Τέταρτη επίσκεψη στον ΟΑΕΔ

Είναι εξαιρετική η επίσκεψη στον ΟΑΕΔ. Σου βγάζουν τσάι, μπισκοτάκια και έχει μία οθόνη με εικόνες από το σύμπαν με ανατολίτικες κλίμακες να σου χαλαρώνουν το σύστημα (ΠΛΑΚΑ, ΚΑΝΩ, ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΑΟΥΝΑ ΓΙΑ ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΟΥ ΑΝΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΑΓΧΟΥΣ).  Είναι κάπου σε ένα στενό επάνω στη Λαγκαδά, για να βολεύει η πρόσβαση με την αστική συγκοινωνία (ΒΛ. ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΟΑΣΘ). Τις προηγούμενες τρεις φορές που έβγαλα κάρτα ανεργίας έπαιρνες χαρτάκι από ένα μηχάνημα που σου τρώει την ψυχή. Εάν ήσουν τυχερή την έβγαζες την ημέρα εκεί και σε εξυπηρετούσαν. Εάν όχι, έφτανε 13:30 και σου έλεγαν, είμαστε δημόσια υπηρεσία, να έρθεις πιο νωρίς.

Σήμερα, ξύπνησα οχτώ (ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ) κι ευτυχώς γιατί αναγκάστηκα να πάω δύο φορές. Αυτή τη φορά δεν είχε μηχάνημα, σου έκοβε χαρτάκι ένας άνθρωπος νευρικός και καημένος, γιατί έπρεπε να εξηγεί τα ίδια και τα ίδια στον κόσμο που ερχόταν, συνεχώς. Λογικό, πόσο να αντέξεις. Πίσω του είχε ένα ενυδρείο με ημίνεκρα χρυσοψαράκια που καθρεφτίζουν την υπαρξιακή μηδαμινότητα της γραφειοκρατικής δουλειάς. Επάνω στα ντουλάπια, εκτός από σκόνη είχε και σωρεία κωλόχαρτων (ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΕΙΟ, ΓΙΑ ΜΠΑΚ-ΑΠ). Και μία ακόμα πολύ ωραία εικόνα, που πρόσθετε κάτι πολύ avant-garde στο συνολικό τοπίο, ήταν τα εγελιανά χαρτόκουτα που είχαν παρατημένα σε ένα γραφείο ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (ΠΟΥ -ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ- ΨΙΛΟΑΧΡΗΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΝΑ ΛΕΓΑΜΕ. ΑΥΤΟΙ ΞΕΡΟΥΝ, ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΕ ΧΑΡΤΟΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΟΡΕΣΑΝ ΑΟΡΑΤΟ ΜΑΝΔΥΑ Η΄ ΜΟΝΙΜΗ ΑΔΕΙΑ ΣΤΑ ΓΚΑΛΑΠΑΓΚΟΣ).

 Πήρα χαρτάκι την πρώτη φορά και περίμενα στον θάλαμο αναμονής με τις καρέκλες που κοιτάνε αγωνιωδώς προς δύο γραφεία για μισή ώρα. Ήρθε μαζί μου και ο μπαμπάς μου, επειδή έχει φαγωθεί για την τύχη μου και ένιωθε την ανάγκη να έχω ένα έγγραφο παραπάνω και πίστευε ότι αν δεν έρθει δεν θα τη βγάλω ποτέ (ΙΣΩΣ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΠΩΣ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΦΟΡΑ, ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΠΟΛΥ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ). Οι αριθμοί στο πάνελ κινούνται με ρυθμούς ελληνικού δημοσίου. Περιμένεις και κάνεις και μία σύντομη προσωπική αυτοαξιολόγηση (ΤΙ ΣΕ ΩΘΗΣΕ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ; ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟΤΕ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ; ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΕΣ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΑΛΛΟ, ΤΕΛΙΚΑ;) Παντού είχε κολλημένα χαρτάκια να φωνάζουν με φωσφοριζέ μαρκαδόρο και πρόχειρες ταινίες. Αγγελίες για εργασία που απαιτούσαν, στην πλειονότητά τους, δύο χρόνια προϋπηρεσία σε πολύ εξειδικευμένα πρακτικά επαγγέλματα. Αγγελίες άγχους. 

Δυστυχώς, σε αυτό το υπέροχο μέρος, αναγκάστηκα να πάω δεύτερη φορά. Γιατί είχα όλα τα χαρτιά, αλλά όχι το αναλυτικό Ε1 και το αντίγραφο πτυχίου που χρειάζεται. Ο κυριούλης που με εξυπηρέτησε βαριόταν φυσικά τη ζωή του και με κοιτούσε με ένα βλέμμα μεγάλου ΟΧΙ. Στην ερώτηση αν είμαι φοιτήτρια, του απάντησα ότι είμαι απόφοιτη μεταπτυχιακού και με κοίταξε με ένα βλέμμα έκπληκτης αγελάδας που δεν φανταζόμουν ότι υπάρχει στην γκάμα των εκφράσεων υπαλλήλων του ΟΑΕΔ, ρωτώντας κάπως βαρεμένα, «Σοβαρά;» (ΝΑΙ, ΚΙ ΕΓΩ ΑΠΟΡΩ, ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΑΙ).

