Είδα μία αγγελία σε αυτή τη σελίδα που παρακολουθώ, είχα ακούσει και κάτιτις από γνωστούς για αυτή τη δουλειά, πήγα να δω τι είναι. Η δουλειά έλεγε υπάλληλος σε φιλανθρωπική οργάνωση. Τα γραφεία ήταν ανατολικά, οι τύπισσες που με υποδέχθηκαν ήταν χριστιανές με μεγάλους σταυρούς, αλλά δεν τις λες και σεμνές ή συντηρητικές. Φορούσαν περιποιημένα και αποκαλυπτικά ρούχα, η άλλη έσκασε με κόκκινη τουαλέτα πρωινιάτικα και γυαλί σχεδιάστη τύπου μύγα (ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΜΑΙΜΟΥ, ΕΝΤΑΞΕΙ, ΑΣ ΜΗ ΤΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΩ ΟΛΑ). Είχαν κάπως περίεργη σύνταξη στις προτάσεις τους και οι δύο και μιλούσαν με ξενική προφορά, ενώ προσπαθούσαν να πείσουν (ΤΙΣ-ΟΥΣ ΑΠΙΣΤΕΣ-ΟΥΣ ΜΑΛΛΟΝ) από την πρώτη στιγμή για το πόσο καλή δουλειά κάνει η οργάνωση με το να βοηθάει τα άρρωστα και άπορα παιδάκια και τις φτωχές οικογένειες. Όταν έφτασα εκεί, βρήκα μία τύπισσα πριν από μένα που μετρούσε κάτι κάρτες που της δώσανε για να πουλήσει. Δεν πίστευε ότι ήταν ο αριθμός που της είπε η υπεύθυνη της οργάνωσης.
Η τύπισσα που μετρούσε τις κάρτες φαινόταν πονηρή και ύπουλη. Με ρώτησε με τι ασχολούμαι. Της είπα μόνο τι σπουδάζω και μου είπε ότι κι αυτή έχει μία ιδέα για ταινία που αν την γυρνούσε θα πήγαινε στο Χόλλυγουντ και παρά πέρα και θα γινόταν πάρα πολύ διάσημη (ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΗΣ, ΓΕΝΙΚΑ, ΚΟΥΛ ΤΥΠΙΣΣΑ), αλλά δεν έχει χρόνο και πρέπει να βρει κάποιον να της την γράψει. Κάποια στιγμή μου είπε θα προσλάβει ένα άτομο, γιατί είναι κρίμα να πάει χαμένη η ιδεάρα της. Με ρώτησε αν θέλω να είμαι η επίλεκτη και να της γράψω εγώ την ταινία ή να τη γυρίσω. Τη ρώτησα περί τίνος πρόκειται χωρίς να απαντήσω σοβαρά στην πρότασή της. Μου είπε ότι είναι για μία μαφιόζα γυναίκα που κάνει κομπίνες και τα παίρνει από όλους (ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕΣ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΑΝΕ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΟΤΑΝ ΕΛΕΓΕ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΚΙ ΕΓΩ ΚΟΝΤΕΨΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ).
Κάποια στιγμή η τύπισσα μέτρησε τις κάρτες και μου είπε ότι αυτή η δουλειά δεν θέλει ντροπές και να μιλάω πιο δυνατά (ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΟΥΝ, ΑΥΤΗ ΑΠΛΩΣ ΕΙΧΕ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΤΕΡΜΑ ΦΩΝΑΧΤΑ ΚΑΙ ΜΑΓΚΙΓΑ). Έμεινα μόνη με τις υπεύθυνες που με προειδοποίησαν ότι υπάρχει κακός κόσμος εκεί έξω και ότι μπορεί να με φωνάζουν και να με βρίζουν καμία φορά, επειδή δεν ξέρουν και δεν πιστεύουν. Αλλά το παν είναι να μη στενοχωριέμαι εγώ και να συνεχίζω το έργο της οργάνωσης.
(ΚΙ ΕΔΩ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟ ΜΠΑΤΙΡΝΤΙ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ) Με ενημέρωσαν ότι είχαν συγκεντρωμένα φαγητά και πάνες, γάλατα κ.τ.λ., όπως μου είπαν στον δεύτερο όροφο, αν ήθελα να πάω να τα δω για να το πιστέψω (ΗΜΟΥΝ ΛΙΓΟ ΔΥΣΠΙΣΤΗ, ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΕΙΧΑΝ ΚΑΝΕΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΦΑΓΗΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΑΝ ΤΑ ΠΗΡΑΝ ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΒΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ Η’ ΑΝ ΤΟΥΣ ΤΑ ΔΩΡΙΣΑΝ ΚΑΛΟΘΕΛΗΤΕΣ). Τα φαγητά προορίζονταν για άπορες οικογένειες που αν ήθελαν πήγαινα εκεί κι έπαιρναν. Μου είπαν ότι βοηθάνε κυρίως άρρωστα παιδάκια (Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΜΕ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΓΛΟΙΩΔΗΣ, ΕΝΩ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ).
