δεν θα είμαι ζωντανή. Μπήκα μέσα και ήταν δύο τύπισσες γραμματείς έτσι σοβαρές, σαν όλες τις γραμματείς που έχω δει μέχρι στιγμής σε αυτές στις νεόπλουτες νεοταιρείες μικρού βεληνεκούς –όπως επιλέγω να τις ονομάζω. Μου έδωσαν ένα χαρτί να συμπληρώσω πόσο καιρό ασχολούμαι με τη φωτογραφία, τι κάνω σχετικά με αυτό, αν έχω προϋπηρεσία κ.τ.λ.. 

Συμπλήρωσα το χαρτί και ένιωσα ότι δεν είχα καθόλου καλές προδιαγραφές για να πάρω τη θέση. Ήξερα από αυτό και μόνο ότι κάπως θα στραβώσει το πράγμα. Η μία γραμματέας πήρε ύφος αναγνωριστικό και άρχισε να μου παρουσιάζει το πόστο εργασίας. Η δουλειά αφορούσε από ό,τι μου εξήγησαν τη φωτογράφιση εκδηλώσεων όπως γάμοι, βαφτίσεις και τα σχετικά, τώρα που είναι καλοκαίρι και τη φωτογράφιση νυχτερινών κέντρων διασκέδασης (ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ ΚΟΙΝΩΣ), από τον Σεπτέμβρη και μετά. Τους είπα άμεσα ότι εγώ δεν μπορώ τα μπουζούκια (ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΧΩ ΜΠΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΧΩΡΟ ΣΤΟΝ ΚΙΑΜΟ ΣΤΗΝ ΤΡΙΗΜΕΡΗ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΙ ΜΕ ΠΗΡΕ Ο ΥΠΝΟΣ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΟΥ ΕΠΑΝΩ ΟΡΟΦΟΥ). Μου λένε ότι στην αρχή θα πρέπει να κάνω δύο δοκιμαστικά μαζί με τον κύριο Τάδε που θα μου δείξει τη δουλειά, αν δεν ξέρω (ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΠΛΗΡΩΤΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΑ), ώστε να δει και πώς χειρίζομαι τον εξοπλισμό που θα μου έδιναν αυτοί. Απαραίτητη προϋπόθεση να φοράω μαύρα ρούχα και να είμαι εκεί που θα μου πούνε την ώρα που πρέπει. 

Η αλήθεια είναι πως ψηνόμουν να αναλάβω κάτι τέτοιο, λέω πόσο δύσκολο να είναι, θα βγάζω φωτογραφίες και θα κάνω εξάσκηση για την κινηματογράφου, ώστε να πάρω και κανένα φράγκο αυτοσυντήρησης. Αλλά όχι, με πήραν την επόμενη μέρα και μου είπαν ότι το ίδιο βράδυ πρέπει να είμαι στις δώδεκα τα μεσάνυχτα στη στάση του σουηδικού τεράστιου επιπλάδικου για να πάμε στα μπουζούκια, μαζί με τα άλλα παιδιά, θα με περιμένει εκεί ο κύριος Τάδε να με ξεναγήσει. Και την δεύτερη μέρα σερί θα γινόταν το δεύτερο δοκιμαστικό που ήταν σε έναν μεσημεριανό γάμο. 

Ο μισθός από ό,τι μου είπαν θα μου δινόταν αφού περνούσα τα δύο δοκιμαστικά και τα σεμινάρια εκμάθησης φωτογραφίας για εκδηλώσεις που έκανε ο ίδιος ο κύριος Τάδε και φυσικά ήταν δωρεάν. Ψιλοψήθηκα για τα σεμινάρια, μέχρι που άκουσα και τον μισθό. Είκοσι με εικοσιπέντε, ανάλογα με τις πωλήσεις των φωτογραφιών. Δηλαδή, δεν φτάνει που βγάζεις τα πρόσωπα, στήνεις τους ανθρώπους, μετά βγάζεις τις φωτογραφίες και πηγαίνεις γύρω τους να τους πρήζεις, να τις πουλάς και να τους παρακαλάς να τις αγοράσουν, γιατί βγήκαν κούκλοι ή όχι και τόσο, αλλά δεν πειράζει. Τα μεγαλύτερα ποσοστά φυσικά και πήγαιναν στο φωτογραφείο, εντούτοις δεν μου διευκρίνισαν για πόσα λεφτά μιλάμε ακριβώς. 

Θα πήγαινα, αν δεν με έπιανε μία καταθλιπτική σκοτοδίνη στη σκέψη ότι θα πρέπει να πάω σε γάμους, βαφτίσεις, μπουζούκια και λέω τι σκεφτόμουν, γιατί πήγα σε αυτό το πράγμα, τι δουλειά είναι αυτή, πώς θα πάω στο επιπλάδικο να περιμένω τον κύριο Τάδε βραδιάτικα στη μέση του πουθενά, για να βγάζω ανθρώπους να γλεντοκοπάνε σε εκδηλώσεις χαράς που αδυνατώ εκ φύσεως να κατανοήσω, ώστε να βγάζω λεφτά για να ζω και να ανεβαίνω ποσοστά στη μιζέρια μου. Στην αρχή είπα οκέι, θα είμαι εκεί. Και μετά από μία ώρα, άλλαξα γνώμη και είπα ότι δεν αξίζει να το κάνω και πήρα τηλέφωνο να ακυρώσω τα δοκιμαστικά. Ένιωσα μία φρικτή απογοήτευση και μία εκτεταμένη αδυναμία να ανταπεξέλθω στις επαγγελματικές ανάγκες των εργοδοτών. Δεν πιστεύω ότι η δουλειά θα ήταν δύσκολη ή ότι δεν θα μπορούσα να την κάνω, ωστόσο ήξερα ότι θα αρκούσαν τρεις γάμοι, ένα μπουζούκι, δύο βαφτίσεις κάπου εκεί για να την κάνω και να ξαναβρεθώ στην ίδια θέση. Οπότε, προειδοποιώντας την εαυτή μου να είναι πιο προσεκτική, κάθε επόμενη φορά, έμεινα ταπί και ψύχραιμη. Για μία ακόμα φορά, επισήμως άνεργη.