tag:blogger.com,1999:blog-37688587773412858032024-03-04T23:34:13.111-08:00Αιωνίως ΆνεργηΑντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.comBlogger36125tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-90926520677077816322018-08-05T09:42:00.001-07:002018-08-05T09:42:25.733-07:00Συνέντευξη, πρόσληψη και παραίτηση για πωλήτρια παιδικών ενδυμάτων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Η καλύτερη συνέντευξη που έχω πάει μακράν κι ας ήμουν αρνητικά προϊδεασμένη. Ήταν αυτή. Πήγα ντυμένη απλά και καθημερινά, σαν κανονική μέτρια νέα κοπέλα (ευχάριστη και χαρούμενη, όπως κοινωνικά αναμένεται). Ένα τζιν και μία απλή μπλούζα. Μπήκα στο μαγαζί στην Αγίας Σοφίας και είδα το περιβάλλον. Οι πωλήτριες ήταν πολύ βαμμένες και υπερβολικά ψεύτικες από χιλιόμετρα, αλλά δεν πτοήθηκα. Πολλά παιδικά ρούχα, προφανώς διπλωμένα τέλεια σε ράφια και κρεμασμένα ίσια σε κρεμάστρες. Η αφεντικίνα με οδήγησε στο μπλε μαγαζί δίπλα για να καθίσουμε να κάνουμε εκεί την συνέντευξη. Μαζί μας ήρθε και ο άνδρας της. Μου φαινόταν ότι με κοιτούσε κάπως γλοιωδώς και έμοιαζε άπληστος και λίγο περίεργος (ΤΩΡΑ ΣΧΕΤΙΚΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΚΙ ΕΓΩ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΦΑΙΝΟΜΟΥΝ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΑΛΛΑ ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΟΤΕ ΤΙ ΡΟΛΟ ΒΑΡΟΥΣΕ. ΑΠΛΩΣ ΚΑΘΟΤΑΝ, ΜΕ ΠΙΕΣΕ ΝΑ ΜΕ ΚΕΡΑΣΕΙ ΧΥΜΟ ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΕ ΠΩΣ ΗΜΟΥΝ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ. ΕΠΙΣΗΣ, ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΤΟ ΑΡΩΜΑΤΙΚΟ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΙΑΡΙ ΕΥΡΩ, ΣΙΓΟΥΡΑ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ΦΟΥΡΝΟ-ΑΡΤΟΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ-ΚΑΦΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ, ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΤΟ ΥΠΟΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜΑΓΑΖΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΗΜΟΥΝ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΠΩΛΗΤΡΙΑ). Τέλος πάντων, παρά ταύτα, χάρηκα που έπινα πανάκριβο χυμό και ένιωθα ωραία που κάνανε μία ευγενική κίνηση να με κεράσουν κάτι που δεν θα δοκίμαζα ποτέ υπό φυσιολογικές συνθήκες. Με ρωτήσανε τα πάντα για μένα, μέχρι και για την οικογένειά μου, με τι ασχολούνταν οι γονείς μου και με τι τα αδέρφια μου –και τα τρία. Ήταν φοβερά ανακριτική συνέντευξη, αυτό που καταλάβαινα ότι έπρεπε να απαντάω χαμογελώντας, παρότι η αφεντικίνα γυρνούσε ξινά το κεφάλι της στο πλάι και γελούσε σκύβοντας όταν έβρισκε κάτι που λέγαμε αστείο. Ήμουν αγχωμένη, γιατί ένιωθα πως μπορώ να την κάνω αυτή τη δουλειά και ίσως με πάρουνε και ίσως ταιριάξω. </div>
<div style="text-align: justify;">
Με ρωτήσανε, μόλις μάθανε γιατί θέλω να δουλέψω σε αυτό το μαγαζί, αν έχω κάποια ερώτηση και φυσικά ρώτησα τον μισθό. Μου είπαν ότι πέρα από τις πωλήσεις, την τακτοποίηση ρούχων, την ενημέρωση των πελατών, την εκπαίδευση και την εξοικείωση με το αντικείμενο, θα πρέπει να καθαρίζουμε και τον χώρο, διαφορετικά όταν είμαστε πρωί, διαφορετικά όταν είμαστε βράδυ. Επιπλέον, μου είπαν ότι η εργασία είναι εξάωρη, θεωρείται ημιαπασχόληση και η βάρδια εναλλάσσεται μία εβδομάδα πρωί, μία εβδομάδα βράδυ. Ρώτησα πόσο ακριβώς ήταν ο μισθός και μου είπαν τετρακόσια είκοσι ευρώ. Από ό,τι έμαθα αργότερα από τις πωλήτριες, εάν βγάζαμε παραπάνω χρήματα από το αναμενόμενο ποσό του μηνιαίου τζίρου, θα παίρναμε όλες από ένα πενηντάευρω κουπόνια για σούπερ μάρκετ ή άλλα μαγαζιά δώρο. Το λέγανε και χαίρονταν και μου φαινόταν απίστευτο που χαίρονταν, γιατί τα λεφτά ήταν υπερβολικά λίγα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έφυγα από εκεί, μου είπαν ότι ελπίζουν να συνεργαστούμε και θεώρησα ότι ήταν πολύ θετική η έκβαση. Με πήραν τηλέφωνο, όταν ήμουν στη συνέντευξη της διαφημιστικής για τη θέση της τηλεφωνήτριας και μου είπαν ότι με προσέλαβαν. Πήγα εκεί και ξεκίνησα με την απογευματινή βάρδια. Κατ’ αρχήν έμαθα τη δουλειά πάρα πολύ καλά, δίπλωνα και τακτοποιούσα συνέχεια ρούχα και τα στοίβαζα στα ράφια ή στην αποθήκη, εξυπηρετούσα τέλεια τις πελάτισσές μας, είχα μπει στο κλίμα της επιχείρησης και ένιωθα ότι θα τα βγάλω πέρα. Οι παράγοντες που με ώθησαν να εξαχθώ από αυτό ήταν κυρίως άλλοι. Από την πρώτη μέρα έμεινα τριανταπέντε με σαράντα λεπτά, αφού έκλεισε το μαγαζί για να κλείσει η άλλη πωλήτρια το ταμείο. Αυτό έγινε για τις επόμενες μέρες. Τα διαλείμματά μας ήταν ανεπίσημα και διαρκούσαν ένα φευγαλέο πεντάλεπτο. Για να κατουρήσεις και να πιεις νερό έπρεπε να ενημερώσεις. Οι άλλες πωλήτριες ανέθεταν δουλειές που δεν ήθελαν σε μένα κι εγώ τις έκανα, γιατί αν δεν έκανα κάτι όλη την ώρα θα με έπιανε πανικός. Ήταν έξυπνες, άραζαν και πιάνανε το κουβεντολόι και το κουτσομπολιό και αυτά ήταν τα υλικά της δικής τους αλληλεγγύης, τα οποία εγώ δεν είχα και δεν σκόπευα να καλλιεργήσω. Η πωλήτρια που προσλήφθηκε μαζί με εμένα έφυγε τη δεύτερη μέρα, γιατί δεν μπορούσε να βγάλει τον φόρτο της δουλειάς και την έπιασε κρίση άγχους. Είχε αφήσει πίσω της στη μέση της βάρδιας δύο βουνά από ρούχα στους πάγκους που είχαμε για να διπλώνουμε, τα οποία δήλωναν την παραίτησή της πολύ πριν τη δηλώσει η ίδια. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν υπήρχε τίποτα για να χαζέψεις εκεί, στον χώρο. Ήταν τόσο μονότονος και γκρίζος και άψυχος. Κάθε μέρα έπαιζε την ίδια μουσική, ακριβώς τα ίδια κομμάτια ποπ το ένα μετά το άλλο, μετά τη δεύτερη μέρα τα είχα μάθει από έξω (ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΣΤΟΥΣ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΜΟΥ, ΟΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΩ ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΟΗΤΗ ΠΕΛΑΤΙΣΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΩ ΛΑΘΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΝΟΥΜΕΡΑ Ή ΣΧΕΔΙΑ). Οι πελάτισσες ήταν κυρίες πλούσιες ή απλώς ευκατάστατες που ψάχνανε για δώρα ή για να αλλάξουνε δώρα που τους πήρανε αυτές που ψάχνανε για δώρα, κυρίως γιατί θέλανε αυτές που ψάχνανε να δείξουν ότι το δώρο ήταν κάτι ακριβό, γιατί το μαγαζί είχε το φθηνότερο τέσσερα ευρώ ένα παιδικό ηλίθιο λαστιχάκι ή αντίστοιχη τιμή για ένα ζευγάρι απλές παιδικές κάλτσες (ΜΙΛΑΜΕ ΤΩΡΑ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ ΠΟΥ ΕΒΓΑΖΑ ΕΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΕΝΑ ΦΟΡΜΑΚΙ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΦΟΡΟΥΣΕ ΤΟ ΜΠΕΜΠΑΚΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΗΝΑ, ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΕΚΛΕΚΤΑ ΚΑΙ ΑΓΝΑ ΥΛΙΚΑ-ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΣ ΑΥΤΟ). Πολλές φορές βάζανε τα παιδιά τους να διαλέξουν ή μας βάζανε (ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΙΔΙΕΣ, ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ), να ανοίγουμε στοίβες για να βλέπουν άπειρα ρούχα και στο τέλος να πάρουνε μόνο ένα ή τίποτα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δούλευα τακτικά κι επίμονα και φρόντιζα να κάνω τέλεια όσα μου έλεγαν, για να μη τους δώσω περιθώριο για παρατηρήσεις. Συνέχισαν να με κρατάνε υπερωρίες, που δεν ξεκαθαρίστηκε ποτέ αν θα πληρωθούν ή όχι. Μπαινόβγαινε ο άνδρας της αφεντικίνας για να τσεκάρει. Η αφεντικίνα ήταν τίγκα στο άγχος και δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Μιλούσε συνέχεια για κάτι πολύ σημαντικό όπως μία βάφτιση, όπου έπρεπε να στείλει ρούχα με ταχυδρομείο και φοβόταν μη τσαλακωθεί ή χαλάσει τίποτα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Την τρίτη μέρα χρειάστηκε επειγόντως να λείψω μία ώρα κατά τη διάρκεια της απογευματινής βάρδιας, οπότε και πήρα άδεια από την αφεντικίνα και μου την έδωσε πολύ άμεσα κι εύκολα και χωρίς να πει τίποτα κακό. Παραξενεύτηκα. Την επόμενη μέρα μου ζήτησε μία πωλήτρια να έρθω νωρίτερα το Σάββατο (ΔΟΥΛΕΥΑΜΕ ΕΞΙ ΣΤΑ ΕΦΤΑ). Δεν πήγα το Σάββατο νωρίτερα, γιατί είχα καθίσει στις υπερωρίες όλη την εβδομάδα και είχα ξενερώσει με την ασυνέπεια του ωραρίου. Οπότε περίμενα αυτό που συνέβη, η αφεντικίνα με φώναξε στον δεύτερο όροφο που είχαμε τα βαφτιστικά και μαλώσαμε. Της εξήγησα με επιχειρήματα ότι δεν γίνεται να με κρατάει όσο θέλει κάθε φορά, εφόσον έχουμε πει ότι θα δουλεύω εξάωρη. Μου είπε ότι συνυπολογίζοντας τα διαλείμματα για φαγητό-νερό-τουαλέτα, καθώς και τις ώρες που δεν έχει κόσμο ή τις ώρες που λέμε τα νέα μας, την ώρα που δουλεύουμε, δεν νοούνται ως υπερωρίες οι έξτρα ώρες. Της είπα ότι δεν βγαίνω για φαγητό, εκτός από τη φορά που με είχε στείλει να πάρω το δικό της. Και έδωσα έμφαση στο γεγονός ότι, εφόσον δουλεύω εκεί, ακόμα και οι ώρες που δεν έχει κόσμο, είναι ώρες δουλειάς, δεν έχω επιλέξει αυτόν τον χώρο για να αράζω ή να κάνω διάλειμμα. Μαλώναμε και μας άκουγαν από κάτω. Αυτή έλεγε ότι δεν είναι σωστό να παίρνω πρωτοβουλίες και ότι αυτή αποφασίζει για το μαγαζί και ότι δεν θέλει να ξαναποφασίσω τίποτα μόνη μου, με ρώτησε πόσα θέλω για τις υπερωρίες (Η ΗΛΙΘΙΑ ΕΓΩ ΜΕ ΤΗΝ ΨΩΡΟΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΜΟΥ ΤΗΣ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΝΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΤΑ ΨΩΡΟΛΕΦΤΑ ΤΗΣ) και μου είπε ότι δεν ήμουν η πωλήτρια που πίστευε, αφού την προηγούμενη μέρα μου είχε κάνει πωλητική εξομολόγηση, λέγοντάς μου ότι είμαι η καλύτερη πωλήτρια έβερ (ΤΗΣ ΕΒΓΑΖΑ ΤΟΝ ΜΗΝΙΑΙΟ ΜΟΥ ΜΙΣΘΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΕ ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΠΩΛΗΣΗ ΚΑΙ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΜΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΑΛΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ). Μου είπε πάνω στον καβγά μας ότι αφού είμαι τόσο αυστηρή μαζί της στο ωράριο (ΕΛΕΟΣ!), θα είναι κι αυτή τόσο αυστηρή μαζί μου. Μου όρισε διάλειμμα δεκάλεπτο αυστηρά, συνολικά. Και μου είπε ότι θα είμαι εκεί δέκα λεπτά νωρίτερα και θα φεύγω στην ώρα μου (ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΗ ΠΟΤΕ, ΑΠΛΩΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΠΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΤΕΤΑΡΤΟ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Το καλό-κακό ήταν ότι μαγαζί δεν είχε κάμερες. Οι άλλες πωλήτριες πιάνανε το κουβεντολόι μεταξύ τους και λέγανε τη μία μαλακία μετά την άλλη. Ποια παντρεύεται, πώς βάφει η άλλη το μαλλί έτσι διπλό ξανθό, ποια σπίτια διασήμων κάηκαν στην πυρκαγιά, ποια θα βαφτίσει παιδάκι και τι ρουχάκια να κρατήσει, ποια ρούχα από τη νέα κολεξιόν (ΧΑΛΙΑ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΕΝΑ ΜΕ ΣΕΞΙΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΑΓΟΡΙ-ΚΟΡΙΤΣΙ, ΡΟΖ-ΜΠΛΕ και πάει λέγοντας) τις κάνουν και πόσα κιλά πρέπει να χάσουν, αν δεν χωράνε στο δεκαεξάρι το παιδικό και ποια φοράει δεκάρι και τι αδύνατη που είναι και πόσα κιλά έχει χάσει η αφεντικίνα που κάνει δίαιτα και τι σπυριά έχουν βγάλει από το άγχος και πόσο όμορφες είναι (ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, ΒΟΗΘΑ ΜΕ). Οπότε για να μην ακούω αυτές και να μην εστιάζω την προσοχή μου στα τραγούδια που παίζανε από πίσω, έπαιζα θέατρο με τις πελάτισσες και χαμογελούσα ψεύτικα σε στυλ κολγκέιτ, ενώ είχα μάθει να διπλώνω τέλεια ρούχα και να απαντάω έτσι ώστε να μην συνεχίζεται η βαρετή εντελώς κουβέντα-ανάκριση για το ποια είμαι και τι κάνω. Αυτές μπορούσαν να μιλάνε ψου-ψου με τις ώρες για θέματα που δεν με ενδιέφεραν (ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΑΝΑΛΥΣΩ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΕΚΕΙ ΠΕΡΑ, ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ!). Καθημερινά, ένιωθα πτώμα από την ορθοστασία, καθώς απαγορευόταν ανεπίσημα να καθόμαστε, ένιωθα θύμα γιατί παλιές και νεοπροσληφθείσες πωλήτριες εκμεταλλεύονταν το φιλότιμό μου και με βάζανε να κάνω τις πιο χαμαλοδουλειές (ΑΛΛΑ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΗΘΕΛΕ Ο ΚΩΛΟΣ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΘΑ ΕΒΓΑΖΑ ΚΙ ΕΓΩ ΣΠΥΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ, ΤΙ ΚΑΝΩ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΩ). Έπρεπε να φύγω, γιατί το μυαλό μου είχε κουρκουτιάσει, γιατί δεν είχα καμία εκεί μέσα που να μου εμπνέει έστω την τυπική συναδερφική αλληλεγγύη, γιατί όσο και να ήθελα να κάνω πως δεν ακούω ή να σκέφτομαι άλλα πράγματα, τα αυτιά μου έτρεχαν αίμα από αυτά που άκουγαν, γιατί δεν ταίριαζα καθόλου μα καθόλου εκεί μέσα. Είμαι χαζή που ένιωσα ότι μπορώ να προσαρμοστώ και να ταιριάξω. Νιώθω απροσάρμοστη και ηλίθια. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έμεινα στη δουλειά, άντεξα για τις επόμενες δύο εβδομάδες, παρά τον καυγά μας και το αρνητικό κλίμα, μετά βρήκα μία δικαιολογία για να παραιτηθώ. Γιατί δεν την πάλευα, γενικότερα. Μου ερχόταν να κλάψω από την έλλειψη νοήματος, τη ματαιότητα και τις ρομποτικές μου λειτουργίες και δεν την πάλευα καθόλου μα καθόλου. Την παρακαλούσα να με αφήσει να φύγω, είχε πάθει κρίση άγχους, γιατί έκανε συνεντεύξεις και δεν έβρισκε άλλο άτομο. Αυτή γενικά, όπως και όλες οι άλλες μου είχαν αραδιάσει τις προσωπικές –όχι και τόσο αμάν και τι– ιστορίες τους. Αυτό που συγκράτησα ήταν ότι είχαν όλες πολύ άγχος, δέχονταν πολλή πίεση, ώστε να είναι καθώς πρέπει και όπως απαιτεί η δουλειά και ο ρόλος τους ως γυναίκες μάνες-σύζυγοι-εργαζόμενες-ακόμα και αφεντικίνες, αν και δεν την λυπάμαι καθόλου την τελευταία. </div>
<div style="text-align: justify;">
Βρήκα μία δικαιολογία και είπα στην αφεντικίνα, μετά από πολλή και συγκρουσιακή σκέψη ότι σκοπεύω να σταματήσω. Αποφάσισα μετά από πολλές συζητήσεις με φίλους και κοντινούς μου ανθρώπους να παραιτηθώ. Αποδέχθηκα απλώς ότι αυτή η δουλειά δεν κάνει για μένα και δύο-τρία άλλα σημαντικά πράγματα που χρειαζόμουν να αναγνωρίσω στην εαυτή μου. Είπα ψέματα στην αφεντικίνα ότι έχω κάτι να κάνω πολύ σημαντικό, για να με αφήσει. Η ειρωνεία και το κακό ήταν ότι δεν με άφηνε να φύγω. Πανικοβλήθηκε, άλλαξε χίλια χρώματα, με ήθελε εκεί και δεν την πάλευα καθόλου. Γιατί είχα γίνει το καλύτερο πωλήτρια-θύμα, αφού ήμουν τόσο ικανή να τακτοποιώ πέντε χιλιάδες κοκαλάκια ανά είδος, να βάζω αντικλεπτικά κι ας ένιωθα τις άκρες των δαχτύλων μου να καρφώνονται (ήταν και κάπως ωραίο), να κόβω κούτες με κοπίδια, να σκύβω σε χαμηλά ράφια παρά τα προβλήματα που έχω στη μέση, να ανεβοκατεβαίνω τις σιδερένιες σκάλες για την αποθήκη, να ανέχομαι κακομαθημένα παιδιά και γονείς και το χειρότερο γιαγιάδες και άχρηστες αντικειμενοποιητικές συμπεριφορές, να διπλώνω ρούχα συνεχόμενα, να πουλάω πανάκριβα αρρενωπά και ανδρίκεια και μπλε και πράσινα και τέτοια ρούχα για το αγοράκι, πανάκριβα και πολύ ροζ φρουφρού κι αρώματα για το κοριτσάκι. Τελικά, ήρθαν δύο κοπέλες να με αντικαταστήσουν, αλλά ήταν λιγότερο «αποδοτικές» από μένα. Εντούτοις, όλες οι άλλες πωλήτριες ανεξαιρέτως, λέγανε πολύ ευχάριστα το ποίημα και εξυπηρετούσαν με στωικότητα και υπομονή και τα ψεύτικα χαμόγελα και την άνεση και τη χάρη που χρειαζόταν, ενώ εγώ παρότι πουλούσα δεν πουλούσα πάντα με χαμόγελο ή ποίημα. Μερικές φορές οι πελάτες, ενώ τους εξυπηρετούσαμε εγώ και μία άλλη πωλήτρια και η άλλη τους έλεγε παραμύθια και βλακείες, κοιτούσαν εμένα και ρωτούσαν τη γνώμη μου (ΗΛΙΘΙΟΙ ΚΙ ΑΥΤΟΙ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΕ ΜΟΝΕΣ ΣΑΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΣΑΣ ΚΑΝΕΙ, ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΑΝΙΑΣΕΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΝΑ ΛΕΕΙ ΜΠΟΥΡΔΕΣ, ΛΥΠΗΘΕΙΤΕ ΜΑΣ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Ένιωθα το θύμα του αιώνα και η άλλη νόμιζε ότι με τις κολακείες θα με πείσει να μείνω. Άσκησα πιέσεις, λέγοντας -όχι και τόσο μακρινά από την αλήθεια- ψέματα (ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΟΥ) και μάζεψα τα μπογαλάκια μου για να φύγω. Ήταν σαν να είχα μπει στην παγίδα του καπιταλιστικού δείγματος. Είχα γίνει ένα ποταπό σιχαμερό γρανάζι, γιατί αν δεν δούλευα, θα σκάλωνε η μηχανή και θα έπεφτε πάνω μου να με ισοπεδώσει (ΚΑΛΑ, ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΒΑΛΩ ΛΙΓΟ, ΑΛΛΑ Ο ΤΣΑΡΛΙΝ ΤΣΑΠΛΙΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΓΕΛΟΥΣΕ ΣΤΟΥΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ, ΕΝΩ ΕΓΩ ΤΡΩΓΟΜΟΥΝ ΚΙ ΕΚΛΑΙΓΑ ΜΕΣΑ-ΕΞΩ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΩ). Η αφεντικίνα φρίκαρε κι έχασε τις νύχτες της που ήθελα να φύγω. Προσπάθησα να μη τη λυπηθώ, αλλά τη λυπήθηκα, όταν με χαιρέτησε λίγο πριν πάει Χαλκιδική για τριήμερο και τα μάτια της είχαν μεταμορφωθεί και φαίνονταν σαν δύο κόκκινοι τεράστιοι κύκλοι και έβλεπες στο βάθος αυτό που κάποτε ήταν μάτια. Δεν μετάνιωσα όμως που έφυγα καθόλου, απλώς όπως είπα συνειδητοποίησα ακριβώς τι μπορώ να κάνω και τι σίγουρα όχι. Χαιρέτησα τις πωλήτριες που και καλά στενοχωρήθηκαν που έφυγα και τις ευχήθηκα και το εννοούσα καλή συνέχεια, παρότι ήξερα ότι μουρμούριζαν πίσω από την πλάτη μου, γιατί δεν βαφόμουν, γιατί το μαλλί μου δεν ήταν με ισιωτική, γιατί ερχόμουν με παντελόνια που η αφεντικίνα με έβαζε να τα αλλάξω με το τζιν που κουβαλούσα μαζί, γιατί έκανα διάλειμμα για φαγητό πέντε λεπτά, ενώ δεν επιτρεπόταν και γιατί δεν μιλούσα και έτρεχα σαν το γαϊδούρι πάνω-κάτω, για να μην έχω χρόνο να σκεφτώ τι κάνω και πού βρίσκομαι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έφυγα και ηρέμησα λίγο. Ο κάλος μου είναι τεράστιος και τα επιθέματα δεν κάνουν δουλειά, ακόμα πονάει όλο μου το σώμα. Τα δάχτυλά μου είναι γρατζουνισμένα γιατί κόπηκα με το κοπίδι. Με κορόιδευαν οι άλλες, γιατί τρόμαξα μην πάθω τέτανο (ΕΝΙΩΘΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΣΤΡΑΤΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ). Αλλά ηρέμησα πολύ. Προς το παρόν. Γιατί τώρα, πρέπει να σκεφτώ πώς θα εξασφαλίσω τον βιοπορισμό μου, χωρίς να χρειαστεί να κλαίγομαι για τα όχι και τόσο, μα κάπως ομολογουμένως δεινά που δεν ξέρω πώς καταφέρνω να καταλήγω να περνάω. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-28789031474955812372018-08-05T08:08:00.002-07:002018-08-08T07:35:19.012-07:00Συνέντευξη για φωτογράφος εκδηλώσεων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Είπα να πάω σε αυτή τη συνέντευξη, γιατί τώρα ξεκίνησα να μαθαίνω φωτογραφία, γιατί γνωστοί και φίλοι λένε ότι βγάζεις καλά λεφτά, γιατί, γιατί… Και είναι κάθε φορά αυτή η χαζή κρυφή ελπίδα ότι μπορεί ΑΥΤΗ η δουλειά να σου κάνει τελικά και να ταιριάξεις. Πήγα στη Γιαννιτσών συνοδεία, γιατί ανησυχούσα μήπως και κάτι δεν πάει καλά –ουκ ολίγα μου έχουν συμβεί για να μου επιβεβαιώσουν ότι αυτό που περιμένεις δεν υφίσταται όπως το περιμένεις πάντοτε. Παρότι πρωί, η περιοχή είναι ακραία περίεργη. Ο δρόμος στον οποίο είχαν γραφεία οι φωτογράφοι ήταν γεμάτος από μπουρδέλα. Ήταν κι ένα κτιριάκι ισόγειο, μονόπατο, ψιλοκατεστραμμένο από έξω. Λέω στον μπαμπά μου που ήρθε μαζί, αν δεν βγω έξω σε είκοσι λεπτά, κάνε κάτι, γιατί δεν θα είμαι ζωντανή. Μπήκα μέσα και ήταν δύο τύπισσες γραμματείς έτσι σοβαρές, σαν όλες τις γραμματείς που έχω δει μέχρι στιγμής σε αυτές στις νεόπλουτες νεοταιρείες μικρού βεληνεκούς –όπως επιλέγω να τις ονομάζω. Μου έδωσαν ένα χαρτί να συμπληρώσω πόσο καιρό ασχολούμαι με τη φωτογραφία, τι κάνω σχετικά με αυτό, αν έχω προϋπηρεσία κ.τ.λ.. </div>
<div style="text-align: justify;">
Συμπλήρωσα το χαρτί και ένιωσα ότι δεν είχα καθόλου καλές προδιαγραφές για να πάρω τη θέση. Ήξερα από αυτό και μόνο ότι κάπως θα στραβώσει το πράγμα. Η μία γραμματέας πήρε ύφος αναγνωριστικό και άρχισε να μου παρουσιάζει το πόστο εργασίας. Η δουλειά αφορούσε από ό,τι μου εξήγησαν τη φωτογράφιση εκδηλώσεων όπως γάμοι, βαφτίσεις και τα σχετικά, τώρα που είναι καλοκαίρι και τη φωτογράφιση νυχτερινών κέντρων διασκέδασης (ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ ΚΟΙΝΩΣ), από τον Σεπτέμβρη και μετά. Τους είπα άμεσα ότι εγώ δεν μπορώ τα μπουζούκια (ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΧΩ ΜΠΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΧΩΡΟ ΣΤΟΝ ΚΙΑΜΟ ΣΤΗΝ ΤΡΙΗΜΕΡΗ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΙ ΜΕ ΠΗΡΕ Ο ΥΠΝΟΣ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΟΥ ΕΠΑΝΩ ΟΡΟΦΟΥ). Μου λένε ότι στην αρχή θα πρέπει να κάνω δύο δοκιμαστικά μαζί με τον κύριο Τάδε που θα μου δείξει τη δουλειά, αν δεν ξέρω (ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΠΛΗΡΩΤΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΑ), ώστε να δει και πώς χειρίζομαι τον εξοπλισμό που θα μου έδιναν αυτοί. Απαραίτητη προϋπόθεση να φοράω μαύρα ρούχα και να είμαι εκεί που θα μου πούνε την ώρα που πρέπει. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η αλήθεια είναι πως ψηνόμουν να αναλάβω κάτι τέτοιο, λέω πόσο δύσκολο να είναι, θα βγάζω φωτογραφίες και θα κάνω εξάσκηση για την κινηματογράφου, ώστε να πάρω και κανένα φράγκο αυτοσυντήρησης. Αλλά όχι, με πήραν την επόμενη μέρα και μου είπαν ότι το ίδιο βράδυ πρέπει να είμαι στις δώδεκα τα μεσάνυχτα στη στάση του σουηδικού τεράστιου επιπλάδικου για να πάμε στα μπουζούκια, μαζί με τα άλλα παιδιά, θα με περιμένει εκεί ο κύριος Τάδε να με ξεναγήσει. Και την δεύτερη μέρα σερί θα γινόταν το δεύτερο δοκιμαστικό που ήταν σε έναν μεσημεριανό γάμο. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ο μισθός από ό,τι μου είπαν θα μου δινόταν αφού περνούσα τα δύο δοκιμαστικά και τα σεμινάρια εκμάθησης φωτογραφίας για εκδηλώσεις που έκανε ο ίδιος ο κύριος Τάδε και φυσικά ήταν δωρεάν. Ψιλοψήθηκα για τα σεμινάρια, μέχρι που άκουσα και τον μισθό. Είκοσι με εικοσιπέντε, ανάλογα με τις πωλήσεις των φωτογραφιών. Δηλαδή, δεν φτάνει που βγάζεις τα πρόσωπα, στήνεις τους ανθρώπους, μετά βγάζεις τις φωτογραφίες και πηγαίνεις γύρω τους να τους πρήζεις, να τις πουλάς και να τους παρακαλάς να τις αγοράσουν, γιατί βγήκαν κούκλοι ή όχι και τόσο, αλλά δεν πειράζει. Τα μεγαλύτερα ποσοστά φυσικά και πήγαιναν στο φωτογραφείο, εντούτοις δεν μου διευκρίνισαν για πόσα λεφτά μιλάμε ακριβώς. </div>
<div style="text-align: justify;">
Θα πήγαινα, αν δεν με έπιανε μία καταθλιπτική σκοτοδίνη στη σκέψη ότι θα πρέπει να πάω σε γάμους, βαφτίσεις, μπουζούκια και λέω τι σκεφτόμουν, γιατί πήγα σε αυτό το πράγμα, τι δουλειά είναι αυτή, πώς θα πάω στο επιπλάδικο να περιμένω τον κύριο Τάδε βραδιάτικα στη μέση του πουθενά, για να βγάζω ανθρώπους να γλεντοκοπάνε σε εκδηλώσεις χαράς που αδυνατώ εκ φύσεως να κατανοήσω, ώστε να βγάζω λεφτά για να ζω και να ανεβαίνω ποσοστά στη μιζέρια μου. Στην αρχή είπα οκέι, θα είμαι εκεί. Και μετά από μία ώρα, άλλαξα γνώμη και είπα ότι δεν αξίζει να το κάνω και πήρα τηλέφωνο να ακυρώσω τα δοκιμαστικά. Ένιωσα μία φρικτή απογοήτευση και μία εκτεταμένη αδυναμία να ανταπεξέλθω στις επαγγελματικές ανάγκες των εργοδοτών. Δεν πιστεύω ότι η δουλειά θα ήταν δύσκολη ή ότι δεν θα μπορούσα να την κάνω, ωστόσο ήξερα ότι θα αρκούσαν τρεις γάμοι, ένα μπουζούκι, δύο βαφτίσεις κάπου εκεί για να την κάνω και να ξαναβρεθώ στην ίδια θέση. Οπότε, προειδοποιώντας την εαυτή μου να είναι πιο προσεκτική, κάθε επόμενη φορά, έμεινα ταπί και ψύχραιμη. Για μία ακόμα φορά, επισήμως άνεργη. </div>
<div>
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-74845444168465602032018-07-31T11:41:00.003-07:002018-08-01T09:09:14.360-07:00Συνέντευξη για εθελόντρια επί πληρωμή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Είδα μία αγγελία σε αυτή τη σελίδα που παρακολουθώ, είχα ακούσει και κάτιτις από γνωστούς για αυτή τη δουλειά, πήγα να δω τι είναι. Η δουλειά έλεγε υπάλληλος σε φιλανθρωπική οργάνωση. Τα γραφεία ήταν ανατολικά, οι τύπισσες που με υποδέχθηκαν ήταν χριστιανές με μεγάλους σταυρούς, αλλά δεν τις λες και σεμνές ή συντηρητικές. Φορούσαν περιποιημένα και αποκαλυπτικά ρούχα, η άλλη έσκασε με κόκκινη τουαλέτα πρωινιάτικα και γυαλί σχεδιάστη τύπου μύγα (ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΜΑΙΜΟΥ, ΕΝΤΑΞΕΙ, ΑΣ ΜΗ ΤΑ ΙΣΟΠΕΔΩΣΩ ΟΛΑ). Είχαν κάπως περίεργη σύνταξη στις προτάσεις τους και οι δύο και μιλούσαν με ξενική προφορά, ενώ προσπαθούσαν να πείσουν (ΤΙΣ-ΟΥΣ ΑΠΙΣΤΕΣ-ΟΥΣ ΜΑΛΛΟΝ) από την πρώτη στιγμή για το πόσο καλή δουλειά κάνει η οργάνωση με το να βοηθάει τα άρρωστα και άπορα παιδάκια και τις φτωχές οικογένειες. Όταν έφτασα εκεί, βρήκα μία τύπισσα πριν από μένα που μετρούσε κάτι κάρτες που της δώσανε για να πουλήσει. Δεν πίστευε ότι ήταν ο αριθμός που της είπε η υπεύθυνη της οργάνωσης. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η τύπισσα που μετρούσε τις κάρτες φαινόταν πονηρή και ύπουλη. Με ρώτησε με τι ασχολούμαι. Της είπα μόνο τι σπουδάζω και μου είπε ότι κι αυτή έχει μία ιδέα για ταινία που αν την γυρνούσε θα πήγαινε στο Χόλλυγουντ και παρά πέρα και θα γινόταν πάρα πολύ διάσημη (ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΗΣ, ΓΕΝΙΚΑ, ΚΟΥΛ ΤΥΠΙΣΣΑ), αλλά δεν έχει χρόνο και πρέπει να βρει κάποιον να της την γράψει. Κάποια στιγμή μου είπε θα προσλάβει ένα άτομο, γιατί είναι κρίμα να πάει χαμένη η ιδεάρα της. Με ρώτησε αν θέλω να είμαι η επίλεκτη και να της γράψω εγώ την ταινία ή να τη γυρίσω. Τη ρώτησα περί τίνος πρόκειται χωρίς να απαντήσω σοβαρά στην πρότασή της. Μου είπε ότι είναι για μία μαφιόζα γυναίκα που κάνει κομπίνες και τα παίρνει από όλους (ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕΣ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΑΝΕ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΟΤΑΝ ΕΛΕΓΕ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΚΙ ΕΓΩ ΚΟΝΤΕΨΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποια στιγμή η τύπισσα μέτρησε τις κάρτες και μου είπε ότι αυτή η δουλειά δεν θέλει ντροπές και να μιλάω πιο δυνατά (ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΟΥΝ, ΑΥΤΗ ΑΠΛΩΣ ΕΙΧΕ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΤΕΡΜΑ ΦΩΝΑΧΤΑ ΚΑΙ ΜΑΓΚΙΓΑ). Έμεινα μόνη με τις υπεύθυνες που με προειδοποίησαν ότι υπάρχει κακός κόσμος εκεί έξω και ότι μπορεί να με φωνάζουν και να με βρίζουν καμία φορά, επειδή δεν ξέρουν και δεν πιστεύουν. Αλλά το παν είναι να μη στενοχωριέμαι εγώ και να συνεχίζω το έργο της οργάνωσης. </div>
<div style="text-align: justify;">
(ΚΙ ΕΔΩ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟ ΜΠΑΤΙΡΝΤΙ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ) Με ενημέρωσαν ότι είχαν συγκεντρωμένα φαγητά και πάνες, γάλατα κ.τ.λ., όπως μου είπαν στον δεύτερο όροφο, αν ήθελα να πάω να τα δω για να το πιστέψω (ΗΜΟΥΝ ΛΙΓΟ ΔΥΣΠΙΣΤΗ, ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΕΙΧΑΝ ΚΑΝΕΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΦΑΓΗΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΑΝ ΤΑ ΠΗΡΑΝ ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΒΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ Η’ ΑΝ ΤΟΥΣ ΤΑ ΔΩΡΙΣΑΝ ΚΑΛΟΘΕΛΗΤΕΣ). Τα φαγητά προορίζονταν για άπορες οικογένειες που αν ήθελαν πήγαινα εκεί κι έπαιρναν. Μου είπαν ότι βοηθάνε κυρίως άρρωστα παιδάκια (Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΜΕ ΑΝΑΣΤΑΤΩΝΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΓΛΟΙΩΔΗΣ, ΕΝΩ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Η δουλειά για να μη τα πολυλογώ ήταν να πουλάς κάρτες, εφημερίδες και παραμυθάκια (ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΟΡΙ, ΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ, ΦΥΣΙΚΑ, ΜΗ ΜΠΕΡΔΕΥΟΥΜΕ ΤΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΕ ΤΑ ΜΠΟΥΤΙΑ ΜΑΣ) για τα άπορα και άρρωστα παιδάκια που βοηθάει η οργάνωση ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ, αφού στην εφημερίδα υπάρχουν οι φωτογραφίες των παιδιών, άρθρο που έγραψε εφημερίδα που έχει κλείσει για την οργάνωση, οι (καμιά τριανταριά) έπαινοι και φυσικά τα διαπιστευτήρια ότι πρόκειται για φιλανθρωπική οργάνωση και όχι αστεία. Μου είπαν ότι έχουν βοηθήσει τρία παιδάκια μέχρι στιγμής με κάτι μηχανήματα που χρειάστηκαν. Οι φωτογραφίες ήταν με κρυμμένα τα πρόσωπα και τα στοιχεία των παιδιών ήταν μηδαμινά με αποτέλεσμα να φαίνονται σαν παρωδία (Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΠΑΝΙΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΑΔΕ…). Η οικονομική φάση ήταν όμως και γαμώ –άξιο απορίας (ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΤΑ ΑΡΡΩΣΤΑ, ΤΑ ΑΠΟΡΑ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΩΛΗΤΡΙΕΣ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ). Επειδή δεν έβρισκαν λέει εθελόντριες να το κάνουν τζάμπα, αποφάσισαν να δίνουν κάποιο ποσό στις πωλήτριες (ΕΝΤΑΞΕΙ, ΤΟ ΛΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΣΟ ΑΚΡΙΒΩΣ). Η φάση είναι ότι ως πωλήτρια πληρώνεσαι πενήντα τα εκατό των πωλήσεων και τα υπόλοιπα πηγαίνουν στην οργάνωση (ΜΩΡΕ ΤΑ ΕΛΕΓΕ Η ΜΑΦΙΟΖΑ ΚΡΥΦΟ ΑΣΤΕΡΙ, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ). Θέλανε να με στείλουνε να πουλήσω έξω από την πόλη για να μάθω τη δουλειά. Τις είπα ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, δεν είναι δύσκολο, θα πάρω μερικά φυλλάδια να το δοκιμάσω. Φοβήθηκα να πάω έξω από την πόλη με την άγνωστη έμπειρη πωλήτρια που θα μου μάθαινε τρόπους να μιλάω στους φιλάνθρωπους πελάτες που θα τα σκάγανε πεπεισμένοι ότι θα βοηθήσουν ένα παιδί, άρα και όλο τον κόσμο. Τις έπεισα ότι μπορώ να βγω και μόνη μου, χωρίς εκπαίδευση. Αλλά μου είπαν πριν από αυτό ότι έξω από την πόλη τα λεφτά είναι πιο πολλά, ο κόσμος δίνει πιο εύκολα, για αυτό και το ποσοστό που παίρνει η πωλήτρια κατεβαίνει στα σαράντα τα εκατό. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν πείστηκα και πολύ, προσπάθησα να βρω παντού πληροφορίες για την οργάνωση και υπήρχαν απλώς κάποιες σελίδες στο ίντερνετ και στο φέισμπουκ. Ξανατραβήχτηκα ανατολικά άλλη μέρα, πήρα φυλλάδια, έδωσα στοιχεία μου και γύρισα σπίτι. Αλλά δεν πήγα ποτέ να πουλήσω φυλλάδια, τα κράτησα μία εβδομάδα, δεν τα έβγαλα καν από τη σακούλα. Δεν θα μπορούσα να πουλάω φιλανθρωπία στον κόσμο, σκεπτόμενη ότι στην απίθανη περίπτωση (ΑΦΟΥ ΤΟΣΑ ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΑ ΕΙΧΑΝΕ) να μη βοηθάνε σοβαρά παιδάκια και να είναι μούφα, θα ήμουν μία πωλήτρια που βγάζει (ΚΑΠΩΣ ΚΑΛΑ) λεφτά στο όνομα της φιλανθρωπίας. Το σκέφτηκα κάποιες νύχτες και εντάξει, υπάρχουν χειρότερες δουλειές και επαγγέλματα, αλλά δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ ήσυχη αν έκανα αυτή τη δουλειά. Οπότε, ξανατραβήχτηκα ως εκεί μέσα στο άγχος και στη ζέστη και περίμενα τις χριστιανές ντίβες με τις τουαλέτες που βοηθάνε παιδάκια να έρθουν και να μου ανοίξουν για να τις επιστρέψω τα φυλλάδια. Τα πήγα όλα πίσω, δεν βγήκα ποτέ να πουλήσω (ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΤΛ) και κάθισα στα αυγά μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-15255250703739998392018-07-31T10:31:00.003-07:002018-07-31T10:31:36.007-07:00 Συνέντευξη για τηλεφωνικές προωθήσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Με αυτά και με εκείνα, άκουσα ότι δίνουν παχυλούς μισθούς (ΔΗΛΑΔΗ, ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΚΟΣ) σε τηλεφωνικό κέντρο της τάδε γνωστής διαφημιστικής εταιρείας. Πήγα και σε αυτή τη συνέντευξη, με την γοητευτική όσο παράλογη ιδέα ότι μπορεί αυτή να είναι η δουλειά που θα μου πληρώνει μελλοντικά ενοίκια. </div>
<div style="text-align: justify;">
Επρόκειτο για διαφημιστική εταιρεία στην περιοχή του One Mall. Οι χώροι ήταν μεγάλοι, απλοί και κυριλέ και χτίζανε και τον από κάτω όροφο για να τον πάρουνε κι αυτόν οι κατσαρίδιοι. Η γραμματέας εξηγούσε σε έναν πελάτη ότι την πάτησε και πήρε το πακέτο και τώρα δεν γίνεται να κάνει κάτι, απλώς πρέπει να του πάρουν όλα τα λεφτά μέχρι να μην έχει άλλα για να παίρνει τηλέφωνο και να τους παραπονιέται, άντε γιατί έχουν και δουλειές. Του έκλεισε το τηλέφωνο και μου έδωσε να γράψω σε ένα χαρτί τα στοιχεία μου. Περίμενα σε έναν καναπέ, μαζί με μία ακόμα υποψήφια που ήρθε πιο μετά, φαινόταν καημένη και σε αναζήτηση (ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΦΑΙΝΟΜΟΥΝ ΕΓΩ, ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΗΣΥΧΗ). Η πρόσληψη μού φαινόταν σίγουρη πάντως, γιατί οι υπάλληλοι σε αυτές τις δουλειές είναι αναλώσιμοι. Κρατάνε δεν κρατάνε ένα μήνα, λιγότερο από χυμό διαρκείας. Φαντάζομαι ότι δεν την παλεύεις πολύ αν κάνεις αυτή τη δουλειά. Εδώ ως πωλήτρια που είμαι τώρα και είδα στον ύπνο μου ότι εξυπηρετώ πελάτισσες και τους δίνω λάθος πράγματα, πόσο μάλλον όταν μιλάς τηλεφωνικά και είναι λες και μιλάς μόνος σου και λες το ποίημα, απευθυνόμενη σε κάποια οργισμένη- εύλογα- φωνή που τυγχάνει να μην είναι στο κεφάλι σου. Σκέφτηκα δύο μήνες ίσως και να μπορώ να την κάνω. Δύο μήνες και ίσως να μαζέψω λεφτά για το πολυπόθητο σπίτι-νοίκι κ.τ.λ.. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ήρθε με πήρε ένας κύριος με μορφή γερακιού (Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΜΠΙΖΝΕΣΜΑΝ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΚΑΤΑΦΕΡΤΖΗΣ, ΓΑΜΑΤΟΣ, ΕΞΥΠΝΑΔΟΥΡΑΣ ΚΑΙ ΒΓΑΖΕΙ ΦΡΑΓΚΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΑΓΧΩΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΡΙΒΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΕΧΕΙ ΥΠΗΡΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΒΓΑΖΕΙ) και με ξενάγησε από διάδρομο σε διάδρομο. Άκουσα μουσική από έναν χώρο και ήταν αυτό που φανταζόμουν: μουσική για να ανεβαίνει το ηθικό και να πουλάς πιο εύκολα πακέτα τηλεφωνικώς. Ο κύριος με το πράσινο φωσφοριζέ μπλουζάκι μου παρουσίασε την εταιρεία σαν μία από τις καλύτερες και πιο έμπιστες και ότι η πασίγνωστη τηλεφωνική εμπιστεύτηκε τη δική του διαφημιστική, (ΠΟΥ ΤΥΧΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ) και καμία άλλη. Συνειδητοποίησα ότι μου πουλούσε τη δουλειά, όταν με πήρε για να μου δείξει την κουζινούλα που κάνουν καφέδες οι υπάλληλοι και την κόλαση στην οποία δουλεύουν και μιλάνε όλοι μαζί ταυτόχρονα σε τηλέφωνα πουλώντας πακέτα σε στρόγγυλα γραφεία ο ένας δίπλα στην άλλη, με ψεύτικα διαχωριστικά. Είχε άπειρη φασαρία, σε έπιανε πονοκέφαλος με το που έμπαινες μέσα, αλλά φυσικά υπήρχε και η δυνατότητα να κάνεις το τσιγάρο σου για διάλειμμα σε ένα μπαλκόνι που έβλεπε στον δρόμο και στα μπουρδέλα απέναντι ή να φτιάξεις καφέ και να φας το δεκατιανό σου στην κουζινούλα (ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΟΥΛΙ). Ο χώρος ήταν υπερβολικά μικρός για τόσους τηλεφωνητές. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ο μισθός ήταν όντως πολύς, εξακόσια ευρώ συν τριακόσια μπόνους σε περίπτωση που πουλούσες τον αριθμό πακέτων που ήθελαν ανά μήνα. Ο γεράκης μου τόνισε ότι το ογδόντα τοις εκατό των ατόμων το κατάφερναν αυτό και τσέπωναν εννιακόσια ευρώ. Η αλήθεια είναι ότι μιλάμε περίπου για τρεις φορές τον μισθό μου τώρα, αλλά η δουλειά ήταν ακραίο πατίνι μούρλας (ΚΑΙ ΠΟΣΗ ΜΟΥΡΛΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΝ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ). Βγήκα με σκυμμένο το κεφάλι, ανίκανη να τη δεχθώ. Την ίδια μέρα με προσέλαβαν ως πωλήτρια την ώρα που συμπλήρωνα το χαρτί με τα στοιχεία μου από μία άλλη δουλειά. Όταν ο Γεράκης με ρώτησε αν δουλεύω, του είπα ότι με πήραν λίγο πιο πριν τηλέφωνο για να με προσλάβουν την ίδια ημέρα και όταν του είπα ότι στη δουλειά που με είχαν δεχθεί, ο μισθός θα ήταν τετρακόσια ευρώ για πωλήτρια ρούχων μου είπε ότι και φυσικά θα προτιμήσω να πάω εκεί (ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΟΤΙ Η ΑΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΗ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ Η ΕΥΘΥΤΗΤΑ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ). Με πήραν για δοκιμαστικό στο τηλεφωνικό κέντρο, αλλά προτίμησα να είμαι πιο ταπεινά, μία πωλήτρια του πεταματού και ας χάσω τα εξακόσια ευρώ και την κουζινούλα, γιατί τα εννιακόσια δεν ξέρω αν θα τα έφτανα και ποτέ, με την ίδια ευκολία που θα έφτανα την ψύχωση αν δεχόμουν αυτή τη δουλειά. Βγήκα συγχυσμένη από το κτίριο και την ίδια μέρα έκανα τρεις διαδρομές Κέντρο-Δυτικά για να υπογράψω τα έγγραφα στην άλλη δουλειά που πίστευα ότι είναι καλή και στα μέτρα αυτού που ψάχνω –πόσο γελιόμουν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ένιωθα ικανοποιημένη που απέρριψα το εκλεκτό τηλεφωνικό κέντρο, αλλά τώρα που είμαι στις πωλήσεις και πάλι νιώθω ότι έκανα βλακεία, γιατί όλες οι πωλήσεις το ίδιο σκατά είναι και ας έβλεπα εφιάλτες με εξακόσια ευρώ κι όχι τετρακόσια τουλάχιστον τον μήνα (ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΩ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΑ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΜΩΣ). </div>
<div>
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-37242540965914968472018-07-31T09:11:00.003-07:002018-08-01T08:59:07.056-07:00Συνέντευξη σε κυριλέ εστιατόριο με θαλασσινά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Είχα σταματήσει να ψάχνω για δουλειά, αφού ξεκίνησα τη δεύτερη σχολή και είχα ήδη το μπέιμπι σίτινγκ και το ντιτζεϊλίκι. Είχα και μία απόγνωση για το μέλλον, αλλά την κράτησα παράμερα, κάπου εκεί να υπάρχει. Μέχρι που γνωστός του φίλου μου που δούλευε σεφ στο λεγάμενο κυριλέ εστιατόριο, είπε ότι ψάχνουν σερβιτόρα/ο για καλό μεροκάματο με χοντρά μπουρμπουάρ. Πήγα κι εγώ μία μέρα σερνάμενη κουνάμενη μπας και κάνω καμία προίκα για το καλοκαίρι να πάω και καμιά διακοπή. Ντυμένη όσο πιο κυριλούμπα μπορούσα, όχι κάτι υπερβολικό. Μπήκα στο πρώτο μαγαζί που είδα με αυτοπεποίθηση καγκουρό (ΤΟΥΒΛΟ ΚΑΘΩΣ ΗΜΑΝΕ, έκανα λάθος το μαγαζί, ΠΟΣΑ ΚΥΡΙΛΕ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΙΑ). Οι σερβιτόροι ήταν μόνο μεσήλικες άνδρες με παπιγιόν και λευκά πουκάμισα. Κατάλαβα ότι την έκανα την κοτσάνα. Αμέσως βγήκα και μπήκα στο άλλο δίπλα (ευτυχώς, δεν με είδε κανείς/καμία). Μπήκα λοιπόν στο σωστό εστιατόριο και μου είπαν να περιμένω. Δύο τραπέζια ήταν μόνο γεμάτα. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, όλοι φορούσαν μαύρα έτσι κυριλέ και καθώς πρέπει. Η αρχισερβιτόρα ήταν βαμμένη γκόθικ πορσελάνινη κούκλα. Κάθισα στο μπαρ, δίπλα στο ένα τραπέζι.<br />
<br />
(ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΣΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ ΚΙ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ –ΧΑ, ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΠΑΝΤΟΥ, ΗΘΕΛΑ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΦΡΑΓΚΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ)<br />
<br />
Δεν βρωμούσε ψάρι καθόλου, αντίθετα από ό,τι περίμενα και από ό,τι έμαθα από την ψαροφάγα μάνα μου, τα πολύ φρέσκα ψάρια δεν μυρίζουν. Στο μυαλό μου, οι πλούσιοι δικαιούνται φρέσκα ψάρια που δεν μυρίζουν. Ξεκοκάλιζαν η αρχισερβιτόρα και ο βοηθός της σε ένα τραπεζάκι ένα τεράστιο ψάρι (ΟΛΟΚΛΗΡΟ, ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΚΑΗΜΕΝΟ) και το φιλέταραν σε πιάτα με σαλάτα από αυτές που έχει έτοιμη στις σακούλες στα σούπερ μάρκετ, απλώς και προφανώς μαγειρεμένη τέλεια. Περίμενα και περίμενα. Έβλεπα τους πελάτες, ήταν ένα τετράγωνο τραπέζι που σε κάθε του πλευρά κάθονταν δύο άτομα και κάπως αραιά. Όλα ήταν κάπως αραιά, όπως και οι μερίδες. Στο τραπέζι αυτό μιλούσαν μόνο οι άνδρες, είχαν κάποιο μπίζνες μίτινγκ. Είχαν καταπιαστεί να μιλάνε για κάτι οικονομικά ζητήματα και τις επιχειρήσεις τους με πολύ βαρετό τρόπο, ενώ πίνανε πανάκριβο ροζέ κρασί που το ζήλεψα λίγο. Οι γυναίκες τους είχαν έρθει σαν συνοδοί, ντυμένες σαν εντελώς κομψές πριγκίπισσες της Αγγλίας (ΞΕΡΩ ΓΩ), χωρίς να μιλάνε, πανέμορφες με έναν παγωμένο τρόπο και χωρίς καμία ρυτίδα (ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ). Το φαΐ το τρώγανε με εγκράτεια (ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΠΑΡΕΑ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΛΑ). Δεν μιλούσαν καθόλου, ούτε μεταξύ τους.<br />
<br />
Επιτέλους, η αρχισερβιτόρα τελείωσε το φιλετάρισμα και ήρθε κάθισε δίπλα μου. Με κοίταξε με επιτιμητικό ύφος. Είχε προφορά αλλοδαπή, αλλά δεν περίμενα ότι θα έγραφε το όνομά μου τόσο ανορθόγραφα που λες το έκανε επίτηδες (ΑΝΔΙΓΩΝΗ). Μου έκανε μία ανάκριση στο πόδι, δεν το λες καθόλου συνέντευξη. Με ρωτούσε τι πήγα να κάνω εκεί, αφού δεν έχω την ακριβώς κατάλληλη προϋπηρεσία (ΠΑΡΟΤΙ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΚΑΝΑ ΔΥΟ ΨΕΜΑΤΑΚΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΑΥΤΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. ΜΑΛΛΟΝ Η ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΠΑΛΙΑ, ΠΕΡΥΣΙ ΞΕΡΩ ΓΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΠΕΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΡΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ; Η΄ ΣΤΟ ΔΙΠΛΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΥΣ ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΥΣ). Μου είπε το ημερομίσθιο, τριάντα ευρώ για δεκάωρο και όσο πάει, δύο δοκιμαστικά, πολλές υπερωρίες, εφτά μέρες στα εφτά και μπορεί να αυξηθεί ο μισθός δέκα ευρώ, αν γίνω έμπειρη (ΩΣ ΕΚ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ). Πέρα από το όνομά μου (ΠΟΥ ΜΕ ΤΥΦΛΩΣΕ ΤΟ ΠΩΣ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ) έγραψε λάθος τον αριθμό μου (ΤΕΡΜΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ: ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ). Και η βαμπ μου μίλησε λίγο υποτιμητικά ακόμα που τολμώ να σπουδάζω δεύτερη σχολή και πώς θα μπορέσω να τη συνδυάσω και τι έχω στο μυαλό μου ότι θα κάνω και αυτοί θέλουν ένα άτομο που να ξέρει τη δουλειά να το προσλάβουν για πάντα. Οπότε κι έπειτα έφυγα άρον-άρον. Είχε πολύ τουπέ η αρχισερβιτόρα (ΤΗΣ ΕΔΩΣΑ ΧΩΡΟ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ) και φαινόταν ότι θέλει να με φιλετάρει κι εμένα πέρα από το ψάρι, μπας και στρώσω και μάθω (ΤΩΡΑ ΤΙ, ΘΑ ΣΑΣ ΓΕΛΑΣΩ).<br />
<br />
Δεν με πήραν φυσικά ποτέ τηλέφωνο. Από το παιδί που δουλεύει σεφ, μάθαμε ότι με βρήκανε πολύ μικρή και αυτή ήταν η μόνη δικαιολογία που βρήκαν. Τέλος. Δεν πήγα ποτέ να φιλετάρω νεκρά ψάρια (ΕΥΤΥΧΩΣ, ΜΑΛΛΟΝ, ΓΙΑΤΙ Η ΠΕΤΣΑ ΜΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΣΙΜΕΝΤΟ). <br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-9362947704080387162018-05-21T08:51:00.000-07:002018-05-21T08:51:17.499-07:00Απόσπασμα αλήθειας 6<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=-eUQHIks8gA">https://www.youtube.com/watch?v=-eUQHIks8gA</a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP7DMDLOwCPsTK46VwAfX6HPxaThBlZLCuH9lTL2Gz1FwJto5VIEaner9acxY4CxVRZqrOtvfN_E4vqMbIBG4hqxD2pv9eMTMUJwNvu2ZWRMoodm3J9VN_TLQExXiu3zjrXaJimymNoVw/s1600/rimbaud2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="419" data-original-width="289" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP7DMDLOwCPsTK46VwAfX6HPxaThBlZLCuH9lTL2Gz1FwJto5VIEaner9acxY4CxVRZqrOtvfN_E4vqMbIBG4hqxD2pv9eMTMUJwNvu2ZWRMoodm3J9VN_TLQExXiu3zjrXaJimymNoVw/s400/rimbaud2.jpg" width="275" /></a></div>
<br /></div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-17316641003975292112018-04-12T05:32:00.001-07:002018-04-12T05:39:14.570-07:00Απόσπασμα αλήθειας 5<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9l6vChSOUT10-H7ZbeInvrb5e6jYY_vSXE9fDrGO3dknhqxqJyxoImHx3nfomuF5Lbe16bT536U2OxZa4wsLOi3IJVR7jQsvQ7moKo1-J9tFl921OsehqaiXntMauNsbh4k5yM3Du8fM/s1600/30629146_10213092703847055_8051275126768926720_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="448" data-original-width="720" height="248" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9l6vChSOUT10-H7ZbeInvrb5e6jYY_vSXE9fDrGO3dknhqxqJyxoImHx3nfomuF5Lbe16bT536U2OxZa4wsLOi3IJVR7jQsvQ7moKo1-J9tFl921OsehqaiXntMauNsbh4k5yM3Du8fM/s400/30629146_10213092703847055_8051275126768926720_n.jpg" width="400" /></a></div>
Όταν καταλαβαίνεις ότι η εκπαίδευσή σου δεν αρκεί για την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Γ'.<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=Re85gRMmbgQ">https://www.youtube.com/watch?v=Re85gRMmbgQ</a></div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-64189302965995593992018-03-05T10:45:00.000-08:002018-03-05T10:45:14.276-08:00Απόσπασμα Αλήθειας 4<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjx5s5wL5HJUpLbQOvbwU3SicVDq_ellujoaCeVq1wtkW-VyingaXV4RO76_c84XH097csrZWqZLSrqD9M4y78q8oUhhiZq-lTYpcs5UJfJQN75k_taPi42GyZ6IdlSy_REPKIccRtJJE/s1600/28577337_1966016033726616_4660718352029967580_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="535" data-original-width="700" height="488" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjx5s5wL5HJUpLbQOvbwU3SicVDq_ellujoaCeVq1wtkW-VyingaXV4RO76_c84XH097csrZWqZLSrqD9M4y78q8oUhhiZq-lTYpcs5UJfJQN75k_taPi42GyZ6IdlSy_REPKIccRtJJE/s640/28577337_1966016033726616_4660718352029967580_n.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-43930247271805540242018-02-20T08:55:00.001-08:002018-09-22T10:26:20.475-07:00Συνέντευξη για μοντέλο ζωγραφικής σε γνωστό ζωγράφο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Μου προτείνει η ξαδέρφη μου έναν ζωγράφο που ψάχνει μοντέλα για το εργαστήριό του. Τη ρωτάω δύο-τρεις φορές αν είναι όντως σοβαρή δουλειά και αν είναι όντως σοβαρός ο τύπος αυτός. Μου λέει ναι. Τον ψάχνω στο ίντερνετ, έχει μπλογκ με τις εκθέσεις που έχει κάνει και τέτοια και φαίνεται κάπως ψιλοδιάσημος. Τον παίρνω τηλέφωνο, παρότι ψάχνει για γυμνό μοντέλο, του λέω ότι δεν ξέρω αν είμαι διαθέσιμη για αυτό. Μου λέει να περάσω από εκεί να το συζητήσουμε. Για είκοσι ευρώ το τρίωρο. </div>
<div style="text-align: justify;">
Κανονίζουμε μέρα και ώρα. Πηγαίνω, λοιπόν, στην Ευζώνων στο εργαστήριό του, ένα πρωινό που δεν ήξερα ότι θα αντιμετωπίσω τον σύγχρονο ελληνικό σουρεαλισμό για μια ακόμα φορά. Η πολυκατοικία δεν λέει πουθενά ότι έχει εργαστήρι ζωγραφικής, οπότε μπαίνω κάπως επιφυλακτικά μέσα. Ανεβαίνω στον πρώτο όροφο, έχει δύο σπίτια με μεγάλες ταμπέλες και τα δύο δικά του. ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ-ΖΩΓΡΑΦΟΣ και το όνομά του δίπλα. Ανοίγει τη μία πόρτα με καλησπερίζει έτσι με περισσή ευγένεια. Περίοπτος τύπος, ασπρομάλλης με γυαλάκια, ντυμένος έτσι με μαύρα ρούχα (ΨΑΓΜΕΝΟΣ, ΣΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ), όμως με ακριβά παπούτσια ολοκαίνουργια (ΓΝΩΣΤΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΜΑΡΚΑ). Μου λέει ότι μου πήρε καφέ και τον αρνούμαι ευγενικά, γιατί δεν πίνω. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μπαίνω μέσα και βλέπω ότι το εργαστήρι είναι πολύ κυριλέ. Γυαλιστερά όλα και πολύ περιποιημένα, αιθέρια πανιά να κρέμονται, στο βάθος παίζει μία μουσική compact disc club reflections και σε λίγο θα ανατείλει ο βούδας από κάπου και θα μας διακόψει. Όλα φαίνονται εντελώς ατμοσφαιρικά, κι όμως.</div>
<div style="text-align: justify;">
(ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ;) </div>
<div style="text-align: justify;">
Η πολλή τελειότητα δεν συνηθίζεται στα εργαστήρια τέτοιου τύπου. Δεν βλέπω πουθενά μπογιές, πινέλα, τίποτα που να δείχνει ενεργό ζωγράφο. Όλα στην εντέλεια, ένας χώρος με καβαλέτα και σκαμπό και χαλάκια ολοκαίνουργια. Πολλή ατμόσφαιρα για το τίποτα. Κάτι σχεδιάκια που είχε κρεμασμένα στους τοίχους ήταν κάπως ωραία, αλλά οι πίνακες με τις γυμνές γυναίκες ήταν χειρότεροι κι από τους δικούς μου. Μου είπε ότι όλα τα έργα γύρω είναι δικά του (οπότε εκεί αρχίζω και υποψιάζομαι ότι κάτι πάει κάπως στραβά). Ο τύπος ήταν λες και έπαιζε σε σίριαλ τον στερεοτυπικό ζωγράφο/καλλιτέχνη/ηδονοκανίβαλο των σωμάτων. Μιλούσε και με έναν τόνο τύπου «πασπατεύω τον αέρα και ελπίζω και κάτι παραπάνω σύντομα». </div>
<div style="text-align: justify;">
Με πήγε σε ένα χώρο με κάτι προβολείς που έπεφταν πάνω μου και με τύφλωναν κι όσο μιλούσαμε εγώ τους έκλεινα κι αυτός τους ξανάνοιγε. Πολύ αστείο αυτό με τους προβολείς. Το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι ότι τον πειράζει να έχει μοντέλα που πηγαίνουν εκεί για τη δόση τους ή για να πάρουν τα τσιγάρα τους (ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΤΙ ΣΚΑΤΑ, ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΣΙΓΑΡΟ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΑΓΕ ΟΝΤΩΣ ΧΡΗΣΤΡΙΕΣ/ΕΣ ΠΟΥ ΞΕΠΟΥΛΙΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΖΩΓΡΑΦΟΥΣ ΓΙΑ ΜΟΝΤΕΛΑ; ΠΩΣ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ ΑΚΙΝΗΤΟΙ/ΕΣ;). Μετά μου είπε ότι τον πειράζει να έρχονται άτομα μόνο για τα λεφτά (ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ ΗΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ Η ΓΚΑΛΑ, Η ΥΠΕΡΜΟΥΣΑ, ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΙΧΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΝΤΑΛΙ, ΤΟΝ ΥΠΕΡΖΩΓΡΑΦΟ, ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΠΙΟ). Μου είπε να κάτσω σε μία καρέκλα, κάθομαι, βγάζω παλτό και τα λοιπά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Του λέω πρώτο πράγμα κι εγώ, ότι δεν διατίθεμαι να ξεγυμνωθώ εντελώς. Μου είπε ότι μπορεί να με δει απλώς με εσώρουχα (ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΗ). Οπότε μου ζητάει να βγάλω τη φούστα, τη βγάζω μένω με το καλσόν. Μετά μου είπε να βγάλω και τη μπλούζα τη βγάζω μένω με φανελάκι κι ένα δαντελωτό μπουστάκι να φαίνεται από μέσα. Μου λέει δύο-τρεις φορές μεταξύ μπουρδολογίας του «καλλιτέχνη», όπως αυτοαναφερόταν, ότι το εσώρουχό μου είναι πολύ ωραίο, μα πάρα πολύ ωραίο, πόσο ωραίο. Με το που μου το λέει δεύτερη φορά, αρχίζω να ξαναντύνομαι και του εξηγώ ότι δεν το έχω, μάλλον. Άλλαξα γνώμη, ας το αφήσουμε. Του λέω ότι είμαι κάπως αμήχανη, όχι γιατί πιστεύω ότι είναι ανήθικο ή κάτι τέτοιο το γυμνό σώμα στη ζωγραφική ή στην τέχνη γενικότερα (ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ), αλλά γιατί με ενοχλεί το ανδρικό βλέμμα. Με ρωτάει να του εξηγήσω τι εννοώ (ΕΚΕΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΝΑ ΦΥΓΩ, ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΣΤΡΑΒΗ ΚΙ ΑΝΑΠΟΔΗ ΠΟΥ ΚΑΘΙΣΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΑ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ). Προσπαθώ να του δώσω να καταλάβει ότι ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν οι άνδρες –σύμφωνα με την πατριαρχία που είναι παντού στην πορνογραφία, στη βιομηχανία ομορφιάς, στις μόδες και στα πρότυπα- έχει καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν οι γυναίκες το σώμα τους και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη νιώθω άνετα να ξεγυμνωθώ μπροστά σε αυτόν, έτσι όπως με κοιτάει. Μου λέει ότι ο καλλιτέχνης τα βλέπει διαφορετικά τα πράγματα και ότι η τέχνη είναι έτσι και ότι είναι δικό μου το πρόβλημα που δεν μπορώ να δεχθώ το «βλέμμα λατρείας» (ΜΩΡΕ ΕΓΩ ΤΟ ΞΕΡΩ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ Η΄ ΟΧΙ;). Του λέω δεν είναι καθόλου δικό μου το πρόβλημα, αν εγώ κυκλοφορώ και ντύνομαι όπως θέλω, υποτίθεται ελεύθερα, και οι άνδρες με κοιτάνε επιθετικά ή λάγνα ή μου λένε πράγματα που έχουν ως αποτέλεσμα να με κάνουν να νιώθω άσχημα, ενώ δεν τους έχω απευθυνθεί καθόλου. Ωστόσο, τον ρώτησα τι είναι αυτό ακριβώς το βλέμμα, στο οποίο αναφερόταν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το «βλέμμα λατρείας», μου είπε, είναι το βλέμμα του άνδρα που βλέπει μία γυναίκα όμορφη και του αρέσει. Μου είπε ότι εγώ είμαι ευαισθητούλα και γλυκούλα και ότι θα ανοίξω, πού θα πάει (ΣΕ ΣΕΝΑ ΠΑΝΤΩΣ ΟΧΙ, ΣΙΧΑΜΕΡΟ ΑΠΟΒΡΑΣΜΑ) και ότι οι άνδρες είναι από τη φύση τους έτσι και όταν βλέπουν ωραία γυναίκα θα αντιδράσουν με αυτόν τον τρόπο και ότι θα την κοιτάξουν και θα τη θαυμάσουν. Επίσης, είπε ότι οι άνδρες είναι όντα μπρουτάλ από τη φύση τους πάλι και μπαίνουν ενεργητικά (ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ, ΧΩΡΙΣ ΠΛΑΚΑ), ενώ οι γυναίκες θέλουν να αρέσουν και τις αρέσει να αρέσουν και αυτό είναι κοπλιμέντο για αυτές. Του εξήγησα ότι δεν συμφωνώ μαζί του, ότι δεν είναι έτσι όπως νομίζει όλες οι γυναίκες και όλοι οι άνδρες. Και ότι αυτό το «βλέμμα λατρείας» εμένα μου προκαλεί άγχος και εκνευρισμό και ότι δεν το θέλω καθόλου και ότι με ενοχλεί και με εμποδίζει να απελευθερωθώ. Μου είπε ότι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί εμένα να με ενοχλεί να με κοιτάει με λατρευτικό βλέμμα ή να με βλέπουν οι άνδρες με λατρευτικό βλέμμα. Και του εξηγώ ότι αυτό περιορίζει την ελευθερία μου και με κάνει να νιώθω αμήχανα και (ΕΚΑΝΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ Ο ΓΛΙΤΣΑΣ) του έφερα παράδειγμα: μία παραλία γυμνιστών που όλοι μπορούμε να περνάμε υπέροχα, μόνο που μπορεί να βρεθεί κάποιος και να αρχίζει να την παίζει και να μας κάνει όλους να θέλουμε να το βάλουμε στα πόδια (ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Μου είπε ότι αυτός δεν είναι έτσι και ότι αυτό δεν το κάνουν όλοι και ότι το γυμνό γυναικείο σώμα είναι ό, τι πιο ωραίο υπάρχει, ότι είναι ιερό και άλλα τέτοια (ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ «ΤΕΧΝΗΣ»), και ότι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί εγώ δεν μπορώ να δεχθώ το «βλέμμα λατρείας» (ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ Ο,ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΠΟΥ ΕΦΗΥΡΕ Ο «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ» ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙ ΤΑ ΓΟΥΣΤΑ ΤΟΥ). Οπότε προσπαθεί να το αιτιολογήσει μόνος του και ξεκινάει ένα παραλήρημα. Μου λέει ότι αν είμαι ομοφυλόφιλη αυτό δικαιολογείται, γιατί τότε γουστάρω τις γυναίκες, που μπορούν να κάτσουν και μία ώρα μετά το σεξ να μιλάνε περί ανέμων και υδάτων και είναι και πιο συναισθηματικές (ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΦΕΡΩ ΚΑΠΩΣ ΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΑΛΛΑ ΣΥΓΚΡΑΤΙΟΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΛΕΓΑ ΝΑΙ-ΝΑΙ, ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΕΝΗ). Και μου είπε ότι μόνο σε τέτοια περίπτωση μπορεί να δεχθεί την άποψή μου. Του εξήγησα ότι μάλλον πρέπει να φύγω και ότι δεν χρειάζεται να δεχθεί καμία άποψή μου. Όταν του είπα να φύγω, κάπως ταράχθηκε και μου είπε ότι είμαι πολύ ωραία κοπέλα και ότι μπορεί να με δεχθεί και με εσώρουχα αυτός για την προσωπική του ζωγραφική στο εργαστήριο κάθε Δευτέρα 10:00-12:30, επί πληρωμή φυσικά (ΕΔΩ ΓΕΛΑΜΕ, ΓΕΛΑΜΕ ΠΟΛΥ). Του είπα ότι δεν ενδιαφέρομαι, ευχαριστώ. Μου είπε ότι θα μου φύγει το άγχος αυτό και ότι θα μου αρέσει και ότι στα μοντέλα που πάνε εκεί, φαίνεται ότι τις αρέσει να ξεντύνονται και να τις ζωγραφίζουν. Και ότι κάποτε τον κριτίκαραν και τον ρώτησαν αν όλες οι γυναίκες στη ζωή του είναι ωραίες, γιατί ζωγραφίζει μόνο ωραίες (ΦΥΣΙΚΑ, ΦΥΣΙΚΟΤΑΤΑ) και αυτός είπε ότι δεν του αρέσουν οι άσχημες, μισεί την ασχήμια (Ε ΡΕ ΤΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΑΡΑΣ, ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΕΧΕΙ). Συγκρατήθηκα να ανοίξω διάλογο για τη σχετικότητα του ωραίου και του άσχημου και για την τέχνη, γιατί στον τοίχο θα μιλούσα πάλι. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μου είπε ότι αυτό που κάνουν εκεί είναι σαν το σεξ στο τζάμι, θέλεις να σε δει και κάποιος απέναντι και αυτό είναι ωραίο (ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΔΙΝΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ). Τον ρώτησα γιατί ζωγραφίζει μόνο γυναίκες (ΚΑΠΩΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ Η΄ΘΑ ΤΟΝ ΕΒΡΙΖΑ Η΄ΘΑ ΡΩΤΟΥΣΑ ΑΥΤΟ). Και μου λέει ότι ζωγραφίζει γυναίκες, γιατί του αρέσει το γυναικείο γυμνό σώμα πάρα πολύ, όσο τίποτε άλλο και το ξέρει και η γυναίκα του που είναι διάσημη ηθοποιός του ΚΘΒΕ, μάλλον θα την ξέρω. Και μου είπε ότι είναι ζήτημα ομορφιάς, αφού του αρέσουν και οι σκύλοι πάρα πολύ –με ρώτησε αν ξέρω πόσο πολύ αγαπάει τους σκύλους (ΟΧΙ, ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ, ΗΛΠΙΖΑ ΜΟΝΟ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΤΕΧΝΗ» ΤΟΥ). Τους αγαπάει πάρα πολύ, είχε κολλήσει λίγο στους σκύλους (ΦΟΒΗΘΗΚΑ). Αλλά, του λέω, δεν βλέπω να έχετε ζωγραφίσει σκύλους με τα πόδια ανοιχτά. Μου είπε ότι του αρέσουν πολύ οι σκύλοι, τα σπίτια, τα ηλιοβασιλέματα (ΑΙΝΤΕΕΕ), αλλά ζωγραφίζει μόνο γυμνές γυναίκες και το εργαστήριο ουσιαστικά αυτό τον σκοπό έχει. Το γυμνό σώμα και τα απόκρυφα σημεία και την απεικόνιση του συναισθήματος (ΚΑΛΑ ΤΟ ΤΙ ΜΠΟΥΡΔΑ ΕΠΕΣΕ ΣΕ ΣΗΜΕΙΑ, ΠΟΥ ΤΟ ΠΗΓΑΙΝΕ ΕΤΣΙ ΚΑΠΩΣ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ, ΤΟΥ ΕΒΓΑΙΝΕ ΝΑ ΑΡΑΔΙΑΣΕΙ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΦΑΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Και του λέω άντρες γιατί δεν ζωγραφίζετε; (ΚΙ ΕΓΩ ΣΕ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ, ΔΕΝ ΣΥΓΚΡΑΤΙΕΜΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΗΣΩ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΤΡΑΒΗΞΕΙ) </div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνη την ώρα γελάει με ένα σάπιο, απαίσιο, γλοιώδες ύφος και μου λέει ότι κάποτε είχε ζωγραφίσει έναν άνδρα να εκσπερματώνει σε έναν βράχο και ότι τον είχαν κράξει για αυτό και ότι ο άνδρας αυτός απέτινε φόρο τιμής στις σειρήνες ας πούμε –και άρχισε να μου λέει για τις σειρήνες. Εγώ σηκώνομαι, του λέω ότι πρέπει να φύγω. Μου λέει ότι πρέπει να το ξανασκεφτώ και ότι θα ήταν πολύ καλό για μένα και ότι στο εργαστήριο έρχονται άτομα που δεν έχουν τις ίδιες απόψεις με μένα (ΤΙΣ ΚΑΚΕΣ ΑΥΤΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΟΤΑΝ ΞΕΝΤΥΝΕΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΠΡΟΦΑΣΗ ΤΗΝ «ΤΕΧΝΗ» ΚΑΙ ΤΟ «ΒΛΕΜΜΑ» ΚΑΙ ΤΟΝ «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ» –ΑΝΤΕ ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ ΒΡΕ ΟΥΓΚΑΝΓΚΟΝΓΚ, ΔΗΛΑΔΗ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Καθώς προχωράω για να φύγω και τον αποφεύγω για να μη με ακουμπήσει, με ακολουθάει κατά πόδας και προσπαθεί να με πείσει ότι είναι αξιοπρεπής (ΑΓΝΩΣΤΟ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΕΙ, ΑΦΟΥ ΟΙ «ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΙΕΣ» ΚΑΙ «ΔΥΣΝΟΗΤΕΣ» ΑΠΟΨΕΙΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΙΣ «ΑΝΟΙΧΤΟΜΥΑΛΕΣ» ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ), λέγοντας τη λέξη «αξιοπρεπές» συνεχώς. Τύπου: «Εμείς εδώ είμαστε αξιοπρεπέστατο εργαστήριο, έρχονται πολύ αξιοπρεπείς άνθρωποι και τα μοντέλα μας είναι αξιοπρεπή και έχουμε κάνει αξιοπρεπέστατη δουλειά και αξιοπρεπέστατα πρότζεκτ όπως βλέπεις. Μετά μου είπε, λίγο πριν ανοίξω την πόρτα ότι ζωγραφίζουν και γιαγιάδες και παππούδες και θείους και θείες και γέρους και γριές (ΕΝΩ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΕΛΕΓΕ ΠΩΣ ΑΥΤΟΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΓΥΜΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΛΑΤΡΕΥΕΙ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ. ΑΓΝΩΣΤΕ ΘΕΕ, ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΦΥΓΕΙ ΝΩΡΙΤΕΡΑ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Βγαίνοντας, ένιωσα πιο ανάλαφρη και συνειδητοποίησα ότι το βάρος από το οποίο ένιωσα ότι απαλλάχθηκα ήταν το «βλέμμα λατρείας» που αυτός προσπαθούσε να μου εξηγήσει τόση ώρα (ΝΑ ΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ, ΗΡΘΕ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Έφυγα από εκεί σχεδόν γελώντας, γιατί αυτά που ζω είναι τόσο μα τόσο σουρεάλ (ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΚΩΛΟΚΟΤΡΩΝΕΣ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΧΡΥΣΟΠΟΙΚΙΛΤΟΙ ΤΥΠΟΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΕΤΣΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥΣ). Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο που δεν οδήγησε πουθενά, πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και απορώ πώς πηγαίνουν εκεί νέες γυναίκες και ξεντύνονται μπροστά σε αυτόν τον γλοιώδη μπαρμπούτσαλο ψωνάρα τύπο που έχει γίνει και διάσημος (ΣΤΟΥΣ ΤΥΦΛΟΥΣ, Ο ΜΟΝΟΦΘΑΛΜΟΣ). Τι να πω. Άνεργη αιωνίως, και με τη βούλα. </div>
<div>
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-3163784020704806102018-02-19T05:02:00.002-08:002018-02-19T05:05:57.221-08:00Απόσπασμα αλήθειας 3<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
https://www.youtube.com/watch?v=d-53tzx69fM<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRqTlqW-04k3iGRUypdnAJe8CYQoFRC_8MCngOg_y95b8xsa38WCAuv1yawduPulYsLzw8btn1Ud_JH0Qd3fqnzKFVSQpDMAEWWyW1DlOWIruY_DrluMsBeGcZe5sxFnlYReTEXM_3SMM/s1600/2927.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRqTlqW-04k3iGRUypdnAJe8CYQoFRC_8MCngOg_y95b8xsa38WCAuv1yawduPulYsLzw8btn1Ud_JH0Qd3fqnzKFVSQpDMAEWWyW1DlOWIruY_DrluMsBeGcZe5sxFnlYReTEXM_3SMM/s1600/2927.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuIHr-m-8rSSnqLSpF3glp8e5twm7m7gsE6TG6wswOWeMdgoXqTCIaFixHPBqaSV-40LXZA2RN-43PU5JH3dZq4ATpNWlDzlrJuomEnRmNTH495TH3AltJQwqG-GDikkcplHtnfDo_xRQ/s1600/2927.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="300" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuIHr-m-8rSSnqLSpF3glp8e5twm7m7gsE6TG6wswOWeMdgoXqTCIaFixHPBqaSV-40LXZA2RN-43PU5JH3dZq4ATpNWlDzlrJuomEnRmNTH495TH3AltJQwqG-GDikkcplHtnfDo_xRQ/s400/2927.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-65140581313600441982018-02-15T14:02:00.005-08:002018-02-16T04:47:30.849-08:00Απραγματοποίητη συνέντευξη σε μπαρ οπισθίων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Μέσα στην απελπισία μου, λόγω απόρριψης από την αεροπορική, έψαχνα και σήμερα για δουλειά. Βρήκα σε μία σελίδα για μπαρ/σέρβις/ντιτζέι, μία αγγελία για σέρβις κι έστειλα μήνυμα. «Ζητείται κοπέλα για μπαρ-σέρβις/περιοχή Εύοσμος.», έτσι έλεγε η αγγελία. Μιλάμε με τον αγγελιοδότη και του λέω ότι ενδιαφέρομαι για σέρβις. Μπαρ δεν ξέρω. Μου λέει, θα μου το μάθουν εκεί. Ζητάνε μια κοπέλα εύθυμη, χαρούμενη, κοινωνική με τους πελάτες. Ηλικίας 30-50 ετών. Του λέω ότι είμαι εικοσιπέντε και δεν δείχνει να τον πειράζει. Λέει ωραία (ΚΙ ΕΓΩ ΛΕΩ, ΤΕΛΕΙΑ). Μου λέει δεν σε πειράζει που θα δουλέψεις σε μαγαζί με άτομα μεγαλύτερων ηλικιών; Λέω όχι (ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Το μαγαζί ήταν στον μαγευτικό Εύοσμο. Μπαίνω στη σελίδα του στο φέισμπουκ. Ήμουν ψυλλιασμένη, γιατί έχω δει κι άλλες αγγελίες κι όταν έψαξα τις σελίδες τους στο φέισμπουκ είδα περί τίνος πρόκειται και δεν μπήκα καν στον κόπο. Αυτό το μαγαζί είχε μόνο κάτι εικόνες από ένα μπαρ και κάτι ποτά. Απλά πράγματα, όχι τίποτα χάρντκορ αισθητικά. Κανένας κώλος, πουθενά γαρύφαλλα, καμία τύπισσα να χορεύει σε τραπέζια, κανένας νονός της νύχτας. Και να πήγαινε κάπου περίεργα το μυαλό μου, δεν ήθελα να πιστέψω ότι πρόκειται για ειδική συνθήκη. Οπότε ρωτάω για μισθό και ασφάλιση. Μου λέει σαράντα-πενήντα ευρώ τη βραδιά, ανάλογα και τέσσερα ένσημα. Ψάχνω στους χάρτες για να δω πού ακριβώς βρίσκεται και με βγάζουν σε μία πλατεία-αλάνα στη μέση του πουθενά και ένα μαγαζί με ψιλικά. Μυστήρια πράματα. Τέλος πάντων. Όταν ψάχνεις για δουλειά και σου λένε σαράντα-πενήντα ευρώ, λες θα πας κι ας σου βγει και σε κακό. Μπαίνω και στο προφίλ του τύπου, βλέπω έναν απλό τύπο και λέω οκέι. Κλείνουμε ώρα για να πάω από εκεί για δοκιμαστικό-συνέντευξη. </div>
<div style="text-align: justify;">
(ΑΠΛΩΣ ΑΠΟΡΩ, ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΡΟΦΙΛ; ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ, ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΚΑΤΙ. ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙ, ΚΟΠΕΛΙΑ, ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙΣ ΕΔΩ; ΚΑΤΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΛΕΣ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ. ΣΥΡΜΑ! ΞΕΡΩ ΓΩ… ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙΠΟΤΑ)</div>
<div style="text-align: justify;">
Παρά την παγωνιά και την περίοδό μου που με είχε κατάκοιτη, σηκώνομαι, ντύνομαι και πριν βγω από το σπίτι σκέφτομαι πως δεν θέλω καθόλου να πάω. Αλλά πάω. Παίρνω το λεωφορείο, με αφήνει σε μία διασταύρωση, παίρνω το άλλο λεωφορείο. Πάω στον Εύοσμο και ο οδηγός του λεωφορείου που τον ρωτάω για τη στάση μου λέει ότι εδώ είναι ερημιά και μπέρδεμα και θα μπερδευτώ. Του λέω δεν πειράζει. Φοράω ένα φόρεμα άνετο κάπως και μποτάκια. Κατεβαίνω και περπατάω στο σκοτάδι με το κινητό και τον χάρτη. Και στενό-στενό φτάνω και μπροστά στο μαγαζί. Για μια στιγμή στέκομαι. Είναι ένα μαγαζί μικρό, στη μέση του πουθενά κυριολεκτικά και έχει δύο τραπέζια από έξω. Μέσα θεοσκότεινο με μωβ λάμπες, σαν κιτς ενυδρείο. Μία τύπισσα μέσα στο μπαρ με μίνι δερμάτινη φούστα, ξανθό βαμμένο μαλλί μέχρι τον κώλο (ΝΑ ΚΙ Ο ΚΩΛΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΨΑΧΝΑ) και ψηλές μπότες με στιλέτο τακούνι. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αναρωτιέμαι τι κάνω στη μέση του πουθενά με το κασκολάκι μου και τα μποτάκια μου. Βλέπω έναν τύπο μπροστά μου να βγαίνει από το αμάξι του και να πηγαίνει φουριόζος προς τα μέσα. Μία οθόνη στο βάθος να παίζει πασαρέλα από ιταλικό κανάλι. Κι έναν ακόμα τύπο να κάθεται σε ένα τραπέζι μπροστά στο τζάμι και να κοιτάει έξω. Σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι το αφεντικό και συνειδητοποιώ εκείνη την ώρα ότι με κοιτάει, οπότε τρέχω προς τα κάτω και κάνω πως δεν κοιτάω (ΜΗ ΜΕ ΦΩΝΑΞΕΙ, Ε ΚΟΠΕΛΙΑ! ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ). Αν κι εμένα έτσι όπως είμαι, τι να με κάνουν εκεί. Μόνο κλόουν-διασκεδάστρια με φαντάζομαι. Το μαγαζί ήθελε περισσότερα πράγματα από σέρβις. Αλλά και να μη τα ήθελε από μένα, μου έριξα άκυρο από μόνη μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έφυγα άρον-άρον και πήγα να πάρω τα δυο μου λεωφορεία για το σπίτι. Στον δρόμο περπατούσα σαν χαμένη. Άλλοι άνθρωποι έχουν προορισμό. Κι εγώ για σαράντα ευρώ πείστηκα πως θα τον βρω στο κονσομασιόν μαγαζάκι της γειτονιάς. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μου λένε ότι ψάχνω ιστορίες για το μπλογκ μου και όχι δουλειά. Αν κάποιος/α έχει να μου προτείνει μία αξιοπρεπή δουλειά με μισθό, δεν θα πω όχι. Δεν είναι χόμπι αυτό το πράγμα, κατάντια είναι. Το μπλογκ λειτουργεί ως απέλπιδο μέσο επικοινωνίας του παραλογισμού της ανεργασίας που αντιμετωπίζουν μαζί με μένα πόσα ακόμα άτομα εκεί έξω. Όποιος/α ψάχνει για δουλειά στη Θεσσαλονίκη –από ό,τι μου είπαν οι υποψήφιες αεροσυνοδοί κι Αθήνα στην ίδια παραδεισένια φάση είναι– σίγουρα θα έχει πετύχει κάτι από όλα αυτά. Ζούμε σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτή τη χώρα, σε αυτές τις πόλεις, με αυτές τις δουλειές, με αυτούς τους μισθούς, με αυτά τα αφεντικά. Παντού γύρω μας, αυτό είναι. Ωμά κι απλά. Κι εγώ δεν βρήκα δουλειά, για ακόμα μία φορά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-84718515127257858972018-02-14T14:59:00.003-08:002018-02-14T14:59:54.866-08:00Συνέντευξη σε αιγαιοπελαγίτικη αεροπορική εταιρεία <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο. Θα ήθελα να με είχαν προσλάβει σε αυτή τη δουλειά να βγάλω κανένα φράγκο να υπάρξω λίγο πιο ανθρώπινα. Είναι από τις λίγες δουλειές που έλεγα ότι αν με πάρουν, θα μπορώ να ζήσω με τα λεφτά που θα βγάζω, έστω για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά δεν συνέβη αυτό. Δεν ήταν γραφτό μου μάλλον. </div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι κάποιον καιρό τώρα που ψάχνω πάλι για δουλειά. Τον Δεκέμβρη πέρασα με κατατακτήριες σε δεύτερη σχολή –στη σχολή των ονείρων μου, αν ζούσαμε σε άλλον κόσμο, όπου η λέξη όνειρο δεν έχει πάρει τη μορφή εφιάλτη. Αλλά δεν ξέρω αν θα έχω την πολυτέλεια να την παρακολουθήσω κανονικά ή να κάνω τουλάχιστον βήματα προς τους σκοπούς μου, στα τυφλά και χωρίς καθόλου εισοδήματα. Τα μπέιμπι σίτινγκς καλά κρατούν και είναι το ιδανικό μου να είμαι με παιδιά όλων των ηλικιών, αλλά δεν μπορώ να βιοποριστώ από αυτά, δυστυχώς. Οπότε, μπήκα στην διαδικασία να αρχίσω να ψάχνω πάλι δουλειά. Κάνω ό,τι να ‘ναι. Μέχρι και για μοντέλο για ζωγράφους μπορεί να πάω (ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΤΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΑΝΑΠΟΔΑ). Αγγελία στην αγγελία έπεσα πάνω στη ζήτηση αεροσυνοδών και τηλεφωνητριών/των για την ελληνική αυτή γνωστή αεροπορική εταιρεία. Σκέφτηκα ότι είναι στην Ελλάδα και σκέφτηκα ότι με είχαν πάρει και στην αραβική εταιρεία όπου έδωσα αντίστοιχη συνέντευξη και ο μόνος λόγος που δεν πήγα ήταν η τοποθεσία και η θρησκεία. Χωρίς πολλά-πολλά έστειλα βιογραφικό και στις δύο θέσεις που ζητούσαν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μέσα σε πολύ λίγο χρόνο με πήραν τηλέφωνο ένα πρωί και μου είπαν πώς ήθελαν να είμαι ντυμένη. Φούστα στενή κάτω από το γόνατο, τιραντέ μπλουζάκι, μαζεμένο μαλλί πίσω σε χαμηλό κότσο, ελαφρύ βάψιμο, γόβες ή μπαλαρίνες. Με καλέσανε στην πρώτη συνέντευξη στην Αθήνα. Μου στείλανε και ένα μέιλ όπου περιγράφονταν αναλυτικά οι οδηγίες για την εμφάνισή μου, για τον χώρο της συνέντευξης και για τη διαδικασία. Μετά από αγχώδεις σκέψεις μίας εβδομάδας, αποφάσισα να πάω. Δουλειά είναι, λες. Δεν μπορείς να πεις όχι στο να δοκιμάσεις. Κι ας έχεις φάει τις απορρίψεις με τη μεγάλη κουτάλα της σούπας. Λες, θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό, ας μου βγει και σε ξινό, ας μου βγει κι αυγό ποσέ. Οι γύρω σου σού λένε, πήγαινε, θα σε πάρουν, μια χαρά κοπέλα είσαι, έχεις και το ύψος και τις γλώσσες και τα πτυχία, γιατί να μη σε πάρουν (ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ, ΠΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΑ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ ΕΛΛΑΔΑ!). </div>
<div style="text-align: justify;">
Η συνέντευξη γινόταν σε ένα τεράστιο, υπερλούξ, πανάκριβο ξενοδοχείο απέναντι από τον διεθνή αερολιμένα Αθηνών. Κι ας μου φαινόταν μεγάλο έξοδο μία επίσκεψη στην Αθήνα κι ας ζορίστηκα λίγο, σκέφτηκα ότι μπορεί να με έπαιρναν και να είχα μία δουλειά για να βιοποριστώ λίγο πιο ανθρώπινα. Όπως είπαμε. Η σκέψη ήταν ο βιοπορισμός, η επαγγελματική αποκατάσταση, ας πούμε. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τι σημαίνει το να κατέβεις στην Αθήνα με αυτό τον σκοπό, για μένα και για οποιαδήποτε άλλη υποψήφια κατέβηκε από τον μακρινό Βορρά; Σημαίνει ότι έπρεπε να φιλοξενηθούμε από φίλο/η. Ευτυχώς έχω έναν καλό μου φίλο στην Αθήνα και μπόρεσα να φιλοξενηθώ. Έπρεπε να πάρω τρένο (ΟΣΕ) -έξι ώρες- από την προηγούμενη μέρα. Έχω την ευρωπαϊκή κάρτα νέων και το πήρα σε στάνταρ τιμή (δώδεκα ευρώ). Ο φίλος μου μένει Κάτω Πατήσια, οπότε έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς το πρωί και να πάρω το τρένο που έκανε μισή ώρα, για να πάω στη μπλε γραμμή του μετρό, ντυμένη έτσι όπως είπαμε. Ντύθηκα, βάφτηκα ελαφρώς (όπως σε όλες τις άλλες δουλειές), προσπάθησα να μαζέψω τις μπούκλες, αλλά θα φαινόμουν σαν παστωμένη μαφιόζα και δεν το έκανα. Τις άφησα έτσι, μικρές και κοντές και ακανόνιστες και είπα μέσα μου ότι δεν θα με απορρίψουν εξαιτίας των μαλλιών μου –μαλλιά είναι, φτιάχνονται. </div>
<div style="text-align: justify;">
(ΙΝΤΕΡΜΕΔΙΟ)</div>
<div style="text-align: justify;">
Λίγα πράγματα για τη μπλε γραμμή ενημερωτικά σε όσους/ες δεν γνωρίζουν (όπως ήμουν εγώ το ξέμπαρκο). Η μπλε γραμμή σταματάει στη στάση Δουκίσσης Πλακεντίας (ΑΛΛΟΥ ΔΕΝ ΒΡΗΚΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΗΜΕΝΗ ΤΗ ΔΟΥΚΙΣΣΑ, ΕΙΠΑΝ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ, ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΜΕΙΝΕΙ ΚΙΟΛΑΣ). Από εκεί κάνει δέκα με είκοσι λεπτά να έρθει η σύνδεση για αεροδρόμιο. Η μπλε γραμμή σημαίνει δέκα ευρώ εισιτήριο ή ελεγκτή και εξηνταπλάσιο πρόστιμο. Εγώ ανέβαινα με ένα ελαφρύ (ΝΑΙ, ΚΑΛΑ) άγχος, γιατί προτίμησα το ρίσκο του να διαχειριστώ έναν ελεγκτή με την απόδειξη της ανεργίας στην τσάντα μου (ΜΙΑ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ ΤΟΥ ΟΑΕΔ) και το γνωστό, σιχαμερά ευγενικό μπλα-μπλα μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
Κουβαλούσα μαζί και τις χαζές χαμηλές γόβες σε μία πλαστική σακούλα και φορούσα τα μποτάκια μου με το καλσόν στο ηλίθιο «χρώμα του δέρματος» και το παλτό μου από τα σέκοντ χαντ(ΑΝΤΙΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΟΛΕ). Έτρωγα μπάρες δημητριακών στη Δουκίσσης Πλακεντίας, γιατί δεν προλάβαινα να φάω τίποτε άλλο. Ήμουν εκεί δέκα λεπτά νωρίτερα. Βρήκα αμέσως που έπρεπε να πάω κι ας είχα τζετ λαγκ από τα τρένα. Το ξενοδοχείο ήταν τεράστιο, αδύνατο να μη το δεις, κατεβαίνοντας από το μετρό. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Είχα ένα περίεργο θάρρος, επειδή είχα στο νου μου ότι δεν είναι το όνειρο της ζωής μου και θα είμαι άνετη και κουλ ό,τι και να γίνει. Αλλά έδινα στην εαυτή μου κίνητρο συνεχώς (ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΒΑΛΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ), καθώς καταλάβαινα πως χρειαζόμουν τη δουλειά και πως βρισκόμουν για αυτόν τον σοβαρότατο λόγο εκεί. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή η σκέψη με βοηθούσε να δεχθώ διάφορα που μου συνέβαιναν, όπως το γεγονός ότι στην Αθήνα θα γινόταν χαμός σε δύο-τρεις μέρες κι εμείς εδώ δίναμε συνεντεύξεις σε λουξ ξενοδοχείο για να έχει η αεροπορική δούλες για το καλοκαίρι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά μου κόπηκε γρήγορα ο οποιοσδήποτε καθαρός αέρας είχε μπει στα ρουθούνια μου. Ήδη από την είσοδο του ξενοδοχείου, κατάλαβα πόσο καημένη φαινόμουν με τη δανεική στενή φούστα, τα γοβάκια μου που τα άλλαξα δύο στάσεις πριν κατέβω, μέσα στο μετρό, την πλαστική μου σακούλα στο χέρι με τα μποτάκια και το μαλλί μου. Το μαλλί μου ήταν αυτό που με έκανε να ξεχωρίσω σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Όχι μόνο είναι πλέον τόσο κοντό που δεν μαζεύεται, αλλά είναι και σγουρό και πέρα-βρέχει από μόνο του (ΕΚΑΝΕ ΚΑΠΩΣ ΜΠΑΜ). Οι τύπισσες που περίμεναν στην είσοδο ήταν όλες πανέμορφες, πολύ καλοντυμένες και περιποιημένες (ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΚΙ ΑΠΟ ΧΘΕΣ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΝ). Φορούσαν σακάκια κι έτσι πολύ ωραία και ακριβά ρούχα και πολύ ωραία πανύψηλα παπούτσια που τα περπατούσαν αργά και λίγο τρεμουλιαστά. Κάποιες από αυτές ήταν λες και είχαν γεννηθεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό και οι άλλες που δεν ήταν και τόσο, είχαν ετοιμαστεί για να είναι. Εγώ ούτε μισή ώρα έκανα για να ετοιμαστώ, οπότε λέω κάτι στραβά θα έκανα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Άφησα τα πράγματά μου σε ένα τραπεζάκι, γιατί στεκόμασταν όρθιες για πολλή ώρα και δεν ένιωσα πολύ ωραία με την κοπέλα που το μοιραζόμασταν (ΠΗΡΑ ΓΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΝΑ ΥΦΟΣ ΝΤΕΓΚΡΑΝΤΕ, ΟΠΩΣ ΤΑ ΜΑΛΛΑΚΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΑΝΑΚΑΤΩΜΕΝΑ). Κι όταν έβγαλα το βιβλίο μου και κάθισα στη σκάλα, επειδή μας είχαν για σαράντα λεπτά σε αναμονή και αγχωνόμουν και βαριόμουν, κατάλαβα πόσο άκυρη ήμουν. Και όταν βγήκα να κάνω ένα τσιγάρο και καμία δεν κάπνιζε, το ίδιο ένιωσα. Αυτές που ήταν έξω κοιτούσαν κάθε μου τζούρα επιτιμητικά και ο μαιτρ του ξενοδοχείου ήθελε ξεκάθαρα να με ξαποστείλει με μία χλέπα και κοιτούσε κάθε μου κίνηση ανά δεύτερο για να δει που θα σαβουρώσω τη γόπα. Στην αναμονή ήταν απαίσια. Κάποιες κάνανε πηγαδάκια. Εκατό άτομα περίπου. Και αγόρια αεροσυνοδοί (ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΟΥΛ). Τα αγόρια όμως είχαν την εντολή για να ντυθούν απλώς επίσημα με κοστούμι (ΗΡΘΑΝ ΜΕ Ο,ΤΙ ΚΟΣΤΟΥΜΙ ΗΘΕΛΑΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΧΩΡΙΣ ΓΡΑΒΑΤΑ ΑΛΑ ΤΣΙΠΡΑ). Όλες κοιτούσαν τις άλλες σαν κοράκια έτοιμα να αλληλοσπαραχθούν (ΦΙΔΙΣΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ). Ήμασταν εκεί ανταγωνιστικά. Ήταν ξεκάθαρο. Αλλά νιώθαμε το άγχος της άγνοιας για το μέλλον (ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΚΟΙΝΟ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ –ΑΓΝΟΙΑ ΛΕΓΕΤΑΙ).</div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά από μία ώρα, άρχισαν να μας φωνάζουν δέκα-δέκα και ήμουν στην πρώτη ομάδα, για να μας ζυγίσουν, να μας μετρήσουν και να μας αριθμήσουν. Μας ρωτούσαν το ύψος μας, ενώ μας το μετρούσαν. Δεν ξέρω γιατί (TRUST ISSUES). Στη συνέχεια, μπήκαμε σε μία τεράστια αίθουσα του ξενοδοχείου όπου υπήρχε ένα μπλοκάκι, ένα ποτήρι νερό κι ένα στυλό με το όνομα της εταιρείας. Ζωγράφισα ένα σκιτσάκι στο μπλοκάκι, όσο περίμενα να αρχίσει η διαδικασία και άδειασα το νερό. Πιο πριν, είχα πιει μόνο ένα μπουκαλάκι, ενώ συνήθως πίνω και δυο λίτρα, γιατί δεν ήξερα τι θα μας κάνουν και για πόση ώρα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ήρθε έκατσε μία κοπέλα δίπλα μου και χάρηκα λίγο. Ήταν σαν τις άλλες εξωτερικά: πανέμορφη και φτιαγμένη τέλεια. Σκέφτηκα ότι αυτή δεν με έκρινε τόσο από την εξωτερική εμφάνιση (ΟΠΩΣ, ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ, ΕΚΑΝΑ ΚΙ ΕΓΩ ΛΙΓΑΚΙ ΙΣΩΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ, ΩΣΤΟΣΟ ΟΧΙ ΚΑΚΟΒΟΥΛΑ). Μου λέει «Ωραίο σκιτσάκι», ενώ εγώ ήδη το μάζευα και το έχωνα στην τσάντα μου, ταχύτατα. Και ξαναχάρηκα λίγο. Τη ρώτησα για αυτήν. Μου είπε ότι είναι από τον Βόλο, ότι τελείωσε τουριστικά, είναι εικοσιτριών και είναι το όνειρό της να γίνει αεροσυνοδός. Καλά μέχρι εδώ. Με ρώτησε με τι ασχολούμαι εγώ. Της είπα για τις σπουδές μου και όταν της είπα (ΕΠΕΙΔΗ ΜΕ ΡΩΤΟΥΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΟΥΣΕ) ότι έκανα διπλωματική για τα δικαιώματα των ζώων η απάντησή της ήταν «Σε αγάπησα τώρα! Κι εγώ είμαι φιλόζωη! Έχω δύο σκυλάκια.» Αν είχαμε μείνει σε αυτό μόνο, θα την έλεγα απλώς χαζογλυκούλα (ΑΛΛΑ ΟΧΙ, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ). Της είπα ότι αφού είναι το όνειρό της να γίνει αεροσυνοδός (ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ), θα μπορούσε να κάνει αίτηση και σε άλλες εταιρείες πιο ακριβοπληρωμένες, στην Αραβία (ΕΓΩ Η ΕΙΔΗΜΩΝ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΦΟΒΕΡΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΑΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ) ή στην Ευρώπη. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η απάντησή της ήταν αφοπλιστική και με έκανε να σωπάσω για πάντα και να μετανιώσω την ώρα και τη στιγμή που έπιασα αυτό το ρημάδι άκυρο κουβεντολόι: «Είμαι περήφανη για την Ελλάδα. Είναι αλλιώς να είσαι σε ελληνική αεροπορική, να είσαι περήφανη για τη χώρα σου, να πετάς για την Ελλάδα. Αυτό εννοούσα είναι το όνειρό μου.» Και σκέφτηκα, κοίτα να δεις τι διαμάντια χάνει ο ελληνικός στρατός και κοίτα τι όνειρα έχουν οι άνθρωποι (ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΙ ΕΓΩ Η ΚΑΗΜΕΝΗ ΜΙΚΡΟΑΣΤΗ, ΠΟΥ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΩ ΤΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ). Κατάλαβα τι θα πει σύγχυση εθνικής ταυτότητας, εκεί μπροστά μου, σε μία όχι και τόσο άκυρη διαδικασία συνέντευξης. </div>
<div style="text-align: justify;">
Χάρηκα κι εγώ που για μία ακόμα φορά επιβεβαίωσα ότι είμαι η μύγα μέσα στο γάλα. Τόσο βαρέθηκα που με έβγαζα σέλφιζ και δεν ντρεπόμουν. Δεν ήξερα τι να κάνω. Το τεστ ήταν πολύ ενδιαφέρον. Ήταν ψυχομετρικό, τεστ προσωπικότητας, ευφυΐας και μετάφρασης. Τα πολύ βασικά. Μας δώσανε μισή ώρα και τόση χρειάστηκε όντως. Είχε ερωτήσεις για την πίστη στον θεό, για τα UFO, για το ύψος, για τους τρόπους μας, για τις επιθυμίες μας, ερωτήσεις με εικόνες και αριθμούς (ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΤΕΣΤ, ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΠΟΥ ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΕ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΑΖΑΝ, ΠΟΣΟ ΘΑ ΧΑΙΡΟΤΑΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΧΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑΚΙΑ ΤΗΣ). Τελειώσαμε, παραδώσαμε, μας τόνισαν να φοράμε μόνο τιράντα λεπτή και όχι οτιδήποτε άλλο εκτός από λεπτή αν μας περάσουν στη δεύτερη φάση. </div>
<div style="text-align: justify;">