Η δουλειά για να μη τα πολυλογώ ήταν να πουλάς κάρτες, εφημερίδες και παραμυθάκια (ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΟΡΙ, ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ, ΦΥΣΙΚΑ, ΜΗ ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΤΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΕ ΤΑ ΜΠΟΥΤΙΑ ΜΑΣ) για τα άπορα και άρρωστα παιδάκια που βοηθάει η οργάνωση ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ, αφού στην εφημερίδα υπάρχουν οι φωτογραφίες των παιδιών, άρθρο που έγραψε εφημερίδα που έχει κλείσει για την οργάνωση, οι (καμιά τριανταριά) έπαινοι και φυσικά τα διαπιστευτήρια ότι πρόκειται για φιλανθρωπική οργάνωση και όχι αστεία. Μου είπαν ότι έχουν βοηθήσει τρία παιδάκια μέχρι στιγμής με κάτι μηχανήματα που χρειάστηκαν. Οι φωτογραφίες ήταν με κρυμμένα τα πρόσωπα και τα στοιχεία των παιδιών ήταν μηδαμινά με αποτέλεσμα να φαίνονται σαν παρωδία (Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΠΑΝΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΑΔΕ…). Η οικονομική φάση ήταν όμως και γαμώ –άξιο απορίας (ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΑ ΑΡΡΩΣΤΑ, ΤΑ ΑΠΟΡΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΩΛΗΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ). Επειδή δεν έβρισκαν λέει εθελόντριες να το κάνουν τζάμπα, αποφάσισαν να δίνουν κάποιο ποσό στις πωλήτριες (ΕΝΤΑΞΕΙ, ΤΟ ΛΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΣΟ ΑΚΡΙΒΩΣ). Η φάση είναι ότι ως πωλήτρια πληρώνεσαι πενήντα τα εκατό των πωλήσεων και τα υπόλοιπα πηγαίνουν στην οργάνωση (ΜΩΡΕ ΤΑ ΕΛΕΓΕ Η ΜΑΦΙΟΖΑ ΚΡΥΦΟ ΑΣΤΕΡΙ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ). Θέλανε να με στείλουνε να πουλήσω έξω από την πόλη για να μάθω τη δουλειά. Τις είπα ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν είναι δύσκολο, θα πάρω μερικά φυλλάδια να το δοκιμάσω. Φοβήθηκα να πάω έξω από την πόλη με την άγνωστη έμπειρη πωλήτρια που θα μου μάθαινε τρόπους να μιλάω στους φιλάνθρωπους πελάτες που θα τα σκάγανε πεπεισμένοι ότι θα βοηθήσουν ένα παιδί, άρα και όλο τον κόσμο. Τις έπεισα ότι μπορώ να βγω και μόνη μου, χωρίς εκπαίδευση. Αλλά μου είπαν πριν από αυτό ότι έξω από την πόλη τα λεφτά είναι πιο πολλά, ο κόσμος δίνει πιο εύκολα, για αυτό και το ποσοστό που παίρνει η πωλήτρια κατεβαίνει στα σαράντα τα εκατό.
Δεν πείστηκα και πολύ, προσπάθησα να βρω παντού πληροφορίες για την οργάνωση και υπήρχαν απλώς κάποιες σελίδες στο ίντερνετ και στο φέισμπουκ. Ξανατραβήχτηκα ανατολικά άλλη μέρα, πήρα φυλλάδια, έδωσα στοιχεία μου και γύρισα σπίτι. Αλλά δεν πήγα ποτέ να πουλήσω φυλλάδια, τα κράτησα μία εβδομάδα, δεν τα έβγαλα καν από τη σακούλα. Δεν θα μπορούσα να πουλάω φιλανθρωπία στον κόσμο, σκεπτόμενη ότι στην απίθανη περίπτωση (ΑΦΟΥ ΤΟΣΑ ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΑ ΕΙΧΑΝΕ) να μη βοηθάνε σοβαρά παιδάκια και να είναι μούφα, θα ήμουν μία πωλήτρια που βγάζει (ΚΑΠΩΣ ΚΑΛΑ) λεφτά στο όνομα της φιλανθρωπίας. Το σκέφτηκα κάποιες νύχτες και εντάξει, υπάρχουν χειρότερες δουλειές και επαγγέλματα, αλλά δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ ήσυχη αν έκανα αυτή τη δουλειά. Οπότε, ξανατραβήχτηκα ως εκεί μέσα στο άγχος και στη ζέστη και περίμενα τις χριστιανές ντίβες με τις τουαλέτες που βοηθάνε παιδάκια να έρθουν και να μου ανοίξουν για να τις επιστρέψω τα φυλλάδια. Τα πήγα όλα πίσω, δεν βγήκα ποτέ να πουλήσω (ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΤΛ) και κάθισα στα αυγά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου