Συνέντευξη για γραμματειακή υποστήριξη ιατρείων ή και όχι

Η αγγελία έλεγε ζητούνται πεπειραμένες γραμματείς αλυσίδας ιδιωτικών κλινικών. Απαραίτητη προϋπόθεση η προϋπηρεσία σε ιατρείο ή ιατρική υπηρεσία ή σχετική υπηρεσία. Η αγγελία έλεγε απαραίτητη η γνώση αγγλικών και άλλης γλώσσας. Απαραίτητη η γνώση ειδικού λογισμικού. Απαραίτητη ή και όχι. Έστειλα το βιογραφικό μου, όπως έκανα ακόμα με πολλές άλλες αγγελίες, στις οποίες μπορεί και να μην κάλυπτα όλα τα ζητούμενα, αλλά σκεφτόμουν ότι δεν έχω κάτι να χάσω. Πιθανώς ούτε να κερδίσω, αλλά τι να κάνουμε. 

Τους ρώτησα για ποια δουλειά είναι, γιατί έχω στείλει σε άπειρες το βιογραφικό μου και μου ανέφεραν την αγγελία. Είδα εφτά με οχτώ καρέκλες γεμάτες γυναίκες ανήσυχες για το μέλλον τους. Είδα πόσο περιποιημένες ήταν, πόσο έτοιμες για να αντιμετωπίσουν την ξανθιά γηραιά υπάλληλο που έπαιρνε τις συνεντεύξεις και μου ήρθε πάλι να φύγω. Γιατί εγώ δεν ήμουν έτοιμη. Δεν ήθελα να μπω εκεί μέσα και να κάνω πως είμαι η πιο τέλεια για αυτή τη δουλειά. 

Έχω φτάσει στο σημείο να είμαι έξω από την πολυκατοικία και να σκέφτομαι ότι δεν έχει νόημα να ανέβω. Σκεφτόμουν ότι κάποιο λάθος θα έχει γίνει πάλι με το βιογραφικό μου. Ότι αποκλείεται να με πάρουν. Ότι δεν έχω ιδέα για το λογισμικό, αλλά μπορώ να το μάθω. Παρότι ψυχολογικά απροετοίμαστη, μπήκα στην πολυκατοικία. Στην Πτολεμαίων. Ανέβηκα τις σκάλες σε μία εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία. Εδώ είναι τα γραφεία πρόσληψης σκέφτηκα, όχι η εταιρία. Στον διάδρομο αναμονής μπροστά από τρεις ξανθιές ίδιο στυλ μοντέρνες νεαρές γυναίκες, στάθηκα και είδα τον κόσμο που περίμενε. Ήταν όλες γυναίκες, περιποιημένες, βαμμένες, ντυμένες σενιαρισμένα και με τα βιογραφικά τους στο χέρι. Εμένα η τύπισσα στο τηλέφωνο μου είπε πολύ αυστηρά την ώρα και το μέρος, αλλά δεν μου είπε να φέρω το βιογραφικό μου μαζί. Οπότε εκεί κάπου αγχώθηκα λίγο. Περίμενα τα οχτώ άτομα. Η ξανθιά γυναίκα, πιθανότατα η διευθύντρια προσωπικού ή κάτι τέτοιο, με το καλοκαιρινό επίσημό της στυλ, τις ξεπετούσε όλες στο δεκάλεπτο και χαμογελούσε περίεργα. Οι κοπέλες που τέλειωναν τη συνέντευξη και έβγαιναν, δεν έλεγαν τίποτα σε εμάς που περιμέναμε. Απλώς έφευγαν. Και ο διάδρομος άδειαζε αργά και βασανιστικά. Οι γυναίκες της γραμματείας άκουγαν σκυλάδικα σε ένα ραδιόφωνο που δεν έπιανε καλά και είχε χιόνια. Μιλούσαν για τα νύχια τους και κανόνιζαν τις βάρδιές τους. Είχαν όλες τέλεια βαμμένα μαλλιά λες και είχαν πάει κομμωτήριο, τέλεια νύχια και απαντούσαν σαν σωστές υποκρίτριες στα τηλέφωνα και σε έναν άγριο τύπο που τις έδινε διαταγές. Σκέφτηκα μάλλον ότι δεν θα τα βγάλω πέρα σαν γραμματέας σε αυτό το μέρος. Κοίταξα τον ανταγωνισμό και αποθαρρύνθηκα ούτως ή άλλως, γιατί όλες ήταν προτιμότερες για τη συγκεκριμένη δουλειά από μένα και κάπως έτσι ηρέμησα. Ανάμεσα στις νεαρές γυναίκες που περίμεναν για τη δουλειά ήταν και κάποιες σε μεγαλύτερη ηλικία. Και σκέφτηκα ότι και αυτό είναι προσόν γιατί θα έχουν εμπειρία κτλ και σκέφτηκα να φύγω. Αλλά κάθισα, μόνο και μόνο για να καταγράψω τη συνέντευξη στο παρόν ιστολόγιο.