Όταν ήταν να φύγω, πήγα να περάσω από το σημείο που κόβουν τα εισιτήρια για να κατέβουν στο μετρό για να φύγω από το αεροδρόμιο και ήθελα να ρωτήσω προς τα πού θα πάω και κατά λάθος ρώτησα έναν αντερκόβερ ελεγκτή, ο οποίος ευτυχώς δεν με έλεγξε, ενώ έλεγχε όποιον/α περνούσε και μου έδειξε από πού απλώς να περάσω. Δεν ήξερα και ακόμη δεν έχω καταλάβει αν ήμουν νόμιμα ή παράνομα στο μετρό για αεροδρόμιο (ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Στη δεύτερη φάση πήραν ελάχιστα άτομα. Δεν ξέρω πόσα ακριβώς αλλά ήταν σίγουρα κάτω από είκοσι. Μας είχαν πει ότι θα μας έπαιρναν τηλέφωνο στις πέντε. Στις τρεις ήδη χτύπησε το τηλέφωνό μου για να πάω και στη δεύτερη φάση. Το κακό είναι ότι χάρηκα. Μου είπαν ότι πέρασα το τεστ και ένιωσα μία περίεργη ανακούφιση (ΤΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ). Παρότι ήξερα ότι έπρεπε να κάνω δύο ώρες για να ξαναπάω στο αεροδρόμιο την επομένη και άλλη μισή για να με πάει λεωφορείο από το αεροδρόμιο στα γραφεία της εταιρείας. Πίστεψα ότι δεν είχα κατέβει χωρίς λόγο στην Αθήνα. Ότι όλα απέκτησαν σκοπό. Χρόνο να έχουμε να ξοδεύουμε, γενικώς. Πήγα στο σούπερ μάρκετ και πλήρωσα για να πάρω ένα μπλουζάκι με απόλυτα λεπτή τιράντα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ξανά η ίδια διαδρομή και η προετοιμασία από την αρχή. Περίμενα σαν το καημένο εκεί στο μαγαζί με τους καφέδες μέσα στα γραφεία. Αφήσαμε ταυτότητες κάτω. Οι άλλες σιγά-σιγά μαζεύτηκαν στο δικό μου τραπέζι. Κάθε πρόταση που ξεστόμιζαν είχε μέσα σίγουρα κάτι για είδη βαψίματος –μεικάπ, αιλάινερ, κρέμα για σπυριά (ΕΙΧΑΝ ΟΛΕΣ ΑΚΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΧΑΝ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΔΕ ΚΡΕΜΑ, ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ/Α ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΑΚΜΗ, ΝΑ ΣΑΣ ΣΥΝΔΕΣΩ) κρέμα για ρυτίδες (ΗΤΑΝ ΟΛΕΣ ΕΙΚΟΣΙ ΚΑΤΙ, ΑΛΛΑ Η ΛΑΙΚΗ ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ, ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΩΡΡΑ), το καλύτερο βιντεάκι που δείχνει πώς να κάνεις τον κότσο και άλλα τέτοια υπέροχα ΜΗ ενδιαφέροντα για μένα πράγματα. Έπιασα την κουβέντα σε όλες τους λίγο-πολύ για να δω τι κάνουνε. Διοίκηση επιχειρήσεων, οικονομικά, τουριστικά, ιστορικό/αρχαιολογικό. Η μόρφωση πάνω από όλα και τα πτυχία καδραρισμένα να τα έχουμε. Μία ήταν μόνο ανειδίκευτη και απλώς είχε γονείς στη Γαλλία και είχε βαρεθεί να περιφέρεται από εδώ κι από εκεί και να περνάει ανέμελα τη ζωή, οπότε είπε να ψάξει τρόπο να πληρώνεται για τα ταξίδια που έκανε (ΤΥΧΕΡΗ ΑΥΤΗ, ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΗ ΚΑΛΟΖΩΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΚΟΥΛ, ΑΦΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ ΣΕ ΝΗΣΙ. ΑΡΥΤΙΔΩΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΟ ΔΕΡΜΑ!). Το κοινό μας δεν ήταν ούτε η μόρφωση ούτε τα ρούχα ούτε το μακιγιάζ, όμως. Το κοινό όλων αυτών των νέων γυναικών που ήμασταν εκεί σε αναμμένα κάρβουνα, ήταν ότι ψάχναμε δουλειά πολύ καιρό και δεν βρίσκαμε ούτε για τηλεφωνήτριες (ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΥΔΙΩΤΙΣΣΑ). Κάποιες ήταν και λίγο πιο μεγάλες από μένα και μένανε και στην Αθήνα που υποτίθεται λόγω έκτασης έχει περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες, αλλά δεν είχαν βρει τίποτα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά από λίγο μου υπενθύμισαν για μια ακόμα φορά ότι είμαι παράταιρη κι εκτός τόπου-χρόνου. Τονίζω ότι αυτές άρχισαν να έρχονται στο τραπέζι μου, ενώ εγώ έτρωγα ήσυχη τη μπάρα δημητριακών μου και είχα απλώσει τα πράγματά μου παντού και ενώ ο χώρος είχε ακόμα πέντε-έξι άδεια τραπέζια. Συνέβη το εξής αστείο: με περάσανε για πράκτορα της εταιρείας. Ναι, μου συνέβη κι αυτό στη ζωή μου (ΕΓΩ, ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΜΕ ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΑΝ ΤΡΙΣΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟ ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ ΑΝΗΣΥΧΟ ΧΑΜΕΜΗΛΟ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ, ΝΑ ΠΕΡΝΙΕΜΑΙ ΓΙΑ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ). Ενώ μιλούσα με μία από αυτές, με ρωτήσανε αν η εταιρεία με έχει προσλάβει για να τις κατασκοπεύσω, γιατί είπε ότι φαίνεται να ξέρω πολλά, ότι μιλάω πολύ περίεργα και ότι ρωτάω πολλά πράγματα (ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ, ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΗΜΟΥΝ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ, ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΤΖΙΜΑΝΙ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ. ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ-ΜΙΑ ΦΡΙΤΕΖΑ ΝΤΕΛΟΝΓΚΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ. ΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΕΓΩ ΘΑ ΠΩ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ: ΠΑΙΔΙΑ, ΑΥΤΗ ΝΑ ΠΡΟΣΛΑΒΕΤΕ, ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ; ΜΕ ΠΟΙΑ ΛΟΓΙΚΗ;). </div>
<div style="text-align: justify;">
Μες στα σουρεάλ της μέρας, ήρθε και μία από τις τύπισσες που μας παίρνανε συνέντευξη μετά, έκατσε εκεί δίπλα και γκρίνιαζε γιατί δεν της βγήκε καλό το βυσσινί της το κραγιόν. Αυτή στη συνέντευξη έπαιζε την αέρινη αιθέρια εικόνα-ύπαρξη της εταιρείας. Ψηλή, αδύνατη, πανέμορφη. Στη συνέντευξη μας παίρνανε τρεις-τρεις (ΞΕΠΕΤΑ ΚΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΜΟΝΟ). Μας εξετάζανε ένα λεπτό την καθεμία. Μας κάνανε ερωτήσεις, εναλλάσσοντας τις διαφορετικές γλώσσες που είχαμε δηλώσει και αλλάζανε τη γλώσσα που έπρεπε να την ακολουθούμε κι εμείς πολύ γρήγορα, χωρίς προειδοποίηση φυσικά. Μπέρδευαν τα βιογραφικά μας, τα ονόματά μας και μας ρωτούσαν ό,τι να ‘ναι, χωρίς να μας κοιτάνε καν. Δεν ξέρω τι ήθελαν να δούνε και τι είδανε, τελικά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έκανα το λάθος να πω για τις σπουδές μου (ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ), δεν ήξερα τι άλλο να πω και με ρώτησαν για αυτό περισσότερα. Όταν άρχισα να λέω για τη διπλωματική μου και για τις εταιρείες που κακομεταχειρίζονται τα έμβια όντα, μου ξέφυγε κι ένα «corrupted corporations» και σκέφτηκα ότι απευθύνομαι σε εταιρεία κι εκεί κάπου λάγκαρα (ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΓΑΡ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΕΛΕΓΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ ΣΕ ΑΚΥΡΑ ΑΤΟΜΑ –ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΓΧΟΣ). Αλλά και οι ερωτήσεις τους ήταν ηλίθιες. Μία από αυτές με ρώτησε πώς θα νοικιάσω σπίτι αν κατέβω Αθήνα, με τι λεφτά, αφού και τα ενοίκια είναι ακριβά (ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΗΓΑ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΚΙ ΕΝΑ ΜΙΣΘΟ, ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΔΙΝΟΥΝ –Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ ΤΟΥ). Της απάντησε μία από τις τέσσερις που μας έπαιρναν συνέντευξη αντί για μένα και της είπε «Η κοπέλα έχει έρθει εδώ, στην εταιρεία για να ζητήσει δουλειά σου λέει.» και η άλλη απλώς έγνεψε μέσα στη φούρια της. </div>
<div style="text-align: justify;">
(ΤΙ ΝΑ ΠΩ, ΑΒΥΣΣΟΣ Η ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ. ΣΤΗΝ ΑΡΑΒΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΥΛΟΥΣΑΝ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΖΑΚΟΥΖΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑ. ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΣ ΖΗΤΟΥΣΑΝ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΝΟΙΚΙΑΣΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑ.) </div>
<div style="text-align: justify;">
Έφυγα από το δωμάτιο απογοητευμένη. Εντάξει, τους τα είχα απαντήσει όλα καλά κι οργανωμένα, αλλά εκεί στο αγγλικό με τις εταιρείες και τα δικαιώματα, κάπου σίγουρα είπα πράματα που ίσως δεν έπρεπε. Έπρεπε απλώς να πω «ΑΓΑΠΑΩ ΤΑ ΖΩΑ! ΕΧΩ ΔΥΟ ΣΚΥΛΙΑ». Και τέλος. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ωραία εμπειρία! Γίναμε και διαδικτυακές φίλες με τα κορίτσια να ξέρουμε τι θα μας κάνουν. Τελικά, πήραν δύο ή τρεις από τις δέκα του γκρουπ. Οι άλλες λάβαμε μετά από δύο εβδομάδες σε αναμμένα κάρβουνα, το γλυκύτατο μέιλ που λέει ότι θα κρατήσουν το βιογραφικό μας για τον χρόνο αυτό και για μελλοντικές προσλήψεις σε αντίστοιχα πόστα (ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΕΧΟΝΤΑΙ). Κοπέλες που ήταν στο γκρουπ μας, τις είχαν αρνηθεί παλιότερα και τις ξανακάλεσαν και μία από αυτές την πήραν (ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΠΟΡΡΙΦΘΕΙΣΕΣ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Καλές πτήσεις να ευχηθώ στο νέο πλήρωμα. Από ό,τι έμαθα μετά (ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙ), η εκπαίδευση διαρκεί σαράντα απλήρωτες μέρες στην Αθήνα και λίγο στη Γερμανία, χωρίς μεταφορά στο αεροδρόμιο. Οι υποψήφιες μπορεί να προσληφθούν με τρίμηνη σύμβαση για μισθό κάπου στα εφτακόσια ευρώ και υπερωρίες που δεν ξέρω πόσο πληρώνονται. Το καλοκαίρι η εταιρεία κάνει χρυσές δουλειές πράγμα που για τις αεροσυνοδούς σημαίνει πάτημα και υπερκόπωση. Αλλά δεν με πήραν, οπότε όλα αυτά, λόγος να γίνεται για τις νέες κοπέλες που επιστρατεύτηκαν. Δεν θα θαυμάσω άμεσα το αιγαίο πέλαγος από ψηλά. Αλλά αυτά έχει η ζωή. Φέξε μου και γλίστρησα. </div>
<div>
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-35027124596428989972017-12-29T04:18:00.001-08:002017-12-29T05:10:27.339-08:00Εορταστικός προβληματισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Έχω καιρό να γράψω για την ανεργία μου. Κάποια θα φανταζόταν ότι έχω βρει δουλειά και έχω συμβιβαστεί με τον βασικό μισθουλίνο μου και πάω διακοπές για τα Χριστούγεννα σε τουριστικά θέρετρα στη Βουλγαρία. Όχι, παιδιά μη χαίρεστε. Είμαι ακόμα άνεργη και τρώω τα απόβλητα της χώρας κατευθείαν στη μάπα με την κρίση των τριάντα να με κοιτάζει αγέρωχα και προ(σ)κλητικά. Απλώς παραιτήθηκα από αυτή τη μάταιη αναζήτηση ανεργασίας που με οδηγούσε σε διαδικτυακά άρθρα. Και δεν έχω και πολλά να γράψω τώρα περί ανεργίας. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ξέρω ότι οι φίλες μου που ακόμα ψάχνουν έχουν βρεθεί να υποφέρουν, να μην πληρώνονται, να πηγαίνουν σε επιθεώρηση εργασίας και διαμαρτυρίας, να παλεύουν για τα τρία ευρώ την ώρα, να κάνουν δωρεάν αιώνια δοκιμαστικά, να περιπλανιούνται ώρες για να αφήνουν βιογραφικά, ώστε στο τέλος να βρισκόμαστε παρέα μπροστά στο τίποτα που υπάρχει εκεί έξω. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω αρχίσει να προβληματίζομαι κάπως διαφορετικά. Δεν ξέρω αν κάνουμε εμείς όντως κάτι λάθος, αν δεν βάλαμε το σωστό ρούχο, αν δεν φτιάξαμε σωστά το μαλλί ή το νύχι ή το σταυροπόδι μας. Αν δεν βαφτήκαμε όσο έπρεπε, αν δεν μιλήσαμε με αρκετή φωνή στεντόρεια, αν δεν είπαμε τα σωστά ψέματα. Δεν ξέρω, πραγματικά. Δεν ξέρω αν απλώς είμαστε μέσα στη λάσπη και για να βγούμε πρέπει απλώς να την κάνουμε από αυτή τη χώρα εν τάχει. Όπως κάνανε και τόσες άλλες πριν από εμάς. Παίρνουμε πτυχία, το κράτος πληρώνει για εμάς και μετά μας λέει «καλή όρεξη», αφού μας αφήνει να τα κόψουμε και να τα φάμε. Κι έπειτα μας εύχεται «Καλό ταξίδι», καθώς πρέπει να φύγουμε από εδώ για να χωνέψουμε όλα αυτά που συμβαίνουν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η αλήθεια είναι ελαφρώς βαριά. Τα βράδια είναι λίγο δύσκολα κι έχω κάτι πιασίματα στη μέση αλλά βρήκα μασάζ με δέκα ευρώ στην Τσιμισκή και λέω να πάω όταν μαζέψω λεφτά. Από πού; Από εδώ κι από εκεί. Και όχι, δεν λέω κάλαντα. Πουλάω κανέναν πίνακα πού και πού σε αγαπημένες φίλες και λέω να επιστρώσω τον καναπέ που κοιμάμαι με μία ψάθα για να ικανοποιήσω τα στερεότυπα. Τώρα είναι απλώς βελέντζα, λίγο ξύνουν οι τρίχες, αλλά επιζώ. Το ζήτημα είναι ότι βλέπω τι γίνεται γύρω μου, αλλάζω δέκα χιλιάδες χρώματα και σκέφτομαι πότε φτάνουμε πάτο; Τον έχουμε φτάσει ήδη; Αυτός είναι; </div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι απίστευτα αυτά που συμβαίνουν. Τα εορταστικά κόλπα των προσφορών που καλούσαν τους καταναλωτές να ποδοπατηθούν στο όνομα ενός βραστήρα που τον έπαιρνες μόνο πέντε ευρώ από εικοσιπέντε, έπιασαν τρομερά. Εκεί κάπου φρικάρω. Αναρωτιέμαι αν εγώ ζω σε άλλο κόσμο. Μήπως λέω να μη τα βλέπω τόσο απαισιόδοξα! Αλλά να ήταν μόνο αυτό. Τις μέρες των εορτών γενικότερα, δεν έβλεπες πεζοδρόμιο. Γινόταν κακός χαμός κόσμου στην αγορά, πόδια, καμπαρντίνες και σκουφιά παντού και δεν μπορούσες να περπατήσεις τους κεντρικούς δρόμους χωρίς μία κρίση πανικού στο τσεπάκι να τη βλέπεις να έρχεται και να τρέχεις για να βρεις τη σωτηρία. Αυτό που έχω να πω είναι ότι δεν βλέπω την οικονομική κρίση στον κόσμο. Δεν βλέπω οι άνθρωποι να στερούνται. Τουναντίον, βλέπω έναν διάχυτο πανικό και μία μανία για κατανάλωση, για επιφανειακές σχέσεις, για αυτοκαταστροφή. Το υποκείμενο που στερείται και όσο στερείται τόσο καταναλώνει είναι στα πρόθυρα της υπαρξιακής απελπισίας. Τι είμαι; Πόσο αξίζω; Τι αξίζω; Τι είναι οι άλλοι; Πόσο μπορώ να καταναλώσω; Οδηγείται σε μία μανιασμένη ανικανοποίητη επιθυμία κατανάλωσης, όσο το εξαναγκάζουν σε αφόρητες συνθήκες άγχους και πίεσης να παράγει. Τόσο ποθεί και θέλει να κλείσει τα κενά του με υλικά προϊόντα και με ποσότητες. Ποσότητες ρούχων, ποσότητες φαγητών, ποσότητες ανθρώπων. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτό που λένε ότι ο κόσμος δεν έχει να φάει κι όμως πλημμυρίζουν οι δρόμοι στις εκπτώσεις για ρούχα, παπούτσια, πράγματα. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κατεβαίνουν οι βασικοί μισθοί, πώς η ανεργία των νέων στην ηλικία μου έχει φτάσει το 60%, με την Ελλάδα να κατέχει τα πρωτεία στην Ευρώπη από κάπου πρόπερσι, πώς μειώνονται οι συντάξεις, πώς ζούνε οι άνθρωποι σήμερα. Τι γίνεται; Πού οδηγούμαστε; Αυτούς που αυτοκτόνησαν λόγω οικονομικών προβλημάτων και λόγω κρίσης θα τους θυμάται καμία; Υπάρχουν πουθενά τα ονόματα; </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ψάχνω άλλο για σταθερή δουλειά, πέρα από κάποια σποραδικά μεροκάματα. Δεν ψάχνω να αναγνωριστώ από κανέναν ως εργαζόμενη. Δεν νομίζω ότι θα συμβεί ποτέ αυτό εδώ. Σε αυτή τη χώρα. Είναι ντροπιαστικά πράγματα αυτά που συμβαίνουν, είναι άξια να σε κάνουν να θυμώσεις πολύ. Δεν καταλαβαίνω πώς συμβιβάζεται ο κόσμος σε αυτά, δεν καταλαβαίνω πώς κάποιες νέες στην ηλικία μου με όρεξη, πάθος κι ενέργεια πηγαίνουν και δουλεύουν εθελοντικά με την ελπίδα ότι κάποτε θα τις προσλάβουν για ένα ξεροκόμματο. Αυτό είναι η απάντηση σε αυτό που συμβαίνει; Να δουλεύουμε για αφεντικά με βάουτσερ; Να λυπόμαστε τα μαγαζιά που έχουν εφορίες και τι να κάνουν κι αυτοί οι καημένοι δεν μπορούν να πληρώσουν παραπάνω, τους έχουν πλακώσει τα έξοδα; Να λέμε κι ευχαριστώ στην τελική για τα δυόμισι ευρώ/ώρα ανασφάλιστα σε δουλειές υψηλής ευθύνης που θα έπρεπε να είναι βαρέα κι ανθυγιεινά; Συγγνώμη για τα ωραία λόγια που θα ακολουθήσουν, αλλά ΤΙ ΣΚΑΤΑ. Πνιγόμαστε, SOS, ΒΟΗΘΕΙΑ. Δεν έχω βρει δουλειά. Ανεπρόκοπη. Ευτυχώς που υπάρχουν οι γιορτές για να μου το υπενθυμίζουν. </div>
<div>
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-66160569147180018522017-10-19T04:53:00.000-07:002017-10-19T06:12:47.302-07:00Συνέντευξη για τη στρατιά των αεροσυνοδών στη Σαουδική Αραβία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές νέες άνεργες γυναίκες σε δυσχερή οικονομική κατάσταση που θα ήθελαν να είναι στη θέση μου. Το ξέρω, το καταλαβαίνω. Είχα την ευκαιρία να πάω σε μία συνέντευξη για πολύ γνωστή αεροπορική εταιρία. Φίλες, γνωστοί μου έλεγαν πόσο σίγουρο είναι ότι θα με πάρουν και πόσο ταίριαζα εγώ σε αυτή τη θέση (ΠΟΣΟ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΟΥΝ;). Μέσα μου είχα την αίσθηση ότι δεν μου ταιριάζει, αλλά θα έδινα μία ευκαιρία και θα πήγαινα, γιατί χρειάζομαι τα λεφτά. Αλλά δεν θα μπορούσα να πουλήσω την εαυτή μου για τα λεφτά και διαπίστωσα πολύ σύντομα ότι η συγκεκριμένη δουλειά ήταν ξεκάθαρη εξαγορά σωμάτων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Είδα την αγγελία τυχαία στο site των Υπερευκαιριών Εργασίας. Ήταν περσινή. Εντούτοις, αυτό δεν με απέτρεψε από το να στείλω βιογραφικό. Ήξερα πως δεν είχα τίποτα να χάσω. Μαζί με το βιογραφικό μου που ανέγραφε και ύψος, σύνηψα δύο φωτογραφίες. Ζητούσαν μία ολόσωμη και μία προσώπου. Οι πιο επίσημες φωτογραφίες που είχα ήταν από την ορκωμοσία μου και δεν φορούσα καν «επίσημα» ή «επαγγελματικά» ρούχα. Η απάντηση στο βιογραφικό ήρθε άμεσα. Μου ζήτησαν να γράψω τα κιλά μου, να στείλω κάποια έγγραφα και δύο φωτογραφίες με επαγγελματικό ένδυμα. Μετρήθηκα στη ζυγαριά μετά από χρόνια και ντύθηκα (νιώθοντας σαν κλόουν) όσο πιο επίσημα γινόταν (έμοιαζα με αεροσυνοδό του ’70 ή του ’80). Με έβγαλε φωτογραφίες η αδερφή μου σε έναν λευκό τοίχο και τις έστειλα άμεσα. Μετά από αυτό με πήραν τρία τηλέφωνα για να βεβαιωθούν ότι θα πάω στη συνέντευξη. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μία Κυριακή πρωί, λοιπόν, ξαναντύθηκα όσο πιο επαγγελματικά γινόταν με δανεικά ρούχα από τις φίλες μου και βάφτηκα ελαφρώς (το πιο πολύ για μένα). Πήγα στο υπερλούξ πασίγνωστο ξενοδοχείο της πόλης που θα γινόταν η συνέντευξη. Στον διάδρομο του ξενοδοχείου υπήρχε μία τεράστια αφίσα που έλεγε CAREERS UPSTAIRS. Μπήκα στην αίθουσα συνεδρίων κι όλα μου φαίνονταν ήδη υπερβολικά πολυτελή. Οι πολυέλαιοι, οι καρέκλες, τα χαλιά, τα σαπούνια, τα χαρτιά, τα στυλό, τα μπλοκ. Καμιά τριανταριά κοπέλες ντυμένες έτοιμες για τη δουλειά με τον κότσο αυτόν τον υπερφτιαγμένο, βάψιμο στην εντέλεια, ταγιέρ και στενές μαύρες φούστες, ψιλοτάκουνα. Εγώ τι πήγα να κάνω εκεί δεν ξέρω. Ήμουν σαν το καημένο. Με τα τακουνάκια που είχα πάρει στο λύκειο και παίζει να είναι τρεις πόντοι στο νερό, να πονάνε τα πόδια μου και να πασχίζω να περπατάω κανονικά, η μπαρέτα να με κάνει να φαίνομαι σαν σοβαρή κυριούλα και το αναχρονιστικά παλιομοδίτικο να εκτονώνεται παντού στους γύρω μου. Με το μαλλί σε έναν κότσο, τον λες και απεριποίητο, το πιο πολύ βάψιμο που θα μπορούσα να κάνω και δεν φαινόμουν καν βαμμένη μάλλον κι ένα καλσόν γκρι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μία υποψήφια στην αναμονή με ρώτησε αν είμαι φιλόλογος και μου είπε ότι μοιάζω με φιλόλογο. Γέλασα από εξαιρετική αμηχανία και της είπα ότι το αστείο είναι ότι σύμφωνα με τις σπουδές μου αυτό θεωρούμαι και αυτό υποτίθεται πως θα έπρεπε να κάνω. Γελάσαμε και μαζί, λίγο αγχωμένα, όταν αυτή μου είπε ότι είναι το όνειρό της να γίνει αεροσυνοδός και της είπα ότι αν είχα όνειρο, μπορεί να ήταν αυτό και το δικό μου (ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ, ΤΑ ΠΗΓΑΙΝΟΦΕΡΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩ ΚΑΜΙΑ ΑΚΡΗ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΒΓΑΛΩ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ). </div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά περάσαμε στην αίθουσα των εξετάσεων. Μία αίθουσα μαθητείας. Δύο τύποι μας έκανα την παρουσίαση. Πρώην πασόκοι-νυν ό,τι συμφέρει-, ο ένας κολλητάρι της αραβικής πρεσβείας στην Ελλάδα κάπου στα εξηνταφεύγα, ο άλλος ο μπούλης ανιψιός του μεσήλικας αφρατεμένος και σκασμένος από χρήμα και καλοζωία. Μας έδωσαν κόλλες με τεστ για να αποδείξουμε τη γνώση αγγλικής γλώσσας (ΓΕΛΟΙΑ ΓΝΩΣΗ, ΠΩΣ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΣΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΗ, ΠΩΣ ΝΑ ΜΗ ΒΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΕΛΑΤΗ ΠΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΠΑΡΑΛΟΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΥΓΕΝΙΚΙΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ). Τελείωσα πρώτη, έδωσα το τεστ και πήγα για μισή ώρα στην Αριστοτέλους. Χάζευα την παρουσίαση της μπάντας του πολεμικού ναυτικού, έβλεπα μία ελληνική σημαία να κυματίζει και τα παιδάκια να κυνηγούν τα περιστέρια. Πολλές μαύρες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου και με παρηγόρησε λίγο το γεγονός ότι ακόμα και τα περιστέρια έχουν κάποιον να τα κυνηγάει κι ας είναι τα παιδάκια. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ξαναμπήκα μέσα την ώρα που μας ζήτησαν. Πριν μας πούνε για τις συνθήκες εργασίας, μας έδειξαν ένα εξωπραγματικά υπέροχο, χολιγουντιανό βιντεάκι-διαφήμιση της εταιρίας που έδειχνε κάτι άραβες να διασχίζουν πάνω στις καμήλες του την έρημο και να δείχνουν τα αστέρια. Μουσική εμβατηριακή, ελπιδοφόρα που σε κάνει να πιστεύεις ότι όλα στη Σαουδική Αραβία είναι άκρως μαγευτικά και υπέροχα. Η ατμόσφαιρα του βίντεο έγινε ακόμα πιο έντονη όταν έδειχνε χαμογελαστές αράβισσες με αμπαλάια (το ρούχο που φοράνε σαν κορδέλα, αντί για μπούρκα και φοράνε επίσης και οι γυναίκες αεροσυνοδοί της εταιρίας), μέσα σε κάρα κρυμμένες, κατά τη διάρκεια των ταξιδιών. Να χαμογελάνε χωρίς αύριο. Υπερσύγχρονα αεροπλάνα να διασχίζουν γεμάτα αισιοδοξία τα υπερφωτισμένα σύννεφα από έναν ήλιο που λάμπει πίσω από τον ορίζοντα. Ο αφηγητής ήταν κάτι σαν τον Μόργκαν Φρίμαν, ενόσω περιέγραφε πως τα ταξίδια για αυτή την εταιρία ήταν-είναι-θα είναι μία ανυπέρβλητη εμπειρία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά αυτό δεν ήταν το μόνο σουρεαλιστικό. Οι υποψήφιες αεροσυνοδοί καυλωμένες από το βιντεάκι ρωτήσανε αν μπορούν να το βρούνε κάπου για να το ξαναδούνε. Κάποιες ρωτήσανε αν υπάρχει στο γιουτιούμπ για να το αναρτήσουν και στο φέισμπουκ. Δυστυχώς, μας είπαν ότι υπάρχει ειδική άδεια που πρέπει να πάρεις για να το προβάλεις. Αλλά αν μπούνε στην εταιρία, μπορούν να ζητήσουν άδεια για να το βλέπουν προσωπικά και ατομικά και να νιώθουνε καλύτερα. Τι να πω, τι να καταλάβω κι εγώ. Αυτά είναι επιλογές ζωής. Αυτά είναι ανθρώπινα; </div>
<div style="text-align: justify;">
Έπειτα από αυτό, αρχίσανε την παρουσίαση της εταιρίας. Ο μεσήλικας ανηψιός μας μιλούσε και πίσω από πολλές του φράσεις έβαζε σαν επίκληση στο συναίσθημα τη φράση «μαμάκα και μπαμπάκα». Δηλαδή: </div>
<div style="text-align: justify;">
«Αυτή η δουλειά είναι για αποφασισμένες κοπέλες. Κακά τα ψέματα, ζούμε σε έναν δύσκολο οικονομικά κόσμο. Είμαι υπάλληλος, είμαι εργαζόμενη μεγάλη γυναίκα στην ηλικία που πρέπει για να αρχίσω την καριέρα μου. Θα παίρνω έναν μισθό και θα έχω τη δυνατότητα να στέλνω λεφτά στη μαμάκα και στον μπαμπάκα. Πολλά λεφτά, λεφτά για να δώσω στην οικογένεια και λεφτά για να κάνω τα έξοδά μου.»</div>
<div style="text-align: justify;">
Η΄:</div>
<div style="text-align: justify;">
«Στο Compound που θα μένετε, θα έχετε όλες τις παροχές. Και προσοχή, παιδιά! ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ! ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Όλα μας τα παρέχει η εταιρία. Αλλά όταν είστε εκεί, δεν θα σας λείψει η μαμάκα και ο μπαμπάκας. Είστε αφοσιωμένες στην δουλειά, είστε εργαζόμενες. Δεν γίνεται να παίρνετε συνέχεια τηλέφωνο τη μαμάκα και τον μπαμπάκα. Είμαστε αφοσιωμένες στην εταιρία.»</div>
<div style="text-align: justify;">
Η΄:</div>
<div style="text-align: justify;">
«Η εταιρία παρέχει δύο εισιτήρια δώρο τον χρόνο για συγγενείς πρώτου βαθμού. Δηλαδή, τι εννοούμε συγγενείς πρώτου βαθμού; Μαμά-μπαμπάς. Αυτό είναι. Δεν θα μπορείτε να τους φέρετε στο Compound, αλλά θα νοικιάσετε δωμάτιο σε ξενοδοχείο από έξω και θα τους επισκέπτεστε, αν θέλετε. Η μαμάκα και ο μπαμπάκας μπορούν να μας επισκεφτούν αν θέλουμε, να μένουν στο ξενοδοχείο και να πηγαίνουμε να τους βλέπουμε.»</div>
<div style="text-align: justify;">
Κοιτούσα γύρω μου να δω αν όλες άκουγαν τα σημαινόμενα πίσω από κάθε του φράση, αλλά όχι. Καμία δεν αντιδρούσε. Ήταν όλες ήδη προετοιμασμένες και υπάκουες για αυτό που ζούσαμε. Μία εμπειρία. Ναι, όλα είναι μία εμπειρία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο τύπος μας είπε για τη δουλειά κάποια πράγματα. Αφού μας έδειξε σε φωτογραφίες τις αξιοζήλευτες, τελευταίας τεχνολογίας υπερεγκαταστάσεις της εταιρίας, όπου στέλνουν οι άλλες εταιρίες τους υπαλλήλους τους για εκπαίδευση. Όχι μόνο για το Cabin Crew, που είναι το πιο εύκολο, αλλά και για το Chopstick. Το Chopstick είναι ο θάλαμος των πιλότων και είναι πανάκριβες εγκαταστάσεις που κοστίζουν εκατομμύρια. Μας είπανε ότι οι πιλότοι άλλων εταιριών φεύγουν και πηγαίνουν σε αυτή την εταιρία, γιατί είναι οι καλύτεροι. Η εταιρία έχει εκατομμύρια και το δείχνει σαν να λέμε. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η ενημέρωση για το compound ήταν η πιο χρήσιμη. Το compound είναι μία κοινότητα αποκλειστικά γυναικών υπαλλήλων αεροσυνοδών της εταιρίας. Οι γυναίκες της Αραβίας δεν δουλεύουν, δεν οδηγάνε αυτοκίνητα, αν και ο νέος πρίγκιπας μπορεί να τους το επιτρέψει σιγά-σιγά. Μπορεί και να τις αφήσει να δουλέψουν κάποια στιγμή (ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ, ΓΕΝΙΚΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ). Οπότε το compound αυτό έχει μόνο μετανάστριες αεροσυνοδούς από χώρες που είναι οικονομικά κατώτερες. Οι εργάτες και οι εργάτριες στη Σαουδική Αραβία είναι κυρίως από την Ελλάδα και το Πακιστάν, γιατί οι Σαουδάραβες είναι πλούσιοι τύποι που εμπορεύονται πετρέλαια, έχουν άπειρα λεφτά και θέλουν υπηρετικά προσωπικά (ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΣΚΛΑΒΟΥΣ-ΕΣ). Δεν είναι ότι δεν τα είχα καταλάβει αυτά μέχρι τότε, απλώς το να βλέπω τις κοπέλες που περίμεναν με παράδοξα αισιόδοξη αγωνία να τις πούνε πως δεν θα μιλάνε σε κανέναν όταν βγαίνουν από το compound, γιατί οι επιπτώσεις είναι μηνύσεις έως απερίγραπτα και ανείπωτα τιμωρητικά πράγματα, ήταν απόλυτα στενόχωρο. Μας είπαν ότι θα μας τα πληρώσουν όλα και το τόνισαν αυτό. Το compound πήγε και το είδε ο φίλος της πρεσβείας ο μεταπασόκος και είπε ότι είναι από τα πιο καλοφτιαγμένα. Μας ενημέρωσαν ότι αν περάσουμε τη δεύτερη φάση της συνέντευξης, θα μπούμε για εκπαίδευση. Μας είπαν ότι στην αρχή θα είμαστε εξηνταπέντε ημέρες στην Jeddah για την εκπαίδευση. Εκεί θα έχουμε όλα τα έξοδα πληρωμένα και θα μας δίνουν εξακόσια ευρώ έξτρα τον μήνα για να πάρουμε κανένα τζηνάκι ή αν θέλουμε να πάμε για ζεστή σοκολάτα στην καφετέρια ή στο εμπορικό κέντρο που είναι υπερσύγχρονο και έχει και ελληνικές επιχειρήσεις. Στο compound μας θα υπάρχουν γυμναστήρια, τζακούζι, σάουνες, καφέ-μπαρ κι ένα βανάκι να μας πηγαίνει στο μολ για ψώνια (ΣΑΝ ΝΑ ΛΕΜΕ ΦΥΛΑΚΗ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΡΑΒΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΑ ΣΕ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ «ο μόνος τρόπος να στέλνει κάποια λεφτά στη μαμάκα και στον μπαμπάκα»). Βεβαίως, γιατί αυτό είναι το μόνο πρόβλημα. Τα ψώνια που θα κάνουμε στο μολ. Μετά από την εκπαίδευση θα μας μεταφέρουν στο Riyadh, στο καινούργιο compound που είναι από τα καλύτερα compound –το είδαμε σε φωτογραφίες. Βέβαια, πολύ σημαντικό δεν θα πρέπει να μιλάμε σε κανέναν από αυτούς που θα μας απευθύνονται στον δρόμο. Δεν θα απαντάμε. Όπως είπαμε. Θα είμαστε ευγενικές και χαρούμενες. Μία κοπέλα που φαινόταν τόσο σίγουρη σαν να έχει ήδη πάει εκεί, σαν να έχει ήδη προσληφθεί και φαινόταν να έχει τόνους άγχους σε κάθε ίντσα του σώματός της, ήθελε να κάνει μία πολύ σημαντική ερώτηση (ΛΕΩ ΘΑ ΡΩΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΣΘΟ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΑΦΗΝΑΝ ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ! ΡΩΤΗΣΕ ΚΑΤΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΗΛΙΘΙΟ): </div>
<div style="text-align: justify;">
«Θα είμαστε μόνες μας στο δωμάτιο ή ανά δύο; Θα έχουμε προσωπικό χώρο στο διαμέρισμα;»</div>
<div style="text-align: justify;">
Μία ερώτηση που δεν καταλάβαινα από πού προέρχεται και πού βασίζεται. Δεν είχε ακούσει τι μας έλεγαν; Εγώ ήμουν η μόνη που τα άκουγε όλα σαν βάρος πάνω στο βάρος; Η κοπέλα ήταν ήδη έτοιμη αεροσυνοδός για τη Σαουδική Αραβία. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ρώτησα κι εγώ δύο πράγματα. Αν θα μπορούμε να αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους πέρα από τις αεροσυνοδούς συναδέλφισσές μας. Μου είπαν ότι στο compound μπορούμε να μιλάμε, αλλά γενικότερα έξω από το compound θα πρέπει να είμαστε προσεκτικές και να μην απαντάμε. Και φρόντισαν να μου επαναλάβουν πόσο υπερσύγχρονη και τέλεια φυλακή είναι το compound, γιατί είμαι χαζή και μάλλον δεν το έπιασα. Η δεύτερη ερώτησή μου αφορούσε τον μισθό. Μας τον άφησαν για το τέλος, σαν κερασάκι στην τούρτα, γνωρίζοντας πως οι περισσότερες από εμάς αγωνιούσαμε να μάθουμε, για πόσο θα πουληθούμε. Μας ενέτειναν την αγωνία με αργές διαδικασίες περιγραφών και άλλων οπτικοακουστικών βασανιστηρίων. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μας διαβεβαίωσαν ότι θα πάρουμε λεφτά. Ότι αν περνούσαμε και τη δεύτερη συνέντευξη που θα γινόταν στην Αθήνα από μία πενταμελή κριτική επιτροπή που μας την έδειξαν σε φωτογραφίες (ΠΕΝΤΕ ΑΤΟΜΑ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ/ΤΡΕΙΣ ΑΝΔΡΕΣ ΠΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΑΝ ΝΑΡΚΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ), θα ήμασταν οκέι. Η δεύτερη συνέντευξη αφορούσε το πώς περπατάμε με τακούνια, πώς καθόμαστε, πώς μιλάμε, πώς κοιτάμε, πώς χαμογελάμε, πώς στεκόμαστε στον χώρο, πώς βαφόμαστε (ΠΩΣ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ –ΕΛΕΟΣ). Ιατρικές εξετάσεις φουλ πληρωμένες από νύχι μέχρι κεφάλι (για να είμαι ειλικρινής, αν με πάρουν στη δεύτερη συνέντευξη θα πάω μόνο για αυτό, γιατί πότε άλλοτε θα μπορέσω να κάνω όλο το σετ ιατρικών εξετάσεων στη ζωή μου;) από συνεργαζόμενη ιδιωτική κλινική που μας τη διαφήμισαν αρκετά. Βίζα εργασίας, γιατί αυτό είναι job offer και δεν γίνεται να πας στην Αραβία για τουρισμό, εκτός αν σε καλέσουν για δουλειά ή για πολύ ειδικούς λόγους και σκοπούς. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μας είπαν ότι αν τελικά περάσουμε τις μετρήσεις κιλών-ύψους-φάτσας-αγγλικών και είμαστε τυπικές, ευγενικές, με χαμόγελο και βασικά αγγλικά, θα μας αγοράσουν με εννιακόσια ευρώ τον μήνα για αρχή, μαζί με τις πτήσεις, μαζί με τις διαμονές για δεκαέξι εργάσιμες ημέρες τον μήνα που βγαίνουν συνολικά χίλια πεντακόσια ευρώ -μέσος όρος. Αν είμαστε τοπ στην εκπαίδευση, διαλέγουμε τις πτήσεις μας και αυτό παιδιά, είναι πολύ σημαντικό, γιατί σημαίνει περισσότερα λεφτά. Όσες περισσότερες πτήσεις κάνουμε, όσο πιο μεγάλες, τόσο περισσότερα λεφτά. Επίσης, στη πορεία αν ανταγωνιζόμαστε σωστά τις υπόλοιπες συναδέλφισσές μας, μπορεί να καταφέρουμε να μπούμε σε ένα από τα αεροπλάνα των πεντακοσίων πριγκίπων και να είμαστε η ιδιαίτερη αεροσυνοδός του ιδιωτικού τζετ. Αεροσυνοδός πολυτελείας, μία από τις εκλεκτές. Και μετά από χρόνια εκπαίδευσης, ίσως μπούμε και στο τζετ του βασιλιά που όταν έρχεται στη Jeddah ή στο Riyadh, ανοίγει το σιντριβάνι έξω από το παλάτι του και κλείνει όταν φεύγει. Όταν έρχεται ο βασιλιάς, ανοίγουν όλα βασικά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μας είπαν για τον Χότζα, για την προσευχή, για το πόσο θεοκρατικό κράτος είναι η Αραβία, για το πώς πρέπει να σεβόμαστε τους κανόνες και θα μας δώσουν μία λίστα που θα πρέπει να ακολουθήσουμε. Μας είπαν ότι θα μας δώσουν εσώρουχα, ρούχα, τσάντες, αμπαλάια, παπούτσια, στολή, βερνίκι, καλσόν, σύνεργα μακιγιάζ και τα πάντα όλα. Θα πρέπει να ντυνόμαστε με αμπαλάια και ένα μακρύ ρούχο, για να μη φαίνονται σημεία του σώματός μας, πέρα από το πρόσωπο. Μας δείξανε χαρούμενες Ελληνίδες αεροσυνοδούς σε φωτογραφίες ντυμένες με πολυτελή καφτάνια σε κυριλέ αίθουσες, για να δούμε πως δεν είναι και τόσο άσχημο αυτό το είδος ένδυσης. Μας είπαν για το Μπαχρέιν που είναι κάτι αντίστοιχο (ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΤΟΥΒΛΑ) της Μυκόνου στην Ελλάδα. Πηγαίνεις εκεί με μία γέφυρα με αυτοκίνητο, εκεί συχνάζουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και πίνουν αλκοόλ και το ρίχνουν έξω. Κι εκεί θρησκευόμενοι είναι, αλλά πιο χαλαροί. Μία κοπέλα ρώτησε αν θα μπορούμε να ντυνόμαστε διαφορετικά στο Μπαχρέιν και της είπαν ότι δεν γίνεται να βάλει τα σορτσάκια που φοράει στην Ελλάδα και γελάσανε σαν να ήταν μεγάλο αστειάκι. Μπορούμε να ντυνόμαστε όπως θέλουμε, αρκεί να καλύπτουμε το σώμα μας. Επίσης, μας είπαν για την άπειρη ζέστη, αλλά το είπαν πολύ γρήγορα, εν μέσω άλλων πολλών πληροφοριών, όπως κάνανε και με όλα τα αρνητικά που τα κρύβανε προσεχτικά σαν να μην υπήρχαν. Βεβαίως, η ζέστη καλύπτεται με αιρκοντίσιον που υπάρχουν για όλους/ες παντού και πάντα. Στο Riyadh θα είναι η μόνιμη βάση μας και θα μπορούμε να μαζεύουμε τις πέντε μέρες του κάθε μήνα στο τέλος του τρίμηνου, για να γυρνάμε στην Ελλάδα ή να κάνουμε τα ταξίδια μας ή να βλέπουμε τη μαμάκα και τον μπαμπάκα (ΦΥΣΙΚΑ). Και τέλος, μας είπαν ότι μπορούμε να ταξιδεύουμε με έκπτωση στη δικιά μας εταιρία και ότι αν γίνουμε τοπ αεροσυνοδοί μπορούμε και δωρεάν. Σε άλλες εταιρίες έχουμε έκπτωση και στη δικιά μας, αν υπάρχει θέση μπορεί να είναι και δωρεάν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μας τόνισαν ότι τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό, όλα είναι δικαίωμα επιλογής κι αν θελήσουμε να φύγουμε, ενώ θα υπάρχει συμβόλαιο, δεν θα μας ζητήσουν τίποτα. Απλώς δεν θα είμαστε άξιες εμπιστοσύνης για επόμενη δουλειά και επίσης, η μαμάκα και ο μπαμπάκας θα μας περιμένουν στην Ελλάδα με ανοιχτές αγκάλες, γιατί έτσι είναι η ελληνική οικογένεια (ΜΑ ΤΟΝ ΑΛΛΑΧ, ΤΟΝ ΒΟΥΔΑ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ, ΤΙ ΚΟΛΛΗΜΑ ΕΙΧΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΤΥΠΟΣ ΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑΚΑ ΤΟΥ). Και να προσέξουμε: το φαγητό της Αραβίας είναι ωραίο, δεν είναι σαν το ελληνικό, όμως θα πάρουμε κιλά σίγουρα. Θα πρέπει να τα χάσουμε και να μείνουμε στα προβλεπόμενα, γιατί θα μας μετράνε. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτά τα ολίγα (ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΕΓΩ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΣΑΝ ΒΟΥΝΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΝΕΠΙΔΕΚΤΗ;).</div>
<div style="text-align: justify;">
Το σκέφτηκα πολύ διεξοδικά και πολύ αναλυτικά. Χρειάζομαι τα λεφτά, έχω ανάγκη επιβίωσης και θα πήγαινα αν ήταν άλλη αεροπορική εταιρία, παρά τον ελαφρύ φόβο που έχουμε όλοι/ες πάνω-κάτω για τα αεροπλάνα. Θα πήγαινα σε μία, ενδεχομένως, ελαφρώς πιο ανθρώπινη εταιρία-κατάσταση. Ωστόσο, δεν είμαι βέβαιη ότι είμαι έτοιμη να πουλήσω το σώμα μου και να υποκρίνομαι πως είμαι κάτι άλλο, να γίνω κλόουν-ρομπότ και να είμαι χαρούμενη και ευγενική και τέλος, δεν έχω τη διάθεση να μπω σε πολυτελή φυλακή με την ψυχολογία των καιρών. Δεν με έχουν πάρει τηλέφωνο ακόμα, δεν είμαι σίγουρη για οποιαδήποτε απόφαση, απλώς νομίζω ότι σίγουρα δεν μου ταιριάζει το κλίμα και η δουλειά όπως το εξέλαβα. Έφυγα από εκεί σίγουρη ότι θα με πάρουν και θα μπορώ να αποφασίσω τι θα κάνω μετά, αλλά ακόμα δεν με έχουν πάρει, μετά από τέσσερις μέρες και μπορεί να μη με πήραν καν, οπότε δεν έχω και κάτι να σκεφτώ. Επιβεβαιώνω, πως ήμουν και θα είμαι το απροσάρμοστο που δεν χωράει πουθενά. Θα αρχίσω σε λίγο να τρώω τους καμβάδες και τους πίνακές μου και ελπίζω να είναι νόστιμοι. Αυτά. Δεν βρήκα δουλειά και από ό,τι βλέπω –δυστυχώς ή ευτυχώς– δεν θα πετάξω για να ζήσω την ανυπέρβλητη εμπειρία της Αραβίας και δεν θα έχω την υπέρτατη τιμή να στερηθώ τις ατομικές ελευθερίες του δυτικού χριστιανοελληνικού καπιταλιστικού κόσμου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-60068018679831583332017-09-28T05:53:00.003-07:002018-09-20T12:03:07.190-07:00Βροχή ερασιτεχνικών βιογραφικών στους κάδους των μαγαζιών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Με ό,τι κουράγιο σου έχει απομείνει, λες θα πάω να μοιράσω βιογραφικά. Με αποφασιστικότητα. Δεν έχεις κοπανήσει τα μούτρα σου αρκετά. Δεν έχεις βασανιστεί με την ανεργία σου και τις μάταιες απόπειρές σου. Θες τα σκληρά πράματα. Ναι. Την προκαλείς κι εσύ την ατυχία σου. Εκεί που πάει να κοιμηθεί, της φωνάζεις «ξύπνα». Στον γιαλό πετούν οι γλάροι. Για μια ακόμα φορά κοροϊδεύεις την εαυτή σου. Μπορεί και σήμερα να είναι διαφορετική η τύχη σου. Με την ελπίδα, ναι. Και πηγαίνεις σαν χαριτωμένο κοριτσάκι εικοσιπέντε χρονών γαϊδούρα να μοιράσεις το βιογραφικό σου. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ξεκίνησα από το φοβερό βιβλιοπωλείο με τα επιστημονικά βιβλία. Αισιόδοξη. Η κοπέλα που εργάζεται μέσα με κοίταξε με συμπάθεια και τη συμπάθησα κι εγώ. Πήρε τηλέφωνο το αφεντικό της και μου λέει θα τσεκάρουν το βιογραφικό μου. Λέει ότι βλέπουν τώρα άτομα με την αγγελία, γιατί χρειάζονται για το παράρτημα στο ΠΑΜΑΚ. Καλέ ποια αγγελία, εγώ από μόνη μου ήρθα. Προχωράω παρακάτω. Αγίας Σοφίας, αλυσίδα μεγάλων φούρνων. Καινούργιο. Μπαίνω μέσα. Ναι, παρακαλώ, θα ήθελα να αφήσω το βιογραφικό μου, λέω σε έναν υπάλληλο που ήταν μικρότερος από μένα. Μου εύχεται «καλή επιτυχία» και κάπως χαίρομαι για την αλληλεγγύη που δείχνει, αλλά μετά από λίγο συμπληρώνει ότι κι αυτός δύο μέρες είναι εκεί και τον έχουν σε δοκιμαστικό. Ωραία. Περιμένω στην ουρά να πάρουν τα κέικς και τα κουλούρια και τους καφέδες τους οι πελάτες και φτάνω στο ταμείο, μετά από κανένα τέταρτο. Δίνω το βιογραφικό μου σε μία γλυκιά μεγαλύτερη υπάλληλο. Μου λέει ότι θα πάρει άμεσα το αφεντικό τηλέφωνο. Μιλάνε συνωμοτικά κάπως και την ακούω να λέει: «Ναι, αρκετά.». Την κοιτάω και περιμένω. Μου λέει, έλα θα σε πάω στο γραφείο του. </div>
<div style="text-align: justify;">
«Με ρώτησε αν είσαι εμφανίσιμη και θέλει να σε δει τώρα.», λέει η υπάλληλος αθώα, λες και πρέπει να νιώσω ωραία εγώ που με βρήκε αρκετά εμφανίσιμη. Ανεβαίνω σε μία εξτρίμ κυριλέ πολυκατοικία, στον πρώτο όροφο. Βλέπω στον ημιόροφο έναν μεσήλικα τύπο, τον ρωτάω αν είναι ο αφεντικός, μου λέει όχι. Ανεβαίνω πιο πάνω και μου ανοίγει την πόρτα ένας κυριλοκάγκουρας γιάπης που θα είναι και δύο χρόνια μεγαλύτερός μου, αν όχι συνομήλικος. Ανέκφραστος, ακίνητος, αμίλητος, λες και παίζει τα αγαλματάκια. Εγώ μπαίνω μέσα, επιμένω ότι δεν έχω κάτι να χάσω, οπότε κοιτάει το βιογραφικό μου για να μη με κουράσει και αρχίζει το παραμύθι. </div>
<div style="text-align: justify;">
«Βλέπω εδώ ότι έχετε αριστεία και απορώ και στενοχωριέμαι όταν βλέπω τέτοια παιδιά με αριστεία να έρχονται να δουλέψουν στον φούρνο. Γιατί να θέλετε να δουλέψετε στον φούρνο;» </div>
<div style="text-align: justify;">
(ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΚΑΠΝΙΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ, ΔΕΝ ΠΑΩ ΝΑ ΔΩΣΩ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΦΟΥΡΝΟ- ΜΕΓΑΛΟΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΛΥΝΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑΚΙΑ ΤΟΥΣ; ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΟΥ, ΛΕΩ ΣΤΗΝ ΕΑΥΤΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΩ ΣΑΝ ΗΛΙΘΙΑ.) </div>
<div style="text-align: justify;">
«Ξέρετε, ο φούρνος είναι πολύ ωραίο περιβάλλον, ευχάριστο. Κι έχω ξαναδουλέψει στις πωλήσεις στο παρελθόν, όπως θα δείτε και τα πήγα αρκετά καλά. Μόνο που έκλεισε το κατάστημα στο οποίο δούλευα. Ψάχνω δουλειά και σκέφτηκα γιατί όχι.»</div>
<div style="text-align: justify;">
(ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ, ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΕΝΗΛΙΚΗ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΕΝΗΛΙΚΗ ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ, ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ.)</div>
<div style="text-align: justify;">
«Κοιτάξτε. Εσείς φαίνεστε πολύ δημιουργικό και δραστήριο άτομο. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν βρίσκετε έναν τρόπο να διοχετεύσετε τη δημιουργικότητά σας αλλού. Είναι κρίμα τώρα να χαθείτε μέσα στον φούρνο. Είναι ένα δύσκολο και σκληρό περιβάλλον.»</div>
<div style="text-align: justify;">
(ΕΠΙΜΕΝΕΙ Ο ΜΙΚΡΟ-ΜΑΛΑΚΑΣ. ΤΣΙΝΑΕΙ ΚΑΙ ΨΑΧΝΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΕΙ.)</div>
<div style="text-align: justify;">
«Όπως σας είπα ήδη (ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ;), ψάχνω δουλειά και θα με ενδιέφερε να δουλέψω σε φούρνο ή αρτοζαχαροπλαστείο. Θεωρώ ότι κι αυτή η δουλειά ακόμα θα μπορούσε να είναι δημιουργική.»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Μα κάνετε τόσα δημιουργικά πράγματα, δεν θέλετε να τα συνεχίσετε;»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Κοιτάξτε, κάποιες από εμάς, δεν έχουν την οικονομική κατάσταση για να συνεχίσουν να κάνουν αυτά τα δημιουργικά πράγματα. Χρειάζομαι μία δουλειά, χρειάζομαι χρήματα για να μπορώ να βιοποριστώ. Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι πόσο δύσκολο είναι να βρεις δουλειά στις μέρες μας (ΠΟΛΛΑ ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ).»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ναι, ναι. Φυσικά (ΠΑΙΡΝΕΙ ΚΑΠΩΣ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΜΟΥΛΑΡΕ ΥΦΟΣ). Καταλαβαίνω.»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Εσείς, αν επιτρέπετε, τι ακριβώς είστε στην επιχείρηση;»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Υπεύθυνος του καταταστήματος.»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Και, αν επιτρέπετε, πάλι, βεβαίως, τι σπουδάσατε;»</div>
<div style="text-align: justify;">
(ΚΟΡΔΩΜΑ. ΑΝΑΣΚΟΥΜΠΩΜΑ. ΠΑΡΑΣΤΗΜΑ ΕΥΘΥ ΚΑΙ ΑΣΗΚΩΤΟ. ΩΠΑ, ΩΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ.)</div>
<div style="text-align: justify;">
«Εγώ σπούδασα πολιτικός μηχανικός ΑΠΘ και μετά συνέχισα με μαγειρική. Απλώς, ήμουν από μικρός στις επιχειρήσεις και ήξερα ότι έχω ταλέντο σε αυτό. Κι έτσι δούλευα μέσα σε καταστήματα σαν υπεύθυνος και τώρα είμαι εδώ. Είμαι καινούργιο βασικά, εδώ και δύο εβδομάδες άλλαξε ο παλιός υπεύθυνος (ΜΕ ΕΣΕΝΑ, ΝΑΙ). Κοίταξε να δεις. Αρχικά, το βιογραφικό σου έχει θέματα. Να στα πω ή όχι;»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ναι, φυσικά, πείτε μου.» </div>
<div style="text-align: justify;">
«Έρχεσαι εδώ με βιογραφικό χωρίς φωτογραφία. Εγώ θα το πετούσα. Δεν υπάρχει κάτι να σε εντυπωσιάσει σε αυτό το βιογραφικό. Και μετά γράφεις πολλά. Γράψε λιγότερα. Μόνο τις πωλήσεις γράψε. Αυτό θέλουμε να δούμε, όχι τα υπόλοιπα.»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ξέρετε, δεν εστιάζω πολύ στην εμφάνισή μου και προτιμώ να μην εστιάζουν και οι άλλοι (ΑΣΤΕΙΑΡΑ ΓΙΑ ΕΡΓΟΔΟΤΗ, ΚΟΥΝΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΟΥΝΑΓΕ ΚΙ ΕΜΕΝΑ).» </div>
<div style="text-align: justify;">
«Όχι, δεν είναι θέμα εμφάνισης. Είναι θέμα να σου τραβήξει την προσοχή, να σου γεμίσει το μάτι. Εγώ θα το πετούσα αν δεν ήσουν εσύ εδώ τώρα και το έπαιρνα λίγο πιο μετά. Όμως τώρα που ήρθες και σε είδα (ΣΟΥ ΓΕΜΙΣΑ ΤΟ ΜΑΤΙ; ΕΝΤΑΞΕΙ, ΜΑΛΑΚΑ;), το ξανασκέφτομαι. Επίσης, καλύτερα να το κάνεις σύμφωνα με την ευρωπαϊκή πλατφόρμα. Σαν συμβουλή στο λέω.»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Δεκτή η κριτική. Έχετε δίκιο, το έχω φτιάξει μόνη μου, θεωρώντας πως είναι επαρκές, αλλά μάλλον δεν είναι.»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Εγώ τώρα που ήρθες όμως, σε πρόσεξα. Έτσι χαμογελάς και φαίνεται να το έχεις με τον κόσμο και τις πωλήσεις. Στις πωλήσεις δεν χρειάζεσαι πτυχία. Θέλει να το έχεις με τον κόσμο. Απλώς, τώρα τι γίνεται. Εγώ θα διώξω τους μεγαλύτερους σε ηλικία από το κατάστημα για να φέρω νέα αίμα (ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΤΗ ΓΛΥΚΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΑΝΕΒΑΣΕ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΜΠΟΥΦΟ). Έχω έναν μεγάλο κύκλο γνωστών (ΑΝΕΤΑ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΑΠ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ) και θα φροντίσω να βάλω από αυτούς πρώτα, γιατί θέλω μία δυναμική ομάδα με εμπειρία και γνώσεις (ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΕΙ ΚΙΟΛΑΣ ΤΟ ΖΩΟΝ ΟΤΙ ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΓΝΩΣΤΟΥΣ. ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΨΕΜΑ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΟΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ.). Ωστόσο, μπορεί να με απογοητεύσουν και να σε χρειαστώ. Δεν σου υπόσχομαι κάτι (ΝΑΙ, ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ). Θα κοιτάξω το βιογραφικό σου και θα σε έχω υπόψη.»</div>
<div style="text-align: justify;">
Είχε μια φωτογραφία, ψωμί 0,90 λεπτά. Και του κόλλησα τη φωτογραφία πάνω στο βιογραφικό πριν φύγω. </div>
<div style="text-align: justify;">
«Ορίστε. Βάζω κι αυτό εδώ, είμαι το ψωμί 0,90 λεπτά.»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Τόσο φθηνή;» </div>
<div style="text-align: justify;">
(ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΓΕΛΑΕΙ ΛΙΓΟ.)</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ε, εδώ που φτάσαμε.»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Από μισθό;»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Ε, γνωρίζω ότι δίνετε τον βασικό και δεν με πειράζει.»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Δηλαδή, δεν θα είχατε υψηλότερες απαιτήσεις σύμφωνα με τα πτυχία σας;» </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΓΕΛΑΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ)</div>
<div style="text-align: justify;">
«Όχι, καλέ. Μια χαρά είμαι και με αυτό. Ευχαριστώ πολύ. Θα περιμένω, αισιόδοξη καθώς είμαι, να με πάρετε.»</div>
<div style="text-align: justify;">
«Δεν σας υπόσχομαι τίποτε. Αλλά θα προσπαθήσω να σας πάρω.»</div>
<div style="text-align: justify;">
(ΝΑΙ, ΜΗ ΣΦΙΧΤΕΙΣ ΠΟΛΥ.) </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έφυγα από την πολυκατοικία, σίγουρη ότι δεν θα με πάρουν. Δεν πειράζει, εξάλλου τα μισά τρόφιμα ήταν μπαγιάτικα εκεί μέσα. Άντε να τα πουλήσεις. Άφησα τα κακοτυπωμένα, χωρίς φωτογραφία και ευρωπαϊκές προδιαγραφές βιογραφικά μου σε ένα κατάστημα με παιχνίδια, σε μία αλυσίδα ξηρών καρπών, σε ένα φροντιστήριο, επειδή ήταν δίπλα σε ένα άλλο μαγαζί ρούχων, όπου άφησα επίσης ένα κακοτύπωμα, σε μία αλυσίδα ρούχων, σε ένα μαγαζί με τσάγια (ΤΡΕΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΣΑΓΟΦΑΝ, ΚΑΛΗ ΩΡΑ, ΑΛΛΑ ΣΙΓΑ ΜΗ ΜΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΠΑΡΗΣ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΣΤΗΘΗΚΕ ΚΙΟΛΑΣ), σε ένα κατάστημα βιολογικών προϊόντων και τέλος, σε ένα χίπστερ εναλλακτικό μαγαζί με οικιακά σκεύη. Δεν με έχουν πάρει ακόμα κανένα τηλέφωνο. Παίζει οι υπάλληλοι στα μισά μαγαζιά να ξεχάσουν ή απλώς να πετάξουν το βιογραφικό μου. Από ανταγωνισμό και μόνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τουλάχιστον, μου έφυγαν οι ενοχές ότι δεν κάνω τίποτα για να βρω δουλειά και ότι έχω ευθύνη για αυτή την κατάσταση εξευτελισμού, ανεργίας, απουσίας μέλλοντος, ουσιαστικά, που βιώνουν χιλιάδες νέοι/ες απόφοιτοι στην Ελλάδα. Καθόμουν και σε ένα καφενείο, την προηγούμενη μέρα και ζήτησα δουλειά κι εκεί. Μου είπε ότι με θέλει για σερβιτόρα, ίσως με πάρει για το πρωινό ωράριο. Δεν με πήρε ποτέ. Πήγα να κάνω εξάσκηση σε φιλικό μαγαζί, είδα και τουτόριαλς στο γιουτιούμπ, διάβασα και πληροφορίες για τους καφέδες. Θεωρητικοποίηση του καφέ. Εδώ έφτασα, να ξέρω περισσότερα από όσα κάνω ή θα κάνω ποτέ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν χρειάζεται. Πραγματικά, τίποτα δεν χρειάζεται. Και δεν ξέρω αν έχει νόημα. Θα συνεχίσω να παρακαλάω τον κάθε ηλίθιο κάγκουρα να με πάρει για ένα πόστο πατήματος και σκληρότητας με αντάλλαγμα τρία ευρώ την ώρα; Ναι, θα συνεχίσω. Δεν υπάρχει άλλη λύση κι αν υπάρχει, έχω τόσο αφηρημένο βιογραφικό, χωρίς φωτογραφία, χωρίς προδιαγραφές, που δεν βλέπω μέλλον η καημένη. Βοηθάτε με. Αν ακούσετε κάτι, καλέστε στο 090 11666 666. Όχι, δεν χρεώνεστε πενήντα ευρώ το λεπτό και όχι δεν είναι για να κερδίσω εγώ φράγκα κι εσείς να μείνετε μαλάκες στο τηλέφωνο. Όντως, αν βρείτε κάποια δουλειά που δεν θα κάνατε ποτέ εσείς και είστε έτοιμοι να την αρνηθείτε, επικοινωνήστε μαζί μου. Θα την κάνω εγώ. Εδώ, παρακαλώ, ναι, εγώ. Το άνεργο κορόιδο. Βρήκα δουλειά; Όχι, δεν βρήκα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-38787889262059643672017-09-26T09:12:00.003-07:002017-09-26T09:50:42.117-07:00Γιατί το Transparent είναι η καλύτερη σειρά για ανήσυχες transemployed<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
ΠΡΟΣΟΧΗ: ΣΠΟΪΛΕΡ ΑΛΕΡΤ ΠΑΝΤΟΥ</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καταρχήν transparent σημαίνει διάφανος/η. Πόσο υπέροχη ονομασία για σειρά, γιατί παίζει με τη δυσημία της λέξης, αφού επικεντρώνεται σε μία τρανς γονέα. Ενθουσιάζομαι πρόωρα μόνο και με το όνομα, καθώς είμαι transemployed και transkamenh. Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Επίσης, οι σκηνές στους τίλτους αρχής μού θυμίζουν τα βίντεο των '90ς με στιγμιότυπα από την παιδική ηλικία, με σημαντικές στιγμές που κάπως νεκρώνονται στις κασέτες, όπως επίσης μου φέρνουν στο μυαλό εικόνες ηλικιωμένων ανθρώπων να χορεύουν σε μία αίθουσα εκδηλώσεων, καθώς και την παλιωμένη VHS ατμόσφαιρα από το βιντεοκλίπ για το κομμάτι Lovers are strangers της Michelle Gurevich (Chinawoman). Αλλά ας μπω στο θέμα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Αν δεν έχετε δει τη σειρά, παρακάτω, φανερώνω στοιχεία και πληροφορίες που δίνονται μέχρι και την τέταρτη σεζόν, οπότε προφυλαχθείτε, αντίστοιχα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Tο transparent είναι μία καταπληκτική σειρά –παρά τα προβληματάκια της- που αφορά τρία βασικά διαχρονικά ζητήματα. Αφορά τη σεξουαλικότητα, την οικογένεια και την εβραϊκή θρησκεία, τοποθετημένα στην αμερικάνικη σύγχρονη κοινωνία. Πρωταγωνιστής είναι η Μόρα –πρώην Μόρτ/Μόρτι- που την παίζει εξαιρετικά ο Jeffrey Tambor. Η Μόρα είναι πατέρας και μεταγενέστερα δεύτερη μητέρα τριών ενήλικων παιδιών. Όλα αλλάζουν στις ζωές της οικογένειας, αφότου η Μόρα αποφασίζει να δηλώσει ανοιχτά και ειλικρινά πως όλη της τη ζωή ήθελε να ντύνεται και να είναι γυναίκα. Η αποκάλυψή της αυτή οδηγεί στην αναταραχή των οικογενειακών σχέσεων και στον επαναπροσδιορισμό και επανακαθορισμό των φύλων όλων των μελών της οικογένειας. Μέσα σε αυτή την οικογένεια υπάρχουν πολλά ψέματα και συνεχίζουν να υπάρχουν. Μιλάνε πολύ όλοι και δεν ακούει σχεδόν κανένας.<br />
Οι ιστορίες ξεδιπλώνονται η μία μετά την άλλη, μαζί με καθαρά πλάνα και σύγχρονη οπτική ματιά. Οι ήρωες/ίδες ζούνε μέσα σε μεγάλα σπίτια, καθαρά με όλα τα οικονομικά προνόμια που θα μπορούσαν να έχουν στη σύγχρονη καπιταλιστική Αμερική. Δεν αντιμετωπίζουν γενικώς προβλήματα, πέρα από τα ενδοοικογενειακά και τα σεξουαλικά τα οποία αναλύονται ως ένα σημαντικό βάθος εδώ. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι βολικό που είναι ευκατάστατη οικογένεια, καθώς αν αναλύονταν τα ίδια ζητήματα σε οικογένεια με διαφορετικό οικονομικό υπόβαθρο η σειρά θα γινόταν εκτεταμένα περίπλοκη, αλλά μπορεί και πολύ πιο ρεαλιστική. Οπότε, πρακτικά και θεωρητικά, η ανάλυση και η κατανόηση αυτών των θεμάτων που προαναφέρθηκαν μέσα στη σειρά, γίνεται με πολύ προφανή και συγκεκριμένο τρόπο που δεν αφορά το ζήτημα των ταξικών ανισοτήτων π.χ..<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinVgSnSW8o-oFXF6-JsFvtAzHkckheISWfsmbPICvKIwCWc8EgBITrOKZO8SXcmEuQOtkJmFxX1_rBjtKWhJgU4IfdBkL649SnDOtb6mX66jfeN5tGRFMnv5r70KZ7lygoStKqF02VSkY/s1600/05_transparent.w750.h560.2x.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1120" data-original-width="1500" height="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinVgSnSW8o-oFXF6-JsFvtAzHkckheISWfsmbPICvKIwCWc8EgBITrOKZO8SXcmEuQOtkJmFxX1_rBjtKWhJgU4IfdBkL649SnDOtb6mX66jfeN5tGRFMnv5r70KZ7lygoStKqF02VSkY/s400/05_transparent.w750.h560.2x.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας (Amy Landecker) είναι παντρεμένη με δύο παιδιά και μετά την αποκάλυψη, χωρίζει και αρχίζει να βλέπει άλλες γυναίκες. Ανακαλύπτει πως της αρέσουν περισσότερο οι γυναίκες, αλλά κάποια στιγμή επιστρέφει στον άνδρα της, γιατί θεωρεί πως αυτό είναι το ασφαλές της σημείο και δοκιμάζονται μαζί σε μία τριμελή σχέση με μία άλλη γυναίκα που ενδιαφέρεται για τις σχέσεις με ζευγάρια και την ελκύουν και τα δύο φύλα. Ενώ δεν μπορεί να διαχειριστεί κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό της και είναι εξαιρετικά εγωκεντρική, αμφιταλαντεύεται μέσα στη μανιοκατάθλιψή της και βρίσκει τρόπους να αναλάβει τον έλεγχο της ίδιας και μετέπειτα των παιδιών της, μετατρέποντας τους ρόλους σεξουαλικής κυριαρχίας σε παιδαγωγική μέθοδο. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ο μεσαίος γιος Τζος(Jay Duplass) έχει υποστεί επανειλημμένα σεξουαλική κακοποίηση από τα δεκατέσσερα από την κατά έξι χρόνια μεγαλύτερη νταντά του, με την οποία είναι συναισθηματικά άρρηκτα εξαρτημένος, αφού πολύ χαρακτηριστικά λέει ότι «τον κατέχει». Μαθαίνει σε μεγάλη ηλικία ότι έχει έναν ενήλικο σχεδόν γιο από τη νταντά του και δεν τον είχε γνωρίσει μέχρι τότε, οπότε αποπειράται να τον βρει και να έρθει σε αλληλεπίδραση μαζί του. Ο Τζος είναι ο πιο παρατημένος της οικογένειας, καθώς είναι το ενδιάμεσο παιδί και είναι συχνά επιπόλαιος, περνάει από πολλά στάδια. Επενδύει σε σχέσεις χωρίς νόημα με μικρότερα και ανήλικα κορίτσια με τα οποία συνεργάζεται, όντας γνωστός μουσικός παραγωγός. Μία εβραία ραβίνος από την οικογενειακή συναγωγή τους, προσπαθεί να του δείξει πώς θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα στις σχέσεις του και δοκιμάζονται στο να είναι μαζί. Ωστόσο, καταλήγουν να χωρίσουν, καθώς εκείνη θέλει παιδί, ενώ ο ίδιος είναι ανίκανος να αναλάβει τον εαυτό του. Συνειδητοποιεί ότι οι γονείς του γνώριζαν ότι η γυναίκα που τον πρόσεχε ως παιδί τον κακοποιούσε ερωτικά. Της το επέτρεπαν, γιατί θεωρούσαν πως ήταν φυσιολογικό ως άνδρας να ανακαλύπτει με αυτόν τον τρόπο τη σεξουαλικότητά του. Ο ίδιος καταλαβαίνει ότι εκλάμβανε τη σχέση τους ως συναινετική, όταν ήταν έφηβος και στην ανάπτυξη.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSyeSh12jK2fBKCxi3ZrBGMk50ePSMC4af8MfJvahCv-U1IWErOabnJIls5meZyrjw1Vu2j5xPRXkX-YwmBe5_9K_3yASM298YO1yt5SXQL0lxmiVIYazaZIKCqqjgmUWXnzvv_08ZNG0/s1600/Screen-Shot-2016-03-03-at-12.56.06-PM-e1457038605347.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="290" data-original-width="592" height="195" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSyeSh12jK2fBKCxi3ZrBGMk50ePSMC4af8MfJvahCv-U1IWErOabnJIls5meZyrjw1Vu2j5xPRXkX-YwmBe5_9K_3yASM298YO1yt5SXQL0lxmiVIYazaZIKCqqjgmUWXnzvv_08ZNG0/s400/Screen-Shot-2016-03-03-at-12.56.06-PM-e1457038605347.png" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ως ενήλικος ωριμάζει, αρχίζει να βλέπει τα πράγματα διαφορετικά και διαπιστώνει τα τραύματα που του άφησε αυτή η πρώτη του σχέση και επαφή με μία μεγαλύτερη γυναίκα. Στο μεταξύ, δεν είχε καταλάβει τον ρόλο του στην οικογένεια. Νιώθει πως είναι ο μόνος άνδρας, πράγμα που, πριν την ομολογία του πατέρα του, δεν γνώριζε και φαίνεται πως αυτό του δημιουργεί μία εκτεταμένη σύγχυση, αφού δεν μπορεί να κατανοήσει τι θα πει να είσαι άνδρας, ποιες είναι οι κοινωνικές απαιτήσεις αυτού του ρόλου, παρότι είναι cis ετεροφυλόφιλος. Διατηρεί μία περίεργη σχέση εξάρτησης με τη νταντά του που δείχνει πως έχουν μία σχέση ενοχοποιημένου ερωτικού πόθου και κακοποίησης ταυτόχρονα. Ήταν συναινετική η ερωτική τους επαφή, ωστόσο αυτός αισθάνεται ότι δεν είχε άλλη επιλογή, ότι εκείνη τον ξεγέλασε, τον αποπλάνησε και τον παρέσυρε και αυτός δεν μπορούσε να πει όχι. Σε εκείνα τα λεπτά σημεία, η σχέση παίρνει άλλες μορφές και υφές που πληγώνουν βαθιά τον γιο και τον αφήνουν μετέωρο σε μία αναζήτηση συνεχούς επιβεβαίωσης από τη μητέρα που πλέον προσωποποιείται και από τους δύο γονείς. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, αφού η νταντά του αυτοκτονεί και ο ίδιος καταλήγει να τη βλέπει ως φάντασμα και να μη μπορεί να λειτουργήσει σεξουαλικά, καθώς αυτή επιμένει να επιβάλεται στη σκέψη του. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η τελευταία κόρη, η Άλι (που την παίζει η εξαιρετική Gaby Hoffman), ασχολείται με τις σπουδές φύλου και διδάσκει, ενώ στηρίζει τη δεύτερη μητέρα της –Μόρα- και τη βοηθάει σε κάθε βήμα ανακάλυψης της νέας της εαυτής. Η ίδια είναι λεσβία και συνάπτει σχέση με την καθηγήτριά της, η οποία είναι ριζοσπαστική φεμινίστρια και φαίνεται πως εις βάρος της εκκρεμούν καταγγελίες από άλλες φοιτήτριες, νεαρότερες σε ηλικία, για σεξουαλική αποπλάνηση και κακοποίηση. Η Άλι βιώνει μεγάλη σύγχυση, χωρίζει από αυτή την γυναίκα, οι σχέσεις της γενικώς δεν φαίνεται να τη γεμίζουν και βρίσκεται συνέχεια σαν εξωγήινη, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Αντιλαμβάνεται πως ο θείος της την αγκάλιαζε όταν ήταν μικρή για να δει πόσο μεγάλωσε το στήθος της, μέσα από κάποιες αναμνήσεις που δείχνουν περισσότερα στοιχεία για αυτήν και το παρελθόν.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXTPFjnt8OvIBGCJuoQIcaLgJZBHddpeSuNqLRggUnDpVy8LBvn50AeEI1jyVAiQLZMbm0siEgy4-3odtgsJsAL4Yh6ZjezyBOBwo1UrhN1S55uISAcS7bOvaeiSQFoB2SFmMMEFgorS0/s1600/transparents3_02-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="692" data-original-width="1000" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXTPFjnt8OvIBGCJuoQIcaLgJZBHddpeSuNqLRggUnDpVy8LBvn50AeEI1jyVAiQLZMbm0siEgy4-3odtgsJsAL4Yh6ZjezyBOBwo1UrhN1S55uISAcS7bOvaeiSQFoB2SFmMMEFgorS0/s400/transparents3_02-1.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η σύζυγος της Μόρα, της τρανς γυναίκας, και μητέρα των τριών παιδιών (Judith Light) είναι μία εβραία γυναίκα που ζει με το τραύμα της θρησκείας και τον προγόνων της και καλείται να αντιμετωπίσει το όχι και τόσο προφανές, τη σκληρή αλήθεια: ότι ο άνδρας της ήταν μία γυναίκα, μία καταπιεσμένη γυναίκα σε σώμα άνδρα και αυτή, αν το είχε καταλάβει, δεν το είχε παραδεχθεί και δεν ήθελε να το αποδεχθεί, αν δεν το είχε καταλάβει, ζούσε τόσο καιρό στην άγνοιά της. Ο κόσμος της αναταράσσεται και κάνει μανιώδεις προσπάθειες να τον συμμαζέψει, ενώ ταυτόχρονα πάσχει από ψυχαναγκαστικές διαταραχές και από τα ενοχικά σύνδρομα της μητέρας που πιστεύει πως τα έκανε όλα λανθασμένα και θα έπρεπε να τα είχε κάνει όλα αλλιώς. Σαν χαρακτήρας είναι πολύπλοκη και πολυδιάστατη. Κατά κάποιον τρόπο αποτελεί τον άρρητο συνδετικό κρίκο της οικογένειας. Βρίσκει έναν άλλον άνδρα, ο οποίος την εκμεταλλεύεται οικονομικά και ενώ φαίνεται να την αγαπάει, την χρησιμοποιεί. Καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να συνεχίσει τη σχέση αυτή, μέσα της νιώθει έναν μεγάλο και βαθύ πόνο που ο άνδρας-γυναίκα της την έχει αφήσει και ταυτόχρονα, βρίσκεται μπροστά στην ελευθερία της την οποία δεν είχε μέχρι πρότινος και καλείται τώρα να διαχειριστεί εκ νέου. Αποφασίζει να κάνει πράγματα για την εαυτή της και δοκιμάζει να αξιοποιήσει τα λεφτά της για να βρει την ευτυχία, μέχρι που η οικογένειά της αποφασίζει να την βάλει σε οίκο ευγηρίας. Νιώθει παρατημένη, νιώθει πως είναι μέσα σε πτώματα, μέχρι που ο γιος της σε μία αναζήτηση από αυτές που κάνει με σκοπό να βρει τη μητέρα φροϋδικά μιλώντας, την παίρνει σπίτι του. Εκ των πραγμάτων, η συμβίωσή τους είναι υπερβολικά δύσκολη, αφού η μητέρα τείνει στον αλκοολισμό, έχει ψυχαναγκαστική διαταραχή και διάφορες εμμονές, ενώ ο γιος περνάει το δικό του προσωπικό γολγοθά με τη(ν) (ανα)βίωση του τραύματος. Αλλά μπροστά στο ενδεχόμενο του θανάτου της μητέρας και οι δύο σιωπούν και τελικά συμβιβάζονται. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η Μόρα είναι μία γυναίκα που βιώνει χρόνια κατάθλιψη και σύγχυση φύλου. Ήξερε από πάντα ότι είχε γεννηθεί βιολογικά άνδρας που θέλει να ντύνεται γυναίκα και ο ψυχίατρός της στα νιάτα της, της είχε πει ότι πρέπει απλώς να αφήσει τη γυναίκα της και να αποδεχθεί ότι είναι ομοφυλόφιλος άνδρας. Δοκίμασε την τύχη της σαν ομοφυλόφιλος άνδρας, δεν τα κατάφερε και ξαναγύρισε στη γυναίκα της, με την οποία κάνανε τρία πολύ συγχυσμένα παιδιά και είχαν μία ζωή γεμάτη ψέματα και κρυμμένες σκέψεις κάτω από ακριβά χαλιά. Αποφασίζει με όσο θάρρος υπάρχει στον κόσμο να ομολογήσει τη σύγχυσή της και τον επαναπροσδιορισμό του φύλου της και της σεξουαλικής της ταυτότητας στην οικογένειά της. Η Μόρα έχει μία φίλη, τρανς γυναίκα που είναι και οροθετική και τη βοηθάει, καταλαβαίνοντας τη περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο γύρω της, γιατί έχει περάσει αντίστοιχες δυσκολίες και έχει βρεθεί σε ανάλογη θέση. Η Μόρα έχει σχέση με μία γυναίκα, αλλά αφού χωρίζει, αποφασίζει πως θα άξιζε να δοκιμάσει την τύχη της και με έναν άνδρα. Οπότε σιγά-σιγά κερδίζει τα καταπιεσμένα της χρόνια. Όχι ότι δεν περνάει μεγάλη σύγχυση, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται σε ένα τεράστιο παζάρι και αρχίζει να ζαλίζεται, όταν οι άλλοι την κοιτάζουνε στον δρόμο και της φέρονται με το βλέμμα ή με τα λόγια ή με τις πράξεις υβριστικά και σεξιστικά, γιατί αρνιούνται να την αποδεχθούν. Ο Jeffrey Tambor παίζει εξαιρετικά τον ρόλο του, δεν έχουμε λόγια για αυτή την ερμηνεία, αφού καταφέρνει να δείξει με τρυφερότητα όλες τις συναισθηματικές διακυμάνσεις που μπορεί να τρικυμιάζουν την ψυχοσύνθεση μιας τρανς γυναίκας σε μεταβατικό στάδιο. Η Μόρα παίρνει ορμόνες, παρά τον υψηλό κίνδυνο, λόγω της ηλικίας της, γιατί αποφασίζει να ζήσει όπως νιώθει ότι είναι και όχι όπως γεννήθηκε ή όπως άλλοι θα θέλανε να είναι.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAZSQIv5UAHBzT0tJtyxYSRSplenKB_rPxQB8bGS9EjvpG-oNhe-EzKZzRX-JI59NRIGxFxwxKhRLY9GHIPgDrlQS-6RaV2XU2Fqp1n6DqwLOooOF6XhjUvd7fRRyefkCkjUYEgw16XNA/s1600/9e7c201f648e33125c552ec46e03a86b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="1024" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAZSQIv5UAHBzT0tJtyxYSRSplenKB_rPxQB8bGS9EjvpG-oNhe-EzKZzRX-JI59NRIGxFxwxKhRLY9GHIPgDrlQS-6RaV2XU2Fqp1n6DqwLOooOF6XhjUvd7fRRyefkCkjUYEgw16XNA/s400/9e7c201f648e33125c552ec46e03a86b.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το καλύτερο είναι ότι η οικογένεια όσο προβληματική είναι, άλλο τόσο βρίσκει τρόπους να αποδεχθεί αυτή τη νέα συνθήκη και να ζήσει με αυτό, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει, μέσα από τρομερούς διαπληκτισμούς και πολύπλοκες διαδικασίες –εσωτερικές και εξωτερικές. Θα λέγαμε πως υπάρχει εξάρτηση και αλληλεπίδραση έντονη ανάμεσα στα μέλη που δεν θυμίζει ακριβώς αγάπη. Φαίνεται πως τα τρία παιδιά είναι πολύ έντονα συνδεδεμένα μεταξύ τους και προστατεύουν το ένα το άλλο, ενώ παράλληλα, βρίσκονται πολύ συχνά να ανταγωνίζονται. Φαίνεται πως υπάρχει μία ιδιαίτερη τρυφερότητα ανάμεσα στη Μόρα και την Σέλι (την πρώην σύζυγό της).<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL6kz3VPmfDcI9cb6DzcA3sAUp1KGQ4M33JrrwzjRMq-jkc76GImV2iBxTvU_6xuOuLfvvvGyPmcY8h2iuYlCeUeRLAemMSfg_fO92jATRaoSR6YKWM0ya8YlMjKBoLC14bVM2CEFOA4k/s1600/Screen-Shot-2016-03-03-at-1.01.43-PM-e1457038942333.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="288" data-original-width="592" height="193" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgL6kz3VPmfDcI9cb6DzcA3sAUp1KGQ4M33JrrwzjRMq-jkc76GImV2iBxTvU_6xuOuLfvvvGyPmcY8h2iuYlCeUeRLAemMSfg_fO92jATRaoSR6YKWM0ya8YlMjKBoLC14bVM2CEFOA4k/s400/Screen-Shot-2016-03-03-at-1.01.43-PM-e1457038942333.png" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στα τελευταία επεισόδια της σειράς, η Μόρα πηγαίνει στο Ισραήλ με τη μικρότερη κόρη της την Άλι, γιατί έχει ξαναρχίσει τη διδασκαλία στο πανεπιστήμιο και την καλούν να κάνει διάλεξη για το Εβραϊκό ζήτημα και το ζήτημα της Ισότητας των δύο φύλων, καθώς και να παρουσιάσει το καινούργιο της βιβλίο. Περνάει το αεροδρόμιο μετά δυσκολίας και της κάνουν ολόκληρη σκηνή γιατί δεν μπορούν να αποφασίσουν τι είναι αυτή η γενετική ανωμαλία στον κάβαλό της, αφού δείχνει να είναι γυναίκα και δεν ξέρουν αν πρέπει να την εξετάσει άνδρας ή γυναίκα. Η σκηνή αποκορύφωμα είναι αυτή που φωνάζει στο αεροδρόμιο, όντας μαστουρωμένη, είμαι ό,τι σκατά θέλετε. Αποφασίστε επιτέλους. Γιατί πλέον αυτή ξέρει ποια είναι, ξέρει τι νιώθει και οι άλλοι την οδηγούν συνέχεια στην αμφισβήτηση. Καταλήγει στο Ισραήλ να ξεδιπλώνει νέες ιστορίες που θα τις δείτε και στη σειρά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί το transparent είναι η πιο παρηγορητική αμερικάνικη σειρά που θα μπορούσε να βλέπει μία ελληνίδα εικοσιπεντάχρονη άνεργη; Για να βλέπουμε τι προβλήματα έχουν οι άλλοι και να νιώθουμε χειρότερα ή καλύτερα για τα δικά μας; Όχι, δεν μου αρέσει να λειτουργώ έτσι. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε καμία σχέση με αυτά τα άτομα. Κάπως είναι παρηγορητικό να βλέπεις πως ζούνε άνετα σε μεγάλα σπίτια με ωραία διακόσμηση και φαινομενικά ισορροπημένα εξωτερικά περιβάλλοντα, είναι όλοι όμορφοι εσωτερικά με έναν δικό τους τρόπο, παρότι αντιμετωπίζουν καθεμίας/καθένας το δικό τους προσωπικό χάος και παρ’ όλα αυτά βιώνουν καθημερινά οικογενειακά τα δράματά τους. Η οικογένεια είναι πάντα μία πηγή προβλημάτων και μία όαση λύσης των ταυτόχρονα. Πολύ περίεργη κατάσταση και ωραίο να τη βλέπεις, όταν δεν τη ζεις και δεν είχες ποτέ τέτοια οικογένεια. Είναι σαν τον Φώσκολο, αλλά πολύ καλύτερο, γιατί θέτει καίρια και σοβαρά ζητήματα με πολύ τρυφερό και κάπως μελαγχολικά άρτιο τρόπο, χωρίς να ασκεί κατάφορη κοινωνική κριτική. Φαίνεται πως η σειρά εστιάζει κυρίως στην εξιστόρηση της ανθρώπινης υπαρξιακής κατάστασης μέσα από τη σεξουαλική πολυπλοκότητα και σύγχυση –ή τουλάχιστον έτσι, ως αδύναμο μάτι, το βλέπω εγώ και ό,τι θέλει βλέπει καθεμία, οπότε να με συγχωράτε. Θέτει πολύ σοβαρά το ζήτημα της ανάληψης της ζωής, του χρόνου, του θανάτου, όχι επιφανειακά, αλλά ρεαλιστικά και βαθιά. Δεν υπάρχουν εκδηλώσεις φτιαχτής και κινηματογραφικής αγάπης. Αυτό που παρουσιάζεται είναι μια πιο ειλικρινής σχέση μεταξύ των μελών της οικογένειας, πολυδιάστατη και σύνθετη που δεν μπορεί να περιοριστεί στη λέξη αγάπη, γιατί απλούστατα δεν είναι μόνο αυτό, δεν είναι εξιδανικευμένη και δεν είναι θετική ή αρνητική. Τα συναισθήματα εξελίσσονται, οι άνθρωποι συνεχώς αλλάζουν, αλληλεπιδρούν και κινούνται και καλυτερεύουν, χειροτερεύουν στην αμερικάνικη αυτή σύγχρονη ιλαροτραγωδία. </div>
<div style="text-align: justify;">
Επιπλέον, πέρα από την προβληματική του φύλου, της ισότητας, των ρόλων της γυναίκας και του άνδρα, τις διαφόρων ειδών σχέσεις, η σειρά δείχνει πολύ συστηματικά την κουλτούρα του crossdressing, του να ντύνεσαι κάτι άλλο από αυτό που επιτάσσει ο κοινωνικός ρόλος και το κοινωνικό σου φύλο. Δείχνει πόσο διαφορετικό και συνάμα επιθετικό μπορεί να γίνει το crossdressing απέναντι στην trans κουλτούρα. Κι ενώ φαίνεται πως υπάρχουν δύο κοινωνικές ομάδες ανθρώπων που θα μπορούσαν να αγωνίζονται παράλληλα για να υπάρχουν ελεύθερες στην κοινωνία, διχάζονται και αντιμάχονται. Η σειρά αποπειράται να προβάλει και να αναλύσει μία πληθώρα κοινωνικών προβληματικών. Αλλά η ροή των πραγμάτων είναι πολύ ρεαλιστική, οι χαρακτήρες πολύ ανθρώπινοι και αληθοφανώς φτιαγμένοι. Φυσικά, είναι μεγαλοαστοί αμερικανοί και αυτό δεν επιτρέπει την οποιαδήποτε ταύτιση. Ακόμα και μετά από τα τόσα προβλήματα που προκύπτουν μετά από μία ειλικρινή αποκάλυψη, η οικογένεια έχει έναν εντελώς καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της σειράς και των ατόμων. Η οικογένεια είναι αυτό από το οποίο όλοι προσπαθούν να αποκοπούν και αναπόφευκτα τους τραβάει πίσω και σε αυτό πάντοτε επιστρέφουν. Άλυτα τραύματα. Τι να πούμε;<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq_C4Z-4dqHQxjHB0b_L3rdYkQ23RwTyoaxfOg4h_VYAuKN36771lKIcJTenpBnPb2ioAfxfFwlbElLkApTQ9kJYUaeF-thQUNtwVnvvpijKkzXlrLFebrx7Wg8EwqZ0io8w53OIkM2Bw/s1600/200_s.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="356" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgq_C4Z-4dqHQxjHB0b_L3rdYkQ23RwTyoaxfOg4h_VYAuKN36771lKIcJTenpBnPb2ioAfxfFwlbElLkApTQ9kJYUaeF-thQUNtwVnvvpijKkzXlrLFebrx7Wg8EwqZ0io8w53OIkM2Bw/s400/200_s.gif" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γενικώς, η σειρά αποκαλύπτει με πολύ ωραίους τρόπους τους φόβους και τις ανασφάλειες για τη σεξουαλικότητα και περιγράφει άλλοτε ωμά και άλλοτε πιο διακριτικά την ενοχή –γενικά και συγκεκριμένα- της σωματικής ηδονής. Η δημιουργός και συγγραφέας της σειράς Jill Soloway διακρίνεται για τον κυνισμό της και για την ευαισθησία της και βλέπουμε πόσο ωραία διαχειρίζεται αυτά τα λεπτά ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται για μία ακόμα φορά. Συμπερασματικά, έχω μόνο να προτείνω σε όσες/ους δεν την έχετε δει ήδη να κατεβάσετε και να δείτε τη σειρά, παρά τη φανέρωση σημαντικών σημείων της πλοκής παραπάνω. Πόσο υπέροχη σειρά. Πόσο λεπτή και τρυφερή. Φαντάζομαι και θέλω να ελπίζω πως δεν θα χάσετε χρόνο βλέποντάς τη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-80157216590105908332017-09-24T07:59:00.000-07:002017-09-24T08:03:51.664-07:00Αναπάντητες αιτήσεις παντού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;">Δράμα η ανεργασία, παιδιά. Σεπτέμβρης στη Θεσσαλονίκη. Άντε πάλι. Ξανά τα ίδια. Αφήνοντας πίσω ένα νεκρό καλοκαίρι που δεν απέδωσε πουθενά. Να με προσέχετε, γιατί χάνομαι, λέμε σε αυτές τις περιπτώσεις. Στη Θεσσαλονίκη οι αγγελίες παραμένουν η μία χειρότερη από την άλλη.</span> Όλες ψάχνουν δουλειά και δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα. Λες κι εξαφανίζονται μία-μία. Οι αγγελίες ανανεώνονται μία φορά την εβδομάδα και αν βγει κάτι σοβαρό που να μη λέει για εμφανίσιμες κοπέλες ή απίθανες προϋπηρεσίες ετών στο τύλιγμα πίτουρου ή στην καθαριότητα κτιρίων. Για να βρεις δουλειά πρέπει να έχεις διάθεση, χαμόγελο, ταλέντο στο marketing, fashion γνώσεις, μα το πιο σημαντικό: να είσαι διατεθειμένη να πας σε απαίσια δοκιμαστικά και να μην πληρωθείς για τα εβδομαδιαία δοκιμαστικά, για τη μηνιαία εμπειρία ή και ποτέ στην τελική -δεν φτάνει που σου προσφέρουν αυτή την ακαταμάχητη εμπειρία, θες και λεφτά, άπληστη. Κι εμείς οι άπορες τι να κάνουμε, θα συνεχίσουμε να στέλνουμε βιογραφικά εις μάτην εις τον αιώνα τον άπαντα και να βαράμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Να παρακαλάμε για μία ακόμα αποτυχημένη συνέντευξη σαν να λέμε, μήπως και μπει κανένα φράγκο στην τσέπη και μπορούμε να βγαίνουμε τα βράδια να τα πίνουμε χωρίς ενοχές. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω εκδηλώσει ενδιαφέρον για κοινωνική εργασία και γραμματειακή υποστήριξη, για να ψήνω τυρόπιτες σε φούρνο, να γεμίζω τις κρέπες σε καφετέρια, να πουλάω πάστες σε ζαχαροπλαστείο (αφού δεν τις δίνω στα καλόπαιδα), να προμοτάρω μαγαζιά και καρτοκινητές. Αλλά όχι. Δεν τους φτάνει το βιογραφικό μου μάλλον. Κάτι κάνω λάθος εκεί που λέω ότι έχω κάρτα ανεργίας ανανεωμένη τέσσερις φορές ή εκεί που συνδυάζεται η ανεργία με το μεταπτυχιακό της θεωρίας. Ωραία πράματα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μόνα απαντητικά τηλέφωνα που με πήραν ήταν από ένα πρόγραμμα μουσικοθεραπείας που μου λέει είμαι υπερτυχερή. Χάρηκα λίγο στην αρχή. Μέχρι που άκουσα την τηλεφωνήτρια να μιλάει σαν να είναι ηχογραφημένη σε κασέτα και να μου λέει ότι κέρδισα την εκπτωσιακή προνομιακή θέση στα σεμινάρια των 90 ευρώ/μήνα, ενώ άλλοι θα πληρώσουν για το ίδιο πρόγραμμα 250 ευρώ/μήνα. Ποια στη χάρη μου σαν να λέμε! Υπερπροσφορά. Και παίρνεις και κρατική επιβεβαίωση μετά ότι παρακολούθησες σεμινάριο μουσικοθεραπείας –ένα χρήσιμο προσόν για την ανεργία σου. Σταμάτησα την κασέτα για να της πω ότι δεν έχω λεφτά και στον ήλιο μοίρα και ότι αν μου έδιναν ενενήντα ευρώ μόνο θα πήγαινα. Κόλλησε, γιατί δεν το περίμενε και μου είπε ότι θα με ξαναπάρουν τηλέφωνο και ότι οι θέσεις είναι περιορισμένες και ότι είμαι πολύ τυχερή που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Με ξαναπήρε, αλλά δεν το σήκωσα, γιατί δεν μου αρέσει να παίζουν με τον πόνο μου εργαζόμενες τηλεφωνήτριες που μιλάνε σαν κασέτα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Πλέον, για να βρεις ιδιαίτερα φιλολογικά πρέπει να παίρνεις εσύ τηλέφωνο τις οικογένειες που τα χρειάζονται και να τους πρήζεις να αναλάβεις τη στήριξη του παιδιού τους στα μαθήματα, πράγμα που δεν θα συνέβαινε αν το παιδί δεν είχε άλλα σοβαρότερα ζητήματα να το απασχολούν. Οπότε κάνω και αυτό, παίρνω τηλέφωνα σε φιλικές οικογένειες και σαν την ενοχλητική ευγενικιά, πλασσάρομαι ως η υπερφιλόλογος που θα βοηθήσει το καημένο το παιδάκι να μάθει τη μέση φωνή και να κλίνει τριτόκλιτα ουσιαστικά κι ας το παρατάνε οι γονείς του μόνο του. Δεν με έχουν προσλάβει επίσης, μάλλον επειδή θεωρούν ότι παραείμαι εύκολη και σου λέει αυτή ζητάει μόνο πέντε και εφτά ευρώ, πάμε στην άλλη στα οχτώ θα είναι καλύτερη, αφού είναι και πιο ακριβή. Η παράλογη λογική της τιμολόγησης και του ανταγωνισμού των σατανικών ιδιαιτέρων μαθημάτων. Έχω ψάξει για μπέιμπισίτερ, αλλά στο αγαπημένο παιδί αγαπημένης μου φίλης έκανα αστειάκι για το σκοτάδι και για το πόσο τρομακτικό είναι και δεν είμαι βέβαιη αν θα ήμουν η κατάλληλη για να προσέχω μωράκια. Ωστόσο, στο σεμινάριο δημιουργικής γραφής που πήγα να κάνω δοκιμαστικά σε παιδάκια τα πήγαμε περίφημα και κάναμε ένα τεράστιο πρότζεκτ σε λίγη ώρα, φτιάξαμε παραμύθι και ζωγραφιές με τερατίνια. Εντούτοις, δεν μπορούν να με πληρώνουν ούτε σε αυτό, γιατί λέει είναι σε δυσχερή θέση η ιδιοκτήτρια του ΚΔΑΠ (Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης Πιτσιρικίων, που είναι και πολύ στη μόδα) και τι να κάνει, αν θέλουμε να πηγαίνουμε εθελοντικά για την εμπειρία. Ποια εμπειρία. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μίλησα και με έναν κάγκουρα τετρακοιλιακό που ψάχνει σέρβις με προϋπηρεσία, ντιτζέι με ελληνικό ρεπερτόριο και έμπειρους βοηθούς σερβιτόρων, για ένα φαινομενικό τσιπουράδικο στο εξωτικό Κορδελιό. Ο κάγκουρας μου είπε πολύ ξεκάθαρα ότι θέλουν έμπειρα άτομα για το σέρβις και ντιτζέις που να ξέρουν ελληνικά τραγούδια, σαν να μου λέει ευγενικά ότι είμαι άσχετη και δεν διάβασα καλά την αγγελία. Τι να του πω κι αυτού; Καλή γυμναστική του ευχήθηκα και καλά φράγκα. Δεν ξέρω πού στο διάολο μπορώ να την αποκτήσω αυτή τη φανταστική υποτιθέμενη υπερπροϋπηρεσία. Δεν ξέρω πού υπάρχει. Στα φανταστικά κουπόνια του λιντλ; Στους πρωινούς καφέδες; Στην κοινωνικοποίηση με ακατάλληλα άτομα; Τι σκατά, τι κάνω λάθος. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ψάχνω και δουλειά Αθήνα μέσω ευγενικού αντιπρόσωπου που θέλει να με βοηθήσει, αλλά πώς θα γίνει αυτό δεν ξέρω. Τον ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν ξέρω αν έχει και κανένα νόημα στην προκειμένη. Δεν έχω λεφτά να κατέβω για να ψάξω μόνη μου, όπως κανονικά θα έπρεπε να κάνω, αφού εδώ πέρα δεν υπάρχει ελπίδα. Είναι σαν νεκρός τόπος. Από Αθήνα δεν μου έχουν επίσης απαντήσει και δεν με έχουν πάρει τηλέφωνο από πουθενά. Ανοιγοκλείνω το τηλέφωνό μου, μήπως δεν πάει απλώς καλά ή δεν δέχεται κλήσεις. Γράφτηκα σε πέντε ανεργασιακά σάιτς και έχω κάνει προφίλ σε όλα τα τζομπ φάιντερ. Μου στέλνουν μέιλς για να μου πούνε πόσο χαρούμενοι είναι που με έχουν στο σάιτ και σκέφτομαι κι εγώ ότι ευτυχώς κάποιος χαίρεται έστω και τυπικά με την ανεργία. </div>
<div style="text-align: justify;">
Σκέφτομαι ότι δεν έχει νόημα να ψάχνεις δουλειά, γενικά. Τι να την κάνεις. Θα τρώω ρούχα και πράγματα γύρω μου και θα συνεχίσω να κοιμάμαι σε καναπέδες. Όλα θα πάνε καλά, δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει αυτό και ποιος συνεχίζει να το λέει -μάλλον θα τα έχει πάει καλύτερα από μένα στην αναζήτηση δουλειάς. Συμβαίνουν και θαύματα στο κάτω-κάτω. Θα ξαναξεκινήσω τις σειρές, το ναρκωτικό της νέας γενιάς και το παρόν μπλογκ θα πάρει άλλη τροπή μου φαίνεται. Μην περιμένετε να σας πω ότι βρήκα δουλειά, γιατί δεν βρήκα. Αιωνίως άνεργη, αιωνίως από ό,τι φαίνεται θα κρατώ μία ομπρέλα στις ευκαιρίες και στην τύχη μέσα από μια ομίχλη μαύρη, αυτή της Θεσσαλονίκης. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-3921559663056519922017-07-16T04:58:00.003-07:002017-07-16T06:19:36.074-07:00Γιατί το Sex and the City δεν είναι τόσο σεξιστικό όσο θα ήθελε να είναι <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Καλοκαίρι στην πόλη και όταν δεν έχεις δουλειά, δεν πας διακοπές και βλέπεις Sex and the City, κάπως πρέπει να το δεις κριτικά, γιατί αλλιώς καις τζάμπα εγκεφαλικά και δεν είναι ωραία. Η ανεργία πάει σύννεφο στο όχι και τόσο σωτήριο αυτό έτος. Για να μη σκέφτομαι τις επιπτώσεις των δυστυχών περιστατικών στη ζωή μου, αποφάσισα να χαλαρώσω βλέποντας μία ανάλαφρη και εύπεπτη σειρά. Ήξερα εκ των προτέρων ότι θα δω και πράγματα που θα με ενοχλήσουν, αλλά είπα να δώσω μία ευκαιρία στην ποπ κάλτσουρ να με συναρπάσει. Δεν μετάνιωσα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η σειρά είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Candace Bushnell που γράφτηκε στο 1997. Δεν έχω πάει ποτέ στη Νέα Υόρκη, αλλά τα πλάνα της σειράς είναι αρκετά για να με πείσουν ότι η πολιτεία ήταν τότε στα καλύτερά της. Ζήλεψα με αυτό που έβλεπα και ήθελα για λίγο να ζω εκεί τότε. Βέβαια, μιλάμε για τις πιο καλοζωισμένες περιοχές και συγκεκριμένα για το κεντρικό Μανχάταν που ήταν πολύ κουλ περιοχή. Πλάνα από τους δρόμους, τις διαφημίσεις, τους ανθρώπους, τα πόστερς, τα γκράφιτι δείχνουν τη μεσοαστική κοινωνική τάξη να διασχίζει τη ζωή της εύκολα και ανέμελα μες στον δυσλειτουργικό καπιταλισμό και όντως αυτή η σειρά σε ναρκώνει κάπως, έτσι σε χαλαρώνει, γιατί το σημαντικότερο πρόβλημα είναι εντελώς περαστικό και ασήμαντο –ή το ακριβώς αντίθετο, σε τσιτώνει που δεν μπορείς να ταυτιστείς καθόλου και δεν έχεις τις ίδιες δυνατότητες και το ίδιο επίπεδο διαβίωσης. Το κυρίως θέμα της σειράς είναι σεξ και τα ρούχα. Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες είναι γυναίκες εργαζόμενες, αλλά ποτέ δεν μας τις δείχνουν στα εργασιακά τους περιβάλλοντα, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις σκηνών και πλάνων που αφορούν πάλι το σεξ ή τα ρούχα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αφηγήτρια είναι η Κάρι Μπράντσω (Sarah Jessica Parker), αρθρογράφος της ομώνυμης στήλης Sex and the City σε μία γνωστή εφημερίδα. Από ό,τι φαίνεται η Κάρι είναι η υπέρτατη καρικατούρα –αλλά ίσως και η πιο ανθρώπινη– στη σειρά, αλλά παρ’ όλα αυτά φαίνεται τόσο εγωκεντρική και νάρκισσος και βασικό της ελάττωμα είναι ότι διαλέγει τους λάθος άνδρες. Η ζωή της περιστρέφεται γύρω από τις δύο εμμονές της, τα πανάκριβα παπούτσια της (παρότι γκρινιάζει ότι δεν έχει λεφτά π.χ. για να φτιάξει τα πλακάκια του σπιτιού της, αγοράζει με 400 δολάρια ένα ζευγάρι παπούτσια ή με 2000 μία τσάντα και με τα διπλάσια ένα συνολάκι για κάθε περίσταση, γιατί σε κάθε σκηνή φοράει κάτι εντελώς διαφορετικό για να είναι και υπερφάσιον άικον) και τον Mr Big –όπου το σεξουαλικό και καπιταλιστικό υπονοούμενο συμπορεύονται συμβολικά και πηγαίνουν και έρχονται. Ο Mr Big είναι ένας πάμπλουτος τύπος που ασκεί δύναμη και εξουσία στην Κάρι που παρουσιάζεται σαν αρκετά αδύναμη και χαζή για να αντιδράσει και παρά τα όσα τη συμβουλεύουν οι φίλες της ξαναγυρνάει σε αυτόν. Στον πρίγκιπα του παραμυθιού. Από τη μια, ο Mr Big είναι όμορφος και γόης (όπως παρουσιάζεται), επιπόλαιος και επιφανειακός. Από την άλλη, η Κάρι είναι συναισθηματική (υποτίθεται, γιατί φέρεται και αυτή επιπόλαια και πληγώνει ανθρώπους), απαιτεί περισσότερο βάθος στη σχέση (που θα πει εγγύηση για γάμο και άλλες επιβεβαιώσεις) και είναι και αυτή επιφανειακή.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS4sAnRVUXzE3gbW9My1KGJye4ZwUROUOBX4m1OYZiT4ljZFHMPzrUBI7UBtRvb_55zFMl3l-0udV6h_IEhDtRzbmj4-sX_-gSIBur_TtS6wkx99PK6NpFTJK77eT8ZPcw4FXrrWM01VI/s1600/635710246468104204895729014_enhanced-buzz-26611-1367421221-8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="383" data-original-width="500" height="245" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS4sAnRVUXzE3gbW9My1KGJye4ZwUROUOBX4m1OYZiT4ljZFHMPzrUBI7UBtRvb_55zFMl3l-0udV6h_IEhDtRzbmj4-sX_-gSIBur_TtS6wkx99PK6NpFTJK77eT8ZPcw4FXrrWM01VI/s320/635710246468104204895729014_enhanced-buzz-26611-1367421221-8.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η σειρά χρησιμοποιεί το παραμύθι του πρίγκιπα για να υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι ένας άνδρας προορίζεται για μία γυναίκα και είναι γραφτό και μοιραίο να είναι μαζί και να επανέρχεται συνεχώς στη ζωή της. Από την άλλη, η σειρά κοροϊδεύει το concept του συμβατικού έγγαμου βίου και περιγράφει πως είναι δυνατόν και να αποτύχει, μέσω της πιο ψυχαναγκαστικής ηρωίδας στη σειρά, της Σάρλοτ (Kristin Davis). Η Σάρλοτ είναι μία καλοαναθρεμμένη συντηρητική και παραδοσιακή τύπισσα που έχει στο μυαλό της συγκεκριμένες ιδέες και αξίες, καπιταλιστικές, ρατσιστικές και στενόμυαλες. Βρίσκεται και αυτή σε αναζήτηση του πρίγκιπα, αφού παρουσιάζεται ως αθεράπευτα ρομαντική, ενώ την ίδια στιγμή ψάχνει κάτι εντελώς κι απολύτως συγκεκριμένο κι εξιδανικευμένο που το έχει οραματιστεί και το έχει ήδη φτιάξει στο μυαλό της για το πώς θα είναι. Παρατάει τη δουλειά της και παντρεύεται τον άνδρα των ονείρων της που δεν είναι και τόσο πολύ των ονείρων της τελικά, αφού έχουν κάποιες ασυμφωνίες στο ζήτημα της τεκνοθεσίας, οπότε και χωρίζουν και το παραμύθι καταρρέει. Η Σάρλοτ μπορεί να μη μπορεί να μιλήσει για το σεξ, αλλά μερικές φορές ξεπερνάει και την εαυτή της και κάνει αρκετό σεξ. Μπορεί να είναι στρυφνή κι ανιστόρητη, αλλά αφού λατρεύει κι αυτή τα παπούτσια, καταφέρνει να περνάει το τεστ της φιλίας.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij_FS2PyxBbr-XWhm7erQwa7LB50K_5GGtVvaBVKnWB6UkUDctGpoCXqBIAkAI-0d9y0Bx03rTopB40L1726b-z3jiCRzVpkga2byKnL3bdk3I0wwMnmCWtj6C7wYKrijp89m1SBfveLg/s1600/86ec09dbde840544c09dd84dab230380--charlotte-york-quotes-city-quotes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="177" data-original-width="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij_FS2PyxBbr-XWhm7erQwa7LB50K_5GGtVvaBVKnWB6UkUDctGpoCXqBIAkAI-0d9y0Bx03rTopB40L1726b-z3jiCRzVpkga2byKnL3bdk3I0wwMnmCWtj6C7wYKrijp89m1SBfveLg/s1600/86ec09dbde840544c09dd84dab230380--charlotte-york-quotes-city-quotes.jpg" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εντελώς αντίθετη χαρακτήρας με τη Σάρλοτ παρουσιάζεται η Σαμάνθα (Kim Cattrall) που είναι υποτίθεται πάλι η πιο ανεξάρτητη και δυναμική γυναίκα, αλλά για να το καταφέρει αυτό πρέπει να πηγαίνει συνέχεια με άνδρες και να παρομοιάζεται με άνδρα πολύ συχνά ή με προβληματική γυναίκα. Η συμπεριφορά της παρουσιάζεται σαν ανδρική, αφού κάνει αυτά που μόνο οι άνδρες κάνουν και φαίνεται κάπως σαν να ξεπερνάει τα στερεότυπα, ενώ την επικαλύπτουν ουσιαστικά με το υπερστερεότυπο, ότι μόνο οι άνδρες μπορούν να χαίρονται με το διερευνητικό καθημερινό σεξ και όταν κάνεις απλά και μόνο σεξ δεν νιώθεις. Η Σάρλοτ δεν έχει καμία συναισθηματική σύνδεση, καταναλώνει τους άνδρες όπως και οι φίλες της, σαν τα πουκάμισα, αλλά έχει πάει με τους περισσότερους. Είναι εντελώς καπιταλίστρια, εργάζεται σαν υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων, φαίνεται αρκετά καταπιεσμένη, γιατί πληγώνεται αλλά δεν επιτρέπεται να το δείξει, και ταυτόχρονα παρουσιάζεται σαν απελευθερωμένη. Ενδιαφέρον είναι ότι κάνει λεσβιακή σχέση, αλλά όταν ερχόμαστε στο προκείμενο η Σαμάνθα φέρεται σαν άνδρας (γιατί μόνο οι άνδρες θέλουν σεξ) και της σπάει τα νεύρα η σύντροφός της, γιατί είναι γυναίκα (η ειρωνεία) και υποτίθεται πως οι γυναίκες θέλουν κυρίως όλη την ώρα να μιλάνε και να αναλύουν πράγματα.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjCGK32lmzxA06vXG_h52ZPWQQRcHFgpz3eGl5SaOW48Jcyxfo0KkR9UNZvajQmMRcTMqG1D-m6YmFTZ8J_LyKiOrVtOi1XeoUaLcWUHim_-Fjy4guPobMQAeXymw76fuHGzMbYewp1DY/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="375" data-original-width="500" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjCGK32lmzxA06vXG_h52ZPWQQRcHFgpz3eGl5SaOW48Jcyxfo0KkR9UNZvajQmMRcTMqG1D-m6YmFTZ8J_LyKiOrVtOi1XeoUaLcWUHim_-Fjy4guPobMQAeXymw76fuHGzMbYewp1DY/s320/2.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Τελευταία, άφησα τη Μιράντα που την παίζει η Cynthia Nixon. Η Μιράντα φαίνεται να είναι η πιο έξυπνη από όλες, αλλά παρουσιάζεται εντελώς ανάποδη, απόμακρη και επίσης ατομικίστρια και υπερκαπιταλίστρια, ενώ την ίδια στιγμή ο κυνισμός της είναι το πιο ωραίο στοιχείο της. Είναι δικηγόρος σε μία διάσημη φίρμα και βγάζει πολλά λεφτά, φαίνεται να μη τη νοιάζει και τόσο η μόδα και έχει πιο ανοιχτόμυαλη άποψη για την πολιτική (όχι γενικά) σε σχέση με τις άλλες, οπότε θα μπορούσε να είναι η ρεπουμπλικάνα της παρέας. Επίσης, έχει αδυναμία να συνδεθεί συναισθηματικά, γιατί φαίνεται πως έχει πληγωθεί στο παρελθόν και αυτό την κάνει αρκετά συμπαθή. Φαίνεται πως είναι γενικά νευρική και ανικανοποίητη με τη ζωή της, αλλά ούτε αυτό καταφέρνει να την κάνει αντιπαθή. Η Μιράντα έχει μία πολύ καλή σχέση, την οποία χωρίς λόγο διώχνει, φαίνεται ότι πασχίζει να είναι ανεξάρτητη και είναι και αυτή εγωκεντρική, αλλά φαίνεται να έχει και έγνοια για τις άλλες.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR_3V_dPRdbImS2t26PYrT6iwkZQSbYxWxt9VgtOWnnGzlFUW5I7gogYkTUZ1spXG-B33fW-xW__Qby-tYCZtakHdolZMds5miUDTuVVPQMoS0EaEdZBnoFxX5_Xbbsxw-T4-viqqRUas/s1600/244419ed66f94d85a8f922c342938a00.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="375" data-original-width="500" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiR_3V_dPRdbImS2t26PYrT6iwkZQSbYxWxt9VgtOWnnGzlFUW5I7gogYkTUZ1spXG-B33fW-xW__Qby-tYCZtakHdolZMds5miUDTuVVPQMoS0EaEdZBnoFxX5_Xbbsxw-T4-viqqRUas/s320/244419ed66f94d85a8f922c342938a00.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Υπάρχουν πολλές σεξιστικές συμπεριφορές, ρόλοι, εκφράσεις, τάσεις κτλ στο Sex and the City που ανταποκρίνονται εντελώς στο κλίμα της εποχής. Υπάρχουν όμως και παντού gay άνδρες (κυρίως, gay άνδρες, γιατί είναι η πιο αποδεκτή έκφανση της ομοφυλοφιλίας, τότε), σε ένα επεισόδιο έχει κάποιες trans γυναίκες, ωστόσο δεν απεικονίζονται παρά σαν καρικατούρες. Η Σαμάνθα έχει τη λεσβιακή της σχέση, αλλά δεν είναι bi, φαίνεται πως τη δοκιμάζει απλώς σαν εμπειρία, για να την προσθέσει στο ρεπερτόριό της. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η ομορφιά της Sarah Jessica Parker έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση, γιατί δεν ικανοποιεί τα πρότυπα, αλλά για μένα είναι ξεκάθαρο πως και οι τέσσερις είναι αρκετά συμβατικά όμορφες για να παίζουν στη σειρά. Το περίεργο είναι πως η σειρά δεν είναι τόσο σεξιστική όσο καπιταλιστική. Οι τέσσερις ηρωίδες ανήκουν στη μεσο/μεγαλοαστική τάξη, έχουν άπειρα λεφτά κι ας γκρινιάζουν για αυτά μερικές φορές και αυτό τις κάνει ικανές να ζούνε σε μεγάλα και ωραία διαμερίσματα λουξ, να βγαίνουν σε ακριβά μαγαζιά για φαγητό και κοκταίηλς με ακριβά ρούχα και παπούτσια και χτενίσματα, για να γνωρίσουν ακριβούς καπιταλιστές άνδρες. Οι ηρωίδες πηγαίνουν με αρκετούς άνδρες, ορισμένες φορές απολαμβάνουν το σεξ και άλλες όχι, και αυτό είναι και ο συνδετικός τους πυρήνας: Οι άνδρες και τα προβλήματα με αυτούς. Είναι ενδιαφέρον, γιατί δεν υπάρχει καμιά συζήτησή τους στη σειρά που να μην περιλαμβάνει τους άνδρες. Η σεξουαλική τους ζωή είναι πολύ ενεργή και αυτό είναι και κάπως απελευθερωτικό, αν και πολλές φορές φαίνεται να τις καταπιέζει αυτό.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOx52Sz13NxwNB_7Yi_tOBYaP4E8-MShHrVT0qETMDk95iZ0GDyEbpU0bASY0e_EgKcFUl0ZmJNt_DInAVw8N7WLR1rOMvm4FLc3ihG0LieKZPen3OgzgBBBxiXnCFO7EBdPMW5yzFNI4/s1600/a76fa7c40066c4c1a67459ea66962a95.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOx52Sz13NxwNB_7Yi_tOBYaP4E8-MShHrVT0qETMDk95iZ0GDyEbpU0bASY0e_EgKcFUl0ZmJNt_DInAVw8N7WLR1rOMvm4FLc3ihG0LieKZPen3OgzgBBBxiXnCFO7EBdPMW5yzFNI4/s1600/a76fa7c40066c4c1a67459ea66962a95.jpg" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εντούτοις, η οποιαδήποτε υπόνοια σεξουαλικής απελευθέρωσης χάνει το νόημά της, αφού, εάν δεν τηρήσουν κάποιους ηλίθιους κανόνες των ραντεβού, θεωρούνται τσούλες ή αποκαλούνται επικριτικά πόρνες. Οι άνδρες, εάν δεν είναι για σχέση, παρουσιάζονται επίσης σαν ελαττωματικά προϊόντα, με το ελάττωμά τους να είναι ένα και κυρίαρχο. Για παράδειγμα, σε έναν αρέσει να βλέπει πορνό κατά τη διάρκεια του σεξ, άλλος έχει μικρό πουλί, άλλος πολύ μεγάλο, ένας θέλει να λέει βρωμόλογα στο κρεβάτι, άλλος εκπσερματώνει πρόωρα και άλλος θέλει να πηγαίνει μόνο με γυναίκες-μοντέλα. Αυτό είναι και το amuse-bouche της σειράς, τα ατυχή περιστατικά με τους άνδρες που διηγούνται γυναίκες μεταξύ τους, βέβαια. Οι άνδρες που περνάνε από τη σειρά είναι πολλοί, φοράνε κυρίως ακριβά κοστούμια και είναι καλοντυμένοι, εκτός αν είναι αθλητικοί μπάρμεν, ψαγμένοι συγγραφείς ή χίπιδες μοντέλα πλούσιοι επιπλοποιοί. Επίσης, όλες οι γυναίκες είναι αδύνατες, ακόμα και αυτές που παίζουν δευτερεύοντες ρόλους, όπως και οι άνδρες, έχουν ένα συγκεκριμένο σωματότυπο της μόδας των ’90ς.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijovtpFxxCPKVt5lWCnR1kbsCPTpcU4dw_59jCIEltb-ug9jkeuXBaowIITplFXLpmUNJCd4Xxq1j6AfiKnOHbcEZFUV8NXJ1bRISaEDuQEuaGIxZr_N9_P12Jpb5SD3Mo105vb4kXOnk/s1600/6d9bd7722c3672039f0a45589733ba1f--city-quotes-population.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="358" data-original-width="500" height="229" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijovtpFxxCPKVt5lWCnR1kbsCPTpcU4dw_59jCIEltb-ug9jkeuXBaowIITplFXLpmUNJCd4Xxq1j6AfiKnOHbcEZFUV8NXJ1bRISaEDuQEuaGIxZr_N9_P12Jpb5SD3Mo105vb4kXOnk/s320/6d9bd7722c3672039f0a45589733ba1f--city-quotes-population.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ωραίο είναι ότι είναι σχετικά μεγάλες ηλικιακά γυναίκες και διεκδικούν την επιθυμία τους, προσπερνώντας τα κοινωνικά κόμπλεξ για την ηλικία και δεν εστιάζουν σε αυτό. Βάζουν μπροστά την καριέρα τους, πληρώνουν μόνες τα έξοδά τους και πηγαίνουν ελεύθερα με όποιον θέλουν –βέβαια, μέχρι να βρεθεί ο εκατομμυριούχος πρίγκιπας. Η σειρά περιστρέφεται γύρω από αυτές τις τέσσερις επιφανειακά δομημένες γυναίκες που μπορεί να είναι κάποιες στιγμές αντιπαθείς και καπιταλίστριες, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον που μπορούν να μιλάνε για τη σεξουαλική τους ζωή σχετικά ελεύθερα. Κάποιες φορές είναι γλυκές και ανθρώπινες και άλλες σαν ψυχρές παγοκολόνες. Μπορεί να είναι εγωκεντρικές, αλλά φαίνεται πως στηρίζουν η μία την άλλη παρά τη διαφορετικότητά τους. Βέβαια, απορώ πώς με τις δουλειές και τους άνδρες βρίσκουν τόσο άπειρο χρόνο για να συνευρίσκονται και να τρώνε μαζί και να κάνουν βόλτες και να βγαίνουν κιόλας –μη ρεαλιστικό. Το πιο ωραίο της σειράς είναι ότι προβάλλει την ελεύθερη επιλογή.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiW4DJUywvgIkFkOUBpDweHzoIyynboRUa4n8weuNG-0-8IPgdD3uABaw7BxAdngGH5e-CDxcb3_ioSRC029A42b7yg1mTLLflIhC5Umr6gTzpiCCOumND0NDfM0mpfj1ggsMoP0JHdWU/s1600/anigif_enhanced-buzz-19337-1382635928-9.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="353" data-original-width="470" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiW4DJUywvgIkFkOUBpDweHzoIyynboRUa4n8weuNG-0-8IPgdD3uABaw7BxAdngGH5e-CDxcb3_ioSRC029A42b7yg1mTLLflIhC5Umr6gTzpiCCOumND0NDfM0mpfj1ggsMoP0JHdWU/s320/anigif_enhanced-buzz-19337-1382635928-9.gif" width="320" /></a></div>
Μπορεί μία γυναίκα να θέλει να παντρευτεί και να κάνει παιδί, μία άλλη να θέλει να ζει ελεύθερη και να πηδιέται με όποιον γουστάρει, μπορεί μία άλλη να περιμένει τον έναν και μοναδικό πρίγκιπα και μπορεί μία άλλη να θέλει να κάνει παιδί μόνη της. Αυτά όλα παρουσιάζονται σαν σεβαστές επιλογές, που τις παίρνουν ανεξάρτητες γυναίκες -που σίγουρα έχουν μόνο μία διαστρεβλωμένη υπόνοια τι σημαίνουν οι έμφυλες διακρίσεις- και περνάνε τις αντιξοότητες μαζί, σαν φίλες. </div>
<div style="text-align: justify;">
Συμπυκνώνοντας, η φιλική ενότητά τους αντιπαρέρχεται σε ορισμένα ατομικά τους προβλήματα, αλλά δεν μπορεί να υπερνικήσει τον συφερτό της καπιταλιστικής και έμφυλης καταπίεσης και δεν φαίνεται να θέλει κιόλας, κυλάει ομαλά μαζί του. Μπορεί να μαλώνουν κάποιες φορές, γιατί είναι πολύ διαφορετικές, αλλά αυτό δεν τις εμποδίζει να αντιληφθούν το πόσο έχουν ανάγκη η μία την άλλη και να συνεχίσουν να αγαπιούνται παρότι είναι αντίθετες. Ο βασικός τους στόχος βέβαια είναι ο γάμος, ετεροφιλοφιλικός και συντηρητικά δοσμένος και ο γάμος μπαίνει πάνω από τις φιλίες. Στις σεξουαλικές τους ζωές ψάχνουν το χρήμα και την ευτυχία μέσω της ανδρικής επιβεβαίωσης. Επιπλέον, οι γυναίκες ενδυναμώνονται εάν έχουν ακριβά ρούχα και ακριβά προϊόντα και αυτό είναι μία άμεση σύνδεση της απελευθέρωσης μέσω του καπιταλισμού και της συγκεκριμένης εξωτερικής εμφάνισης. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το Sex and the City, θα μπορούσε να λέγεται καλύτερα The Capitalist Woman and the City. Θα ήταν πιο ακριβές, γιατί δεν αφορά όλες τις γυναίκες. Αφορά τέσσερις προνομιούχες, λευκές, στρέιτ, ευκατάστατες και εμφανισιακά συμβατικές γυναίκες που μπορούν να έχουν ό,τι θέλουν όποτε θέλουν. Δεν έχει σχέση με την εργατική τάξη στη Νέα Υόρκη, είναι σαν ένα παραλήρημα-όνειρο για το American dream. Δεν ταράσσει και δεν ανατρέπει καθόλου τα νερά, για αυτό και δεν είναι μία σειρά που μπορεί να προσφέρει κάτι παραπάνω από λίγες ανάλαφρες στιγμές. Είναι αυτό που είναι, Specific Sex and that Big Egocentric City και δεν έχει περισσότερα να προσφέρει από λίγη ανάλαφρη διασκέδαση για τις άνεργες και αχαΐρευτες. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRXJxGRaVYo1-rznReBdbK32Pyj7HDoPGf3P-31c6BBxAfl98mMHn98iS_X2RMderYkUG3vWsOGAb4nU7yn4y_uCn7d6NlogcDRcfxnvCL_U_Df9fpGIaoG4QSTP4SNG9722DfUAt3rYM/s1600/919ed2eacb1a864dfe736ca5f7bfaa22.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="377" data-original-width="500" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRXJxGRaVYo1-rznReBdbK32Pyj7HDoPGf3P-31c6BBxAfl98mMHn98iS_X2RMderYkUG3vWsOGAb4nU7yn4y_uCn7d6NlogcDRcfxnvCL_U_Df9fpGIaoG4QSTP4SNG9722DfUAt3rYM/s320/919ed2eacb1a864dfe736ca5f7bfaa22.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-48948608762991213492017-06-24T07:00:00.003-07:002017-06-24T17:16:25.062-07:00Συνέντευξη για γραμματειακή υποστήριξη ιατρείων ή και όχι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Η αγγελία έλεγε ζητούνται πεπειραμένες γραμματείς αλυσίδας ιδιωτικών κλινικών. Απαραίτητη προϋπόθεση η προϋπηρεσία σε ιατρείο ή ιατρική υπηρεσία ή σχετική υπηρεσία. Η αγγελία έλεγε απαραίτητη η γνώση αγγλικών και άλλης γλώσσας. Απαραίτητη η γνώση ειδικού λογισμικού. Απαραίτητη ή και όχι. Έστειλα το βιογραφικό μου, όπως έκανα ακόμα με πολλές άλλες αγγελίες, στις οποίες μπορεί και να μην κάλυπτα όλα τα ζητούμενα, αλλά σκεφτόμουν ότι δεν έχω κάτι να χάσω. Πιθανώς ούτε να κερδίσω, αλλά τι να κάνουμε. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τους ρώτησα για ποια δουλειά είναι, γιατί έχω στείλει σε άπειρες το βιογραφικό μου και μου ανέφεραν την αγγελία. Είδα εφτά με οχτώ καρέκλες γεμάτες γυναίκες ανήσυχες για το μέλλον τους. Είδα πόσο περιποιημένες ήταν, πόσο έτοιμες για να αντιμετωπίσουν την ξανθιά γηραιά υπάλληλο που έπαιρνε τις συνεντεύξεις και μου ήρθε πάλι να φύγω. Γιατί εγώ δεν ήμουν έτοιμη. Δεν ήθελα να μπω εκεί μέσα και να κάνω πως είμαι η πιο τέλεια για αυτή τη δουλειά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω φτάσει στο σημείο να είμαι έξω από την πολυκατοικία και να σκέφτομαι ότι δεν έχει νόημα να ανέβω. Σκεφτόμουν ότι κάποιο λάθος θα έχει γίνει πάλι με το βιογραφικό μου. Ότι αποκλείεται να με πάρουν. Ότι δεν έχω ιδέα για το λογισμικό, αλλά μπορώ να το μάθω. Παρότι ψυχολογικά απροετοίμαστη, μπήκα στην πολυκατοικία. Στην Πτολεμαίων. Ανέβηκα τις σκάλες σε μία εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία. Εδώ είναι τα γραφεία πρόσληψης σκέφτηκα, όχι η εταιρία. Στον διάδρομο αναμονής μπροστά από τρεις ξανθιές ίδιο στυλ μοντέρνες νεαρές γυναίκες, στάθηκα και είδα τον κόσμο που περίμενε. Ήταν όλες γυναίκες, περιποιημένες, βαμμένες, ντυμένες σενιαρισμένα και με τα βιογραφικά τους στο χέρι. Εμένα η τύπισσα στο τηλέφωνο μου είπε πολύ αυστηρά την ώρα και το μέρος, αλλά δεν μου είπε να φέρω το βιογραφικό μου μαζί. Οπότε εκεί κάπου αγχώθηκα λίγο. Περίμενα τα οχτώ άτομα. Η ξανθιά γυναίκα, πιθανότατα η διευθύντρια προσωπικού ή κάτι τέτοιο, με το καλοκαιρινό επίσημό της στυλ, τις ξεπετούσε όλες στο δεκάλεπτο και χαμογελούσε περίεργα. Οι κοπέλες που τέλειωναν τη συνέντευξη και έβγαιναν, δεν έλεγαν τίποτα σε εμάς που περιμέναμε. Απλώς έφευγαν. Και ο διάδρομος άδειαζε αργά και βασανιστικά. Οι γυναίκες της γραμματείας άκουγαν σκυλάδικα σε ένα ραδιόφωνο που δεν έπιανε καλά και είχε χιόνια. Μιλούσαν για τα νύχια τους και κανόνιζαν τις βάρδιές τους. Είχαν όλες τέλεια βαμμένα μαλλιά λες και είχαν πάει κομμωτήριο, τέλεια νύχια και απαντούσαν σαν σωστές υποκρίτριες στα τηλέφωνα και σε έναν άγριο τύπο που τις έδινε διαταγές. Σκέφτηκα μάλλον ότι δεν θα τα βγάλω πέρα σαν γραμματέας σε αυτό το μέρος. Κοίταξα τον ανταγωνισμό και αποθαρρύνθηκα ούτως ή άλλως, γιατί όλες ήταν προτιμότερες για τη συγκεκριμένη δουλειά από μένα και κάπως έτσι ηρέμησα. Ανάμεσα στις νεαρές γυναίκες που περίμεναν για τη δουλειά ήταν και κάποιες σε μεγαλύτερη ηλικία. Και σκέφτηκα ότι και αυτό είναι προσόν γιατί θα έχουν εμπειρία κτλ και σκέφτηκα να φύγω. Αλλά κάθισα, μόνο και μόνο για να καταγράψω τη συνέντευξη στο παρόν ιστολόγιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και άξιζε. Γιατί μπήκα μέσα τελικά, μετά από καμιά ώρα. Μας είχαν καλέσει μεσημέρι με τη ντάλα και τη ζέστη. Η διευθύντρια προσωπικού ή κάτι τέτοιο με ρώτησε αν έχω βιογραφικό και της είπα όχι και μου είπε ότι θα μαλώσει την κοπέλα που μας ενημέρωσε. Και της είπα ότι μάλλον θα μου το είπε στο τηλέφωνο και το παρέλειψα κατά λάθος και ότι δεν φταίει η κοπέλα, όλα σωστά τα είπε (παρότι αυτή στο τηλέφωνο ήταν εντελώς αντιπαθητική). Της είπα μόνη μου την προϋπηρεσία που έχω σε γραμματείες και τα πτυχία και προσπάθησα χωρίς λόγο να την πείσω ότι θα μπορούσα να είμαι καλή γραμματέας (ΠΟΥ ΝΑ ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΜΕ ΤΡΟΛΛΑΡΑΝ). Και αυτή φαινόταν να μην ενδιαφέρεται καθόλου. Όταν αυτή άρχισε να μου περιγράφει τη δουλειά, εγώ άρχισα απλώς να εκνευρίζομαι.</div>
<div style="text-align: justify;">
-Κοιτάξτε, η δουλειά είναι για Κάρτες Υγείας. Είμαστε μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες Βορείου Ελλάδος που ασχολούνται με αυτό. Στον έκτο όροφο του κτιρίου μας στην τάδε οδό έχουμε ένα αισθητικό κέντρο που κάνει περιποιήσεις προσώπου, πλαστικές κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Ριζική αισθητική ανανέωση (Α ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. Η ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ Ή ΙΑΤΡΕΙΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ;) Θα παίρνετε τηλέφωνο και θα προωθείτε τις κάρτες μας και τις προσφορές μας στους πελάτες μας. Θα τους ενημερώνετε σχετικά με τις νέες μας υπηρεσίες και θα προσπαθείτε να τους πείσετε για την ανανέωση της κάρτας του. Ο μισθός θα είναι ο βασικός και θα υπάρχουν μπόνους για κάθε πακέτο που κλείνετε. Καταλαβαίνετε;</div>
<div style="text-align: justify;">
-Μάλιστα. Μου λέτε ότι η δουλειά δεν είναι γραμματειακή υποστήριξη ακριβώς, αλλά τηλεφωνική πώληση υπηρεσιών. Δηλαδή, θα είμαι τηλεφωνήτρια. </div>
<div style="text-align: justify;">
-Ναι, θα είστε τηλεφωνήτρια. Αλλά εμείς δεν κάνουμε τηλεφωνικές πωλήσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
-Κάνετε τηλεφωνικές προωθήσεις όμως.</div>
<div style="text-align: justify;">
-Ναι, μπορείτε να το πείτε κι έτσι. Θα παίρνετε τηλέφωνα μόνο στους ήδη πελάτες μας. Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν πιστεύετε ότι το κατέχετε αυτό. </div>
<div style="text-align: justify;">
-Θα μπορούσα να έχω λίγο χρόνο να το σκεφτώ; </div>
<div style="text-align: justify;">
-Όχι, κοιτάξτε, δεν επιλεχθήκατε ακόμα, στην περίπτωση που επιλεχθείτε, θα έχετε λίγο χρόνο φυσικά, θα σας ενημερώσουμε τη Δευτέρα. Σήμερα είναι η πρώτη συνέντευξη. </div>
<div style="text-align: justify;">
-Καταλαβαίνω. Ωραία. Τότε δεν μένει να δούμε αν θα επιλεχθώ; (αυτό το χθω με σκότωνε και της το τόνισα, αλλά δεν το έπαιρνε χαμπάρι) Και να δείτε το βιογραφικό μου ώστε να με διαλέξετε ή και όχι;</div>
<div style="text-align: justify;">
(ΤΟ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ ΓΕΛΙΟ ΜΟΥ ΤΟΥ ΜΙΣΟ-ΕΚΝΕΥΡΙΣΜΟΥ, ΜΙΣΟ-ΤΟ-ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΚΟΝΤΕΥΕ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ)</div>
<div style="text-align: justify;">
-Ναι, φυσικά. Χάρηκα που σας γνώρισα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Είπε και μου έδωσε το χέρι της. Με ξεπέταξε και ζήτησε να αφήσω την πόρτα ανοιχτή για να περάσει η επόμενη καημένη υποψήφια. Βγήκα από το σάπιο κτίριο απογοητευμένη. Εκνευρισμένη που στην περιγραφή της δουλειάς έλεγε ό,τι να ‘ναι. Σκόπιμα δεν στέλνω σε δουλειές που ζητάνε τηλεφωνήτριες, γιατί πιστεύω ότι θα βγάλω φλύκταινες και θα αρχίσω να τρέχω για να ξεφύγω από την πρώτη εβδομάδα. Συνάντησα μία κοπέλα στο λεωφορείο του γυρισμού που έδωσε κι αυτή συνέντευξη μαζί μου. Ξέβαφε τους τόνους μεϊκάπ της μαζί με τον ιδρώτα της στο χαρτομάντιλο. Μου είπε ότι βάφτηκε και ντύθηκε καλά, γιατί νόμιζε ότι θέλουν να μας δούνε εμφανισιακά. Την κοίταξα λυπημένα και απογοητευμένα. Μοιραστήκαμε τις εργασιακές μας ανεμπειρίες και ένιωσα λίγο καλύτερα. Ένιωσα άνθρωπος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σκέφτηκα ότι κάπως πρέπει να προειδοποιείται ο κόσμος για αυτές τις εταιρίες που βάζουν ψευδείς αγγελίες. Ή αυτές που πλασάρουν μάρκετινγκ και δεν σε πληρώνουν ποτέ και σου ζητάνε να κάνεις τα χίλια μύρια παράλογα για να βγάλεις τον μισθό σου από τη μύγα. Δεν υπάρχει και καμία αλληλεγγύη, δηλαδή, αυτές οι γυναίκες στον διάδρομο δεν ταυτίστηκαν η μία με την άλλη, αντιθέτως ανταγωνίζονταν ξεκάθαρα για τη θέση. Και ένιωσα πολύ εκτός. Έφυγα από το κτίριο, βγήκα στον μεσημεριανό φούρνο, πήρα βαθιές ανάσες και απλώς σκέφτηκα ότι δεν θα την ήθελα τη δουλειά ούτως ή άλλως. Δεν θα είχα καν τα φανταστικά προσόντα που ζητούσαν για τη φανταστική γραμματέα που και καλά χρειάζονταν, αλλά τελικά μετατράπηκε σε δουλειά για τηλεφωνήτριες. Δεν θα ξεχάσω τα γραφεία τους. Σκοτεινά, χωρίς παράθυρα, να πρωταγωνιστεί μία γκρίζα μικροαστική αισθητική των ατόμων και μία αίσθηση μολυσμένου κλιματισμού. Ακόμα δεν βρήκα δουλειά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-54446293701029751132017-06-07T10:11:00.001-07:002017-06-08T03:27:04.556-07:00Ραντεβού με τη σύμβουλο επαγγελματικής κατάρτισης του Αριστοτελείου Πανευρυτετοίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: justify;">
Όταν λες ότι θα πας σε σύμβουλο κατάρτισης και εργασίας, όλες σε κοιτάνε περίεργα. Γιατί τόσες δουλειές έχει εκεί έξω, πόσο παράξενη είσαι πια για να μην μπόρεσες να συμβιβαστείς με καμία; Μα αν μπορούσα να βρω κάποια δουλειά, δεν θα χρειαζόμουν τη σύμβουλο. Αυτό είναι το θέμα. Έψαξα στο διαδίκτυο για ψυχολογική στήριξη. Συμβουλές για άνεργες. ΣΕΠ για ενήλικες. Προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης που δεν είναι VOUCHER. Έστειλα κάποια βιογραφικά σε ό,τι να ‘ναι δουλειές και περιμένω μέχρι και σήμερα τηλέφωνο. Έδωσα εξετάσεις πτυχίου αγγλικών για ακαδημαϊκούς σκοπούς με διακόσια ευρώ, κάνοντας οικονομία τρεις μήνες για να πληρώνω τα μαθήματα. Μετέφρασα με εκατόν είκοσι ευρώ τα πτυχία μου. Έχω μείνει σε έναν καναπέ, κυριολεκτικά. Και αφού έμεινα, καθώς πήγαινα να γράψω το Motivation Letter του τάδε/δείνα διδακτορικού με έπιασε ταράκουλο. Δεν είχα καμία σχετική σκέψη, κανένα πραγματικό κίνητρο. Τι; Θα βοηθήσω τον κόσμο (ΧΑ! ΓΕΛΑΣΑΜΕ! ΠΟΤΕ ΕΙΔΑΜΕ ΗΡΩΕΣ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΥΣ; ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΝΕΣ, ΟΛΕΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΙΕΣ, ΠΟΥ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΑ ΠΑΝΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ! ΤΟ ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΕΦΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΡΕΦΕΙ); Και άντε πες ότι κάτι μπορώ να κάνω, έστω και θεωρητικά. Όμως με τι λεφτά; Πάλι θα παρακαλάω νεκρούς εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες για μία υποτροφία που για αυτούς ήταν η τιμή του μανικετόκουμπού τους. Σκεφτόμουν με τι σκοπό προγραμματίζω να φύγω άφραγκη στον διάολο. Και με τι σκοπό αποφασίζω πως μία άλλη χώρα, όπου όλα λειτουργούν υποκριτικά καλύτερα θα με βοηθήσει να κτίσω ένα καλύτερο μέλλον; Τι θα πει καλύτερο; Για ποιον καλύτερο; Μόνο για μένα; Τι θα πει ανθρώπινο; Να ξέρω ότι οι μισοί άνθρωποι υποφέρουν και οι άλλοι μισοί ζούνε υποταγμένοι στην γιγάντια φούσκα που ονομάζεται δυτικός πολιτισμός; Όλοι μου λέγανε να φύγεις, αλλά γιατί να φύγω; Για να ζήσω μία συμβατική ζωή σε μία Ευρωπαϊκή χώρα, να χαρώ τις προσφορές και τα προνόμια που θα έχω φτύσει άπειρα εγκεφαλικά κύτταρα και ώρες για να μου δοθούν κι έπειτα να πω ευχαριστώ και να πεθάνω, αφήνοντας σκατά στα επόμενα όντα;</div>
<div style="text-align: justify;">
Πολλές ακόμα σκέψεις κατέκλυσαν το φτωχό μυαλό μου. Δεν ξέρω τι νόημα έχει να τα σκέφτομαι όλα αυτά και, ταυτόχρονα, να μην κάνω απολύτως τίποτα. Είμαι πολύ ιδεαλίστρια; Η σύμβουλος του Αριστοτέλειου Πανευρυτέτοιου μου είπε όχι. Μου είπε ότι με βρίσκει πολύ πραγματίστρια, αντιθέτως (ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΥΩ). Έκλεισα ραντεβού ένα μήνα πριν. Από το τηλέφωνο ακόμα μου είπε ότι μπορεί να μην τα καταφέρει, γιατί είναι πολύ μπίζι. Αλλά παρ’ όλα αυτά μου έκλεισε το ραντεβού και τελικά, εμφανίστηκε κανονικά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Πήγα στην ώρα μου, ωστόσο περίμενα μισή ώρα, γιατί είχε άλλο άτομο μέσα. Με ρώτησε αν έχω πρόβλημα να παρακολουθεί τη συνεδρία μας μία ψυχολόγος που έκανε πρακτική. Δεν είχα πρόβλημα, γιατί να έχω. Λες και είναι προσωπική η διαδικασία συναντήσεών μας. Λες και τηρείται καμία δεοντολογική αρχή.<br />
Αρχικά, η σύμβουλος με ρώτησε γιατί πήγα. Το βλέμμα της ήταν νευρικό και χανόταν. Μου μιλούσε δυνατά και με φώναζε, όταν δεν καταλάβαινε κάτι. Μου ανέφερε πολύ τακτικά στιγμιότυπα από τη δική της προσωπική εμπειρία. Με διέκοπτε όταν πήγαινα να μιλήσω και παθιαζόταν να μιλάει αυτή με περισσή έμπνευση. Τη μέρα που είχαμε ραντεβού ήταν η πανελλαδική απεργία και ένιωθε περήφανη που αυτή ήταν εκεί για να βοηθήσει εμένα, παραβλέποντας τους άλλους τους αργόσχολους που αφήνουν τις δουλειές τους στο όνομα ενός αόριστου συλλογικού καλού (ΕΛΕΟΣ). Μετά από αυτά που της είπα (όχι και πολλά, γιατί μιλούσε συνέχεια για την εαυτή της με περήφανες προτάσεις τύπου: «Κι εγώ έτσι ήμουν», «Κι εγώ προσπάθησα για να φτάσω εδώ», «Κι εγώ στο σύστημα δουλεύω, αλλά σε βοηθάω») αποφάνθηκε για κάποια πράγματα. Σύμφωνα με το ισχυρό ψυχολογικό της κριτήριο, αυτά που συγκράτησα είναι τα εξής:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
1. Δεν έχω τα προσόντα να δουλέψω σε ΜΚΟ (παρότι της είχα πει ήδη ότι το έχω προσπαθήσει και ούτως ή άλλως δεν με παίρνουν κι αν με έπαιρναν θα πήγαινα - αυτή επέμενε να μου το προτείνει, γιατί δίνουν καλά λεφτά –ΝΑ ΦΑΕΙ ΣΚΑΤΑ, αλλά λέει την μάταιη αλήθεια), γιατί μου είπε ότι από ό,τι φαίνεται η ιδεολογία μου θα συγκρουόταν με τις φιλανθρωπικές οργανώσεις. Παρότι ως άτομο, αυτό που θέλω είναι να βοηθήσω ανθρώπους (ΒΓΑΛΤΕ ΝΟΗΜΑ, ΕΓΩ ΣΙΩΠΩ). Θεωρούσε πως αυτή κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό της που είναι να βοηθάει κόσμο και δεν καταλάβαινε γιατί εγώ δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την ιδέα μίας συστηματοποιημένης δομής, τύπου ΜΚΟ, αφού όπως είπε κι αυτή η ίδια ως ψυχολόγος, μέσω του δημοσίου βοηθάει εμένα (ΚΑΛΑ, ΑΥΤΟ ΑΣ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ). Μου είπε ότι όλες στο σύστημα είμαστε και της είπα ότι συμφωνώ και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, αλλά αυτή δεν φαινόταν να το βλέπει έτσι. Της είπα ότι δεν μπορώ να δεχθώ να παίρνω χίλια πεντακόσια ευρώ για να υποδέχομαι πρόσφυγες και να τους λέω ότι δεν έχουν κάπου να μείνουν. Αυτή επέμενε πως υπάρχουν και καλά άτομα μέσα στο σύστημα που όντως βοηθάνε και δεν είναι εντελώς σάπια (ΟΠΩΣ ΑΥΤΗ, ΑΛΛΩΣΤΕ, ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ)</div>
<div style="text-align: justify;">
2. Έπειτα, μου είπε πως κακώς έψαχνα ευκαιριακές δουλειές τόσο καιρό κι έχανα τον χρόνο μου (συμφωνώ, αλλά για διαφορετικούς λόγους)∙ αυτό που πρέπει να κάνω, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, είναι να βρω μία δουλειά που να μην κοιτάω το ρολόι (ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ; ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ) και να αξιοποιώ όλες τις δημιουργικές μου δυνατότητες (ΣΙΙΙΓΟΥΡΑΑΑ). Δηλαδή, με λίγα λόγια, αλλού πατώ κι αλλού βρίσκομαι (ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΝΕ ΚΑΡΔΙΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΡΕΙΣ ΜΙΑ). </div>
<div style="text-align: justify;">
3. Η σωτήρας-ψυχολόγος ξέρει, μετά από συνάντηση μίας ώρας, ότι το όνειρό μου δεν είναι να κάνω διδακτορικό, αλλά είναι μία επιθυμία της μαμάς μου που μου έχει επιβληθεί (ΙΣΩΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΩΣΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ)∙ το όνειρό μου είναι να μείνω στην ψάθα για πάντα, καθώς δεν έχω καμία πρακτική βλέψη για το μέλλον που να έχει απήχηση στην πραγματικότητα (ΠΑΙΖΕΙ ΤΟΝ ΦΡΟΫΝΤ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΚΑΝ ΣΤΑ ΚΑΛΟΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΝΥΧΙΑ ΤΗΣ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΣΤΟ ΝΥΧΑΚΙ ΠΟΥ ΕΣΠΑΣΕ, ΟΤΑΝ ΕΒΑΛΕ ΣΚΟΥΠΑ). </div>
<div style="text-align: justify;">
4. Παρότι η νο1 επιθυμία μου είναι η απελευθέρωσή μου, μου είπε ότι ξεκάθαρα δεν στοχεύω στο χρήμα, οπότε αυτή καθίσταται αδύνατη σύμφωνα με τα σχέδιά μου (ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ! ΕΚΕΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ Ο ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΜΙΝΙ ΣΟΥΜΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΩΡΩΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΠΑΤΑΛΑΜΕ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΟΝΟ)</div>
<div style="text-align: justify;">
5. Δεν είναι δυνατόν να φύγω από το οικογενειακό μου σπίτι στο άμεσο μέλλον (ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, ΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΓΥΝΑΙΚΑ, ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΣ ΤΙΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΟΥ, ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΗΘΕΛΑ ΑΠΟ ΣΕΝΑ;)<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με έβαλε να ξαναπάω άλλη μία φορά (ΓΙΑΤΙ Η ΠΡΩΤΗ ΗΤΑΝ ΕΞΤΡΑ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ). Πήγα την επόμενη εβδομάδα και δεν με θυμόταν καν (ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΟΣΟ ΚΟΣΜΟ Η ΔΥΣΜΟΙΡΗ, ΠΩΣ ΝΑ ΤΑ ΒΓΑΛΕΙ ΠΕΡΑ ΜΕ ΤΟΣΑ ΦΟΙΤΗΤΑ). Άρχισε να μου λέει για το πόσο δύσκολη είναι η κοινωνική και οικονομική κατάσταση (ΕΤΣΙ, ΓΕΝΙΚΑ, ΑΠΟΛΙΤΙΚ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΑ). Να καταριέται την κοινωνία, γιατί αποφάσισε η ίδια να κάνει δύο παιδιά και τώρα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες της και άρα δεν είναι ελεύθερη, άρα καμία δεν γίνεται να είναι ελεύθερη και πρέπει να το δεχθούμε αυτό. Και να μου λέει με πάθος, ότι μπορεί να θέλουμε πράγματα, αλλά δεν γίνεται να τα πραγματοποιήσουμε. Αυτή για παράδειγμα, είπε πως χθες ήταν πτώμα και το μόνο που ήθελε ήταν να αράξει και να δει το τάδε σήριαλ. Αλλά έβαλε σκούπα στις δύο η ώρα το βράδυ, με κίνδυνο να της κάνουν παρατήρηση. Γιατί, σήμερα, μετά τη δουλειά (ΔΗΛΑΔΗ, ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΥΠΟΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΦΟΙΤΗΤΑ), ήταν η σειρά της να πάρει τα παιδιά της και τις φίλες τους στο σπίτι της, για να παίξουν. Και αφού θα έρθουν οι φίλες των παιδιών το σπίτι τι έπρεπε να είναι αυτό; (ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΚΑΘΑΡΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΚΙ ΕΓΩ ΓΕΛΟΥΣΑ ΝΕΥΡΙΚΑ). Καθαρό! Κι έτσι μου διηγήθηκε ολόκληρη ιστορία και τη λυπήθηκα όντως λίγο, παρότι είναι βλαμμένη, γιατί στο μάτι της έβλεπα την λάμψη της νευρικής κρίσης. Δεν πειράζει, σκέφτηκα. Δεν θα βοηθηθώ, ούτε και τη δεύτερη φορά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Με είχε βάλει να ποσοτικοποιήσω τις επιλογές μου με μία λίστα θετικιστικού χαρακτήρα. Φυσικά, απέτυχα. Δεν έκανα σωστά τις επιλογές, δεν τις ποσοτικοποίησα καλά. Δεν μου αρέσει να σκέφτομαι ότι όλα τα κάνουμε με αριθμούς και της το είπα (ΕΠΕΜΕΝΕ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΜΕ ΤΟ ΤΕΣΤ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΒΛΕΠΑ ΤΩΡΑ). Απορούσα, αν το ίδιο αυτό τεστ την οδήγησε να κάνει δύο παιδιά και να τα χειρίζεται όσο ψυχαναγκαστικά χειριζόταν και μένα. Της είπα ότι το τεστ δεν με βοήθησε, για μία ακόμα φορά με αγνόησε, το συζητήσαμε, τα φέραμε από εδώ κι από εκεί και ιδιοφυώς κατέληξε ότι όντως δεν πέτυχε.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποια τελικά συμπεράσματά της (ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΩΡΕΣ) για την περίπτωσή μου ήταν: </div>
<div style="text-align: justify;">
1. Να στείλω σε κάποιες εναλλακτικές εκπαιδευτικές δομές, μήπως με πάρουν για παιδαγωγό, αφού θεωρητικά έχω σπουδάσει και αυτό (ΤΟ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ, ΜΕ ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ)</div>
<div style="text-align: justify;">
2. Να δεχτώ ότι, με τη σύγχρονη οικονομική μου κατάσταση, είναι αδύνατον να μην κοιμάμαι σε καναπέ και να αποδεσμευτώ από την οικογενειακή τοξικότητα (ΔΕΝ ΠΗΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ, ΑΛΛΑ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ)</div>
<div style="text-align: justify;">
3. Να ξέρω ότι είναι πάρα πολλά παιδιά στην ίδια θέση με μένα και ότι δεν είμαι μόνη μου και ότι πρέπει να προσπαθήσω πολύ σκληρά και να δεχθώ ότι θα ανταγωνίζομαι και θα σπρώχνω τους άλλους για να τα καταφέρω σε οτιδήποτε κι αν κάνω (ΤΗΣ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΑΝΤΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ, ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΟΤΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΩ ΜΕ ΤΟ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΘΕΣΟΥΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΕΧΘΩ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΙΖΕΡΗ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΕΣ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΙ ΑΝ ΠΟΤΕ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΚΙΟΛΑΣ, ΓΙΑΤΙ Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΙΤ ΤΗΣ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ)</div>
<div style="text-align: justify;">
4. Μου είπε ότι μπορώ να συνεχίσω να γράφω, αφού αυτό θέλω, αλλά θα μείνω στην ψάθα (ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ, ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΠΟΛΑΒΗ ΑΠΟ ΑΥΤΟ, ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ ΣΑΝ ΤΗ ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ).<br />
5. Τέλος, δήλωσε ότι δεν μπορεί να με βοηθήσει περισσότερο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έφυγα απογοητευμένη. Όχι από αυτήν. Αλλά από μένα που πίστεψα ότι αυτή μπορεί να με βοηθήσει. Λες και δεν ήξερα τι θα μου πει. Λες και ήθελα να πάρω συσκευασμένες έτοιμες απαντήσεις. Είναι σαν τζανκ φουντ η συμβουλευτική αυτού του τύπου. Δεν με βοήθησε καθόλου. Με έκανε να νιώθω πρησμένη και επιβεβαιωμένη. Είχα πάει στο παρελθόν ξανά σε ψυχολόγο. Δεν είχα λεφτά και πήγα σε κέντρο ψυχικής υγείας στους Αμπελόκηπους. Ήταν σε περιόδους τεταμένου άγχους, όταν έκανα πολλά πράγματα μαζί (ΤΩΡΑ ΕΧΩ ΤΕΤΑΜΕΝΟ ΑΓΧΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΟΥ). Τις δύο φορές που πήγα, ήταν η ίδια κυριούλα (ΑΛΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ;) γλυκιά μαμαδίστικη και αξιαγάπητη και μου είπε με αγαπησιάρικο, λίγο υποκριτικό γλοιώδες βλέμμα ότι είμαι μία χαρά κορίτσι και τα καταφέρνω περίφημα, άρα γιατί να αγχώνομαι και να έχω πρόβλημα; Έλα μου ντε, εσύ πες μου (ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΝΑ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ). Αφήστε, θα πάρω χάπια για να κοιμηθώ (πήρα μόνο βαλεριάνες, αλλά ζαλίστηκα και λιποθύμησα και τις έκοψα). Αν είχα λεφτά θα πήγαινα σε εκείνον τον ψυχίατρο που είχα πάει για μία κρίση σιωπής που είχα πάθει στα δεκαεφτά και στα είκοσι. Δεν έλεγε τίποτα άχρηστο ή περιττό. Το γραφείο του είχε δερμάτινα καθίσματα και τον μίσησα. Η φάτσα του ήταν κόκκινη και έλαμπε από χλιδή και υγεία. Αλλά δεν ξέρω τι (ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ) έκανε και στο πρώτο μισάωρο δεν έβαζα γλώσσα μέσα. Ωστόσο, στη ζωή μου δεν άλλαξε τίποτα, έπρεπε να βρω λεφτά για να συνεχίσω την ψυχοθεραπεία αν ήθελα. Είναι στην Καρόλου Ντηλ, αν ενδιαφέρεται καμία. Παίρνει πενήντα ευρώ, αλλά εμένα με είχε δει μιάμιση ώρα δωρεάν με ΕΟΠΥΥ τον χρυσό καιρό που ήμουν ακόμα ασφαλισμένη στους γονείς μου. Τώρα, αν πάθω κάτι, δεν θα με ψάξει κανείς (ΜΕΛΟ, ΤΟ ΞΕΡΩ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΠΕΧΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ) στα αγνοημένα των επειγόντων περιστατικών των δημοσίων νοσοκομείων. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η σύμβουλος του ΑΠΘ δεν με βοήθησε να βρω ούτε το ελάχιστο στοιχείο που δεν ήξερα για το πώς (ΔΕΝ) μπορώ να βρω δουλειά. Της ευχήθηκα καλή τύχη με τα παιδιά και τις φίλες τους που θα έκαναν επίσκεψη για παιχνίδι σε καθαρό σπίτι, το μεσημέρι. Καταρτίστηκα πολύ! Αυτό να λέγεται, είμαι τόσο καταρτισμένη που γράφω για το πόσο καταρτισμένη είμαι σε μπλογκ ακαταρτισίας στο ίντερνετ. Ωραία περνάμε!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-25424206898066248702017-05-10T03:37:00.000-07:002017-06-07T04:57:10.553-07:00Ο δεκάλογος της σωστής υπαλλήλου μεγαλοβιβλιοπωλείου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά από ενάμισι μήνα σε μία υπέροχη επιχείρηση βιβλίων που πατάει σε φθηνά εργατικά χέρια σαν όλες τις άλλες και με κρατούσε σκόπιμα πεντάωρη και προς εκμετάλλευση για μία σύντομη χρονική περίοδο, έμαθα πολύτιμα πράγματα για την δουλειά μιας υπαλλήλου-κουβαλήτριας-αποθηκάριας-πωλήτριας-πολυμίξερ</div>
<div style="text-align: justify;">
1.μπορεί μία τύπισσα με τατουάζ πάοκ να με διατάζει, να υστερεί και να φωνάζει και να νομίζει ότι θέλω να της πάρω τη θέση της υποϋποπροϊσταμένης κι εγώ να είμαι υποχρεωμένη να κάνω ό,τι λέει</div>
<div style="text-align: justify;">
2.μπορώ να σηκώσω εξαιρετικά βαριά και ογκώδη πράγματα χωρίς να έχω κάνει βάρη, αλλά αν υπάρχει κάποιος άνδρας γύρω μου ακόμα και πιο αδύναμος/τος θα πρέπει να τον αφήσω γιατί "τα κορίτσια δεν κάνει να σηκώνουν βάρη, είναι για άλλες δουλειές"</div>
<div style="text-align: justify;">
3.το βιβλίο "γιατί οι άνδρες θέλουν σεξ και οι γυναίκες αγάπη" λέει την αλήθεια και είναι άξιο απορίας που δεν κατάφεραν οι συνάδελφοί/ισσές μου να το αποδεχθώ</div>
<div style="text-align: justify;">
4.οι υπερωρίες δεν χρειάζεται να πληρώνονται, σιγά το πράγμα, κάτσε μία ωρίτσα παραπάνω και λιμοκτόνησε χωρίς νερό (γιατί είναι κομμένο), πιες τον ιδρώτα σου φάε χαρτί</div>
<div style="text-align: justify;">
5.ο χώρος εργασίας μετράει, για αυτό μας έβαλαν να τον κτίσουμε τούβλο-τούβλο και φυσικά, όταν έκλεισε το κατάστημα μας τίμησαν με το να είμαστε εμείς που θα τον αποδομήσουμε τούβλο-τούβλο ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, γιατί σιγά μην πληρώσουμε κανένα άτομο παραπάνω, να εδώ με τα "κορίτσια" θα τα καταφέρουμε</div>
<div style="text-align: justify;">
6.οι μεγάλες ξύλινες ντουλάπες χωρίς ρόδες μεταφέρονται πιο εύκολα πάνω σε χαρτόνια</div>
<div style="text-align: justify;">
7.μπορεί να παίρνω τον λιγότερο από τον βασικό μισθό γιατί είμαι κάτω από 25 αλλά πρέπει να αισθάνομαι τυχερή που κάθε μέρα πακετάρω την εικοσάρα μου τα κιβώτια βήμα-βήμα σε μία πολύ συστηματική και λεπτομερή διαδικασία καταμέτρησης αντικειμένων</div>
<div style="text-align: justify;">
8.η πιο συνηθισμένη φράση μου: "Δεν έχουμε Λένα Μαντά σε αυτό το βιβλιοπωλείο, γιατί είμαστε bazaar, θα πάτε στο άλλο στην ..."</div>
<div style="text-align: justify;">
9.ο πιο αγαπημένος τύπος πελάτη: "Συγγνώμη, πού είναι η λογοτεχνία;" έλα ντε κι εγώ ακόμα την ψάχνω, ας το φιλοσοφήσουμε</div>
<div style="text-align: justify;">
10.οι επιχειρηματίες, συγκεκριμένα των βιβλίων, είναι κουλτουριάρηδες γλοιώδεις, αλαζόνες με ύπουλες σκέψεις και ιδέες. βλέπουν τα πάντα προς εκμετάλλευση, μεταμορφωμένα σε χρήμα και δεν πετάνε ούτε και ένα εικοσάλεπτο, γιατί έτσι κτίζονται οι σωστές επιχειρήσεις</div>
<div style="text-align: justify;">
επίσης, για κάποιον λόγο μπορεί να κάθονται και να σε κοιτάνε απλώς την ώρα που κάνεις μία πολύ δύσκολη δουλειά με κρίπι ύφος</div>
<div style="text-align: justify;">
Bonus 11α -για όποια/ον διάβασε ως εδώ: δεν πήγα στην κοπή της βασιλόπιτας γιατί είχα το ένα ηλίθιο ρεπό της εβδομάδας και κέρδισα το φλουρί που είναι 100 ευρώ, δηλαδή αρκετά πάνω από τον μισθό που έπαιρνα σε μία εβδομάδα. Επειδή δεν ήμουν εκεί, το κλήρωσαν και πήγε σε έναν δεκαοχτάχρονο που νομίζει ότι είναι ο θεός και το όνειρό του είναι να πάει στρατό στις ειδικές δυνάμεις και να δουλεύει εκεί</div>
<div style="text-align: justify;">
Bonus 11β -φοράμε και μπλουζάκι με λογότυπo της εταιρείας και της αγάπης για τα βιβλία, γιατί πρέπει να το λένε τα μπλουζάκια μας αυτό και καρτελάκι φυσικά!</div>
</div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-41515252004705034252017-04-18T04:18:00.000-07:002017-04-18T07:14:36.440-07:00Τέταρτη επίσκεψη στον ΟΑΕΔ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGyKae0-r7FRnxbEB7iRP9UQKBjJgKINooROStwAPcjVcXPDGETZo89Av-17-XXGEU1yOsWntp19HAqXj7Ez14LkZFdKuBBUHqBRICbO0TsYgeXpgbkrpZTERK0enR7B4c2MVhNlbEOkY/s1600/20170418_112433.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGyKae0-r7FRnxbEB7iRP9UQKBjJgKINooROStwAPcjVcXPDGETZo89Av-17-XXGEU1yOsWntp19HAqXj7Ez14LkZFdKuBBUHqBRICbO0TsYgeXpgbkrpZTERK0enR7B4c2MVhNlbEOkY/s400/20170418_112433.jpg" width="240" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Είναι
εξαιρετική η επίσκεψη στον ΟΑΕΔ. Σου βγάζουν τσάι, μπισκοτάκια και έχει μία οθόνη με εικόνες από το σύμπαν με ανατολίτικες κλίμακες να σου χαλαρώνουν το σύστημα (ΠΛΑΚΑ, ΚΑΝΩ, ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΑΟΥΝΑ ΓΙΑ ΑΠΟΤΟΞΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΟΥ ΑΝΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΑΓΧΟΥΣ). Είναι κάπου σε ένα στενό επάνω στη Λαγκαδά,
για να βολεύει η πρόσβαση με την αστική συγκοινωνία (ΒΛ. ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ ΟΑΣΘ). Τις
προηγούμενες τρεις φορές που έβγαλα κάρτα ανεργίας έπαιρνες χαρτάκι από ένα
μηχάνημα που σου τρώει την ψυχή. Εάν ήσουν τυχερή την έβγαζες την ημέρα εκεί
και σε εξυπηρετούσαν. Εάν όχι, έφτανε 13:30 και σου έλεγαν, είμαστε δημόσια
υπηρεσία, να έρθεις πιο νωρίς. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Σήμερα,
ξύπνησα οχτώ (ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ) κι ευτυχώς γιατί αναγκάστηκα να πάω δύο φορές. Αυτή τη φορά δεν
είχε μηχάνημα, σου έκοβε χαρτάκι ένας άνθρωπος νευρικός και καημένος, γιατί
έπρεπε να εξηγεί τα ίδια και τα ίδια στον κόσμο που ερχόταν, συνεχώς. Λογικό,
πόσο να αντέξεις. Πίσω του είχε ένα ενυδρείο με ημίνεκρα χρυσοψαράκια που
καθρεφτίζουν την υπαρξιακή μηδαμινότητα της γραφειοκρατικής δουλειάς. Επάνω στα
ντουλάπια, εκτός από σκόνη είχε και σωρεία κωλόχαρτων (ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΕΙΟ, ΓΙΑ
ΜΠΑΚ-ΑΠ). Και μία ακόμα πολύ ωραία εικόνα, που πρόσθετε κάτι πολύ avant-garde στο συνολικό τοπίο, ήταν τα εγελιανά χαρτόκουτα που είχαν
παρατημένα σε ένα γραφείο ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (ΠΟΥ -ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ- ΨΙΛΟΑΧΡΗΣΤΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΝΑ ΛΕΓΑΜΕ. ΑΥΤΟΙ ΞΕΡΟΥΝ, ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΕ ΧΑΡΤΟΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΟΡΕΣΑΝ ΑΟΡΑΤΟ ΜΑΝΔΥΑ Η΄ ΜΟΝΙΜΗ ΑΔΕΙΑ ΣΤΑ ΓΚΑΛΑΠΑΓΚΟΣ). <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Πήρα χαρτάκι την πρώτη φορά και περίμενα στον
θάλαμο αναμονής με τις καρέκλες που κοιτάνε αγωνιωδώς προς δύο γραφεία για μισή
ώρα. Ήρθε μαζί μου και ο μπαμπάς μου, επειδή έχει φαγωθεί για την τύχη μου και
ένιωθε την ανάγκη να έχω ένα έγγραφο παραπάνω και πίστευε ότι αν δεν έρθει δεν
θα τη βγάλω ποτέ (ΙΣΩΣ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΠΩΣ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΦΟΡΑ, ΒΑΡΙΕΣΑΙ ΠΟΛΥ ΝΑ
ΜΠΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ). Οι αριθμοί στο πάνελ κινούνται
με ρυθμούς ελληνικού δημοσίου. Περιμένεις και κάνεις και μία σύντομη προσωπική
αυτοαξιολόγηση (ΤΙ ΣΕ ΩΘΗΣΕ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ; ΚΑΙ ΤΙ
ΘΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΠΕΡΑΣΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟΤΕ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ
ΣΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ; ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΕΣ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΑΛΛΟ,
ΤΕΛΙΚΑ;) Παντού είχε κολλημένα χαρτάκια να φωνάζουν με φωσφοριζέ μαρκαδόρο και πρόχειρες ταινίες. Αγγελίες για εργασία που απαιτούσαν, στην πλειονότητά τους, δύο χρόνια προϋπηρεσία σε πολύ
εξειδικευμένα πρακτικά επαγγέλματα. Αγγελίες άγχους. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Δυστυχώς, σε αυτό το υπέροχο μέρος, αναγκάστηκα να πάω δεύτερη φορά. Γιατί είχα όλα τα χαρτιά, αλλά όχι το
αναλυτικό Ε1 και το αντίγραφο πτυχίου που χρειάζεται. Ο κυριούλης που με
εξυπηρέτησε βαριόταν φυσικά τη ζωή του και με κοιτούσε με ένα βλέμμα μεγάλου ΟΧΙ.
Στην ερώτηση αν είμαι φοιτήτρια, του απάντησα ότι είμαι απόφοιτη μεταπτυχιακού
και με κοίταξε με ένα βλέμμα έκπληκτης αγελάδας που δεν φανταζόμουν ότι υπάρχει
στην γκάμα των εκφράσεων υπαλλήλων του ΟΑΕΔ, ρωτώντας κάπως βαρεμένα, «Σοβαρά;»
(ΝΑΙ, ΚΙ ΕΓΩ ΑΠΟΡΩ, ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΑΙ). <o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Έφυγα
από εκεί πάλι σπίτι, πήρα τα αναλυτικά Ε1 χαρτιά και ξανακατέβηκα Νεάπολη. Και πάλι
τα ίδια, χαρτάκι και στην αναμονή-επιταχυμένη πρόωρη γήρανση, μαζί με τα ίδια
φιλοσοφικά αδιέξοδα. Σαράντα λεπτά μετά, η κυρία που με εξυπηρέτησε δεν πίστευε
ότι ο μπαμπάς μου είναι ο μπαμπάς μου και όχι ο σύζυγός μου, μέχρι να της δείξω
ταυτότητα και να το τσεκάρει στο αναλυτικό Ε1. Κατά τα άλλα με ρώτησε τι
σπουδάζω κι όταν της είπα μεταπτυχιακό, μου είπε τι θα πει αυτό και την
κοιτούσα εγώ σαν αγελάδα αυτή τη φορά (ΟΙ ΑΓΕΛΑΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΕΣ, ΧΩΡΙΣ
ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ). Τέλος πάντων, αποδέχεται την απάντησή μου, χωρίς να κοιτάξει καν
το πτυχίο (ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ, ΓΥΡΙΣΑ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑΚΑΤΕΒΗΚΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑΠΕΡΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ
ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟΠΙΣΤΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΔΕΝ
ΗΘΕΛΕ). Μου έβγαλε την κάρτα, έχοντας πειστεί ότι είμαι με τον μπαμπά μου (ΕΛΕΟΣ,
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΕΥΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">AGEISM</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">-ΠΑΙΔΙΑ, ΗΡΕΜΗΣΤΕ. ΑΠΛΩΣ, ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΩΝ ΝΑ ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΕΓΩ). </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Βγήκα με αυτοπεποίθηση ότι έκανα
κάτι και τη σημερινή μέρα κι ενώ δεν είχα όρεξη να φάω μου</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12pt;"> ήρθε, μέχρι που
έφαγα ένα κουλούρι και σκέφτηκα τι έκανα και όλα ξαναγύρισαν στην κανονική μπερδεμένη ροή τους.
Άντε και πάει στο διάολο να δίνανε κανένα επίδομα να γινόταν κάτι τρομερό και
να πρέπει να δώσεις εκατό χαρτιά. Αλλά, χωρίς καμία ουσιαστική προσφορά του
ταμείου ανεργίας σε φρεσκοάνεργα άτομα, τι νόημα έχει ο τόσο πολύωρος και
λεπτομερής γραφειοκρατικός έλεγχος. Σκεφτόμουν ότι ο μπαμπάς μου είχε δίκιο που
λέει ότι γίνανε σαν τις τράπεζες (ΑΝ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΒΑΣΗ, ΟΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΑΜΕ ΚΑΝ).</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Βγαίνουμε από εκεί -μετά από τέσσερις ώρες τρέξιμο- και οι δύο ανάλαφροι. Φεύγουμε και σκέφτομαι τι άγχη τρώει κι αυτός ο άνθρωπος για να με δει σαν μία σωστή, κανονική και κερδοσκόπα επαγγελματία (ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΤΟΥ, ΒΑΛΕ ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΚΟΜΑ). Και καταλήξαμε να πίνουμε τσάι και να συζητάμε από ένα πολιτικό πρίσμα για την ανεργία και διάφορα άλλα -που εντάξει, ως συζήτηση είχε και κάποιο ωραίο νόημα κάπου-κάπου. Και από κάτω σας βάζω μία αγγελία από τις πιο άκυρες που έχω δει στον ΟΑΕΔ και είναι εκεί καιρό τώρα. Δεν είναι πολύ δύσκολο να μαντέψτε γιατί δεν έχουν βρεθεί ακόμα οι κατάλληλοι ζητούμενοι τεχνίτες: </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwqFSQhiaViPsH6l8tnswFkAsUEGTVts5pyOTffsmNIpWinfasH75ihemr2tnqUEg3yP1PxCvdJQ4YsJwExF-p3We-_4cTwjy2XFB1H3IMSQ_DUvUpNfE1B2gYX3YjF6P1FjQ7oRE3AvE/s1600/20170418_112403.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwqFSQhiaViPsH6l8tnswFkAsUEGTVts5pyOTffsmNIpWinfasH75ihemr2tnqUEg3yP1PxCvdJQ4YsJwExF-p3We-_4cTwjy2XFB1H3IMSQ_DUvUpNfE1B2gYX3YjF6P1FjQ7oRE3AvE/s400/20170418_112403.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ο ΟΑΕΔ είναι ζωή. Ο ΟΑΕΔ είναι εμπειρία. Ο ΟΑΕΔ είναι ένα βήμα πιο κοντά στην αναμέτρηση με την υπαρξιακή αγωνία του υποκειμένου απέναντι στην αναγνώριση της αμήχανης θέσης του μπροστά στην αγορά εργασίας του ελληνικοδυτικού καπιταλισμού. Βρείτε ποια είναι η σωστή από τις παραπάνω τρεις προτάσεις και κερδίστε σειρά εξυπηρέτησης στην επόμενη επίσκεψή σας στον ΟΑΕΔ. Ωραία περνάμε και όχι, δεν βρήκα δουλειά. </div>
<br /></div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-36450976465466499282017-04-15T06:15:00.003-07:002017-04-15T06:21:45.707-07:00Συνέντευξη στην μπλε τηλεφωνική εταιρία <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν 2014 και ήμουν στη δεύτερη περίοδο αναζήτησης εργασίας. Η κατάσταση ήταν σχεδόν το ίδιο δύσκολη με σήμερα. Είδα μία αγγελία όπου ζητούσαν πωλήτριες νεαρές και πρόθυμες (ΝΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ;) στην μπλε τηλεφωνική εταιρία. Η περιοχή ήταν Νικόπολη, μία κακόφημη συνοικία δίπλα στην Σταυρούπολη, επάνω από τον περιφερειακό με νεόκτιστα κτίρια και μία διάχυτη λούμπεν ατμόσφαιρα. Παντού ίχνη από την υπό ανάπτυξη κουλτούρα των δυτικών. Φτάνω με το λεωφορείο σε μία στάση μεσημέρι μέση του πουθενά. Η επιχείρηση έχει ανοίξει σε μαγαζί πρώην ψιλικατζίδικο. Ακόμα φαίνεται η ταμπέλα που λέει ΨΙΛΙΚΑ-ΤΣΙΓΑΡΑ και κάποια υπολείμματα από διαφημιστικά αυτοκόλλητα στη τζαμαρία. Μπαίνω μέσα, χαιρετάω μία τύπισσα με γυαλιά και πουκάμισο και ανοιξιάτικο τρέντι λουκ. Μου λέει να περιμένω το αφεντικό στο θάλαμο υποδοχής (ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΕΝΙΑΙΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΟΠΟΤΕ ΑΣ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΠΩΣ ΥΠΗΡΧΕ ΘΑΛΑΜΟΣ ΚΑΠΟΥ). Αναρωτιέμαι πώς ακριβώς θα γίνω πωλήτρια, αφού δεν βλέπω πουθενά κινητά τηλέφωνα ή κάποιο προϊόν. Αρχίζω να ανησυχώ, σκέφτομαι ότι είναι μεσημέρι, ότι η τύπισσα είναι καλοντυμένη, ότι δεν κινδυνεύω προς το παρόν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν δύο γραφεία και πίσω από ένα διαχωριστικό πλεξιγκλάς είναι το γραφείο του διευθυντή που ακούγεται (ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΘΑΡΑ, ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΞΙΜΑΤΑ ΤΟΥ) να μιλάει στο τηλέφωνο σε έντονο και διεκδικητικό κάπως καπιταλέ ύφος. Κλείνει το τηλέφωνο μετά από κανένα δεκάλεπτο, η τύπισσα περνάει το πλέξιγκλας για να τον ενημερώσει (ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝ ΠΟΡΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ) και ο διευθυντής βγαίνει. Τίποτα ιδιαίτερο, κάπου στα τριανταπέντε, ανερχόμενος επιχειρηματίας λαμόγιο με πουκάμισο, γραβάτα και προβλήματα εντέρου. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τον κοιτάω, με κοιτάει. Καθόμαστε στο δεύτερο γραφείο, τον χαιρετάω. Με ρωτάει ένα-δύο πράγματα. Αν έχω χρόνο και διάθεση για δουλειά. Του λέω ναι, εννοείται (ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΝ ΓΙΑ ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΙΛΑΜΕ, ΚΟΙΤΑΩ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΧΩΡΟ, ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΤΟΥΝΕΛ ΜΕ ΚΙΝΗΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΕΞΙΓΚΛΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ, ΞΑΦΝΙΚΑ). Και αυτή ήταν όλη η συνέντευξη. Δεν με ρώτησε τίποτε άλλο. Μου είπε αν τη θέλω τη δουλειά είναι δικιά μου. Άρχισε να μου εξηγεί κατευθείαν τη μεγάλη απάτη. Της λεγόμενης καπιταλιστικής πυραμίδας-bonus. Ο τύπος είχε αγοράσει το όνομα της μεγάλης μπλε εταιρίας και έβαλε μία αγγελία για να πιάσει άτομα σαν εμένα (ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ) και να τα βάλει να δουλεύουν με την ελπίδα να πάρουν κάποτε αύξηση, μισθό, κάτι έτσι λίγο, για να λένε στο τέλος-τέλος ότι δουλεύουν και είναι ενεργά μέλη στην κοινωνία. Μου έδωσε οδηγίες για το πώς θα μιλάω στο τηλέφωνο, για το πώς θα πουλάω τα πακέτα, πώς θα επιμένω και αν μου το κλείνουν θα ξαναπαίρνω μετά από μια εβδομάδα (ΜΑΝΤΕΨΤΕ: Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΗΤΑΝ ΤΗΛΕΦΩΝΗΤΡΙΑ ΠΩΛΗΣΕΩΝ ΠΑΚΕΤΩΝ ΤΗΛΕΦΩΝΙΑΣ) και άλλα πολλά ιερά μυστικά της σιχαμερής επιχειρηματικότητας. Μου ανοίχτηκε, ένιωθε πως υπήρχε μία ισχυρή πιθανότητα να δεχθώ τη δουλειά. Μου είπε τα ωράρια και ήταν πεντάωρα, ο μισθός θα έμπαινε μόνο αφού περνούσε ένας μήνας και αφού είχα πουλήσει μία εξωφρενική ποσότητα πακέτων. Σκοπός ήταν να κάνω όσο περισσότερα τηλέφωνα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Να γίνω, δηλαδή, υπερπωλήτρια. Μου είπαν ότι τις πρώτες μέρες θα με παρακολουθεί μία άλλη πεπειραμένη πωλήτρια που έχει καταφέρει πεντακόσιες πωλήσεις μέσα στον μήνα (ΟΥΑΟΥ, ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΙΝΟΚΙΟΣ ΤΩΡΑ Η ΚΟΠΕΛΑ). Μου λέει ότι θα δουλεύω σε έναν άλλο χώρο (ΜΑΛΛΟΝ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΓΑ, ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΤΟΥΝ ΠΟΛΥ ΣΥΧΝΑ, ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΔΕΙΣ, ΤΕΛΙΚΑ). Και φυσικά, το κερασάκι για το τέλος: η πρώτη εβδομάδα είναι αυστηρά δοκιμαστική. Πεντάωρο, με ένα διάλειμμα και συνεχόμενα τηλέφωνα, χωρίς διακοπή. Χαρτί για να σημειώσω το ποίημα που θα λέω και tips για επαγγελματική συνέπεια και πληρότητα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έφυγα μετά από ένα μισάωρο υπερρεαλισμού. Μπορεί κανείς να πει με ελαφριά κακία ότι δεν θέλω να βρω δουλειά και ότι αν το ήθελα τόσο πολύ (ΟΚΕΙΙΙΙ), θα πήγαινα να δουλέψω για τον ανερχόμενο φιλοκαπιτάλα της Νικόπολης. Ε, όχι. Δεν δουλεύω για απλήρωτα δοκιμαστικά. Κι επίσης, η σκέψη και μόνο ότι θα πρέπει να πρήζω ανθρώπους άγνωστους με τα δικά τους προβλήματα, τις δικές τους σκέψεις και κόσμους να πάρουν ένα κωλοπακέτο τηλεφωνίας από μία εταιρία που φτύνει παντού καταστήματα, επενδύσεις, μετοχές, διαφημίσεις και πνίγεται από τα χρήματα, με κάνει να νιώθω μία επίμονη παραίτηση. Πριν καν ξεκινήσω τη δουλειά. Με πήρανε (ΣΧΕΤΙΚΟ) για το εβδομαδιαίο δοκιμαστικό και δεν πήγα ποτέ. Έφυγα από τη Νικόπολη και έξω είχε έναν σάπιο ήλιο και το λεωφορείο ήταν γεμάτο και ένιωθα σαν ληγμένη σαρδέλα μέσα σε ένα κονσερβοκούτι, ξεχασμένη σε ένα ράφι σούπερ μάρκετ που φαλίρισε και πάει για κλείσιμο. Βρήκα δουλειά, αλλά να τη χαίρομαι. Δεν πήγα ποτέ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-37879686877081412462017-04-12T08:07:00.002-07:002017-04-15T06:17:27.056-07:00Απόσπασμα αλήθειας #2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/zP0sqRMzkwo/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/zP0sqRMzkwo?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br /></div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3768858777341285803.post-8233737110663998622017-04-12T08:05:00.001-07:002017-04-15T06:17:49.413-07:00Απόσπασμα αλήθειας #1<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbXs4znEQAlOdzFDtP_D1xIFVbxuN1Zj0mHCt72_2S6J5WeMKZ5Sy_8yOnZgV9LKEcWIJFE6YeUUAO96kh9vK237wQEfffzXVyU7xuXvHEbLU596G0BpLHFrcR8yaEi4UUxeHu8ZZkvvw/s1600/17862315_1825442444443378_9034072539542782820_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="522" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbXs4znEQAlOdzFDtP_D1xIFVbxuN1Zj0mHCt72_2S6J5WeMKZ5Sy_8yOnZgV9LKEcWIJFE6YeUUAO96kh9vK237wQEfffzXVyU7xuXvHEbLU596G0BpLHFrcR8yaEi4UUxeHu8ZZkvvw/s640/17862315_1825442444443378_9034072539542782820_n.jpg" width="640" /></span></a></div>
<br /></div>
Αντιγόνη Η. http://www.blogger.com/profile/16491293884765854278noreply@blogger.com0