Έφυγα από εκεί πάλι σπίτι, πήρα τα αναλυτικά Ε1 χαρτιά και ξανακατέβηκα Νεάπολη. Και πάλι τα ίδια, χαρτάκι και στην αναμονή-επιταχυμένη πρόωρη γήρανση, μαζί με τα ίδια φιλοσοφικά αδιέξοδα. Σαράντα λεπτά μετά, η κυρία που με εξυπηρέτησε δεν πίστευε ότι ο μπαμπάς μου είναι ο μπαμπάς μου και όχι ο σύζυγός μου, μέχρι να της δείξω ταυτότητα και να το τσεκάρει στο αναλυτικό Ε1. Κατά τα άλλα με ρώτησε τι σπουδάζω κι όταν της είπα μεταπτυχιακό, μου είπε τι θα πει αυτό και την κοιτούσα εγώ σαν αγελάδα αυτή τη φορά (ΟΙ ΑΓΕΛΑΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ). Τέλος πάντων, αποδέχεται την απάντησή μου, χωρίς να κοιτάξει καν το πτυχίο (ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ, ΓΥΡΙΣΑ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑΚΑΤΕΒΗΚΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑΠΕΡΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟΠΙΣΤΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ). Μου έβγαλε την κάρτα, έχοντας πειστεί ότι είμαι με τον μπαμπά μου (ΕΛΕΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΕΥΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ AGEISM-ΠΑΙΔΙΑ, ΗΡΕΜΗΣΤΕ. ΑΠΛΩΣ, ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΩΝ ΝΑ ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΕΓΩ). 

Βγήκα με αυτοπεποίθηση ότι έκανα κάτι και τη σημερινή μέρα κι ενώ δεν είχα όρεξη να φάω μου ήρθε, μέχρι που έφαγα ένα κουλούρι και σκέφτηκα τι έκανα και όλα ξαναγύρισαν στην κανονική μπερδεμένη ροή τους. Άντε και πάει στο διάολο να δίνανε κανένα επίδομα να γινόταν κάτι τρομερό και να πρέπει να δώσεις εκατό χαρτιά. Αλλά, χωρίς καμία ουσιαστική προσφορά του ταμείου ανεργίας σε φρεσκοάνεργα άτομα, τι νόημα έχει ο τόσο πολύωρος και λεπτομερής γραφειοκρατικός έλεγχος. Σκεφτόμουν ότι ο μπαμπάς μου είχε δίκιο που λέει ότι γίνανε σαν τις τράπεζες (ΑΝ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΒΑΣΗ, ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΑΜΕ ΚΑΝ).

Βγαίνουμε από εκεί -μετά από τέσσερις ώρες τρέξιμο- και οι δύο ανάλαφροι. Φεύγουμε και σκέφτομαι τι άγχη τρώει κι αυτός ο άνθρωπος για να με δει σαν μία σωστή, κανονική και κερδοσκόπα επαγγελματία (ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΤΟΥ, ΒΑΛΕ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΚΟΜΑ). Και καταλήξαμε να πίνουμε τσάι και να συζητάμε από ένα πολιτικό πρίσμα για την ανεργία και διάφορα άλλα -που εντάξει, ως συζήτηση είχε και κάποιο ωραίο νόημα κάπου-κάπου. Και από κάτω σας βάζω μία αγγελία από τις πιο άκυρες που έχω δει στον ΟΑΕΔ και είναι εκεί καιρό τώρα. Δεν είναι πολύ δύσκολο να μαντέψτε γιατί δεν έχουν βρεθεί ακόμα οι κατάλληλοι ζητούμενοι τεχνίτες: 

Ο ΟΑΕΔ είναι ζωή. Ο ΟΑΕΔ είναι εμπειρία. Ο ΟΑΕΔ είναι ένα βήμα πιο κοντά στην αναμέτρηση με την υπαρξιακή αγωνία του υποκειμένου απέναντι στην αναγνώριση της αμήχανης θέσης του μπροστά στην αγορά εργασίας του ελληνικοδυτικού καπιταλισμού. Βρείτε ποια είναι η σωστή από τις παραπάνω τρεις προτάσεις και κερδίστε σειρά εξυπηρέτησης στην επόμενη επίσκεψή σας στον ΟΑΕΔ. Ωραία περνάμε και όχι, δεν βρήκα δουλειά.