Και άξιζε. Γιατί μπήκα μέσα τελικά, μετά από καμιά ώρα. Μας είχαν καλέσει μεσημέρι με τη ντάλα και τη ζέστη. Η διευθύντρια προσωπικού ή κάτι τέτοιο με ρώτησε αν έχω βιογραφικό και της είπα όχι και μου είπε ότι θα μαλώσει την κοπέλα που μας ενημέρωσε. Και της είπα ότι μάλλον θα μου το είπε στο τηλέφωνο και το παρέλειψα κατά λάθος και ότι δεν φταίει η κοπέλα, όλα σωστά τα είπε (παρότι αυτή στο τηλέφωνο ήταν εντελώς αντιπαθητική). Της είπα μόνη μου την προϋπηρεσία που έχω σε γραμματείες και τα πτυχία και προσπάθησα χωρίς λόγο να την πείσω ότι θα μπορούσα να είμαι καλή γραμματέας (ΠΟΥ ΝΑ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΜΕ ΤΡΟΛΛΑΡΑΝ). Και αυτή φαινόταν να μην ενδιαφέρεται καθόλου. Όταν αυτή άρχισε να μου περιγράφει τη δουλειά, εγώ άρχισα απλώς να εκνευρίζομαι.

-Κοιτάξτε, η δουλειά είναι για Κάρτες Υγείας. Είμαστε μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες Βορείου Ελλάδος που ασχολούνται με αυτό. Στον έκτο όροφο του κτιρίου μας στην τάδε οδό έχουμε ένα αισθητικό κέντρο που κάνει περιποιήσεις προσώπου, πλαστικές κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Ριζική αισθητική ανανέωση (Α ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. Η ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ Ή ΙΑΤΡΕΙΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ;) Θα παίρνετε τηλέφωνο και θα προωθείτε τις κάρτες μας και τις προσφορές μας στους πελάτες μας. Θα τους ενημερώνετε σχετικά με τις νέες μας υπηρεσίες και θα προσπαθείτε να τους πείσετε για την ανανέωση της κάρτας του. Ο μισθός θα είναι ο βασικός και θα υπάρχουν μπόνους για κάθε πακέτο που κλείνετε.  Καταλαβαίνετε;

-Μάλιστα. Μου λέτε ότι η δουλειά δεν είναι γραμματειακή υποστήριξη ακριβώς, αλλά τηλεφωνική πώληση υπηρεσιών. Δηλαδή, θα είμαι τηλεφωνήτρια. 

-Ναι, θα είστε τηλεφωνήτρια. Αλλά εμείς δεν κάνουμε τηλεφωνικές πωλήσεις.

-Κάνετε τηλεφωνικές προωθήσεις όμως.

-Ναι, μπορείτε να το πείτε κι έτσι. Θα παίρνετε τηλέφωνα μόνο στους ήδη πελάτες μας. Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν πιστεύετε ότι το κατέχετε αυτό. 

-Θα μπορούσα να έχω λίγο χρόνο να το σκεφτώ; 

-Όχι, κοιτάξτε, δεν επιλεχθήκατε ακόμα, στην περίπτωση που επιλεχθείτε, θα έχετε λίγο χρόνο φυσικά, θα σας ενημερώσουμε τη Δευτέρα. Σήμερα είναι η πρώτη συνέντευξη. 

-Καταλαβαίνω. Ωραία. Τότε δεν μένει να δούμε αν θα επιλεχθώ; (αυτό το χθω με σκότωνε και της το τόνισα, αλλά δεν το έπαιρνε χαμπάρι) Και να δείτε το βιογραφικό μου ώστε να με διαλέξετε ή και όχι;

 (ΤΟ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ ΓΕΛΙΟ ΜΟΥ ΤΟΥ ΜΙΣΟ-ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟΥ, ΜΙΣΟ-ΤΟ-ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΚΟΝΤΕΥΕ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ)

-Ναι, φυσικά. Χάρηκα που σας γνώρισα. 

Είπε και μου έδωσε το χέρι της. Με ξεπέταξε και ζήτησε να αφήσω την πόρτα ανοιχτή για να περάσει η επόμενη καημένη υποψήφια. Βγήκα από το σάπιο κτίριο απογοητευμένη. Εκνευρισμένη που στην περιγραφή της δουλειάς έλεγε ό,τι να ‘ναι. Σκόπιμα δεν στέλνω σε δουλειές που ζητάνε τηλεφωνήτριες, γιατί πιστεύω ότι θα βγάλω φλύκταινες και θα αρχίσω να τρέχω για να ξεφύγω από την πρώτη εβδομάδα. Συνάντησα μία κοπέλα στο λεωφορείο του γυρισμού που έδωσε κι αυτή συνέντευξη μαζί μου. Ξέβαφε τους τόνους μεϊκάπ της μαζί με τον ιδρώτα της στο χαρτομάντιλο. Μου είπε ότι βάφτηκε και ντύθηκε καλά, γιατί νόμιζε ότι θέλουν να μας δούνε εμφανισιακά. Την κοίταξα λυπημένα και απογοητευμένα. Μοιραστήκαμε τις εργασιακές μας ανεμπειρίες και ένιωσα λίγο καλύτερα. Ένιωσα άνθρωπος.

Σκέφτηκα ότι κάπως πρέπει να προειδοποιείται ο κόσμος για αυτές τις εταιρίες που βάζουν ψευδείς αγγελίες. Ή αυτές που πλασάρουν μάρκετινγκ και δεν σε πληρώνουν ποτέ και σου ζητάνε να κάνεις τα χίλια μύρια παράλογα για να βγάλεις τον μισθό σου από τη μύγα. Δεν υπάρχει και καμία αλληλεγγύη, δηλαδή, αυτές οι γυναίκες στον διάδρομο δεν ταυτίστηκαν η μία με την άλλη, αντιθέτως ανταγωνίζονταν ξεκάθαρα για τη θέση. Και ένιωσα πολύ εκτός. Έφυγα από το κτίριο, βγήκα στον μεσημεριανό φούρνο, πήρα βαθιές ανάσες και απλώς σκέφτηκα ότι δεν θα την ήθελα τη δουλειά ούτως ή άλλως. Δεν θα είχα καν τα φανταστικά προσόντα που ζητούσαν για τη φανταστική γραμματέα που και καλά χρειάζονταν, αλλά τελικά μετατράπηκε σε δουλειά για τηλεφωνήτριες. Δεν θα ξεχάσω τα γραφεία τους. Σκοτεινά, χωρίς παράθυρα, να πρωταγωνιστεί μία γκρίζα μικροαστική αισθητική των ατόμων και μία αίσθηση μολυσμένου κλιματισμού. Ακόμα δεν βρήκα δουλειά. 

Ραντεβού με τη σύμβουλο επαγγελματικής κατάρτισης του Αριστοτελείου Πανευρυτετοίου

Όταν λες ότι θα πας σε σύμβουλο κατάρτισης και εργασίας, όλες σε κοιτάνε περίεργα. Γιατί τόσες δουλειές έχει εκεί έξω, πόσο παράξενη είσαι πια για να μην μπόρεσες να συμβιβαστείς με καμία; Μα αν μπορούσα να βρω κάποια δουλειά, δεν θα χρειαζόμουν τη σύμβουλο. Αυτό είναι το θέμα. Έψαξα στο διαδίκτυο για ψυχολογική στήριξη. Συμβουλές για άνεργες. ΣΕΠ για ενήλικες. Προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης που δεν είναι VOUCHER. Έστειλα κάποια βιογραφικά σε ό,τι να ‘ναι δουλειές και περιμένω μέχρι και σήμερα τηλέφωνο. Έδωσα εξετάσεις πτυχίου αγγλικών για ακαδημαϊκούς σκοπούς με διακόσια ευρώ, κάνοντας οικονομία τρεις μήνες για να πληρώνω τα μαθήματα. Μετέφρασα με εκατόν είκοσι ευρώ τα πτυχία μου. Έχω μείνει σε έναν καναπέ, κυριολεκτικά. Και αφού έμεινα, καθώς πήγαινα να γράψω το Motivation Letter του τάδε/δείνα διδακτορικού με έπιασε ταράκουλο. Δεν είχα καμία σχετική σκέψη, κανένα πραγματικό κίνητρο. Τι; Θα βοηθήσω τον κόσμο (ΧΑ! ΓΕΛΑΣΑΜΕ! ΠΟΤΕ ΕΙΔΑΜΕ ΗΡΩΕΣ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΥΣ; ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΝΕΣ, ΟΛΕΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΙΕΣ, ΠΟΥ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΑ ΠΑΝΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ! ΤΟ ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΕΦΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΡΕΦΕΙ); Και άντε πες ότι κάτι μπορώ να κάνω, έστω και θεωρητικά. Όμως με τι λεφτά; Πάλι θα παρακαλάω νεκρούς εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες για μία υποτροφία που για αυτούς ήταν η τιμή του μανικετόκουμπού τους. Σκεφτόμουν με τι σκοπό προγραμματίζω να φύγω άφραγκη στον διάολο. Και με τι σκοπό αποφασίζω πως μία άλλη χώρα, όπου όλα λειτουργούν υποκριτικά καλύτερα θα με βοηθήσει να κτίσω ένα καλύτερο μέλλον; Τι θα πει καλύτερο; Για ποιον καλύτερο; Μόνο για μένα; Τι θα πει ανθρώπινο; Να ξέρω ότι οι μισοί άνθρωποι υποφέρουν και οι άλλοι μισοί ζούνε υποταγμένοι στην γιγάντια φούσκα που ονομάζεται δυτικός πολιτισμός;  Όλοι μου λέγανε να φύγεις, αλλά γιατί να φύγω; Για να ζήσω μία συμβατική ζωή σε μία Ευρωπαϊκή χώρα, να χαρώ τις προσφορές και τα προνόμια που θα έχω φτύσει άπειρα εγκεφαλικά κύτταρα και ώρες για να μου δοθούν κι έπειτα να πω ευχαριστώ και να πεθάνω, αφήνοντας σκατά στα επόμενα όντα;

Πολλές ακόμα σκέψεις κατέκλυσαν το φτωχό μυαλό μου. Δεν ξέρω τι νόημα έχει να τα σκέφτομαι όλα αυτά και, ταυτόχρονα, να μην κάνω απολύτως τίποτα. Είμαι πολύ ιδεαλίστρια; Η σύμβουλος του Αριστοτέλειου Πανευρυτέτοιου μου είπε όχι. Μου είπε ότι με βρίσκει πολύ πραγματίστρια, αντιθέτως (ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΥΩ). Έκλεισα ραντεβού ένα μήνα πριν. Από το τηλέφωνο ακόμα μου είπε ότι μπορεί να μην τα καταφέρει, γιατί είναι πολύ μπίζι. Αλλά παρ’ όλα αυτά μου έκλεισε το ραντεβού και τελικά, εμφανίστηκε κανονικά. 

Πήγα στην ώρα μου, ωστόσο περίμενα μισή ώρα, γιατί είχε άλλο άτομο μέσα. Με ρώτησε αν έχω πρόβλημα να παρακολουθεί τη συνεδρία μας μία ψυχολόγος που έκανε πρακτική. Δεν είχα πρόβλημα, γιατί να έχω. Λες και είναι προσωπική η διαδικασία συναντήσεών μας. Λες και τηρείται καμία δεοντολογική αρχή.
Αρχικά, η σύμβουλος με ρώτησε γιατί πήγα. Το βλέμμα της ήταν νευρικό και χανόταν. Μου μιλούσε δυνατά και με φώναζε, όταν δεν καταλάβαινε κάτι. Μου ανέφερε πολύ τακτικά στιγμιότυπα από τη δική της προσωπική εμπειρία. Με διέκοπτε όταν πήγαινα να μιλήσω και παθιαζόταν να μιλάει αυτή με περισσή έμπνευση. Τη μέρα που είχαμε ραντεβού ήταν η πανελλαδική απεργία και ένιωθε περήφανη που αυτή ήταν εκεί για να βοηθήσει εμένα, παραβλέποντας τους άλλους τους αργόσχολους που αφήνουν τις δουλειές τους στο όνομα ενός αόριστου συλλογικού καλού (ΕΛΕΟΣ). Μετά από αυτά που της είπα (όχι και πολλά, γιατί μιλούσε συνέχεια για την εαυτή της με περήφανες προτάσεις τύπου: «Κι εγώ έτσι ήμουν», «Κι εγώ προσπάθησα για να φτάσω εδώ», «Κι εγώ στο σύστημα δουλεύω, αλλά σε βοηθάω») αποφάνθηκε για κάποια πράγματα. Σύμφωνα με το ισχυρό ψυχολογικό της κριτήριο, αυτά που συγκράτησα είναι τα εξής:

1. Δεν έχω τα προσόντα να δουλέψω σε ΜΚΟ (παρότι της είχα πει ήδη ότι το έχω προσπαθήσει και ούτως ή άλλως δεν με παίρνουν κι αν με έπαιρναν θα πήγαινα - αυτή επέμενε να μου το προτείνει, γιατί δίνουν καλά λεφτά –ΝΑ ΦΑΕΙ ΣΚΑΤΑ, αλλά λέει την μάταιη αλήθεια), γιατί μου είπε ότι από ό,τι φαίνεται η ιδεολογία μου θα συγκρουόταν με τις φιλανθρωπικές οργανώσεις. Παρότι ως άτομο, αυτό που θέλω είναι να βοηθήσω ανθρώπους (ΒΓΑΛΤΕ ΝΟΗΜΑ, ΕΓΩ ΣΙΩΠΩ). Θεωρούσε πως αυτή κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό της που είναι να βοηθάει κόσμο και δεν καταλάβαινε γιατί εγώ δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα μίας συστηματοποιημένης δομής, τύπου ΜΚΟ, αφού όπως είπε κι αυτή η ίδια ως ψυχολόγος, μέσω του δημοσίου βοηθάει εμένα (ΚΑΛΑ, ΑΥΤΟ ΑΣ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ). Μου είπε ότι όλες στο σύστημα είμαστε και της είπα ότι συμφωνώ και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, αλλά αυτή δεν φαινόταν να το βλέπει έτσι. Της είπα ότι δεν μπορώ να δεχθώ να παίρνω χίλια πεντακόσια ευρώ για να υποδέχομαι πρόσφυγες και να τους λέω ότι δεν έχουν κάπου να μείνουν. Αυτή επέμενε πως υπάρχουν και καλά άτομα μέσα στο σύστημα που όντως βοηθάνε και δεν είναι εντελώς σάπια (ΟΠΩΣ ΑΥΤΗ, ΑΛΛΩΣΤΕ, ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ)

2. Έπειτα, μου είπε πως κακώς έψαχνα ευκαιριακές δουλειές τόσο καιρό κι έχανα τον χρόνο μου (συμφωνώ, αλλά για διαφορετικούς λόγους)∙ αυτό που πρέπει να κάνω, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, είναι να βρω μία δουλειά που να μην κοιτάω το ρολόι (ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ; ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ) και να αξιοποιώ όλες τις δημιουργικές μου δυνατότητες (ΣΙΙΙΓΟΥΡΑΑΑ). Δηλαδή, με λίγα λόγια, αλλού πατώ κι αλλού βρίσκομαι (ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΝΕ ΚΑΡΔΙΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΡΕΙΣ ΜΙΑ). 

3. Η σωτήρας-ψυχολόγος ξέρει, μετά από συνάντηση μίας ώρας, ότι το όνειρό μου δεν είναι να κάνω διδακτορικό, αλλά είναι μία επιθυμία της μαμάς μου που μου έχει επιβληθεί (ΙΣΩΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΩΣΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ)∙ το όνειρό μου είναι να μείνω στην ψάθα για πάντα, καθώς δεν έχω καμία πρακτική βλέψη για το μέλλον που να έχει απήχηση στην πραγματικότητα (ΠΑΙΖΕΙ ΤΟΝ ΦΡΟΫΝΤ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΚΑΝ ΣΤΑ ΚΑΛΟΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΝΥΧΙΑ ΤΗΣ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΣΤΟ ΝΥΧΑΚΙ ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΕ, ΟΤΑΝ ΕΒΑΛΕ ΣΚΟΥΠΑ). 

4. Παρότι η νο1 επιθυμία μου είναι η απελευθέρωσή μου, μου είπε ότι ξεκάθαρα δεν στοχεύω στο χρήμα, οπότε αυτή καθίσταται αδύνατη σύμφωνα με τα σχέδιά μου (ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ! ΕΚΕΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΜΙΝΙ ΣΟΥΜΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΩΡΩΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΠΑΤΑΛΑΜΕ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΟΝΟ)

5. Δεν είναι δυνατόν να φύγω από το οικογενειακό μου σπίτι στο άμεσο μέλλον (ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΓΥΝΑΙΚΑ, ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΣ ΤΙΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΟΥ, ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΗΘΕΛΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ;)

Με έβαλε να ξαναπάω άλλη μία φορά (ΓΙΑΤΙ Η ΠΡΩΤΗ ΗΤΑΝ ΕΞΤΡΑ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ). Πήγα την επόμενη εβδομάδα και δεν με θυμόταν καν (ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΟΣΟ ΚΟΣΜΟ Η ΔΥΣΜΟΙΡΗ, ΠΩΣ ΝΑ ΤΑ ΒΓΑΛΕΙ ΠΕΡΑ ΜΕ ΤΟΣΑ ΦΟΙΤΗΤΑ). Άρχισε να μου λέει για το πόσο δύσκολη είναι η κοινωνική και οικονομική κατάσταση (ΕΤΣΙ, ΓΕΝΙΚΑ, ΑΠΟΛΙΤΙΚ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΑ). Να καταριέται την κοινωνία, γιατί αποφάσισε η ίδια να κάνει δύο παιδιά και τώρα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες της και άρα δεν είναι ελεύθερη, άρα καμία δεν γίνεται να είναι ελεύθερη και πρέπει να το δεχθούμε αυτό. Και να μου λέει με πάθος, ότι μπορεί να θέλουμε πράγματα, αλλά δεν γίνεται να τα πραγματοποιήσουμε. Αυτή για παράδειγμα, είπε πως χθες ήταν πτώμα και το μόνο που ήθελε ήταν να αράξει και να δει το τάδε σήριαλ. Αλλά έβαλε σκούπα στις δύο η ώρα το βράδυ, με κίνδυνο να της κάνουν παρατήρηση. Γιατί, σήμερα, μετά τη δουλειά (ΔΗΛΑΔΗ, ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΥΠΟΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΦΟΙΤΗΤΑ), ήταν η σειρά της να πάρει τα παιδιά της και τις φίλες τους στο σπίτι της, για να παίξουν. Και αφού θα έρθουν οι φίλες των παιδιών το σπίτι τι έπρεπε να είναι αυτό; (ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΚΑΘΑΡΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΙ ΕΓΩ ΓΕΛΟΥΣΑ ΝΕΥΡΙΚΑ). Καθαρό! Κι έτσι μου διηγήθηκε ολόκληρη ιστορία και τη λυπήθηκα όντως λίγο, παρότι είναι βλαμμένη, γιατί στο μάτι της έβλεπα την λάμψη της νευρικής κρίσης. Δεν πειράζει, σκέφτηκα. Δεν θα βοηθηθώ, ούτε και τη δεύτερη φορά. 

Με είχε βάλει να ποσοτικοποιήσω τις επιλογές μου με μία λίστα θετικιστικού χαρακτήρα. Φυσικά, απέτυχα. Δεν έκανα σωστά τις επιλογές, δεν τις ποσοτικοποίησα καλά. Δεν μου αρέσει να σκέφτομαι ότι όλα τα κάνουμε με αριθμούς και της το είπα (ΕΠΕΜΕΝΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΜΕ ΤΟ ΤΕΣΤ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΑ ΤΩΡΑ). Απορούσα, αν το ίδιο αυτό τεστ την οδήγησε να κάνει δύο παιδιά και να τα χειρίζεται όσο ψυχαναγκαστικά χειριζόταν και μένα. Της είπα ότι το τεστ δεν με βοήθησε, για μία ακόμα φορά με αγνόησε, το συζητήσαμε, τα φέραμε από εδώ κι από εκεί και ιδιοφυώς κατέληξε ότι όντως δεν πέτυχε.

Κάποια τελικά συμπεράσματά της (ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΩΡΕΣ) για την περίπτωσή μου ήταν: 

1. Να στείλω σε κάποιες εναλλακτικές εκπαιδευτικές δομές, μήπως με πάρουν για παιδαγωγό, αφού θεωρητικά έχω σπουδάσει και αυτό (ΤΟ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ, ΜΕ ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ)

2. Να δεχτώ ότι, με τη σύγχρονη οικονομική μου κατάσταση, είναι αδύνατον να μην κοιμάμαι σε καναπέ και να αποδεσμευτώ από την οικογενειακή τοξικότητα (ΔΕΝ ΠΗΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ, ΑΛΛΑ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ)

3. Να ξέρω ότι είναι πάρα πολλά παιδιά στην ίδια θέση με μένα και ότι δεν είμαι μόνη μου και ότι πρέπει να προσπαθήσω πολύ σκληρά και να δεχθώ ότι θα ανταγωνίζομαι και θα σπρώχνω τους άλλους για να τα καταφέρω σε οτιδήποτε κι αν κάνω (ΤΗΣ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΑΝΤΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ, ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΟΤΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΩ ΜΕ ΤΟ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΘΕΣΟΥΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΕΧΘΩ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΙΖΕΡΗ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΕΣ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΙ ΑΝ ΠΟΤΕ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΚΙΟΛΑΣ, ΓΙΑΤΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ)

4. Μου είπε ότι μπορώ να συνεχίσω να γράφω, αφού αυτό θέλω, αλλά θα μείνω στην ψάθα (ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ, ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΠΟΛΑΒΗ ΑΠΟ ΑΥΤΟ, ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ ΣΑΝ ΤΗ ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ).
5. Τέλος, δήλωσε ότι δεν μπορεί να με βοηθήσει περισσότερο.

