Μέσα στην απελπισία μου, λόγω απόρριψης από την αεροπορική, έψαχνα και σήμερα για δουλειά. Βρήκα σε μία σελίδα για μπαρ/σέρβις/ντιτζέι, μία αγγελία για σέρβις κι έστειλα μήνυμα. «Ζητείται κοπέλα για μπαρ-σέρβις/περιοχή Εύοσμος.», έτσι έλεγε η αγγελία. Μιλάμε με τον αγγελιοδότη και του λέω ότι ενδιαφέρομαι για σέρβις. Μπαρ δεν ξέρω. Μου λέει, θα μου το μάθουν εκεί. Ζητάνε μια κοπέλα εύθυμη, χαρούμενη, κοινωνική με τους πελάτες. Ηλικίας 30-50 ετών. Του λέω ότι είμαι εικοσιπέντε και δεν δείχνει να τον πειράζει. Λέει ωραία (ΚΙ ΕΓΩ ΛΕΩ, ΤΕΛΕΙΑ). Μου λέει δεν σε πειράζει που θα δουλέψεις σε μαγαζί με άτομα μεγαλύτερων ηλικιών; Λέω όχι (ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ).
Το μαγαζί ήταν στον μαγευτικό Εύοσμο. Μπαίνω στη σελίδα του στο φέισμπουκ. Ήμουν ψυλλιασμένη, γιατί έχω δει κι άλλες αγγελίες κι όταν έψαξα τις σελίδες τους στο φέισμπουκ είδα περί τίνος πρόκειται και δεν μπήκα καν στον κόπο. Αυτό το μαγαζί είχε μόνο κάτι εικόνες από ένα μπαρ και κάτι ποτά. Απλά πράγματα, όχι τίποτα χάρντκορ αισθητικά. Κανένας κώλος, πουθενά γαρύφαλλα, καμία τύπισσα να χορεύει σε τραπέζια, κανένας νονός της νύχτας. Και να πήγαινε κάπου περίεργα το μυαλό μου, δεν ήθελα να πιστέψω ότι πρόκειται για ειδική συνθήκη. Οπότε ρωτάω για μισθό και ασφάλιση. Μου λέει σαράντα-πενήντα ευρώ τη βραδιά, ανάλογα και τέσσερα ένσημα. Ψάχνω στους χάρτες για να δω πού ακριβώς βρίσκεται και με βγάζουν σε μία πλατεία-αλάνα στη μέση του πουθενά και ένα μαγαζί με ψιλικά. Μυστήρια πράματα. Τέλος πάντων. Όταν ψάχνεις για δουλειά και σου λένε σαράντα-πενήντα ευρώ, λες θα πας κι ας σου βγει και σε κακό. Μπαίνω και στο προφίλ του τύπου, βλέπω έναν απλό τύπο και λέω οκέι. Κλείνουμε ώρα για να πάω από εκεί για δοκιμαστικό-συνέντευξη.
(ΑΠΛΩΣ ΑΠΟΡΩ, ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΡΟΦΙΛ; ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ, ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΚΑΤΙ. ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙ, ΚΟΠΕΛΙΑ, ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙΣ ΕΔΩ; ΚΑΤΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΛΕΣ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ. ΣΥΡΜΑ! ΞΕΡΩ ΓΩ… ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙΠΟΤΑ)
Παρά την παγωνιά και την περίοδό μου που με είχε κατάκοιτη, σηκώνομαι, ντύνομαι και πριν βγω από το σπίτι σκέφτομαι πως δεν θέλω καθόλου να πάω. Αλλά πάω. Παίρνω το λεωφορείο, με αφήνει σε μία διασταύρωση, παίρνω το άλλο λεωφορείο. Πάω στον Εύοσμο και ο οδηγός του λεωφορείου που τον ρωτάω για τη στάση μου λέει ότι εδώ είναι ερημιά και μπέρδεμα και θα μπερδευτώ. Του λέω δεν πειράζει. Φοράω ένα φόρεμα άνετο κάπως και μποτάκια. Κατεβαίνω και περπατάω στο σκοτάδι με το κινητό και τον χάρτη. Και στενό-στενό φτάνω και μπροστά στο μαγαζί. Για μια στιγμή στέκομαι. Είναι ένα μαγαζί μικρό, στη μέση του πουθενά κυριολεκτικά και έχει δύο τραπέζια από έξω. Μέσα θεοσκότεινο με μωβ λάμπες, σαν κιτς ενυδρείο. Μία τύπισσα μέσα στο μπαρ με μίνι δερμάτινη φούστα, ξανθό βαμμένο μαλλί μέχρι τον κώλο (ΝΑ ΚΙ Ο ΚΩΛΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΨΑΧΝΑ) και ψηλές μπότες με στιλέτο τακούνι.
Αναρωτιέμαι τι κάνω στη μέση του πουθενά με το κασκολάκι μου και τα μποτάκια μου. Βλέπω έναν τύπο μπροστά μου να βγαίνει από το αμάξι του και να πηγαίνει φουριόζος προς τα μέσα. Μία οθόνη στο βάθος να παίζει πασαρέλα από ιταλικό κανάλι. Κι έναν ακόμα τύπο να κάθεται σε ένα τραπέζι μπροστά στο τζάμι και να κοιτάει έξω. Σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι το αφεντικό και συνειδητοποιώ εκείνη την ώρα ότι με κοιτάει, οπότε τρέχω προς τα κάτω και κάνω πως δεν κοιτάω (ΜΗ ΜΕ ΦΩΝΑΞΕΙ, Ε ΚΟΠΕΛΙΑ! ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ). Αν κι εμένα έτσι όπως είμαι, τι να με κάνουν εκεί. Μόνο κλόουν-διασκεδάστρια με φαντάζομαι. Το μαγαζί ήθελε περισσότερα πράγματα από σέρβις. Αλλά και να μη τα ήθελε από μένα, μου έριξα άκυρο από μόνη μου.
Έφυγα άρον-άρον και πήγα να πάρω τα δυο μου λεωφορεία για το σπίτι. Στον δρόμο περπατούσα σαν χαμένη. Άλλοι άνθρωποι έχουν προορισμό. Κι εγώ για σαράντα ευρώ πείστηκα πως θα τον βρω στο κονσομασιόν μαγαζάκι της γειτονιάς.
Μου λένε ότι ψάχνω ιστορίες για το μπλογκ μου και όχι δουλειά. Αν κάποιος/α έχει να μου προτείνει μία αξιοπρεπή δουλειά με μισθό, δεν θα πω όχι. Δεν είναι χόμπι αυτό το πράγμα, κατάντια είναι. Το μπλογκ λειτουργεί ως απέλπιδο μέσο επικοινωνίας του παραλογισμού της ανεργασίας που αντιμετωπίζουν μαζί με μένα πόσα ακόμα άτομα εκεί έξω. Όποιος/α ψάχνει για δουλειά στη Θεσσαλονίκη –από ό,τι μου είπαν οι υποψήφιες αεροσυνοδοί κι Αθήνα στην ίδια παραδεισένια φάση είναι– σίγουρα θα έχει πετύχει κάτι από όλα αυτά. Ζούμε σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτή τη χώρα, σε αυτές τις πόλεις, με αυτές τις δουλειές, με αυτούς τους μισθούς, με αυτά τα αφεντικά. Παντού γύρω μας, αυτό είναι. Ωμά κι απλά. Κι εγώ δεν βρήκα δουλειά, για ακόμα μία φορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου