Συνέντευξη στην μπλε τηλεφωνική εταιρία

Ήταν 2014 και ήμουν στη δεύτερη περίοδο αναζήτησης εργασίας. Η κατάσταση ήταν σχεδόν το ίδιο δύσκολη με σήμερα. Είδα μία αγγελία όπου ζητούσαν πωλήτριες νεαρές και πρόθυμες (ΝΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ;) στην μπλε τηλεφωνική εταιρία. Η περιοχή ήταν Νικόπολη, μία κακόφημη συνοικία δίπλα στην Σταυρούπολη, επάνω από τον περιφερειακό με νεόκτιστα κτίρια και μία διάχυτη λούμπεν ατμόσφαιρα. Παντού ίχνη από την υπό ανάπτυξη κουλτούρα των δυτικών. Φτάνω με το λεωφορείο σε μία στάση μεσημέρι μέση του πουθενά. Η επιχείρηση έχει ανοίξει σε μαγαζί πρώην ψιλικατζίδικο. Ακόμα φαίνεται η ταμπέλα που λέει ΨΙΛΙΚΑ-ΤΣΙΓΑΡΑ και κάποια υπολείμματα από διαφημιστικά αυτοκόλλητα στη τζαμαρία. Μπαίνω μέσα, χαιρετάω μία τύπισσα με γυαλιά και πουκάμισο και ανοιξιάτικο τρέντι λουκ. Μου λέει να περιμένω το αφεντικό στο θάλαμο υποδοχής (ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΕΝΙΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΟΠΟΤΕ ΑΣ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΠΩΣ ΥΠΗΡΧΕ ΘΑΛΑΜΟΣ ΚΑΠΟΥ). Αναρωτιέμαι πώς ακριβώς θα γίνω πωλήτρια, αφού δεν βλέπω πουθενά κινητά τηλέφωνα ή κάποιο προϊόν. Αρχίζω να ανησυχώ, σκέφτομαι ότι είναι μεσημέρι, ότι η τύπισσα είναι καλοντυμένη, ότι δεν κινδυνεύω προς το παρόν. 

Υπάρχουν δύο γραφεία και πίσω από ένα διαχωριστικό πλεξιγκλάς είναι το γραφείο του διευθυντή που ακούγεται (ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΘΑΡΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΞΙΜΑΤΑ ΤΟΥ) να μιλάει στο τηλέφωνο σε έντονο και διεκδικητικό κάπως καπιταλέ ύφος. Κλείνει το τηλέφωνο μετά από κανένα δεκάλεπτο, η τύπισσα περνάει το πλέξιγκλας για να τον ενημερώσει (ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝ ΠΟΡΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ) και ο διευθυντής βγαίνει. Τίποτα ιδιαίτερο, κάπου στα τριανταπέντε, ανερχόμενος επιχειρηματίας λαμόγιο με πουκάμισο, γραβάτα και προβλήματα εντέρου. 

Τον κοιτάω, με κοιτάει. Καθόμαστε στο δεύτερο γραφείο, τον χαιρετάω. Με ρωτάει ένα-δύο πράγματα. Αν έχω χρόνο και διάθεση για δουλειά. Του λέω ναι, εννοείται (ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΝ ΓΙΑ ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΙΛΑΜΕ, ΚΟΙΤΑΩ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΧΩΡΟ, ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΤΟΥΝΕΛ ΜΕ ΚΙΝΗΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΕΞΙΓΚΛΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ, ΞΑΦΝΙΚΑ). Και αυτή ήταν όλη η συνέντευξη. Δεν με ρώτησε τίποτε άλλο. Μου είπε αν τη θέλω τη δουλειά είναι δικιά μου. Άρχισε να μου εξηγεί κατευθείαν τη μεγάλη απάτη. Της λεγόμενης καπιταλιστικής πυραμίδας-bonus. Ο τύπος είχε αγοράσει το όνομα της μεγάλης μπλε εταιρίας και  έβαλε μία αγγελία για να πιάσει άτομα σαν εμένα (ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ) και να τα βάλει να δουλεύουν με την ελπίδα να πάρουν κάποτε αύξηση, μισθό, κάτι έτσι λίγο, για να λένε στο τέλος-τέλος ότι δουλεύουν και είναι ενεργά μέλη στην κοινωνία. Μου έδωσε οδηγίες για το πώς θα μιλάω στο τηλέφωνο, για το πώς θα πουλάω τα πακέτα, πώς θα επιμένω και αν μου το κλείνουν θα ξαναπαίρνω μετά από μια εβδομάδα (ΜΑΝΤΕΨΤΕ: Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΗΤΑΝ ΤΗΛΕΦΩΝΗΤΡΙΑ ΠΩΛΗΣΕΩΝ ΠΑΚΕΤΩΝ ΤΗΛΕΦΩΝΙΑΣ) και άλλα πολλά ιερά μυστικά της σιχαμερής επιχειρηματικότητας. Μου ανοίχτηκε, ένιωθε πως υπήρχε μία ισχυρή πιθανότητα να δεχθώ τη δουλειά. Μου είπε τα ωράρια και ήταν πεντάωρα, ο μισθός θα έμπαινε μόνο αφού περνούσε ένας μήνας και αφού είχα πουλήσει μία εξωφρενική ποσότητα πακέτων. Σκοπός ήταν να κάνω όσο περισσότερα τηλέφωνα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Να γίνω, δηλαδή, υπερπωλήτρια. Μου είπαν ότι τις πρώτες μέρες θα με παρακολουθεί μία άλλη πεπειραμένη πωλήτρια που έχει καταφέρει πεντακόσιες πωλήσεις μέσα στον μήνα (ΟΥΑΟΥ, ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΙΝΟΚΙΟΣ ΤΩΡΑ Η ΚΟΠΕΛΑ). Μου λέει ότι θα δουλεύω σε έναν άλλο χώρο (ΜΑΛΛΟΝ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΓΑ, ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΤΟΥΝ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ, ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ, ΤΕΛΙΚΑ). Και φυσικά, το κερασάκι για το τέλος: η πρώτη εβδομάδα είναι αυστηρά δοκιμαστική. Πεντάωρο, με ένα διάλειμμα και συνεχόμενα τηλέφωνα, χωρίς διακοπή. Χαρτί για να σημειώσω το ποίημα που θα λέω και tips για επαγγελματική συνέπεια και πληρότητα. 

Έφυγα μετά από ένα μισάωρο υπερρεαλισμού. Μπορεί κανείς να πει με ελαφριά κακία ότι δεν θέλω να βρω δουλειά και ότι αν το ήθελα τόσο πολύ (ΟΚΕΙΙΙΙ), θα πήγαινα να δουλέψω για τον ανερχόμενο φιλοκαπιτάλα της Νικόπολης. Ε, όχι. Δεν δουλεύω για απλήρωτα δοκιμαστικά. Κι επίσης, η σκέψη και μόνο ότι θα πρέπει να πρήζω ανθρώπους άγνωστους με τα δικά τους προβλήματα, τις δικές τους σκέψεις και κόσμους να πάρουν ένα κωλοπακέτο τηλεφωνίας από μία εταιρία που φτύνει παντού καταστήματα, επενδύσεις, μετοχές, διαφημίσεις και πνίγεται από τα χρήματα, με κάνει να νιώθω μία επίμονη παραίτηση. Πριν καν ξεκινήσω τη δουλειά. Με πήρανε (ΣΧΕΤΙΚΟ) για το εβδομαδιαίο δοκιμαστικό και δεν πήγα ποτέ. Έφυγα από τη Νικόπολη και έξω είχε έναν σάπιο ήλιο και το λεωφορείο ήταν γεμάτο και ένιωθα σαν ληγμένη σαρδέλα μέσα σε ένα κονσερβοκούτι, ξεχασμένη σε ένα ράφι σούπερ μάρκετ που φαλίρισε και πάει για κλείσιμο. Βρήκα δουλειά, αλλά να τη χαίρομαι. Δεν πήγα ποτέ.