Έφυγα απογοητευμένη. Όχι από αυτήν. Αλλά από μένα που πίστεψα ότι αυτή μπορεί να με βοηθήσει. Λες και δεν ήξερα τι θα μου πει. Λες και ήθελα να πάρω συσκευασμένες έτοιμες απαντήσεις. Είναι σαν τζανκ φουντ η συμβουλευτική αυτού του τύπου. Δεν με βοήθησε καθόλου. Με έκανε να νιώθω πρησμένη και επιβεβαιωμένη. Είχα πάει στο παρελθόν ξανά σε ψυχολόγο. Δεν είχα λεφτά και πήγα σε κέντρο ψυχικής υγείας στους Αμπελόκηπους. Ήταν σε περιόδους τεταμένου άγχους, όταν έκανα πολλά πράγματα μαζί (ΤΩΡΑ ΕΧΩ ΤΕΤΑΜΕΝΟ ΑΓΧΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΟΥ). Τις δύο φορές που πήγα, ήταν η ίδια κυριούλα (ΑΛΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ;)  γλυκιά μαμαδίστικη και αξιαγάπητη και μου είπε με αγαπησιάρικο, λίγο υποκριτικό γλοιώδες βλέμμα ότι είμαι μία χαρά κορίτσι και τα καταφέρνω περίφημα, άρα γιατί να αγχώνομαι και να έχω πρόβλημα; Έλα μου ντε, εσύ πες μου (ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ). Αφήστε, θα πάρω χάπια για να κοιμηθώ (πήρα μόνο βαλεριάνες, αλλά ζαλίστηκα και λιποθύμησα και τις έκοψα). Αν είχα λεφτά θα πήγαινα σε εκείνον τον ψυχίατρο που είχα πάει για μία κρίση σιωπής που είχα πάθει στα δεκαεφτά και στα είκοσι. Δεν έλεγε τίποτα άχρηστο ή περιττό. Το γραφείο του είχε δερμάτινα καθίσματα και τον μίσησα. Η φάτσα του ήταν κόκκινη και έλαμπε από χλιδή και υγεία. Αλλά δεν ξέρω τι (ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ) έκανε και στο πρώτο μισάωρο δεν έβαζα γλώσσα μέσα. Ωστόσο, στη ζωή μου δεν άλλαξε τίποτα, έπρεπε να βρω λεφτά για να συνεχίσω την ψυχοθεραπεία αν ήθελα. Είναι στην Καρόλου Ντηλ, αν ενδιαφέρεται καμία. Παίρνει πενήντα ευρώ, αλλά εμένα με είχε δει μιάμιση ώρα δωρεάν με ΕΟΠΥΥ τον χρυσό καιρό που ήμουν ακόμα ασφαλισμένη στους γονείς μου. Τώρα, αν πάθω κάτι, δεν θα με ψάξει κανείς (ΜΕΛΟ, ΤΟ ΞΕΡΩ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΠΕΧΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ) στα αγνοημένα των επειγόντων περιστατικών των δημοσίων νοσοκομείων. 

Η σύμβουλος του ΑΠΘ δεν με βοήθησε να βρω ούτε το ελάχιστο στοιχείο που δεν ήξερα για το πώς (ΔΕΝ) μπορώ να βρω δουλειά. Της ευχήθηκα καλή τύχη με τα παιδιά και τις φίλες τους που θα έκαναν επίσκεψη για παιχνίδι σε καθαρό σπίτι, το μεσημέρι. Καταρτίστηκα πολύ! Αυτό να λέγεται, είμαι τόσο καταρτισμένη που γράφω για το πόσο καταρτισμένη είμαι σε μπλογκ ακαταρτισίας στο ίντερνετ. Ωραία περνάμε!